Turning Point.

           ในขณะที่สองสาวเพื่อนซี้ยืนชมธรรมชาติรอบๆตัวอยู่นั้น
   แจ่มใส เอ่ยกับกำไลเบาๆ  "ไล..ตัวรู้มั๊ย  เราแอบชอบนัท"
กำไลที่รู้อยู่แล้วแม้เพื่อนไม่บอก  เธอก็พอมองออกว่าเพื่อนมีใจให้เพื่อนชายคนนี้มาแต่แรก  แต่ที่นึกสงสัยเพียงอย่างเดียวคือ ทำไมเพื่อนของเธอไม่เคยเอ่ยบอกกับเธอเลยปล่อยให้ทุกอย่างผ่านมาตั้ง6ปีแล้วตั้งแต่เรียนแพทย์มาด้วยกันใหม่ๆหรืออย่างน้อยช่วงปีสองหลังก็ยังดูว่าควรบอกได้  แต่เธอเก็บไว้ทำไม
               "เหรอ..เธอรู้สึกแบบนี้มานานหรือยังแจ่ม"
กำไลถามแบบพาซื่อ  เหมือนเธอไม่รู้อะไรมาก่อนเพื่อดูทีท่าของเพื่อน
      แจ่มใสถอนหายใจ..ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนใบหน้าที่เธอมี  .."นานแล้วล่ะไล"  ..  ใบหน้าที่มองดูสะอาดตาน่าพิศไม่มีเครื่องประทินโฉมใดๆมาเกี่ยวข้อง   ดวงตาที่สุกใสไร้มายา ปากอิ่มเอิบสีชมพูตามธรรมชาติ ผิวพรรณนวลดูอ่อนเกือบขาวอมชมพูพอดีๆ ของวัย25ด้วยชาติตระกูลที่เธอมีบ่งบอกได้จากสิ่งเหล่านี้หากยังไม่รวมนิสัยที่มองโลกในแง่ดีเกินไป  อาจรวมความได้ว่าวัยเธออ่อนกว่านี้มากมายนัก  เพียงแต่สีหน้ามั่นคงไม่มีความรู้สึกใดๆเท่านั้นที่แยกแยะเธอได้ในขณะนี้    "อื้ม..แล้วตัวไม่สบายใจเหรอตอนนี้น่ะ"  กำไลถามต่อเพื่อเพิ่มความมั่นใจของเธอเอง     แจ่มใสก้มหน้าเสมองทางเท้าที่ทั้งสองเดินคุยกัน...
                เหมือนกำแพงทุกอย่างพังทลายแจ่มใสโผกอดเพื่อนสาวแสนสนิทแล้วปล่อยโฮออกมาอย่างไม่เก็บอีกต่อไป...กำไลปล่อยให้เพื่อนเธอกอดและนิ่งเงียบ   อ้อมแขนเกี่ยวโอบเพื่อนสาวไว้อย่างปลอบโยน
               เป็นเวลากว่าสิบนาที  ก่อนที่แจ่มใสจะปล่อยการบีบรัดอ้อมกอดแห่งความอัดอั้นใจของเธอ   ..น้ำตาที่ไหลพรากจากความรู้สึกของเธอยังเอ่อท้นท่วมนัยตา  ขอบตาที่เริ่มส่อเค้าของการรัดกระชับของกล้ามเนื้อรอบดวงตาสำแดงเดชด้วยเริ่มบวมปูด ดวงตาแดงกล่ำด้วยเส้นเลือดแดงฝอยกระจาย  ปลายจมูกแดงด้วยเลือดสูบฉีดจากการทั้งอัดทั้งอั้นลมหายใจเป็นเวลานาน   ตอนนี้ไม่ต้องบอกใครก็รู้ว่าเธอเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก
             "แจ่ม  แจ่มต้องเก็บอาการหน่อยนะ  เรามาเที่ยวกัน  เดี๋ยวพวกนั้นจะไม่สนุกไปด้วย"   กำไลเอ่ยน้ำเสียงนุ่มนวล  พลางเกลี่ยนิ้วไล้ใต้ตาเพื่อนเบาๆพลางเตือนสติให้เพื่อนไปด้วย
             การที่เรียนหนัก  และฝึกหนักมานาน  รวมถึงการเข้าถึงประชาชนที่กำลังทุกข์ใจด้วยความเจ็บป่วยหรือสูญเสียที่หลากหลาย  ทำให้อนุสามัญสำนักของแจ่มปรับได้เกือบทันที  และด้วยความช่วยเหลือทางอ้อมของเพื่อนรัก  ที่ปล่อยให้เธอปลดปล่อยจนสาแก่ใจในนาทีที่ผ่านมา   ทำให้แจ่มใสเหมือนถึงกับพร้อมจะทันทีทันใด  ที่จะกลับไปรวมตัวกับเพื่อนๆเพื่อช่วยกันทำอาหารมื้อเย็น    แต่ด้วยความรอบคอบของไล  จึงได้ชะงักมือที่กำข้อแขนเธอเตรียมมุ่งเดินไปทางเพื่อนๆอีกห้าคนที่ต่างคุยโวกเวกกันพอได้ยินเสียง ไว้ก่อน
           "เดี๋ยวสิแจ่ม  ตาตัวแดงอยู่นะ  ไปล้างหน้าก่อนดีกว่า"
แจ่มใสพยักหน้าอย่างว่าง่าย   เดินตามเพื่อนที่จูงมือเธอเดินอีกทางในช่วงพระอาทิตย์จวนลับฟ้าพอดิบพอดีและทิศทางนั้นเป็นทางไปห้องน้ำรวม  สำหรับผู้ที่มากางเต้นท์พักค้างคืนที่วนอุทยานแห่งนี้
            " อ้าวแล้วแจ่มล่ะ   ...??"  เสียงของต้นที่เป็นคุณหมอหน้าตี๋คนใหม่ของอำเภอปาย   ที่ทุกคนในกลุ่มต่างลงความเห็นว่า  เป็นคนที่โชคดีที่สุด  ...เอ่ยถามกำไลเพื่อนสาวที่สนิทกัน  .....
 
 
 
                โปรดติดตามต่อไปค่ะ......