Turning Point.

       " ผมกำลังสับสนครับ...ไอ้ที่ว่าจะไปเที่ยวแล้วสนุกสนานกับเพื่อนๆในวันหยุดสุดสัปดาห์  เป็นอันตกไป....
        ผมพบเธอแล้ว  แม่ของลูกผม..(ในอนาคต)..แต่เธอไม่ได้มาคนเดียว  ไอ้บื้อนัทดันมากับเธอ  แถมดูวุ่นวายกับเธอจนผมชักเกลียดขี้หน้ามันตะหงิดๆ   ถึงมันจะเป็นเพื่อนของผมก็เถอะครับ  แต่ตอนนี้ผมเกลียดมัน!...อยากเตะมันไปไกลๆ  ไม่อยากให้มันมาอยู่ในกลุ่มผมเลย  อยากเลิกคบ..อยากไล่มันเหมือนหมูหมากาไก่  ......."
               ไลกำลังจะอ่านต่อ  ก็ต้องรีบเก็บพับสมุดไดอารี่ซ่อนใต้กระเป๋าทันที  เมื่อมีเสียงที่ดังมาจากข้างหลัง
          "ไลๆ..เราไปตรงโน้นกันเถอะ  เรามีเรื่องอยากถามความเห็นของเธอน่ะ"   คำพูดแบบนี้ล่ะ  ที่เธอเบื่อที่สุดในการมาเที่ยวกับเพื่อนๆ
แต่ก็ขัดไม่ได้  เธอต้องเก็บสมุดไดอารี่เล่มนี้ก่อนและต้องเก็บดีๆด้วย
 เลยส่งเสียงบอกเพื่อนสาวไปว่า  "จ้า...เราขอเก็บของก่อนนะแจ่ม."
        ดูเหมือนคำพูดของเธอ  ทำให้เพื่อนสาวผู้มากปัญหา  แต่ไม่เคยชินกับอะไรสักอย่าง ไม่ได้รีบร้อนอะไร  เธอยังคงกวาดตามองรอบๆตัวไปเรื่อยๆ  ในมือถือไม้เรียวไผ่เล็กๆหวดหญ้าขวับๆเล่นแก้มือว่างไปแบบไม่ตั้งใจ  
            กำไล  ..เริ่มเก็บของทุกอย่างให้เรียบร้อยอยู่ภายในเต้นท์ซุกสมุดเล่มน้อยลงใต้สุดก้นกระเป๋า แล้วเอาบรรดาของใช้"ส่วนตัวผู้หญิง"วางทับแบบที่เธอเป็นผู้ออกแบบเอง  การวางของลักษณะไขว่กันไปมาและให้มีขอบหลืบเหลือมล้ำกันนี้  เธอได้มาจากพ่อของเธอเอง  พ่อของเธอเป็นนายทหาร  และพยายามสอนลูกสาวเพียงคนเดียวนี้ให้รู้จักการสังเกตุทุกๆอย่างรอบตัวเสมอ  "จำไว้นะลูก  เวลาไปพักที่อื่น  ต้องเอาเทปใสเล็กๆ แปะไว้อย่างนี้เสมอ  เราจะได้รู้ว่ามีใครแอบมาเข้าห้องบ้างตอนเราไม่อยู่"  .. แล้วท่านก็ทำให้ดูด้วยมือของท่านเอง  เทปใสยาวแค่นิ้วฟุตถูกปิดคาดระหว่างบานประตูและขอบประตู  หากมีใครมาเปิดเทปใสที่พ่อทำให้ดูก็อ้าออกให้รู้ได้ทันที่  และแน่นอนว่า  เธอจะวางใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้นหากเห็นว่ามันมีการเปิด
              ในคราวนี้ก็เช่นกัน  การวางของแบบที่"เรา"เพียงผู้เดียวที่รู้ย่อมดีกว่า  และ"ปลอดภัย"กว่าเป็นใหนๆ  ในความคิดของเธอ 
             แจ่มใส  เพื่อนสาวผู้แสนน่ารักและบอบบาง เป็นเพื่อนสนิทของเธอเพียงคนเดียวที่มี  ยืนยิ้มไร้เดียงสากับอากาศที่เริ่มเย็นมาหน่อยแล้วในต้นเดือนพฤศจิกายนท่ามกลางป่าที่ไม่เชิงป่า  เรียกกันว่า
           "วนอุทยานแห่งชาติ "    ดูเหมือน   เป็นธรรมเนียมไปแล้วกับการท่องเที่ยวในกลุ่มนักศึกษาแพทย์รุ่นเธอที่สนิทๆกันไม่กี่คนก่อนปีใหม่  เพราะต่างก็ต้องมีงานรับผิดชอบมากขึ้นในช่วงปีใหม่ที่ไม่มีวันได้พักผ่อนเลย  ยิ่งกับเพื่อนๆบางคนที่ยังต้องใช้ทุนคืนอยู่   ....
          และหนึ่งในนั้นก็คือตัวเธอเอง  แม้คุณพ่อของเธอจะเป็นนายทหารใหญ่
แต่ครอบครัวของเธอยังถือว่าเป็นชนชั้นกลางไม่ได้ยิ่งใหญ่มาจากไหน
และไม่เคยเลยที่จะได้รับอามิสสินจ้างใดๆเกินเงินเดือนที่สมควรได้รับ
จนมีบางทีที่เธอรู้สึกได้ถึงความภาคภูมิใจนี้อย่างถือดีและทรนงเฉกเช่นผู้เป็นพ่อ....
     นอกเหนือจากนั้น  เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นผู้รอบรู้ในเกือบทุกเรื่อง
ที่บางทีเธอรู้ว่า  ไม่มีเพื่อนคนใดรู้ได้เท่าเธอเป็นแน่...  และปีนี้สำคัญ  มากกับการมาเที่ยวในกลุ่มเพื่อนซี๊ทั้ง7คน .. ต้องมีการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นบ้างสิ  กำไลคิด  และก้าวเดินไปหาแจ่มใส  ที่ยืนมองดูดวงอาทิตย์ที่หันหลังเกือบทำให้เงาทั้งสองทอดแนวยาวทาบทับไป....