พันธะหัวใจ...ดวงใจรักซาตาน

 

 

บทที่ 4

 

 

 

ผมอยากเป็นพ่อของลูกพี่ (บทต้น)

 

 

 

คอนโดมิเนียมเพนท์เฮ้าส์ส่วนตัวมันคือที่อยู่ชั่วครั้งชั่วคราวของสาวสวยนามว่า วิมลวรรณ ตรีเมฆ เธอมีพี่ชายร่วมบิดามารดาเดียวกันหนึ่งคนนามว่า ชาญชัย ตรีเมฆ และมีน้องสาวต่างมารดาอีกหนึ่งคนนามว่า เมทินี หากเป็นเมื่อห้าปีที่แล้วน้องสาวเธอจะใช้นามสกุลเดียวกันกับเธอ แต่ในยามนี้วิมลวรรณไม่แน่ใจเสียแล้วว่าน้องสาวยังคงใช้นามสกุลเดียวกันกับเธออยู่หรือไม่

 

เวลาเดินทางผ่านไปอย่างรวดเร็วหลังจากที่เธอไปอาศัยอยู่ยังต่างประเทศกับบิดามารดา ก่อนจากไปเธอได้ทอดทิ้งหลายสิ่งหลายอย่างไว้ที่เมืองไทย เธอได้ทอดทิ้งลูกสาวฝาแฝดไว้กับน้องสาวต่างมารดา เธอได้ทอดทิ้งผู้ชายสารเลวที่เป็นบิดาของลูกฝาแฝดของเธอที่มีชื่อว่าประภพ  และที่สำคัญเธอได้ทอดทิ้งความเป็นมนุษย์ เพราะเธอได้ทำลายชีวิตน้องสาวของเธอให้ต้องรับบาปกรรมและพันธะที่เธอเป็นผู้ก่อไว้ แล้วจากไป ไม่ใช่หน้าที่หรือความรับผิดชอบของน้องสาวเธอเลย ที่ต้องรับบาปกรรมและพันธะเหล่านั้น...

 

“พ่อคะ ยัยเม มันหนีตามผู้ชายไปแล้วคะ หนูบอกคุณพ่อแล้วมันก็เหมือนกับแม่ของมันสำส่อน ร่าน มักมาก ขาดผู้ชายไม่ได้ คุณพ่อปล่อยมันไปเถอะคะ อย่าไปตามหามันเลย...นี้คะคุณพ่อจดหมายของมัน ยัยเมเขียนบอกชัดเจนว่ามันจะไปอยู่กับแม่ของมันและพ่อเลี้ยงแมงดาของแม่มันคะ...คุณพ่อ”

 

“สารเลว เลี้ยงไม่เชื่อง ฉันไม่มีลูกสาวอย่างมัน อย่าได้พูดถึงมันให้ฉันได้ยินอีก”

 

“คะคุณพ่อหนูจะไม่พูดถึงยัยเมอีก แล้วจดหมายของมันละคะคุณพ่อ จะไม่เปิดอ่านหน่อยหรือคะ”

 

“อย่าเอามาใกล้ฉัน เผามันทิ้งไปซะ”

 

“คะคุณพ่อ”

 

เธอโกหกหลอกลวงบิดา ใส่ร้ายน้องสาว ทำให้บิดาโกรธเกลียดประกาศตัดพ่อตัดลูก เวลาผ่านมาห้าปีคำโกหกของเธอก็ยังคงทำให้บิดาเชื่อสนิทใจ ไม่เคยติดต่อสอบถามหรือตามหาน้องสาวต่างมารดาอีกเลย ทั้งหมดที่เธอทำลงไปก็เพื่อตัวของเธอเอง เธอจะบอกความจริงกับบิดาได้อย่างไรกัน...ว่าเธอท้องกับผู้ชายที่แต่งงานแล้ว เมื่อคลอดลูกเธอก็ยกลูกฝาแฝดให้แก่น้องสาวต่างมารดาเลี้ยงดู หากบิดารู้ความจริงทั้งหมดท่านต้องฆ่าเธอแน่ เธอแค้นใจไอ้ผู้ชายสารเลวที่ทำกับเธอ... เขาสัญญาจะแต่งงานกับเธอ แต่ก็ผิดสัญญาไปแต่งงานกับ เพื่อนสนิทของเธอแทน กานดาเพื่อนสนิทของเธอ...มีเงินทอง และหน้าตาในสังคมไม่ต่างจากเธอมากมายนัก แต่ที่ทำให้เธอพ่ายแพ้ก็คือ ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัว และการเกื้อหนุนกันในธุรกิจของทั้งสองตระกูล...เธอไม่สามารถให้อภัยผู้ชายสารเลวนั้นได้ประภพและภาคีนัยสองพี่น้องที่ทำลายชีวิตเธอ ผู้ชายทั้งสองคนเห็นเธอเป็นของเล่นยามว่างหลอกเสพเสน่หาจากเรือนร่างของเธอแล้วทอดทิ้งอย่างไม่ใยดี เธอจะต้องตามทวงความยุติธรรมให้กับตัวเอง ผู้ชายทั้งสองคนต้องชดใช้ความเจ็บปวด และความสูญเสียตลอดเวลาห้าปีให้แก่เธอ...อาวุธที่เธอจะใช้แก้แค้นก็คือ ลูกสาวฝาแฝดของเธอทั้งสองคน...เธอนั่งมองหน้าจอมอนิเตอร์ของคอมพิวเตอร์พร้อมกดปุ่มส่งรูปภาพเด็กหญิงฝาแฝดสองคนไปให้กานดา...เพื่อนที่เคยสนิท...หลังจากทำตัวเป็นผู้หวังดีรายงานพฤติกรรมของสามีเพื่อนที่เคยสนิทไปบ้างแล้ว...

 

“ดาหรือจะ...จำเพื่อนรักของเธอคนนี้ได้หรือเปล่า...เมื่อวันก่อนฉันไปทานข้าวบังเอิญไปพบสามีของเธอเข้า คุณภพอยู่กับผู้หญิงหน้าตาสวยมาก รู้สึกจะมากับเด็กผู้หญิงฝาแฝดน่ารักด้วยนะดา...”

 

“ไม่จริงหรอก..มล..เป็นไปไม่ได้...คุณภพไม่มีทางนอกใจฉันหรอก....”

 

“เธอแน่ใจจริงๆหรือดา เธอลองเช็คโทรศัพท์ของคุณภพดูหรือยัง...พวกผู้ชายท่าทางเงียบๆอย่างคุณภพมักจะแอบเจ้าชู้อยู่แน่ๆ...”

 

จากเวลาที่เธอรายงานพฤติกรรมประภพ ให้อดีตเพื่อนที่เคยสนิทได้รับรู้เวลาก็ผ่านมาสองวัน เธอไม่รู้ว่าคำพูดโกหกหลอกลวงของเธอได้ส่งผลร้ายมากมายเช่นไร ไปแล้วหรือยัง แต่ที่แน่ๆ เพื่อนที่เคยสนิทเชื่อคำพูดโกหกหลอกลวงของเธออย่างไม่ต้องมีอะไรให้สงสัย  เธอขอภาวนาให้อดีตเพื่อนรักช็อกตาย หรือฆ่าตัวตายไปเสียเลย เธอมองที่จอมอนิเตอร์อีกครั้ง มองรูปที่เธอเพิ่งส่งไปให้อดีตเพื่อน...รูปแรกมันคือรูปของเด็กหญิงฝาแฝดหน้าตาน่ารัก ส่วนอีกรูปเป็นรูปประภพกับผู้หญิงสาวสวยเป็นรูปน้องสาวต่างมารดาของเธอเอง เมทินี...เธอใช้ฝีมือตบแต่งดัดแปลงรูปภาพนิดหน่อยมันก็สมจริงจนแยกกันไม่ออกระหว่างรูปต้นฉบับของจริงกับรูปตัดต่อ...อดีตเพื่อนสนิทของเธอต้องโกรธ โมโห จนแทบบ้าตายแน่ วิมลวรรณคิด

 

แผนการแรกของวิมลวรรณ กำลังดำเนินไปอย่างราบรื่น วิมลวรรณจอมโกหกหลอกลวงก็คิดแผนการอันชั่วร้ายอย่างที่สองต่อทันที เธอจะต้องทำให้ประภพคิดนอกใจภรรยาของตัวเองให้ได้ และเธอก็จ้องมองไปยังรูปน้องสาวต่างมารดาของเธอ แล้วยิ้มอย่างดีใจ...

 

“เมทินี...ช่วยเหลือพี่อีกสักครั้งเถอะ”

 

วิมลวรรณพูดขอร้องน้องสาวจากรูปภาพที่ถืออยู่ในมือ แล้วหยิบรูปภาพของประภพมาถือไว้อีกมือ แล้วนำรูปทั้งสองใบมาใกล้ชิดติดกัน จ้องมองอย่างยิ้มย่องสุขใจ...

 

“มันช่างเหมาะสมกันจริงๆ ประภพ เกียรติภูมินทร์ และเมทินี  ตรีเมฆ เหมือนคู่รักที่สวรรค์สร้างส่งลงมาให้เป็นเนื้อคู่ตุนาหงัน...”

 

วิมลวรรณมองรูปทั้งสองใบแล้วพูดพร่ำเพ้อ และหัวเราะอย่างมีความสุข ช่วงเวลาที่เจ็บปวดและทุกข์ใจ ตลอดห้าปี สุดท้ายสวรรค์ก็เข้าข้างเธอ และโอกาสให้เธอได้ทวงความยุติธรรมทีสูญเสียไปกลับคืน ละครแห่งการโกหกหลอกลวงครั้งนี้ของเธอมันต้องสนุกมากๆ กว่าครั้งไหนๆ เป็นแน่....วิมลวรรณคิดและพูดพร่ำเพ้อมันอยู่ในใจ

 

 

.............................................

 

 

หลังจากคิดแผนการอันชั่วร้ายอย่างที่สองเสร็จสิ้น วิมลวรรณจ้องมองตรงไปที่เตียงนอน ค่ำคืนอันเงียบเหงาคืนนี้เธอไม่ได้อยู่ในห้องเพียงลำพังคนเดียวเธอมีชายหนุ่มร่างกายกำยำนอนเปลือยเปล่ารอเธออยู่บนเตียงนอนแล้ว วิมลวรรณผู้ไม่เคยขาดแคลนผู้ชายมาก่อน ด้วยความสวยสาวและงดงามของเรือนร่าง สรีระร่างกายตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าไม่มีจุดใดบ่งบอกความบกพร่องของร่ายกายเธอได้เลยแม้แต่น้อย ใบหน้ารูปไข่ เส้นผมสีดำยาวจรดหัวไหล่ ดวงตากลมโตมาพร้อมกับขนตายาวงอน จมูกโค้งมนได้สัดส่วนกับริมฝีปากอิ่มเต็มสีชมพูเย้ายวนชวนเชิญให้ลิ้มลองความหอมหวานของน้ำผึ้งจากริมฝีปาก

 

เมื่อเธอก้าวย่างยอดปทุมถันสีชมพูทั้งสองข้างจะเรียกร้องหาการสัมผัสจากฝามืออันหยาบกร้านให้ช่วยบีบบดขยี้ รีดเค้น น้ำหวานจากยอดปทุมถันทั้งสองข้างเข้าสู่ริมฝีปากอันเร่าร้อนระอุดั่งกองไฟได้ดูดดื่มกลืนกินน้ำหวาน วิมลวรรณหญิงสาวผู้มีความสมบูรณ์ของสรีระร่างกายมีความต้องการที่จะเสพเสน่หาเนื้อหนังมังสา ก้อนเนื้อและมัดกล้ามของชายหนุ่มมากหน้าหลายตา หญิงสาวร่างเล็กเดินตรงไปยังชายหนุ่มเบื้องหน้าที่พร้อมจะมอบการสัมผัสอันหยาบกร้าน บีบบดขยี้เนื้อตัวของเธอด้วยความหิวกระหาย ทุกอณูความรู้สึกของร่างกาย วิมลวรรณเรียกร้องหาการสัมผัสอันหยาบกร้านจากชายหนุ่มเฉกเช่นที่กำลังจะเกิดขึ้นในขณะนี้มาแล้วมากมาย จนนับครั้งไม่ถ้วนความต้องการของเธอเป็นเหมือนเปลวไฟที่ไม่มีวันมอดดับมันจะลุกไหม้โหมแรงอยู่ตลอดเวลา เธอเย้ายวนและเชิญชวนเรียกร้องหาความแข็งแกร่งของเอ็นเนื้อจากชายหนุ่มคนแล้วคนเล่า แต่ยังไม่เคยได้รับการตอบสนองอย่างอิ่มเอมถึงจุดสุดยอดของความกำหนัด...

 

“คุณสวยมาก..”

 

“พิสูจน์สิคะ...”

 

ชายหนุ่มร่างกำยำเปลือยเปล่าไม่รอช้าลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงเข้าหาวิมลวรรณทันที ฝามือทั้งสองข้างตรงเข้าบีบบดขยี้ปทุมถันทั้งสองข้างอย่างหิวกระหาย ริมฝีปากอันหยาบและลิ้นอันแห้งกร้านดูดดื่มกลืนกินน้ำหวานฉ่ำเย็นจากปลายยอดสีชมพูสลับกันไปมาอย่างหิวกระหาย น้ำเสียงแผ่วเบาของวิมลวรรณแสดงความเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจตายจากการจู่โจมของชายหนุ่ม...

 

“คุณเจ็บอย่างนั้นหรือคุณมล...”

 

ชายหนุ่มร่างกำยำเปล่งเสียงปนความสุขจากการดูดดื่มความหอมหวานของเนื้อตัวหญิงสาว เมื่อสอบถามคำถามไร้สาระจบลงไม่รอฟังคำตอบจากหญิงสาวสองฝามือบีบบดขยี้ปทุมถันรุนแรงยิ่งขึ้น ริมฝีปากยังคงดูดดื่มความหอมหวานสลับไปมาไม่หยุดยั้งเช่นกัน..

 

“ไม่เจ็บ ทำต่อไปอีก ทำให้ฉันมีความสุขมากกว่านี้อีก...”

 

ชายหนุ่มร่างกาย กำยำใหญ่โตด้วยมัดกล้ามไม่รอช้าจับหญิงสาวยกขึ้นไว้ในวงแขน พาเดินตรงไปยังเตียงนอนเพื่อที่จะได้สวมกอดและผูกมัดความเป็นชายเข้าสู่หว่างขาของหญิงสาว เอ็นเนื้อตั้งตรงดังแท่งศิวลึงค์ พร้อมจะมอบความสุขอันมากมายให้แก่หญิงสาวที่เรียกร้องหาความสุขเพิ่มมากขึ้น...

 

“ได้โปรดเอามันเข้าไปในตัวฉัน...”

 

เธอสัมผัสเอ็นเนื้อพองตัวตั้งตรงอันใหญ่โตเบื้องล่างด้วยฝามืออันเล็กอย่างเรียกร้อง หิวกระหาย เธอจับและบีบรัดมันไว้อย่าง ทะนุถนอม เธอจับแท่งเอ็นเนื้อใหญ่โตและวางมันไว้ตรงหว่างขาทั้งสองข้างของเธอ...

 

“เอามันเข้าไปในตัวฉัน ทำให้ฉันมีความสุข”

 

ชายหนุ่มไม่รอช้าส่งความแข็งแกร่งของเอ็นเนื้อเข้าสู่ตัวหญิงสาวทันที เสียงกระแทกกระทั้นของกล้ามเนื้อขั้วบวกและขั้วลบตอบรับกันอย่างลงตัว วิมลวันส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดด้วยความสุข...ความสุขที่ได้รับจากการเสพเสน่หาในครั้งนี้วิมลวรรณ นึกคิดและจินตนาการให้ชายที่มอบความสุขให้แก่เธอคือชายหนุ่มที่มีชื่อว่าภาคีนัย ชายหนุ่มที่เธอพยายามโกรธเกลียด แต่ก็ไม่สามารถทำได้ หัวใจเธอเรียกร้องหาชายหนุ่มมามากกว่าห้าปี ต้องการให้ภาคีนัยมอบความสุขให้เธอดังเฉกเช่นชายหนุ่มร่างกำยำที่กำลังสวมกอด กระแทกเอ็นเนื้ออันแข็งแกร่งเข้าไปในตัวเธออย่างบ้าคลั่งและรุนแรงอยู่ขณะนี้...

 

“นัย...นัย...ได้โปรด...นัย...ได้โปรด...”

 

เสียงกระแทกกระทั้นหยุดลงชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวแล้วยิ้มอย่างมีความสุข

 

“ผมชื่อจิมมี สาวน้อย ไม่ได้ชื่อ นัย...”

 

ชายหนุ่มแนะนำชื่อตัวเองจบก็กระแทกกระทั้นเอ็นเนื้อเข้าสู่ตัวหญิงสาวต่อไปด้วยความรุนแรงกว่าครั้งที่แล้วอย่างต่อเนื่องเป็นจังหวะมากยิ่งขึ้นไปอีก...

 

“เรียกชื่อผมสาวน้อย...”

 

“จิม...จิม...”

 

“พูดว่าได้โปรดด้วยสาวน้อย”

 

“จิม ได้โปรด”

 

“ดีมาก...ผมจะมอบความสุขให้กับคุณ ตามคำขอของคุณ แน่นอนสาวน้อย...”

 

ชายหนุ่มร่างกำยำใหญ่นามว่าจิมมี เป็นเหมือนวัสดุอุปกรณ์หนึ่งชิ้นของวิมลวรรณเท่านั้น เธอไม่ได้มีความผูกพันกับจิมมี มากไปกว่าเพื่อนร่วมเสพเสน่หายามว่างแบบชั่วครั้งชั่วคราว แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไป ในจำนวนผู้ชายหลายคนจิมมีถือเป็นคนโปรดของเธอ หากจิมมี ไม่ว่างมาพบเธอ ชายหนุ่มมากมายก็รอต่อคิวให้เธอได้เรียกใช้อย่างไม่มีขาดแคลน...วันนี้เธอต้องยอมรับจิมมีทำให้เธอมีความสุขมาก จิมมีทำให้เธออิ่มเอมสุขใจสุดยอดของความกำหนัด เสียงกระแทกกระทั้นของจิมมีจบลงพร้อมกับความอิ่มเอมของเธอ..

 

“ขอบใจมากจิมมี...ฉันมีความสุขมาก”

 

“ยินดีรับใช้เสมอสาวน้อย...”

 

แล้วชายหนุ่มก็คายวงแขนกอดรัดรอบตัวหญิงสาวออก ลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ สักครู่จิมมีก็เดินออกมาด้วยเสื้อผ้าปกปิดร่างกายกำยำใหญ่โต เมื่ออยู่ในชุดเสื้อผ้าเนื้อดีราคาแพงจิมมีก็ถือว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง จิมมีทำงานเป็นนายแบบเสื้อผ้า จะทำงานถ่ายแบบลงนิตยสาร และเดินแบบตามแคทวอล์คทั่วไป ทั้งงานถ่ายแบบ เดินแบบในประเทศและต่างประเทศ...

 

“คุณจะไปแล้วหรือจิมมี...”

 

“ใช่พรุ่งนี้ผมมีถ่ายแบบแต่เช้า...”

 

“ถ่ายกับใครหรือจิมมี...”

 

“คุณคงรู้จักเป็นอย่างดีคุณมล...โรสิตา หรือ โรส นางแบบชื่อดังของเมืองไทย และเป็นแฟนกับหนุ่มนักธุรกิจชื่อดัง ภาคีนัย...”

 

“จริงหรือจิมมี...”

 

“จริงแท้แน่นอนคุณมล ผมได้ถ่ายแบบกับเธอพรุ่งนี้ และอาจจะมีงานเดินแบบด้วยกันอีกสองสามงาน...”

 

“จิมมีฉันมีงานให้คุณทำ ค่าตอบแทนคุ้มค่ากับความสามารถ งานก็ง่ายๆ ไม่ยุ่งยาก เพียงแค่คุณใช่เสน่ห์ความเป็นชายของคุณให้เป็นประโยชน์ คุณจะได้ทั้งความสุข และค่าตอบแทนอย่างคุ้มค่า คุณจะตกลงหรือไม่จิมมี...”

 

“สำหรับคุณมล อะไรผมก็ยอมทำให้ เพียงแต่คุณมลเรียกใช้ผมบ่อยๆ หน่อยก็แล้วกัน...”

 

“เรื่องนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว...ส่วนเรื่องที่ฉันจะให้ทำ ฉันไม่เอาเปรียบคุณแน่จิมมี...”

 

“อย่างนั้นคุณมล บอกสิ่งที่ต้องการมาเลยครับ จิมมีคนนี้จะยอมทำให้ทุกอย่าง...”

 

“ฉันต้องการให้คุณทำอย่างไร ก็ได้ให้ยัยโรส...นางแบบชื่อดังนั้นหลงรักคุณ หรือยอมเป็นผู้หญิงของคุณ...ฉันจะให้คุณห้าล้านบาทเป็นค่าแรงในงานชิ้นนี้..”

 

“ตกลงผมตกลงแต่แรกแล้วคุณมล แต่งานที่ให้ทำมันก็ยากอยู่เหมือนกันนะครับ ผมไม่มีโอกาสได้พบเธอเป็นการส่วนตัวมากนัก นอกจากเวลางาน แล้วจะเอาเวลาที่ไหนไปตามจีบ ตามตื๊อ เธอละครับ...”

 

“ถ้าคุณรับงาน ฉันก็ยินดีจะช่วยเหลือทุกอย่างเหมือนกัน แต่ช่วงแรกๆ ฉันต้องการให้คุณตีสนิทกับเธอไว้ก่อน ส่วนเหตุการณ์ในอนาคตฉันจะเป็นคนวางแผนให้เอง...”

 

“ตกลงครับคุณมล พรุ่งนี้ผมจะเริ่มงานเลยแล้วกัน...”

 

“ขอบคุณมากจิมมี...”

 

“อย่าพูดคำหวานกับผมบ่อย สิครับคุณมล...มันจะทำให้ผมเกิดอารมณ์อยากบีบ ขยี้ รีดเค้นความหอมหวานจากเนื้อตัวคุณอีก...”

 

“อย่างนั้น ฉันก็คงต้องขอบคุณ คุณมาก ๆ แล้วสิคะจิมมี”

 

จิมมีเร่าร้อนอีกครั้งเอ็นเนื้อเริ่มแข็งแกร่งพองตัวใหญ่โต จิมมีปลดเข็มขัดกางเกงลงกองที่พื้น แท่งเอ็นเนื้อถูกปลดปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง หนุ่มนายแบบมัดกล้ามใหญ่โตเดินเข้าหาหญิงสาวพร้อมจะกระแทกใส่ความเป็นชายเข้าสู่เนื้อตัววิมลวรรณผู้หิวกระหายและเชื้อเชิญอีกครั้ง...

 

“ผมจะทำให้คุณมีความสุขอีกครั้งครับ คุณมล”

 

“ได้โปรดมอบความสุขให้ฉันด้วยจิมมี...”

 

“แน่นอนครับคุณมล...”

 

แล้วค่ำคืนของห้วงตันหา ราคะ ของสองหนุ่มสาวก็ดำเนินต่อไปอีกครั้ง วันรุ่งขึ้นหนุ่มสาวทั้งสองก็จะเดินออกไปสู่โลกภายนอกเพื่อทำความเลวและชั่วร้ายร่วมกัน ตามแผนการแอบแฝงที่วางไว้ สุดท้ายใครจะกลายเป็นเหยื่อหรือใครจะกลายเป็นผู้ล่าในแผนการที่วางไว้ยังไม่มีใครสามารถให้คำตอบหรือรับรู้ล่วงหน้าได้...แต่วิมลวรรณรับรู้จากประสบการณ์ผู้ที่ลงมือก่อน วางแผนโจมตีก่อนย่อมเป็นฝ่ายชนะแน่นอน...

 

จบบทที่ 4 ต่อบทที่ 5 ผมอยากเป็นพ่อของลูกพี่ (บทจบ)