กำแพงรัก

ศิริกัญญาหรือส้ม เธอกำลังนั่งฟังเพลงจากเครื่องMP3 คลอไปเบาๆเป็นเพื่อนในระหว่างการเดินทางอันแสนยาวนานบนรถโดยสารประจำทางคันนี้
 
หญิงสาวใช้เวลาอยู่บนรถโดยสารคันนี้มากกว่า 5 ชั่วโมงแล้ว
 
เหลืออีกเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้นเองสำหรับการเดินทางครั้งนี้
 
ศิริกัญญาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เธอกดหมายเลขปลายทางก่อนจะยกขึ้นแนบหู
 
หลังจากรอปลายสายอยู่ครู่หนึ่ง
 
“บ้าจริง ทำอะไรอยู่นะเนี่ย คุณพี่ชาย ไม่รับโทรศัพท์น้องสาวซะงั้น ไปถึงจะโวยซะให้เข็ดเลย คอยดูสิ”
 
หญิงสาวบ่นอย่างนึกหงุดหงิด
 
เธอตัดสินใจวางสาย ก่อนจะได้ยินกระเป๋ารถประกาศว่า
 
“ท่านผู้โดยสารทุกท่านครับอีก 10 นาที จะถึงสถานีปลายทางหมอชิต ขอให้ทุกท่านเตรียมตัวด้วยนะครับ”
 
“ในที่สุดก็ถึงซะที นั่งจนรากจะงอกแล้วนะเนี่ย พี่สันต์คงกำลังรอเราอยู่แน่ๆ อย่างนี้ต้องมีเซอไพรซ์ซะหน่อยแล้ว”
 
พูดจบ หญิงสาวก็หัวเราะเบาๆอย่างนึกสนุกกับความคิดของตนเอง จนคนนั่งข้างๆหันมามองหน้าอย่างงงๆ
 
เสียงประกาศครั้งสุดท้ายหลังจากรถโดยสารมาจอดสงบนิ่งอยู่ในช่องจอดรถแล้ว
 
“ถึงสถานีหมอชิตแล้วครับ ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความไว้วางใจร่วมเดินทางมากับเราจนถึงจุดหมายครับ…”
 
หลังสิ้นเสียงประกาศ ผู้คนบนรถโดยสารประจำทางค่อยๆทะยอยเดินลงจากรถและปิดท้ายด้วยพื้นรองเท้าผ้าใบคู่เก่าๆของศิริกัญญาที่สัมผัสกับพื้นสถานีหมอชิตเป็นคนสุดท้าย
 
หญิงสาวสะพายเป้ใบใหญ่ 1 ใบ สวมเสื้อยืดและมีแจ๊คเก็ตสีดำตัวนอกสวมทับ สวมกางเกงยีนส์ตัวโปรดและรองเท้าผ้าใบ สีขาวคู่เก่า ที่คอมีสายMP3สีเทาคล้องคอเอาไว้
 
ศิริกัญญาเหลียวซ้ายแลขวามองหาสันติพี่ชายของเธอที่ได้บอกไว้ล่วงหน้าว่าจะมารอรับเธอที่นี่
 
แต่ทว่าก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววเลย
 
ขณะที่หญิงสาวกำลังยืนสอดส่ายสายตามองหาพี่ชายอยู่นั้นเอง
 
“ประกาศ คุณศิริกัญญา กรุณามาพบญาติที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ด้วยนะคะ ประกาศ…”
 
หลังสิ้นสุดการประกาศไปสองรอบ หญิงสาวก็สาวเท้าตรงดิ่งไปยังฝ่ายประชาสัมพันธ์ของสถานีขนส่งแห่งนี้ทันที
 
ที่ฝ่ายประชาสัมพันธ์ 
 
“ขอโทษนะคะ ดิฉัน ศิริกัญญาค่ะ ไม่ทราบว่าญาติที่ประกาศหาดิฉันตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ”
 
“อ่อ เขายืนรออยู่ตรงนั้นงัยคะ”
 
เจ้าหน้าที่หญิงบอกพร้อมกับชี้มือไปยังชายคนหนึ่งที่ยืนหันหลังรออยู่ก่อนแล้ว
 
ศิริกัญญาไม่รอช้า เธอรีบเดินเข้าไปหาชายคนนั้น พร้อมกับพูดว่า
 
“รอนานแล้วเหรอพี่สันต์ แหมส้มโทรหาไม่ยอมรับสาย มัวแต่คุยสาวอยู่นั่นแหละ อย่างนี้จะน้อยใจดีมั๊ยเนี่ย”
 
ชายหนุ่มคนนั้นค่อยๆหันหน้ามา ทันทีที่เห็นหน้าชัดๆ ศิริกัญญารู้สึกตกใจกึ่งแปลกใจไม่น้อย
 
“อ้าว คุณไม่ใช่…เอ่อ ขอโทษค่ะ พอดีฉันคิดว่าคุณเป็น…”
 
“เธอคือศิริกัญญาน้องสาวนายสันต์ใช่มั๊ย ฉันเป็นเพื่อนนายสันต์ พี่ชายเธอให้ฉันมารับเธอ”
 
“หา อะไรนะ พี่สันต์ให้คุณมารับฉันเหรอคะ เอ๊ะมันยังงัยกันแน่เนี่ย”
 
ขณะที่ศิริกัญญากำลังครุ่นคิดอย่างสงสัยอยู่นั้น ชายหนุ่มพูดขึ้นว่า
 
“พี่ชายเธอฝากบอกเธอมาว่า ช่วงนี้เขาต้องไปประจำการที่ต่างจังหวัด และในระหว่างนี้ฉันจะเป็นคนดูแลเธอแทนพี่ชายเธอเอง”
 
ศิริกัญญาอุทานเสียงดังอย่างตกใจ
 
“หา คุณ…คุณว่างัยนะ”
 
“ในระหว่างที่พี่ชายของเธอไม่อยู่ ฉันจะเป็นผู้ปกครองของเธอเอง เข้าใจมั๊ย”
 
ศิริกัญญาได้แต่นึกในใจ
 
“นี่มันอะไรกันเนี่ย คุณพี่ชาย บังอาจมาทิ้งน้องสาวไว้กับใครไม่รู้อย่างนี้ได้ยังงัยกัน  แย่จริงๆเลย”
 
“แล้วเนี่ยฉันจะติดต่อกับพี่ชายฉันได้เมื่อไหร่กันล่ะเนี่ย อุตส่าห์มาไกลถึงที่นี่ ยังมาทิ้งกันได้ลงคออีกแน่ะ พี่สันต์นะพี่สันต์ ทำกันได้”
 
“นายคนนี้เป็นเพื่อนพี่สันต์จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ยักกะรู้มาก่อนเลยแฮะว่าพี่สันต์มีเพื่อนที่หน้าตาท่าทางดุยังกะเสือแบบนี้ด้วย“
 
“นี่ยัยส้มเธอต้องอยู่กับนายหน้าดุเนี่ยจริงๆเหรอเนี่ย  ฉันจะโดนหมอนี่กัดตายมั๊ยเนี่ย โถ่เอ๊ย”
 
และแล้วความคิดของหญิงสาวต้องสะดุดลงกะทันหันเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ายื่นรูปถ่ายที่เขาถ่ายร่วมกับพี่ชายของเธอมาให้หญิงสาวดู 3 ใบ
 
ในตอนแรกหญิงสาวไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มเอาให้เธอดูทำไม
 
แต่สุดท้ายก็เข้าใจว่าชายหนุ่มคงจะอ่านสีหน้าสงสัย ระแวง ไม่ไว้ใจของเธอออกนั่นเอง
 
“ว่าแต่คุณเป็นเพื่อนพี่สันต์ แล้วคุณชื่ออะไรล่ะ ฉันไม่เห็นจะคุ้นหน้าคุณเลย”
 
“ฉันชื่อสิงหราช หรือพี่ชายเธอเรียกฉันว่าไอ้เสือ”
 
หญิงสาวไม่วายแอบค่อนขอดในใจ
 
“ชื่อเสือเหรอ มินาล่ะ ชื่อกับหน้าตาไปกันได้ดีเชียว หน้าดุสมชื่อเลยแฮะ”
 
ศิริกัญญาแทบสะดุ้งเมื่อเขาพูดขึ้นว่า
 
“เธอต้องเคารพเชื่อฟังฉัน จำไว้ว่าอย่าทำให้ฉันไม่พอใจหรือสร้างความเดือดร้อนให้ฉันเป็นอันขาด เพราะฉันไม่ชอบเด็กเอาแต่ใจ หัวดื้อ แล้วก็ชอบสร้างแต่ปัญหา”
 
“โห อะไรจะเผด็จการขนาดนี้เนี่ย โถ่พี่สันต์อย่าปล่อยน้องสาวที่น่ารักไว้ในกำมือเสือนานนักนะ เดี๋ยวส้มก็โดนเล่นงานซะเละกันพอดี”
 
หญิงสาวได้แต่แอบคิดอยู่ในใจ
 
“ไปกันได้แล้ว ตามมานี่”
 
“ค่ะ”
 
พูดจบหญิงสาวก็ต้องรีบสาวเท้ายาวๆก้าวตามชายหนุ่มไปให้ทัน
 
เนื่องจากเขาออกเดินนำไปก่อนล่วงหน้าแล้ว…
 
(โปรดติดตามตอนต่อไป)