หนึ่งดวงใจ
เขียนโดย 
Mawmeaw
วันที่ 18 กันยายน พ.ศ. 2553 เวลา 16.41 น.
แก้ไขเมื่อ 12 เมษายน พ.ศ. 2562 09.50 น. โดย เจ้าของนิยาย
8) คนรัก
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“พร้อมหรือยังจ๊ะคุณการะเกดคนสวย”
“แหม ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกจ้ะ คุณเพื่อนวรรณที่น่ารัก”
“เอาล่ะๆ ไปได้แล้วจ้ะ มัวเล่นอยู่นั่นแหละ”
“จ้าๆ ไปกันๆ วันนี้เราจะสนุกกันให้เต็มที่เลย ไม่หายเศร้าไม่เลิกรา ไปโลด”
พูดจบสองสาวก็เดินจูงมือกันออกไปอย่างเริงร่า การะเกดนึกสนุกเต็มที่ ส่วนวรรณวิฬาร์แอบลุ้นในใจว่าวันนี้เธอจะต้องทำอะไรบางอย่างสำเร็จแน่
.....................................
ที่ร้านไอศครีมเจ้าอร่อยแห่งหนึ่งในตัวเมือง
“นี่วรรณเธอไม่ชอบเหรอ ไหนบอกว่าร้านนี้อร่อยที่สุดที่เธออยากแนะนำ แล้วทำไมกินน้อยจัง มัวแต่ตักเล่นอยู่นั่น ของฉันหมดไป 3 ถ้วยแล้วนะเนี่ย เป็นอะไรไปน่ะวรรณ”
“เปล่านี่ ฉันแค่กลัวว่ากินนี่เยอะไปอย่างอื่นจะไม่ได้กินกันพอดี ฉันเผื่อท้องไปเข้าร้านอื่นด้วยต่างหากล่ะ”
“โถ่เอ๊ย! เธอนี่ วันนี้ดูแปลกๆ ไปนะ เธอทำยังกับว่ากำลังรอคอยใครอยู่งั้นแหละ”
“เปล่าซะหน่อย ฉันจะรอคอยใครได้ที่ไหน ก็มากับเธอแค่สองคนเท่านั้น เธอก็คิดไป”
หญิงสาวพูดโดยไม่ยอมสบตาเพื่อน เธอก้มมองนาฬิกาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะแน่ใจ จึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
โดยมีสายตาของการะเกดที่มองตามหลังไปด้วยความสงสัยในท่าทางแปลกๆ ของเพื่อน
สักพักใหญ่ๆ ขณะที่การะเกดกำลังก้มหน้าก้มตารับประทานไอศกรีมรสสตอเบอรี่ตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อยอยู่นั้น ก็มีเสียงทักที่แสนคุ้นเคยดังขึ้นว่า
“อ้าวเกด เธอก็มากินไอศครีมที่นี่เหมือนกันเหรอ”
“อืม นายเองเหรอพี แล้วนายมากับใครล่ะ”
“เรามากับ…”
หญิงสาวมองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลัง พีระวัตรเพื่อนชายคนสนิทของเธอ หญิงสาวก็แทบทำหน้าไม่ถูก
“เกด ดลขอนั่งทานด้วยคนนะ เราไม่ได้ออกมาเจอกันนานมากแล้วนะ ดลมีเรื่องอยากคุยกับเกด”
การะเกดนิ่ง เธอพยายามไม่สบตากับศิวดลเกรงว่าอาจจะแสดงความอ่อนแอของเธอออกมาให้เขาเห็นได้ง่ายๆ
พีระวัตรก็เป็นฝ่ายอำนวยความสะดวกให้อย่างรู้กัน โดยเขาเป็นฝ่ายขอตัวออกไป อ้างว่ามีธุระด่วนต้องรีบไปทำโดยทำทีเป็นฝากศิวดลเอาไว้กับการะเกด
.....................................
ที่โต๊ะอาหารมุมหนึ่งใกล้ๆ กันกับโต๊ะที่การะเกดกับศิวดลนั่งอยู่ คนสองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันค่อยๆ ลดหนังสือพิมพ์ที่ยกขึ้นอ่านลง
“นี่นายพี นายแน่ใจเหรอว่าทิ้งสองคนนั่นไว้ด้วยกันแบบนั้นมันจะดีน่ะ”
“อ้าวดีสิคุณ หรือว่าคุณอยากไปนั่งเป็นก้างระหว่างที่เขาสองคนปรับความเข้าใจกัน”
“เปล่าซะหน่อย ฉันก็แค่กลัวว่ามันจะไม่ง่ายอย่างที่นายคิดน่ะสิ ฉันเป็นห่วงความรู้สึกยัยเกด รายนี้ยิ่ง Sensitive (อารมณ์อ่อนไหวง่าย) อยู่ด้วย”
“เอาน่าคุณ ไม่ต้องห่วงหรอก คงไม่มีอะไรหรอกน่า เราก็คอยประเมินผลอยู่ใกล้ๆ สองคนนั่นด้วยกันอยู่แล้วนี่”
วรรณวิฬาร์มีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เธอค่อนข้างแน่ใจว่ามันต้องมีอะไรยุ่งยากบางอย่างเกิดขึ้นเป็นแน่
บนโต๊ะอาหารบรรยากาศดูอึดอัด ทั้งวรรณวิฬาร์และพีระวัตรต่างก็ใช้หนังสือพิมพ์คนละฉบับบังหน้าตาตนเองเอาไว้ทั้งคู่
พร้อมๆ กับเงี่ยหูฟังบทสนทนาระหว่างการะเกดและศิวดลอย่างใจจดใจจ่อ
“เกด ที่ผมมาวันนี้ผมอยากจะบอกคุณว่า เราเลิกกันเถอะเกด เราไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนกันหรอก เรามันต่างกันเกินไป”
การะเกดนิ่งไปสักครู่ เธอพอรู้ตัวอยู่แล้วว่า ไม่ช้าก็เร็ว เธอจะต้องได้ยินคำพูดนี้จากปากของศิวดลผู้ชายที่เธอรักเขามากและเธอคิดจะมอบหัวใจให้เขาเป็นคนสุดท้าย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้คิดแบบเดียวกับเธอเลย
“ที่คุณมาวันนี้ เพราะคุณตั้งใจที่จะมาบอกเกดเรื่องนี้ใช่มั้ยคะ”
“ใช่เกด ผมขอโทษ แต่ความรักของเรามันคงสิ้นสุดแค่นี้ คุณกับผมคงจะฝืนเดินกันต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว ผมเพิ่งรู้ตัวว่าผมไม่ได้รักเกดแล้ว”
“คุณ…คุณกำลังจะบอกเกดว่า…ว่าคุณกำลังรักผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เกดใช่มั้ย”
คำถามนี้เธอถามออกมาอย่างยากลำบาก เพราะคำบอกเล่าของเขามันก็ชี้ชัดถึงคำตอบในตัวอยู่แล้ว แต่เพื่อความแน่ใจเธอจึงกัดฟันถามเขาออกมาอย่างยากเย็น
“ใช่ เกด ผมขอโทษที่ต้องบอกคุณว่าที่เราคบกันมามันเหมือนกับว่าความรักของเรามันสวนทางกัน ความหมายของความรักระหว่างคุณกับผมมันไม่เหมือนกัน”
“พอเถอะ คุณไม่ต้องอธิบายอะไรยืดยาว เกดแค่อยากรู้ว่าผู้หญิงที่คุณรักคนนั้นเขาเป็นใคร”
“เธอชื่อวรรณวิฬาร์ เธอมีความน่ารักสดใสและเป็นตัวของตัวเองอยู่ในตัวที่คนอื่นอาจจะมองข้ามไป แต่ไม่ใช่ผม”
การะเกดไม่อาจระงับความเสียใจไว้ได้อีกแล้ว เธอปล่อยให้น้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มทั้งสองช้าๆ
ผู้หญิงที่ศิวดลหลงรักและเป็นคนที่จะมาแทนที่เธอคนนั้น คือ วรรณวิฬาร์ เพื่อนรักของเธออย่างนั้นหรอกหรือ
หญิงสาวทั้งผิดหวังและความเสียใจอย่างสุดซึ้ง เมื่อได้ฟังคำพูดของคนรักที่บอกว่าเขารักเพื่อนรักของเธอจากปากของเขาเอง
“เกด ที่ผมพูดมาทั้งหมดเป็นความจริง ผมขอโทษที่ปิดบังคุณและทำตัวห่างเหินกับคุณมาตลอด แต่ความจริงเพราะผมไม่อยากทำให้คุณเสียใจอย่างวันนี้”
วรรณวิฬาร์ทิ้งหนังสือพิมพ์ลงก่อนจะพรวดพราดออกไปที่โต๊ะที่ศิวดลและการะเกดนั่งอยู่โดยที่พีระวัตรห้ามไว้ไม่ทัน
( โปรดติดตามตอนต่อไป )
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
