วันฟ้าหม่น

“แม่ทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน แม่ไม่รักพ่อ ไม่รักฟ้าแล้วเหรอคะ”
 
ผู้พูดเอ่ยตัดพ้อด้วยความน้อยใจและน้ำเสียงแสดงถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
 
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฟ้า ไม่ใช่แม่ไม่รักพ่อไม่รักฟ้านะลูก เพียงแต่แม่…แม่…เอ่อ…แม่”
 
“แม่กำลังจะบอกว่าแม่รักผู้ชายคนนั้นมากกว่าพวกเราเหรอคะ และไม่ว่ายังไงแม่ก็จะต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นให้ได้ นี่คือสิ่งที่แม่อยากบอกฟ้าใช่มั้ยคะ”
 
“โถ่! ฟ้า แม่ไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะลูก แม่รักพ่อ รักฟ้ามากนะลูก แต่แม่ก็รักคุณภพมากเหมือนกัน เข้าใจแม่หน่อยนะฟ้า”
 
“ฟ้าไม่เข้าใจค่ะ และไม่มีวันจะเข้าใจแม่ด้วย ฟ้ารู้แต่ว่าแม่เปลี่ยนไป แม่เปลี่ยนไปมากจริงๆ ตั้งแต่มีผู้ชายคนนั้นเข้ามาในชีวิตของแม่”
 
“ไม่เกี่ยวกับคุณพิภพหรอกนะลูก เรื่องนี้แม่ผิดเอง แม่ผิดเองที่ห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปรักผู้ชายดีๆ อย่างคุณพิภพไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าความรักที่แม่มีให้พ่อกับฟ้าจะลดน้อยลงเลยนะลูก”
 
“ฟ้าไม่เชื่อแม่หรอก แม่ต้องเลือกระหว่างฟ้ากับผู้ชายคนนั้น ถ้าแม่ไม่รักพ่อกับฟ้า แม่ลืมพ่อกับฟ้าแล้ว ฟ้าก็จะเป็นฝ่ายไปเองค่ะแม่”
 
“โถ่! ฟ้าพูดอะไรแบบนั้นล่ะลูก แม่…”
 
“ฟ้าพูดจริงๆ นะคะแม่ ฟ้าไม่ยอมให้ผู้ชายคนนั้นต้องมาพรากแม่ไปจากฟ้าหรอกค่ะ ไม่มีทางเด็ดขาด”
 
นั่นคือคำพูดประโยคสุดท้ายจากปากของหญิงสาวผู้มีนามว่า พริริยาหรือน้ำฟ้า ก่อนที่เธอจะรีบเดินหนีออกไปด้วยความขมขื่นใจที่อัดแน่นในอกมากมายจนแทบจะระเบิดออกมา
 
“เดี๋ยวก่อนฟ้า ฟ้า ฟังแม่ก่อนลูก ฟ้า…แม่ขอโทษนะลูก แม่ขอโทษจริงๆ”
 
คุณพิมพารู้สึกเจ็บปวดใจไม่น้อยที่เรื่องราวต้องลงเอยแบบนี้ ทั้งๆ ที่เธอกับพิภพกำลังวาดฝันอนาคตอันสวยงามไว้ร่วมกันแท้ๆ แต่ดูเหมือนว่าลูกสาวสุดที่รักของเธอจะไม่ยอมเข้าใจในความรักครั้งนี้ของเธอเอาซะเลย
 
……………………………………
 
พริริยารีบเดินหนีออกมายืนอยู่บริเวณสวนหลังบ้านตามลำพัง เนื่องจากไม่อยากให้ใครรู้ว่าตอนนี้เธออ่อนล้าทั้งกายและใจมากเพียงใด โดยเฉพาะผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ให้กำเนิดของเธอเอง
               
ตอนนี้เป็นเวลาหัวค่ำลมหนาวพัดผ่านมา ทำให้หญิงสาวผู้กำลังรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่ขณะนี้หนาวเหน็บไปทั้งดวงใจ
 
น้ำใสๆ จากดวงตาคู่สวยค่อยๆ ไหลลงมาอาบสองแก้มนวล จนบัดนี้แก้มสวยของหญิงสาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่อาจหักห้ามเอาไว้ได้อีกแล้ว
 
เมฆค่อยๆ รวมตัวกันจนท้องฟ้าเป็นสีดำทะมึน มืดครึ้ม ต่อมาเพียงไม่กี่นาที สายฝนก็ค่อยๆ ลงเม็ดตกลงมากระทบพื้นดินเบาๆ
 
พริริยายังคงยืนปลดปล่อยอารมณ์ด้วยความอัดอั้นตันใจอยู่ท่ามกลางสายฝนที่กำลังเทกระหน่ำลงมาอย่างช้าๆ อยู่เพียงลำพัง
 
หญิงสาวรู้สึกเหมือนหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอร้องบอกกับเธอว่า
 “ตอนนี้มันกำลังเหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า โดดเดี่ยว อ้างว้าง และเหน็บหนาวในหัวใจเป็นที่สุด”
 
หญิงสาวปล่อยให้ตัวเองจมอยู่กับความเศร้าโศกเสียใจเพียงลำพังนานเท่าไหร่ไม่รู้ มารู้ตัวอีกที เม็ดฝนเริ่มซาลงมากแล้ว หญิงสาวนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นร่างกายเปียกโชกไปหมดทั้งตัว
 
ไม่นานฝนได้หยุดสนิทพร้อมๆ กับน้ำตาจากดวงตาคู่สวยก็หมดไปเช่นกัน หญิงสาวใช้มือปาดน้ำตาที่แก้มทิ้งเป็นครั้งสุดท้ายก่อนบอกกับตัวเองว่า
 
“คุณพิภพไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน ฉันไม่สนหรอก แต่ถ้าคุณจะมาพรากแม่ไปจากฉัน ฉันไม่มีวันยอมเด็ดขาด แล้วคุณกับฉันจะได้เห็นดีกันสักวัน คอยดูเถอะ”
 
…………………………………… 
 
บริษัทยักษ์ใหญ่ที่มีการเจริญเติบโตทางธุรกิจการค้าอย่างต่อเนื่อง มีนักลงทุนกระเป๋าหนักทั้งในและต่างประเทศสนใจที่จะมาร่วมลงทุนด้วยหลายราย อย่าง “พิภพกรุ๊ป อินเตอร์เนชั่นแนล” ถูกกล่าวขวัญถึงในวงการธุรกิจอย่างแพร่หลาย
 
เศรษฐีหนุ่มใหญ่ นามว่า "พิภพ" เจ้าของ พิภพกรุ๊ป อินเตอร์เนชั่นแนล กำลังจะมีข่าวดีซึ่งเป็นที่กล่าวถึงของพนักงานแทบทุกคนในบริษัท นั่นคือการตกลงปลงใจลั่นระฆังวิวาห์กับม่ายสาวพราวเสน่ห์ที่ชื่อ พิมพา
               
ทั้งคู่มีฐานะทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันมาก แต่ด้วยความรักที่ทั้งคู่มีให้แก่กันทำให้ฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆ ร่วมกันมาจนเกือบถึงจุดที่จะได้ร่วมหอลงโลงกันแล้ว แต่ก็ติดอยู่ที่ด่านสุดท้าย คือ ลูกสาวคนเดียวของฝ่ายหญิงที่ชื่อ พริริยา นั่นเอง
               
ทางด้านพิภพ เขาไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคต่างๆ ที่มาบั่นทอนความรักของเขาเลยแม้แต่น้อย เขามั่นใจในผู้หญิงที่เขาเลือกคนนี้เป็นที่สุด ความดีของเธอทำให้เขามองข้ามเรื่องราวต่างๆ ในอดีตของเธอลงจนหมดสิ้น
               
สิ่งเดียวที่เขาทำเพื่อผู้หญิงที่เขารักได้ในตอนนี้ คือ การยืนหยัดอยู่เคียงข้างคุณพิมพาในยามที่เธอต้องการกำลังใจอย่างมาก  เขายืนยันหนักแน่น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม เขาก็จะรักคุณพิมพาคนเดียวตลอดไป จะไม่มีวันเปลี่ยนใจไปอย่างเด็ดขาด
               
วันนี้มีเสียงสัญญาณโทรศัพท์มือถือของเศรษฐีใหญ่ใจดีอย่างพิภพดังขึ้น เบอร์ที่คุ้นเคยทำให้เขาไม่รอช้า กรอกเสียงลงไปยังปลายสายทันที
               
“อ่อ…มาถึงแล้วใช่มั้ย ตอนนี้…อยู่ไหนล่ะ รออยู่นั่นก่อนนะ เดี๋ยว…จะไปเดี๋ยวนี้แหละ”
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )