Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        ~อรุณเบิกฟ้านกกาโบยบินออกหากินร่าเริงแจ่มใส ยิ้มรับวันใหม่~ วันนี้ช่างเป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสเป็นที่ซู้ดดดดดเล้ย

        ฝืด~เฮ้อ~ ฉันสูดหายใจเข้าเต็มปอดอย่างสดชื่น ก่อนจะเดินลงไปทานข้าวเช้ากับมายแฟมมิลี่เลิฟลี่

        "อ้าว ทำไมวันนี้ตื่นเช้าได้ล่ะลูก" คนเป็นแม่ถามขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะร้อยวันพันปีทุกวันหยุดลูกสาวคนนี้มักจะตื่นเที่ยงเป็นประจำ สรุปว่าฉันมีดีบ้างมั้ยเนี่ย -*-

        "ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่เมื่อคืนนอนเร็วไปหน่อย แล้วพี่ต้นล่ะค่ะ?" ฉันตอบพลางคนข้าวต้มในถ้วย ก่อนจะถามถึงพี่ชายตัวแสบที่หายหัวหายตัวไปไหนก็ไม่รู้แต่เช้า

        "อ๋อ เห็นว่านัดกับเพื่อนหรืออะไรนี่แหละ แม่ก็ไม่ค่อยรู้หรอก"

        "เอ...คุณพ่อไม่กินปลาหมึกไม่ใช่หรอค่ะนั้นตาลขอนะ" ฉันพูดพร้อมยื่นถ้วยให้ผู้เป็นพ่อที่ยอมตักปลาหมึกให้แต่โดยดี

        "ระวังเถอะเรา กินเยอะๆ แบบนี้ เดี๋ยวอ้วนไม่มีหนุ่มๆมาจีบไม่รู้ด้วยนะ"

        "ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ค่ะ ยังไงตาลก็จะอยู่ให้พ่อกับแม่เลี้ยงจนแก่ตายไปเลยดีมั้ยค่ะ" ฉันพูดเชิงล้อเลียน

        "เรานี่ก็...อ่อ วันนี้พี่ต่อเค้าจะย้ายของมาอยู่บ้านแล้วนะ ถ้าเราว่างๆก็ไปช่วยพี่เค้าหน่อยแล้วกันนะ"

        อ๊ะใช่สิ ฉันยังไม่ได้เห็นห้องหนุ่มโสดสุดหล่ออย่างพี่ต่อเลยอะ

        "ค่ะ! (เสียงหนักแน่น) เดี๋ยวลูกตาลสุดสวยจะไปช่วยพี่ชายสุดหล่อเอง" เอิ๊กๆ ได้ทีต้องรีบชมตัวเองไว้ก่อน...ส่วนพ่อกับแม่ของฉันน่ะหรอก็พร้อมใจกันส่ายหน้าอะดิ แหมๆๆ ก็มันเรื่องจริงนี่ เอิ๊กๆ

        แล้วฉันก็เดินทางมาถึงหอพักของพี่ต่อ... โดยสารถีสุดหล่อประจำบ้าน ฮ่าๆๆ คุณพ่อนั่นเอง

        ก๊อกๆๆๆ ...แอ๊ดดดดดดดด

        "อ้าว มาได้ยังล่ะเราน่ะ" เหาะมามั้งพี่ชายถามได้

        "พ่อมาส่งค่ะ...แล้วพี่ต่อจัดของถึงไหนแล้วให้เค้าช่วยมะ" ปากก็ถามว่าให้ช่วยมั้ยแต่ขาเจ้ากรรมไม่รักดีมันพาไปนั่งที่โซฟาแทนซะนี่

        "ก็เหลือแต่ตรงหน้าทีวีกับโต๊ะหนังสือน่ะ" พี่ต่อพูดพร้อมชี้ไปทางทีวีและโต๊ะหนังสือที่ว่า

        "ถ้างั้นเดี๋ยวตาลไปเก็บโต๊ะหนังสือดีกว่า หน้าทีวีพี่ต่อก็เก็บไปแล้วกัน" พี่ต่อพยักหน้าน้อยๆ ส่วนฉันก็เดินตรงไปที่โต๊ะหนังสือ

        โห เรียบร้อยชะมัด ทำไมมันถึงสะอาดสะอ้านดีแท้ แล้วนั้นที่นอน ตู้เสื้อผ้า โต๊ะเก้าอี้ ทำไมมันถึงถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเยี่ยงนี้ ฉันมองไปรอบๆห้องอย่างอึ้งๆแล้วลองไปเปรียบเทียบกับห้องของตัวเอง เอิ๊กกก ผิดกันราวฟ้ากับเหว ฉันลอบมองพี่ชายตัวเองอย่างสงสัย

        ห้องที่สะอาดแบบว่าสุดๆแถมยังไม่มีแฟน หรือว่าพี่ชายฉัน โอ้วไม่ ลูกตาลจะเป็นลม...

        "นี่! ตกลงเราจะมาช่วยหรือมายืนเหม่อกันแน่ฮะ" พี่ต่อถามเสียงเข้ม

        "ช่วยค่ะช่วย แหะๆ" ฉันยิ้มฝืดๆไปให้พี่ต่อ ถ้าเกิดพี่แกรู้ว่าฉันคิดอะไรอยู่มีหวังบรื๋อ~

        ฉันสะบัดหัวไล่หัวคิดบ้าๆออกไป ก่อนจะหันไปจัดการกับกองหนังสือที่วางเรียงกันอย่างเป็นระเบียบอยู่ในชั้น ...โอ้โห! นี่พี่ชายฉันอ่านหนังสือเยอะขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ปีศาจชัดๆ... ฉันไล่มองหนังสือทีละเล่มที่ล้วนแต่เป็นหนังสือวิชาการทั้งนั้นก่อนจะจัดการยัดทั้งหมดใส่กล่องกระดาษ

        เฮ้อเสร็จไปหนึ่ง เหลือแต่ของไปลิ้นชัก เอ๊ะ!! นี่มันรูปผู้หญิงนี่นา โอ๊ะๆสวยซะด้วย ฉันมองผู้หญิงในรูปอย่างชื่นชม ใบหน้าเรียวคม ตาหวานหยาดเยิ้มกับรอยยิ้มละไมสดใส ผมยาวถูกดัดเป็นลอนสยายทางด้านหลังในชุดนักศึกษา ที่ถูกใส่กรอบรูปอย่างดี ...เอใครหว่า? หรือว่าแฟนพี่ต่อ! อ๊ากกกสวยเป็นบ้าเลย ไม่ได้การแล้ว ฮึ่ม!! พี่ต่อนะพี่ต่อมีแฟนแล้วก็ไม่ยอมบอกน้องเลย

        "เป็นอะไรอีกหือเราน่ะ เมื่อกี้ก็ยืนเหม่อแล้..." พี่ต่อชะงักทันทีที่เห็นฉันยืนถือกรอบรูป...ฮึฮึ คงจะอึ้งอะดิ โถๆๆไม่ต้องอายนะพี่ชายน้องไม่แซวหรอกน่า กิ้วๆ

        แต่ดูเหมือนว่าหน้าของตัวต่อจะห่างไกลจากคำว่าอายมากถึงมากที่สุด ใบหน้าคมสันมีแววเศร้าหมองชั่วขณะก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว โดยที่คนเป็นน้องสาวไม่ทันได้สังเกตด้วยซ้ำ…

        "ใครหรอพี่ต่อ แฟนอะเปล่าเนี่ย คิกๆ" ฉันแกล้งแซวพร้อมโชว์รูปยื่นไปทางหน้าพี่ต่อ แหมก็มันอดไม่ได้นี่นาว่าจะไม่แซวนะเนี่ย

        "อืม..." พี่ต่อรับคำสั้นๆ ก่อนหยิบกรอบรูปออกจากมือฉันแล้วเดินไปนั่งทิ้งตัวลงบนโซฟา

        "จริงดิ ไม่เห็นพามาแนะนำให้น้องรู้จักเลยน้าาาา" ฉันแกล้งลากเสียงยาวอย่างงอนๆพร้อมเดินไปนั่งลงข้างๆพี่ชายตัวเอง

        "ก็อยากจะพาไปอยู่หรอกแต่เค้าไม่อยู่แล้ว..."

        "ไม่อยู่แล้ว...อ่ะ...นี่พี่ต่ออย่าบอกนะว่าเค้าอยู่ต่างประเทศอะ อเมริกาหรือเปล่า โหไกลมากๆ เลยนะนั่น" ฉันแทรกขึ้นก่อนที่พี่ต่อจะพูดจบ อย่างกับในละครเลยวุ้ย

        "... อืมอยู่ที่ที่ไกลมาก..." พี่ต่อเงียบไปซักพักหนึ่งก่อนจะพูดออกมา แล้วก็เงียบไปอีก เป็นอะไรของเค้าเนี่ย

        "หรอ...อืม แต่น่ารักดีนะ เอ๊ะ! ตาลยังจัดของไม่เสร็จนี่นา" ฉันเอ่อพึมพำกับตัวเองในประโยคถัดมาก่อนจะลุกขึ้นเดินไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ โดยไม่ทันได้ยินเสียงอันแผ่วเบาของพี่ชายตัวเองที่ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

        "...ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงๆก็ดีสิ พี่จะได้ไม่เจ็บปวดอย่างนี้...ใช่มั้ย...‘น้ำอุ่น’..."

        ฉันเพิ่งรู้ว่าการย้ายของจากหอมาบ้านมันสบายอย่างนี้นี่เอง (แหมก็เล่นนั่งรอในรถปล่อยให้พี่ชายยกกระเป๋าจากห้องลงมาข้างล่างแล้วยกขึ้นรถเองนี่) ไม่เหมือนตอนมาอยู่กรุงเทพฯ ตอนนั้นนะเหนื่อยชิบเป๋งเลยพี่ต้นไม่ยอมช่วยยกกระเป๋าให้ ชิ!

        ตามจริงนะถ้าขนแบบจริงๆจังๆรถคันเดียวไม่พอแหงๆ ดีนะที่เพื่อนพี่ต่อจะมาอยู่แทน พี่ต่อเลยยกพวกโต๊ะๆทั้งหลายที่ซื้อมาเพิ่มเติมจากเครื่องตกแต่งที่หอพักเตรียมไว้ให้ไปอย่างไม่มีการเสียดายซักนิด...เหตุผลง่ายๆขี้เกียจขน

        พอถึงบ้านฉันก็ช่วยพี่ต่อขนของขึ้นบนห้อง พอเสร็จก็เดินกลับเข้าห้องพร้อมๆกับความคิดต่างๆนาๆที่ผลุดขึ้นมาอย่างน่าปวดขมอง

        จะทำยังไงดีถึงจะรู้เรื่องส่วนตัวของนายนั่นได้นะ ไปถามเพื่อนๆดีกว่า... แต่มันจะทำให้พวกนั้นรู้น่ะสิว่าเราเป็นบัดดี้นายไม้ ไม่ได้ๆ ฉันไม่เสี่ยงหรอก แต่จะทำไงดีอะ...จากนั้นฉันก็ได้แต่นั่งคิดนอนคิดเกือบจะได้ตีลังกาอยู่แล้วถ้าสายตาไม่เหลือบไปเห็นน้องมอน (โดราเอมอน) ฉันจึงหยิบน้องมอนที่นอนตัวกลมดิกข้างๆหมอนของฉันขึ้นมาจ้อง พลางทำให้คิดถึงคนให้ขึ้นมา

        "แฮ็คส์ ถ้านายอยู่ด้วยก็ดีน่ะสิ ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวอยู่อย่างนี้ เฮ้ออ" ว่าแล้วก็ถอนหายใจ... แฮ็คส์เคยตามจีบฉันอยู่พักหนึ่ง แต่พอโดนลูกโหดของพี่ต้นไปก็เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนแทน

        ‘...ฉันไม่ท้อหรอก ถึงต้องนี้จะเป็นได้แค่เพียงเพื่อนกัน แต่ซักวันแฮ็คส์คนนี้จะทำให้เราเป็นแฟนกันให้ได้ พี่ชายของตาลจะต้องยอมรับในความรักนี้!...’ พอนึกถึงสิ่งที่แฮ็คส์เคยพูดด้วยสีหน้าที่จริงจังกว่าปรกติก็อดที่จะทำให้ฉันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้...ฉันคิดถึงนายจัง แฮ็คส์...