Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        พอเลิกเรียนฉันและเพื่อนๆนั่งรออาจารย์เอมมิกาในห้อง

        - ครื้น -

        เสียงประตูเปิดดังขึ้นพร้อมๆร่างเพียวบางของอาจารย์เอมมิกาที่ก้าวเข้ามาพร้อมกล่องพลาสติกสีชมพูน่ารักใบหนึ่งในมือ เธอส่งรอยยิ้มอ่อนหวานตามแบบฉบับมาให้พลางเปิดฝากล่องออก

        "สวัสดีทุกคน"

        "สวัสดีครับ/ค่ะ"

        "เอาล่ะ วันนี้ที่ครูนัดเจอกับพวกเราเนี่ย ครูมีภารกิจให้พวกเธอทำ..." คำว่าภารกิจทำให้หลายคนตื่นตัวและบางคนหันไปกระซิบกระซาบกับเพื่อนข้างๆ

        "และภารกิจที่ว่าเนี่ย ครูเรียกมันว่า ‘บัดดี้’ จ้ะ..." พอถึงประโยคนี้ทุกคนก็ถึงบางอ๋อกันทันที ที่แท้ก็จับคู่บัดดี้

        "แต่มันพิเศษกว่านิดหนึ่งนะ เพราะว่าครูไม่ต้องการให้เหมือนใคร...และนี่กฎการเล่นบัดดี้ของครูจ้ะ" อาจารย์เอมมิกากางกระดาษแข็งบนกระดานแต่ก็ชะงักก่อนจะเปลี่ยนใจ

        "ไม่เอาดีกว่า...เรามาจับคู่กันก่อนดีกว่า เอาล่ะผู้ชายไปยืนหลังห้องส่วนผู้หญิงออกมายืนหน้าห้องกันเร็ว"

        พอทุกอย่างลงตัวอาจารย์เอมมิกาก็แจกผ้าหลากสีในกล่องออกมาแจกคนละผืนและผูกไว้ที่ข้อมือทั้งหมดสี่สิบกว่าผืน

        ฉันได้สีฟ้าอ่อนเกือบเป็นสีใส ฟางได้สีส้มแป๊ด หวายสีแดงเลือดนก แอร์ได้สีขาวลายจุดสีดำ พอแจกครบหมดอาจารย์เอมมิกาก็ให้จับฉลากในกล่องกระดาษสีชมพูต่อทันที

        "...ใครจับสีอะไรได้ก็จะได้เป็นคู่บัดดี้ของคนนั้นจ้ะ..." นี่คือคำอธิบายของอาจารย์เอมมิกา

        กล่องกระดาษถูกส่งคนแล้วคนเล่า จนมาถึงฟาง...ฟางหลับตาตั้งสมาธิเล็กน้อยก่อนหย่อนมือลงไปซักพักกระดาษแผ่นเล็กก็ติดมือฟางออกมา และกล่องกระดาษก็ถูกยื่นมาตรงหน้าฉัน ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะล้วงมือลงไป ควานไปทั่วกล่องก่อนตัดสินใจหยิบมาแผ่นหนึ่ง แต่ก็เปลี่ยนใจทิ้งลงแล้วเลือกแผ่นที่อยู่ข้างๆแทน แล้วกล่องก็ถูกส่งต่อไปให้หวายและคนอื่นๆเรื่อยๆจนหมด...

        ฉันกำกระดาษแผ่นน้อยอย่างมุ่งมั่น สีชมพูลายทางขาวๆๆๆ อ๊ะ! นี่ฉันท่องผ้าของกวีนทำไมเนี่ย แต่ถ้าได้ก็ดีน่ะสิฉันว่ากวีนดูเป็นมิตรที่สุดและ

        พอจับเสร็จอาจารย์ก็ให้เปิดของแต่ละคนดู โดยห้ามบอกคนข้างๆเด็ดขาด

        โอมนะโมสังโฆ ของให้เป็นนายกวีน เพี้ยงๆๆ ฉันคลี่แผ่นกระดาษออกทีละน้อยอย่างลุ้นระทึก ใจก็เต้นตึกๆๆ

        อ๊ากกกกกก!!!  ฉะ...ฉันได้สีท...ทะ...ทอง!!!

        ใครวะสีทอง ฉันหันซ้ายหันขวามองหาผู้ชายที่อยู่ทางหลังห้อง

        เอิ๊ก!!! ไม่ๆๆ ม่ายยยยยยจริง!!!  น...นะ...นั้นมัน ฉันแทบจะกระโจนออกจากหน้าต่างแล้วตอนนี้ (ถ้าไม่ติดว่ามันปิดอยู่) ขณะมองผ้าสีทองอร่ามที่ถูกผูกติดอยู่ที่ข้อมือขาวๆของใครบางคนที่ไม่ใช่กวีน แต่ยืนอยู่ข้างนายกวีน ฉันมองตามแขนไปเรื่อยจนจ๊ะเอ๋กับดวงตาสีดำสนิทที่ทอประกายดื้อรั้นอยู่ในที ฉันกับไม้สบตากันแวบหนึ่งก่อนต่างคนต่างหันหน้าหนี...

        โคตรซวยเลยอะ...แงแง...ทำไมถึงซวยแบบนี้น้าาาา~ T^T

        "ตาลเป็นอะไรหรือเปล่า ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เลย" ฟางหันมาถามฉันด้วยสายตาเป็นห่วง...อ๊าก! ฉันจะระเบิดตัวเองภายใน 3 ¼ วินาที

        ฉันส่ายหน้าประมาณว่าไม่เป็นไร ทั้งๆที่อยากจะเอาหัวโขกพื้นให้มันตายๆไปซะ...แต่! เดี๋ยวก่อนถ้าคุณสั่งซื้อตอนนี้เราจะ...(ทุกคนค่ะ ฉันบ้าไปแล้ว TOT )

        อาจารย์เอมมิกาให้เวลา 2นาที มองหาคู่บัดดี้ของตัวให้เจอแล้วกลับไปนั่งที่ จะได้อ่านกฎการเล่นเฉพาะแบบของอาจารย์สาว...

        ฉันกลับมานั่งที่ด้วยความห่อเหี่ยว ผิดกับฟางที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่กับกระดาษ

        "อะแฮ่ม! ว่าไงจ้ะสาวน้อย...ได้คนถูกใจหรือไงยิ้มใหญ่เลย" ฉันแกล้งกระแซะฟางอย่างหยอกล้อ และเพื่อให้ตัวเองผ่อนคลายลงบ้าง ซักนิดก็ยังดีวะ!

        "เอ่อ...เปล่าหรอก จะได้ใครไม่เห็นสำคัญนี่ก็เพื่อนกันหมดนั้นแหละ" คำพูดของฟางทำให้ฉันคิด เพื่อนกันหมดหรอ? หึ! แล้วไอ้คนที่มันแกล้งฉันตั้งแต่วันแรกเนี่ยก็เรียกว่าเพื่อนหรอ!

        "...และนี่กฎการเล่นบัดดี้จ้ะอ่านซะขอบอกสนุกนะทุกคน" อาจารย์เอมมิกาเอ่ยอย่างสนุกสนาน ประกายตาแวววาวเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่เลยก็ว่าได้

                                           กฎบัดดี้สื่อ ‘รัก’

            คนที่คุณเลือกได้ คือคนที่โชคชะตานำพาเค้ามาพบกับคุณ...มันคือพรหมลิขิตที่คุณเลือกเอง จากการจับฉลาก 

            † คุณจะต้องดูแลคู่บัดดี้ของคุณ (โดยไม่ให้เค้ารู้นะว่าคุณเป็นบัดดี้ของเค้า) คุณจะต้องทำทุกวิถีทางให้เค้าไว้ใจคุณให้ได้...

            † คุณจะต้องมอบของขวัญให้บัดดี้ของคุณทุกวาระโอกาสที่ดีๆ เช่น วันเกิด ตรุษจีน ปีใหม่ วาเลนไทน์ สงกรานต์ และสถานการณ์ที่น่ายินดี ฯลฯ

            † คุณจะต้องรู้ชีวประวัติทุกๆเรื่องของเค้า เน้นย้ำทุกๆเรื่อง เช่น อาหารที่ชอบ ดอกไม้ที่ชอบ สัตว์เลี้ยงที่ชอบ สถานที่ท่องเที่ยว แฟนคนแรก และคนปัจจุบัน (ถ้ามี)รสนิยมในการเลือกของหรือเสื้อผ้าที่ใส่ ฯลฯ

                ปล. แม้กระทั่งชื่อพ่อแม่ของเค้าคุณก็ต้องรู้

            † กรณี  ที่คุณยังไม่มีแฟนทางเราก็อยากให้คุณพิจารณาคู่บัดดี้ของคุณเป็นอันดับแรก แต่ถ้าคุณมีแฟนแล้วหรือบัดดี้ของคุณก็มีแฟนแล้วเช่นกัน ก็เป็นกรณียกเว้น

            † คุณจะต้องพยายามควบคุมบัดดี้ของคุณไม่ให้ทำผิดกฎของโรงเรียน มิเช่นนั้นคุณจะโดนหักแต้ม ถ้าบัดดี้ของคุณโดนลงโทษขั้นรุนแรง (ตามมาตรการของโรงเรียน) คุณจะโดนปรับแพ้โดยอัติโนมัติ และต้องจำยอมถูกลงโทษตามวิถีของเกม บัดดี้สื่อรัก

            † กรณีที่คู่บัดดี้ของคุณมีความประพฤติในความเสี่ยงในการผิดกฎ แต่ถ้าคุณสามารถปรับปรุงนิสัยของเค้าให้ดีขึ้นได้ คุณจะได้แต้มเพิ่มคูณสอง!!! = อาการเสี่ยง เช่น ชอบนอนในเวลาเรียน มาสาย โดดเรียน ทะเลาะวิวาท แต่งตัวผิดกฎ ฯลฯ

            > เราจะมีแต้มสะสมให้คุณ 50 แต้ม สามารถเพิ่มและลด ตามความสามารถของคุณที่เรากำหนดให้ข้างต้น ท่านที่ได้คะแนนสูงสุด 5 ท่านแรกเราจะมีรางวัลพิเศษสุดๆให้ และเช่นกัน ท่านที่ได้คะแนนต่ำสุด 3 ท่านสุดท้ายเราก็มีบทลงโทษเตรียมไว้แล้วเช่นกัน (มาตรการลงโทษผู้เป็นเจ้าของเกมคือผู้กำหนด และคะแนนของแต่ละข้อเจ้าของเกมก็คือผู้กำหนดเช่นกัน)

        ฉันแทบเข่าทรุด ดีนะที่นั่งอยู่ไม่งั้นฉันต้องเป็นลมล้มพับเหมือนนางเอกในละครช่องหลายสีไปแล้วแน่ๆ คำพูดที่สวยหรูในตอนต้นมันทำให้ฉันขนลุกซู่ ยิ่งจินตนาการตามนะ บรื๋อ~ แค่คิดผื่นก็ขึ้นแล้ว ชิ! พรหมลิขิต ฆ่าฉันด้วยลิควิดน่ะสิไม่ว่า เฮอะๆ แล้วไหนจะไอ้กฎบ้าบอคอแตกที่เหลือนั่นอีก ไม่ทราบว่าทำไมต้องรู้ชื่อพ่อแม่ด้วยฟ่ะ!แล้วถ้าให้ฉันไปเป็นกับแฟนอีตาไม้นั่นฉันยอมเป็นลิงดีกว่า! โอ้ว!!! ฉันอยากตาย~ >O<

        "อืม...ครูขอแก้ตรงนี้หน่อยนะ..." อาจารย์เอมมิกาชี้ไปตรงข้อแรกในวงเล็บ "ที่บอกว่าห้ามบอกให้คู่บัดดี้รู้ตัวใช่มั้ย แต่ครูให้บอกเพื่อนสนิทได้ แต่อย่าให้คนอื่นๆรู้ล่ะ เอาแค่เพื่อนที่เธอไว้ใจได้ก็พอ..."

        แล้วอาจารย์เอมมิกาก็อธิบายเพิ่มเติมอีกมากมาย แต่ฉันกำลังจะตายเพราะเริ่มหายใจไม่ออก ยิ่งหันไปมองหน้าคู่บัดดี้ของตัวเองแล้วยิ่งแย่ๆๆ แย่ที่สุด!!!...เฮ้อ

                                .................................................

        ~ดั่งนารกชางงงง หรือซาหวันนนนแกล้งงง~ เฮ้อ ฉันถอนหายใจร้อยแปดพันเก้ารอบแล้วตั้งแต่กลับบ้านมา การบงการบ้านก็ไม่เป็นอันทำแล้ว เครียดๆๆ ฉันหันไปจับหมอนมาฟาดๆๆลงบนเตียงเหมือนคนบ้า "โอ้ย!!! เซ็ง! เครียด! อยากกินนม!~"

        "นี่ไอ้ตาล! ถ้าแกอยากกินนมก็ลงมาเอาที่ตู้เย็นสิวะ มันคงไม่ลอยขึ้นไปหาแกหรอก ฉันหนวกหูโว๊ย!!!" ...ฮือๆ...ไอ้พี่บ้า! T^T ตะโกนมาได้ตกใจหมด...น้องกำลังเครียดอยู่รู้บ้างมั้ยเนี่ย โฮๆ ใครก็ได้ช่วยเอาช้านไปฝังทีเซ่~

        (...คนที่ได้คะแนนสูงสุด 5 คนแรก จะได้รับรางวัลคือบัตรชมคอนเสิร์ตแถวหน้าของวง ‘โดนบังสะกิด’และยังไม่หมดนะ ยังมีคูปองช็อปปิ้งฟรีที่สยามพาราเซตามอล มูลค่า 5 หมื่นบาทถ้วน...)

        เสียงของอาจารย์เอมมิกาที่บอกรางวัลของผู้ชนะดังก้องอยู่ในโสตประสาทนับพันๆครั้ง...นี่แหละสาเหตุที่ทำให้ฉันเครียดๆๆ โธ่เว้ย!!! ทำไมฉันต้องคู่กับนายด้วยนะ...เฮ้อ โดนบังสะกิดจ๋า~ ตาลจะทำยังไงดี ไหนจะเงิน 5 หมื่นบาทกับการช็อปปิ้งที่ห้างดังดูเหมือนจะไกลเกินเอื้อมซะแล้วตอนนี้

        ไม่ๆๆๆ ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้!! อย่าลืมสิ ‘ต้องพึงตัวเองให้ถึงที่สุดก่อน...แล้วค่อยหวังให้คนอื่นช่วย’ เอ๊ะ! ใช่เปล่าวะแต่คงเทือกๆนี้แหละ...ฉันจะต้องสู้ให้ถึงที่สุด เอาวะ!! สู้ตาย!!!...

        ~ช้านจะต้องชนะ โย่! ช้านจะต้องไม่แพ้ โย่ๆ! ชนะตามที่ช้านหวังเย้ๆ~ ฉันกำหมัดต่อยอากาศไปมาอย่างตัดสินใจได้ ใช่! ฉันจะสู้ กะอีแค่ทำตามกฎบัดดี้สื่อรักแค่เนี่ย ถ้าทำไม่ได้ ดีนะที่พรุ่งนี้เป็นวันหยุดฉันจะได้มีเวลาวางแผนจัดการกับนายไม้ ฮึๆ ยังไงๆฉันก็จะต้องเป็นหนึ่งในห้าคนที่ชนะให้ได้ อุ๊วะวะ ฮ่าๆๆๆ