Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        ร่างบางวิ่งลงบันไดราวกับวิ่งหนีผี มือขวาวางทาบลงบนหน้าอกด้านซ้ายตลอดเวลา ก่อนจะเหยียบเบรกแทบไม่ทันเมื่อเห็นเพื่อนๆในห้องมายืนออกันตรงบันได แต่พอพวกนั้นเห็นเธอเท่านั้นแหละ จากรวมตัวกันเป็นกลุ่มก้อนก็แตกออกกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง บางก็แสร้งเดินลงบันได บ้างก็เดินไปดูใบไม้ที่กระถางต้นไม้ก็มี แหม~ ช่างเนียนกันจริงๆเลยนะ
               
        "ตาล" ฉันหันไปมองฟางที่เดินมากับแอร์และหวาย
               
        "ไม่เป็นไรหรอกน่าสบายมาก! ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้" ฉันยิ้มใส่ตาเพื่อนทั้งสาม ก่อนสายตาจะไปปะทะกับร่างสูงที่ยืนพิงกำแพงทางด้านหลัง ดวงตาสีน้ำตาเข้มภายใต้แว่นทรงสี่เหลี่ยมนั้นก็มองมาอยู่ก่อนแล้ว
               
        ฉันถึงกับขมวดคิ้วก่อนจะรีบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็เห็นว่าเลยเวลาที่ต้องไปรับน้องเจ้าหญิงแล้ว รู้สึกตกใจอย่างแรง รีบผละออกจากเพื่อนๆ วิ่งตรงไปทางร่างสูงที่ขยับตัวยืนรอ
               
        "ทำไมยังอยู่ล่ะ" ฉันถามด้วยสีหน้าร้อนรน 
 
        "ก็รอเธอไง" กวีนตอบกลับแทบไม่ต้องคิด สร้างความรู้สึกเต็มตื้นให้ฉันยิ่งนัก ฉันจึงยิ้มรับก่อนจะเปลี่ยนโหมด
               
        "นี่มันจะสี่โมงแล้วนะ! ป่านนี้น้องเจ้าหญิงไม่รอแย่แล้วหรอ" กวีนจ้องหน้านิ่วคิ้วขมวดของลูกตาลอย่างขำๆ
 
        "ไม่ต้องมายิ้มเลยไปเร็ว!" ไม่ว่าเปล่ามือเรียวบางคว้าข้อมือของเขาแน่นก่อนพาเดินลงบันไดไปอย่างรีบร้อน ลืมแม้กระทั่งเอ่ยลาเพื่อนๆ ที่มองตาอย่างไม่เชื่อสายตารวมถึงไม้ที่เดินลงมาพอดีด้วยเช่นกัน
               
        "เฮ้ย! มีจับไม้จับมือกันด้วยโว้ย" เสียงใครคนหนึ่งตะโกนขึ้นอย่างล้อๆ
 
         "ฟาง..." แอร์ที่ยืนข้างๆเรียกเสียงเบา เจ้าของชื่อละสายตาจากบันไดหันมองอย่างเหม่อลอย
 
         "กลับกันเถอะ" เสียงของเธอที่เปล่งออกมานั้นแหบแห้ง ก่อนจะเดินลงบันไดไป ตามด้วยแอร์กับหวายที่มองตามอย่างห่วงๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี...
 
 
...................................
 
 
        พอกลับถึงบ้านก็ต้องตกตะลึงตึงๆ เมื่อสายตาไปปะทะกับวัตถุแปลกปลอมทางสวนหลังบ้าน...รู้สึกคุ้นตาจึงเดินไปดู แล้วก็ต้องร้อง จ๊าก! รีบหันหลังเตรียมเผ่นขึ้นห้อง แต่ก็ต้องเหยียบเบรกแทบหัวทิ่มเมื่อไอ้พี่ชายตัวแสบมันมายืนขว้างไว้...ใจไม่ดีเลย 
 
        "หลีกไปพี่ต้น! เค้าจะเอากระเป๋าไปเก็บ" ฉันรีบสาวเท้าผ่านพี่ชายไปนึกว่าจะรอดแล้วเชียว แต่ไอ้พี่บ้ามันดันคว้าคอเสื้อไว้ซะนี่ โธ่โว้ย! อยากตายจริงๆ~
 
        "แกจะรีบไปไหน... โน่น~ เห็นมั้ย ฉันอุตส่าลงทุนขับรถไปเอาให้แกเลยนะโว้ย~ ปลื้มมั้ยล่ะ" ปลื้ม! ปลื้มม๊ากมากค่ะไอ้พี่ชาย! ฉันมองหน้ายิ้มแป้นแบบภูมิใจในตัวเองของพี่ต้น ก่อนจะเบนสายตาไปมองไอ้พวก..พวกกระสอบทราย นวม และเครื่องฝึกซ้อมต่างๆ นาๆ ของเทควันโด ยูโด คาราเต้ และอะไรอีกมากมาย เห็นแล้วอยากจะบ้าตาย!
 
        "แล้วไปเอามาทำไม ยังไงเค้าก็ว่าจะไปเรียนเอา..." พูดไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเองให้มันตายๆไป เพราะตอนนี้หน้าไอ้พี่ชายสุดโฉดมันดูเถื่อนๆ ยังไงไม่รู้
               
        "หา! แกจะไปเรียนทำไม ในเมื่อแกก็ได้ไอ้สายดำสายแดงมาแล้วนี่หว่า เหรียญรางวัลก็ออกจะเยอะแยะ ไหนจะเข็มขัดนักมวยหญิงของแกอีก ฉันถามหน่อยเถอะแกจะไปเรียนอีกทำไมวะ" เสียงถามติดตะโกนของไอ้พี่ต้นทำให้คนฟังแทบหูอื้อ รีบยกมือเบรกแทบไม่ทัน
               
        "ก็เค้าจะเรียนเอาเทคนิคนี่" แก้ตัวเผื่อรอด แต่ก็ต้องหมดหวังอย่างสมบูรณ์แบบเมื่อ
               
        "ถ้าแกเอาเทคนิคล่ะก็ไม่ต้องเลย ฉันว่าอย่างแกลีลาก็เหลือกินอยู่แล้วไอ้เทคนงเทคนิคน่ะเลิกคิด ฉันว่าแกเอาเวลามาฝึกกับฉันดีกว่าห่างนวมมานานแล้วนี่" โอ้ยๆๆ นี่มันวันอะไรเนี่ยทำไมมีแต่เรื่องซวยๆวะ!
               
        ต้นกล้ายื่นชุดสีขาวให้น้องสาว แล้วจึงพาไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพร้อมยืนเฝ้าโดยให้เวลา 5 นาที
               
        ลูกตาลมองชุดที่อยู่ในมือพลางนึกไปถึงเมื่อสมัยเด็กๆ ที่คะยั้นคะยอขอให้พี่ต้นสอนเธอเรื่องการต่อสู้บ้าง หลังจากนั้นเธอได้มีโอกาสลงแข่งเทควันโดรุ่นเล็กที่โรงเรียนและก็ได้เหรียญทองกลับบ้าน หลังจากนั้นก็ลงแข่งมาเรื่อยๆ จนเกือบติดทีมชาติอยู่แล้ว เสียแต่ว่าตอนนั้นอายุเธอยังไม่ถึงจึงเสียโอกาสไป หันมาซ้อมต่อยมวยกับลุงแถวบ้านที่เปิดค่ายมวยจึงได้มีโอกาสเดินสายชกเล่นๆ ตอนอยู่ม.1ที่งานวัดในหมู่บ้านก็คว้าเข็มขัดมาซะงั้น -_-  แต่พอมาหลังๆไอ้พี่ต้นมันติดเพื่อนเธอจึงไม่ค่อยได้ซ้อมกับพี่ชาย ความรู้สึกอยากเล่นก็ลดน้อยลงเช่นกันตามอายุที่มากขึ้น แต่เธอก็รักมันนะ
               
        "นี่! ไอ้ตาล! ฉันให้เวลา 5นาทีนะโว้ย ไม่ใช่ชาติหน้าเร็วๆดิ" เสียงโวยวายหน้าห้องเรียกฉันให้ตื่นจากความคิด
               
        "รู้แล้วๆ แปปดิ" ฉันรีบตอบกลับก่อนจะรีบเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็วด้วยความเคยชิน
               
        อึ๊บ! ป๊าบ!! อึ๊บ! ป๊าบ!! อึ๊บ!
               
        "โอ้ย! ไม่ไหวแล้ว >O< พักๆ แกเนี่ยตีนหนักชิบเป๋งเลยวะ" พี่ต้นพูดอย่างหอบๆ ก่อนจะพยุงร่างตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ หลังจากเป็นเป้าให้ฉันเตะอย่างเมามัน
               
        "ไรอะพี่ต้น กำลังมันเลย ต่อๆ เร็วๆดิ" ฉันคะยั้นคะยอพี่ต้นพลางฉุดกระชากลากถู แต่ก็ไม่เป็นผล ก็เลยต้องนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ อย่างเสียมิได้
               
        "ไหนแกบอกว่าห่างซ้อมนานไงวะ" พี่ต้นพูดก่อนยกน้ำดื่มรวดเดียวหมด
               
        "อืมก็ใช่อะดิ ตั้ง 3–4 เดือนแน่ะ"
               
        ฉันตอบตามความจริงเพราะหลังจากมากรุงเทพฯ ก็ไม่ได้ซ้อมอีกเลยจนกระทั่งวันนี้แหละ
               
        "หา! ฉันก็นึกว่าเป็นปี!" พี่ต้นอุทานลั่นก่อนจะปลงสังขารตัวเอง
               
        พูดก็พูดเถอะนะ พี่ต้นเนี่ยก็เก่งเหมือนกันแหละแต่ติดขี้เกียจมากกว่า ถ้าลองเปลี่ยนฉันเป็นสาวๆ สิ ไม่อยากจะพูดสองชั่วโมงจะพักหรือเปล่าก็ไม่รู้ หึหึ...