Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย
zomii
22) กลับด้วยกัน...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
หลังจากกินไอศกรีมเสร็จฉันก็ลาสองสาวเดินแยกตัวไปรอรถเมล์ที่ป้ายเพราะถ้าให้ฉันขึ้นรถแท็กซี่กลับบ้านมีหวังหมดเงินเหยียบร้อยแหงๆ ดังนั้น ขึ้นรถเมล์ดีกว่าถูกกว่าเป็นไหนๆ...พอเดินไปถึงก็สังเกตเห็นร่างสูงผมสีน้ำตาลแกมแดงสะท้อนกับแสงแดดเป็นประกายดึงดูดสายตา
"กวีน..." ร่างสูงของเจ้าของชื่อหันมองหาเจ้าของเสียงใสที่เรียกเขา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มบ่งบอกถึงความสนเท่ห์ใจภายใต้แว่นตาทรงสี่เหลี่ยมมล ว๊ากกกก หล่อจัง
"อ้าว! เธอกลับทางนี้หรอ"
"อื้อ" ง่า~ ทำไมหัวใจเต้นแปลกๆ
"แล้วบ้านอยู่แถวไหนล่ะ"
"เอ่อ...อยู่แถวหมู่บ้านศิริสโมสรน่ะ"
"ศิริสโมสร? ซอยอะไรหรอ"
ฉันเงยหน้ามองคนถามที่มีแววตื่นเต้นในน้ำเสียงอย่างงงๆก่อนตอบ
"ซอย11"
"ซอย11!"
กวีนอุทานเสียงดังก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ฉันเลยค่อยๆขยับตัวออกห่าง เพราะเริ่มไม่ไว้ใจซักเท่าไหร่กลัวว่านายแว่นตรงหน้ามันอาจจะเมาแดดแล้วจับเป็นตัวประกันขึ้นมาล่ะแย่เลย
"หัวเราะอะไรเนี่ย หยุดหัวเราะแล้วบอกหน่อยได้มั้ยว่าเป็นบ้าอะไร" ฉันถามขึ้นด้วยความเคยชินเวลาที่พูดกับเพื่อนผู้ชายในห้อง
"เปล่าหรอกแค่คิดว่า...โลกมันแค๊บแคบน่ะ...อ่อ คือญาติฉันเค้าก็อยู่ซอยเดียวกับเธอ" กวีนเฉลยเมื่อฉันทำหน้างงยิ่งขึ้น
"ญาติ?" ฉันทวนคำเบาๆ พยายามคิดว่าใครกันที่จะเป็นญาติของนายแว่นคนนี้ เพราะฉันรู้จักทุกคนในซอบเลยนะ
"อืม... พอดีฉันมีหน้าที่ไปรับไปส่งน้องเจ้าหญิงตลอดสองเดือนนี้" ฉันฟังคำบอกเล่าตาปริบๆ คิดไปถึงเด็กหญิงตัวน้อยที่ชอบแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาคนนั้น อ๋อ~
"น้องเจ้าหญิง...ลูกของคุณลุงจอมยุทธ์กับคุณป้าไข่มุกใช่ปะ!"
"ถูกต้องนะคร๊าบบบ" ฉันหลุดขำออกมากับท่าทางชี้นิ้วมาด้านหน้าประกอบคำพูด เจ้าตัวดันแว่นเข้าที่แล้วล้วงมือใส่กระเป๋ากางเกง พลางอมยิ้มน้อยๆ พอน่าร๊ากกก~
"โลกมันแคบจริงๆด้วยเนอะ"
"งั้นเรากลับด้วยกันนะ"
"ได้หรอ?" ฉันถามอย่างไม่เชื่อหู จะได้กลับบ้านพร้อมนายแว่นคนนี้เนี่ยนะ...วิเศษที่สุด!
"ได้สิ ทำไมจะไม่ได้ล่ะ" ฉันรีบเบนสายตากลับไปมองถนน หลบรอยยิ้มละลายใจอย่างเขินอาย ...อ๊ากกก~ ฉันจะตายมั้ยเนี่ย
"ปะ...เปล่านี่" ฉันก้มหน้าก้มตาตอบเพราะปากมันเริ่มสั่นตามจังหวะหัวใจที่เต้นเป็นกลองศึกอยู่ในอก
หลังจากนั้นทั้งเราสองคนก็คุยกับบ้างเล็กน้อยจนรถมา กวีนเลือกที่นั่งด้านหลังสุดโดยให้ฉันนั่งด้านในและเขานั่งข้างๆ พูดคุยถึงความน่ารักของน้องเจ้าหญิงจนรถชะลอความเร็วด้านหน้าโรงเรียนอนุบาลของเอกชนแห่งหนึ่ง
"เดี๋ยวเราไปก่อนนะ" กวีนพูดขณะลุกขึ้นยืน แต่ก็ต้องแปลกใจที่ฉันลุกตามด้วย
"ฉันไปด้วยนะ" เสียงใสบอกขออนุญาตแต่ไม่รอคำตอบรับก็เดินลงจากรถไปยืนรอชายหนุ่มเสียแล้ว ร่างสูงมองตามอมยิ้มบางๆที่มุมปาก
...........................................
"เจ้าหญิง..." เด็กหญิงตัวน้อยหันตัวกลับหลังมองหาเสียงเรียก ก่อนรอยยิ้มกว้างจะเผยขึ้นอย่างดีใจ ขาสั้นๆวิ่งเข้าหาร่างสูงที่ย่อเข่าอ้าอ้อมแขนรับเด็กน้อย
ฉันยิ้มออกมากับภาพที่เห็น
"พี่กวีนมาช้า...รู้มั้ยว่าเจ้าหญิงรอตั้งนานแน่ะ" เด็กหญิงตัวน้อยบ่นขึ้นอย่างงอนๆ ทำหน้าบึ้งให้ชายหนุ่มที่ยิ้มกว้างมองร่างเล็กในอ้อมแขนอย่างเอ็นดู
"ก็วันนี้พี่กวีนงานยุ่งน่ะสิ หายงอนน้า เดี๋ยวพี่กวีนพาไปเลี้ยงขนมเอามั้ย" เด็กหญิงตาเป็นประกายทันที พยักหน้าหงึกหงัก รอยยิ้มกว้างสดใสแย้มออก ก่อนจะทำตาปริบๆ เมื่อมองเห็นหญิงสาวทางด้านหลังที่ดูคุ้นตาชอบกล
"พี่ตาล...?" น้องเจ้าหญิงอุทานพร้อมกับร่างสูงที่หันมองมาที่ฉัน ฉันจึงก้าวไปยืนข้างๆ กวีนที่ยืดตัวลุกขึ้นยืน พลางส่งยิ้มให้เด็กหญิงตัวน้อยก่อนตอบ
"ค่ะ พี่ตาลเอง...วันนี้พี่ตาลมารับน้องเจ้าหญิงเป็นเพื่อนพี่กวีน ค่ะ" กวีนมองตามร่างบางที่ย่อตัวลงเอียงคอน้อยๆ พูดกับเด็กหญิงตรงหน้าอย่างนึกเอ็นดู
น้องเจ้าหญิงเอียงคอตามก่อนเงยมองร่างสูงแล้วจึงหันมองหน้าฉันอีกรอบ ก่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์จะเผยออกมา
"ค่ะ...ถ้างั้นเรากลับบ้านกันเถอะนะคะ" ว่าแล้วร่างเล็กก็จับมือฉันกับกวีนคนละข้างพาเดินออกนอกโรงเรียน เหมือนเล่นพ่อแม่ลูกเลยแฮะ
ตลอดการเดินทางออกจากโรงเรียนอนุบาลจนถึงหมู่บ้านกินเวลาไป 10 นาที ที่เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของสองหนุ่มสาวกับร่างเล็กที่นั่งกั้นกลางตลอดทาง น้องเจ้าหญิงเป็นเด็กคุยเก่งและน่ารักจึงทำให้คนรอบข้างมีความสุข
"พรุ่งนี้พี่ตาลมารับเจ้าหญิงอีกนะคะ" ร่างเล็กเง้างอนร่างบางอย่างน่าเอ็นดูจนคนถูกขออดที่จะใจอ่อนไม่ได้
"เอ...อันนี้ก็ขึ้นอยู่กับพี่กวีนนะคะว่าจะได้หรือเปล่า" ฉันเอียงคอไปทางกวีนพลางอมยิ้ม
"ได้มั้ยคะพี่กวีน" น้องเจ้าหญิงเอ่ยขอพลางกระพริบตาปริบๆ โอ้ว ทำไมน้องเจ้าหญิงถึงได้น่ารักเยี่ยงนี่เนี่ย >O< รักเด็กค่ะรักเด็ก
"ได้สิคะ" กวีนส่งยิ้มให้ร่างเล็ก ฉันมองรอยยิ้มนั้นอย่างชื่นใจ ถึงมันจะไม่ใช่ของฉันแต่ฉันก็ดีใจที่ได้มีโอกาสเห็นมันนอกจากใบหน้าเรียบเฉยหรือรอยยิ้มน้อยๆตามมารยาทของเขาเท่านั้น อ๋า~ ละลายค่าละลาย
"เย้ เจ้าหญิงรักพี่กวีนที่สุดเลย...แล้ววันนี้พี่กวีนจะอยู่ทานข้าวด้วยมั้ยคะ" น้องเจ้าหญิงถามขึ้น เมื่อเราสามคนมายืนที่หน้าบ้านของน้องเจ้าหญิงเรียบร้อยแล้ว
"ไม่ดีกว่าเดี๋ยวพี่ต้องไปทำธุระต่อ ส่งน้องเจ้าหญิงตรงนี้นะครับ" น้องเจ้าหญิงพยักหน้ารับก่อนโบกมือบ๊ายบายแล้ววิ่งเข้าบ้านไป
"ได้ยินว่าคุณลุงจอมยุทธ์ไม่ประชุมงานที่ต่างประเทศนี่" ฉันถามขึ้นขณะเดินกลับบ้านที่อยู่ลึกเข้าไปอีกและกวีนก็อาสาไปส่ง ซึ่งฉันก็ไม่คิดจะปฏิเสธด้วย ฮิฮะ ^O^
"อืม...เราเลยต้องรับหน้าที่รับ-ส่งเจ้าหญิงนี่ไง"
จากนั้นเราทั้งสองเงียบกันไปพักหนึ่งด้วยไม่รู้จะพูดอะไรดี ง่าส์ เขินจริงอะไรจริงนะเนี่ย
"ขอบคุณนะที่ให้ฉันมารับน้องเจ้าหญิงกับนาย"
"ไม่เป็นไร ฉันต่างหากที่ต้องขอบใจเธอที่มาเป็นเพื่อน น้องเจ้าหญิงดูมีความสุขตอนอยู่กับเธอนะ" ฉันยิ้มรับแทนคำตอบโดยที่ไม่ให้อีกฝ่ายรู้ว่าแทบอยากกรี๊ดตายคาที่แค่ไหน ไม่ได้ๆ ต้องรักษาภาพพจน์หน่อย ฉันจึงออกเดินนำหน้าเขาไปที่หน้าบ้านก่อนจะกลับหันมองเข้าเป็นเชิงบอกว่าบ้านฉันคือหลังนี้
"ฉันไปก่อนนะ"
เขาจะไปแล้ว...เขาหันหลังไปแล้ว เขาเห้อ~ ยัยตาลๆๆ แกมีสติหน่อยสิ ฉันเดินเข้าบ้านด้วยความเศร้าใจนิดๆ
"ตาล!"
"หะ...หา?" ร่างบางหันมองคนเรียกอย่างงงๆ
"ยืมมือถือหน่อยสิ" กวีนแบมือมาด้านหน้า ฉันได้แต่มองมือนั้นอย่างงงๆ คิดในใจว่ามือถือของเขาแบตคงหมดจึงหยิบให้อย่างว่าง่าย กวีนรับโทรศัพท์มือถือไปแล้วกดเบอร์โทรออก ซักพักก็กดวางสายโดยไม่มีการพูดคุยใดๆทั้งสิ้น ก่อนยื่นส่งคืนให้
"ขอบใจนะ บาย"
"อืม...บาย" ฉันพยักหน้าเบาๆ ก่อนเดินเข้าบ้านอย่างงงๆ จึงไม่ทันสังเกตว่าอีกฝ่ายยังไม่ขยับไปไหนเลยซักนิด
รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~
อยู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นจึงรีบรับพลางทำหน้าฉงนเมื่อเบอร์ที่เห็นไม่คุ้นตาซักนิด เบอร์ใครหว่า?
"ฮัลโหล?"
"เราเองนะ" เสียงที่ตอบกลับมาทำเอาฉันแทบหยุดหายใจ มองโทรศัพท์ในมือเสมือนว่ามันเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลก แล้วรอยยิ้มกว้างของฉันก็เผยออกมาโดยอัติโนมัติใจเต้นกระหน่ำแทบหลุดออกจากอก
"กวีน..." ฉันสาวเท้าไปยืนตรงหน้าต่างมองเห็นร่างสูงของเขายังยืนอยู่ที่เดิม "ทำไมยังไม่กลับอีกล่ะ มันเย็นแล้วนะ"
"ก็ว่าจะกลับแล้วแหละ ไปก่อนนะ" ว่าแล้วก็เดินกลับหลังหันมือข้างหนึ่งล้วงกระเป๋ากางเกง อีกข้างถือโทรศัพท์มือถือแนบหู ภาพบาดใจชะมัด! เท่สิ้นดี! กรี๊ดดด
"กลับบ้านดีๆนะ" ฉันอวยพร ทั้งเขินทั้งอาย
"อืม" เขารับคำสั้นๆ แต่ไม่วางสายซักที ฉันจึงเป็นฝ่ายวางสายก่อน ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขด้วยหัวใจที่พองโต แว้กๆๆ ทำอย่างกับจะจีบแน่ะ ว๊าย! เขิลล์ >////<
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
