Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย
7.1
zomii
แชร์นิยาย
21) ชี้แจงแถลงไข
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"บังเอิญ....หรือจงใจกันแน่ฮะจาน" นายไม้เอ่ยขัดเสียงเรียบ ส่วนคนบังเอิญได้แต่หลิ่วตามองลูกศิษย์คนสำคัญก่อนยกมือขึ้นเป็นการยอมแพ้
"โอเคๆ จงใจก็จงใจจ้ะ ว่าแต่พวกเธอประชุมกันถึงไหนแล้วล่ะ?" ครูสาวเอ่ยถามเหล่านักเรียนตัวน้อย (ในสายตาแกคนเดียว) หน้าตาเฉย “ว่าไงจ้ะบรีส”
"คะ...คือ เอ่อ..." บรีสมีท่าทีกระอักกระอ่วน และดูเหมือนอาจารย์เอมจะดูออกหันไปพูดกับคนที่เธอคิดว่าน่าจะคุยด้วยง่ายที่สุด
"ว่าไงจ้ะไม้ ถึงไหนแล้วบอกครูได้หรือเปล่า" คิ้วเรียวเลิกขึ้น สายตาจ้องตรงไปทางลูกศิษย์ผู้เป็นเจ้าของชื่ออย่างตรงไปตรงมา
"ถามผมไม่ได้หรอกฮะ ต้องถามหัวหน้ารายละเอียดจะดีกว่า" อีกฝ่ายยักไหล่ก่อนพูดเป็นเชิงเปิดทาง คนฟังขยับรอยยิ้มกว้าง ก่อนหันไปส่งสายตาคำถามให้กับหัวหน้าที่พูดถึง
หลังจากนั้นบรีสก็เล่าเรื่องที่ประชุมให้ฟังพร้อมกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนเช้าให้ฟังจนหมดโดยไม่ปิดบังซักนิด ทางอาจารย์เอมมิกาก็รับฟังอย่างเงียบๆ เหมือนตั้งใจจะส่งคำถามหลายครั้งแต่ก็ไม่ทำ ได้แต่พยักหน้ารับรู้เรื่องราว
เมื่อบรีสเล่าเรื่องทั้งหมดจบทุกคนก็อยู่ในความเงียบ ส่วนอาจารย์เอมมิกาก็นิ่งเงียบไปด้วยเช่นกันเหมือนกำลังคิดเรื่องอะไรซักอย่างอยู่ก่อนจะพึมพำไม่เบาออกมา
"เล่นแรงเหมือนกันนะเนี่ย" ว่าแล้วแกก็ส่งยิ้มใจดีไปให้เด็กในปกครอง
"ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นก็ได้ พวกเธอก็รู้ว่าครูไม่ห้ามหรอก...แค่อยากได้ยินกับหูของตัวเองมากกว่า จะได้เตรียมหาคำบรรยายสวยหรูไปรายงานให้ผู้อำนวยการฟังน่ะ...เผื่อโดนแฉ่ง" ประโยคหลังถูกลดเสียงให้เบาลงสร้างความขบขันคลายความตึงเครียดเมื่อครู่ให้มลายหายไป
"ว่าแต่จะเปิดศึกภายในกันจริงๆหรือ?"
"ครับ...ก็อย่างที่ผมเล่าให้ฟัง ถ้าทางนั้นไม่ยอม" บรีสเอ่ยตอบประโยคคำถาม อาจารย์เอมมิกาพยักหน้ารับรู้
"อืม...พรุ่งนี้สินะ เอาล่ะถ้ายังไงพรุ่งนี้ครูจะมาประชุมด้วยคนแล้วกัน รอด้วยล่ะเข้าใจมั้ย...ตอนนี้ก็เย็นแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านได้บายจ้ะทุกคน" อาจารย์เอมมิกาพูดรวบรัดก่อนโบกมือลาเด็กๆที่ประสานเสียง ขอบคุณครับ/ค่ะ ก่อนจะสลายโต๋ไปคนละทิศละทาง...
............................................
"โอ้โห...ฉันล่ะเชื่อจารย์เอมมิกาแกเลยสุดยอดดด!" ฉันพูดขึ้นอย่างอึ้งๆ ขณะที่กำลังเดินไปห้องพยาบาลกับฟางและแอร์
"ช่ายย ตอนแรกงี้นึกว่าจะโดนซะแล้ว" แอร์เอ่ยเสริมอย่างเห็นด้วย
"ยังไงๆ ก็ไม่ชินซักทีนะพวกเราเนี่ย" ฟางพูดพลางพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนทั้งสอง แต่สร้างความสงสัยให้แก่ฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แหะๆ
"ไม่ชิน? ทำไมไม่ชิน...หมายความว่าไงอะ" แอร์กับฟางมองหน้าฉัน ที่กลายเป็นเจ้าหนูจำไมไปแล้วสำหรับพวกเธอ ก่อนฟางจะเป็นคนเฉลย
"ก็ไม่ว่าไงหรอก แค่เวลามีเรื่องจารย์เอมเค้าก็รู้หมดเหมือนมีสัมผัสพิเศษแน่ะ แต่แปลกนะที่ไม่เคยห้ามไม่ว่าฝ่ายเราจะเริ่มก่อนหรือฝ่ายนั้นจะเริ่มก่อน...จารย์เค้าก็แค่คอยให้คำปรึกษาและก็พยายามไม่ให้เกิดความรุนแรงน่ะฉันว่า"
"ขอโอ้โหอีกรอบนะ...โอ้โห! สุดจะอึ้งจริงๆ อ้อ แล้วคณะควบคุมที่ว่ามันคืออะไรล่ะ?"
"อ๋อ คณะควบคุมเด็กห้องD มีไว้ควบคุมความประพฤติของคนในห้องไม่ให้ไปก่อเรื่องวิวาทน่ะ แต่ฉันว่าเป็นที่ปรึกษาในการก่อเรื่องวิวาทซะมากกว่า" แอร์ตอบ
"หรอ...แล้วใครล่ะเป็นพวกคณะควบคุมน่ะ บอกหน่อยสิ" ฉันถามเสียงตื่นเต้น
"จะใครที่ไหนล่ะ ก็ไอ้สามแสบของเธอนั้นแหละ" แอร์เอ่ยยิ้มๆ คนฟังคำตอบขมวดคิ้วอย่างนึกไม่ออกก่อนจะเบิกตาโตจนแทบทะลักออกมา
"นี่อย่าบอกนะว่า! ไอ้สามแสบ กำปั้น ปังปอน แล้วก็นายน้ำเงินเป็นพวกควบคุมน่ะ!" ฉันแทบหงายหลังเมื่อสองสาวพร้อมใจกันพยักหน้าเป็นคำตอบอย่างพร้อมเพรียง
"ใช่แล้ว ไอ้สามคนนั้นแหละ" แอร์ยืนยันทั้งรอยยิ้มขำ
"ไม่น่าเชื่อ!"
"ยังมีเรื่องที่เธอคาดไม่ถึงอีกเยอะใน‘เซนต์ดอร์เบิร์ก’แห่งนี้ลูกตาล" แอร์พูดให้ฉันยอมรับความจริงซะดีๆ แต่โอ้~ มันสุดยอดเลยเจ้าค่าาา~
"ได้ๆ ฉันจะพยายามแล้วกันนะ ว่าแต่ไอ้ศึกภายในมันคืออะไรอีกล่ะ คงไม่ใช่ให้ยกพวกตีกันหรอกนะ" ฉันถามอย่างหวาดๆ
"นี่เธอจะบ้าหรอ! นี่มันโรงเรียนนะจ้ะโรงเรียน...มันไม่ร้ายแรงขนาดนั้นหรอก ก็แค่เป็นการท้าดวลทางอ้อมแบบประกาศศึกกันเงียบๆ ห้องต่อห้องน่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะมาในรูปแบบไหน" แอร์ตอบ
"แล้วมันมีหลายแบบหรอ...เอ๊ะ แสดงว่าเคยมีการเปิดศึกภายในแล้วใช่ปะ!?" ฉันถามอย่างตื่นเต้น (อีกครั้ง)
"อืม...ก็เมื่อปีที่แล้วเองมั้ง เห็นว่าเป็นห้องA กับห้องF ...ใช่มั้ยฟางถ้าฉันจำไม่ผิด"
"ก็คงอย่างนั้นแหละ"
"เอาเถอะ...ว่าแต่เค้าเปิดศึกอะไรกันหรอ" ฉันถามสิ่งที่คิดว่าสำคัญกว่า
"อันนี้ก็ไม่แน่ใจนะ ได้ยินแว่วๆมาว่าเกี่ยวกับกีฬาสีน่ะ แต่ไม่รู้ว่าพนันกันเรื่องอะไรหรือท้าดวลกันแบบไหน คำถามนี้สุดจะเดาจริงๆ" แอร์ตอบ แต่เจ้าหนูจำไมอย่างฉันก็ส่งคำถามต่อเนื่องอย่างไม่เหนื่อยให้ ...สร้างความหรรษาแก่แม่นักข่าวสาวอย่างแอร์ได้อย่างดีเยี่ยมเช่นกัน
"แล้วถ้าชนะจะได้อะไรล่ะ"
"คงจะเป็นสิ่งที่เดิมพันกันไว้ อันนี้ก็ตอบยากนะมันเป็นความลับของสองห้องเค้า เป็นศักดิ์ศรีของผู้แพ้ และสัจจะของผู้ชนะที่จะไม่ประกาศต่อบุคคลที่ไม่เกี่ยวข้องน่ะ"
"ท่าจะลับมากแน่ๆ ขนาดเจ้าแม่ข่าวสาวอย่างเธอไม่รู้ คงไม่มีใครในโรงเรียนนี้ที่รู้นอกจากพวกห้องA กับห้องF แล้วแหละงานนี้" ฉันพูดชมปนแหย่ ก่อนจะวิ่งหนีเมื่ออีกฝ่ายยกมืออรหันตอบรับแทนคำขอบคุณ
พอมาถึงห้องพยาบาลสามสาวก็พบเพียงความว่างเปล่า เตียงเปล่าๆไม่มีใครอยู่ซักคน อาจารย์เวรก็ไม่อยู่ เพื่อนสาวของพวกเธอก็ไม่มี ทั้งสามมองตากันปริบๆ
"ฉันว่าหวายคงกลับไปแล้วแหละ" ฟางพูดขึ้นขณะเดินออกห่างจากห้องพยาบาล
รับโทรศัพท์ด้วยครับรอนานแล้วครับ~
ฉันค้นหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋านักเรียน ก่อนจะกดรับสายเมื่อเห็นชื่อบนหน้าจอว่าเป็นใคร
"ฮัลโหล~ ว่าไงพี่ต้น... หา! ทำไมอ่ะ...ก็ได้ๆ ไม่เป็นไร...แค่นี้นะ" ฟางกับแอร์มองตามฉันที่เก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋า ใจคงอยากถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่าแต่ก็ไม่กล้าเพราะเห็นเป็นเรื่องส่วนตัว
"วันนี้พี่ต้นมารับไม่ได้ ติดธุระบ้าบออะไรไม่รุเห็นว่าสำคัญม๊ากมาก..." ฉันบ่นขึ้นขณะเดินออกจากโรงเรียน เฮอะ! ให้มันได้อย่างนี้สิพี่ฉัน
"อ้าว! แล้วเธอจะกลับยังไงล่ะ" แอร์ถามเพราะไม่เคยเห็นฉันกลับเองเลยซักครั้ง และไม่รู้ว่าจะกลับเองได้หรือเปล่านี่สิ เฮ้อ เซ็งตับชะมัด -_-
"ไม่รู้สิ เดี๋ยวลองโทรถามพี่ต่อดีกว่า" ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์กดหาพี่ชายทันที กดถึงสามครั้งแต่ก็ไม่ติด เลยตัดใจเก็บลงที่เดิมพลางถอนหายใจ
"ไม่ติดหรอตาล?" ฟางถามอย่างรู้สึกเป็นห่วง
"ไม่ติด ปิดเครื่อง...สงสัยต้องกลับเองแล้วแหละ"
"กลับเองได้นะตาล ให้ฉันไปส่งมั้ย" ฟางอาสา ฉันเตรียมจะตอบรับอยู่แล้วเชียว ถ้าฉันกับฟางกลับทางเดียวกันอ่านะ เลยได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธไปแทน
"ถ้างั้นเราไปแวะกินไอติมข้างโรงเรียนดีมั้ย ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว คิดถึงจัง" แอร์เอ่ยชวน
"เอาสิ ตาลถ้าเธอได้กินนะรับรองจะติดใจ" ฟางพูดยิ้มๆ แล้วสามสาวก็เดินไปสู่ร้านไอศกรีมข้างโรงเรียนกัน ณ บัดดล
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.1 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.3 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
