Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

 
        เสียงสัญญาณเปิดประตูดังพร้อมร่างบางในชุดนักเรียนก้าวเข้ามาในร้านหมายเลข 7 (ก็เซเว่นนั่นแหละ เอิ๊กๆ) ฉันกวาดสายตาไปทั่วบริเวณ ก่อนเดินฉับๆไปที่ชั้นวางของใช้ รอยยิ้มแฉ่งก็ปรากฏขึ้น ณ บัดดล                
 
        "ในที่สุดก็ได้ซักทีหายากนะเนี่ยล็อคสุดท้ายในประเทศแล้วด้วย" ฉันบรรจงวางกล่องพลาสเตอร์สองใบลงบนเคาน์เตอร์ให้พี่พนักงานคิดเงิน
               
        ซื้อเสร็จฉันก็เดินกลับบ้านด้วยอารมณ์สุนทรีตามแบบฉบับคนได้ของถูกใจ เออ! รู้สึกว่าจะลืมบอกไปเรื่องหนึ่งนะ ฉันเนี่ยโคตรของโคตรชอบโดราเอมอนม๊ากมาก จากอาการที่เห็นก็พอจะดูออกแล้วใช่ไหมแบบว่าสะสมทุกอย่างที่เป็นโดราเอมอน ตั้งแต่กล่องไม้จิ้มฟังไปยันผ้าคลุมรถ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ฉันคนนี้จะสละเวลาอันน้อยนิด (2ชั่วโมง) เพื่อสินค้าล็อคสุดท้ายที่ยังไม่มีไว้ในครอบครอง เป็นของแท้ส่งตรงจาก เจเปนเลยนะ               
 
        ~ลา ลัน ล้า ลัน ลา ลัน ล้า~ เสียงใสของฉันฮัมเพลงระหว่างเดินตัวปลิวกลับบ้าน ก่อนจะชะงักเท้ากึก เมื่อหูได้ยินเสียงโวยวายดังมาจากทางเชื่อมซอยด้านหน้า ตอนนี้ฟ้าก็มืดแล้วด้วย มีเพียงแสงไฟทางเท่านั้นที่ให้แสงสว่าง ฉันจึงเริ่มหวาดระแวงภัย สายตาจ้องเขม็งไปทางต้นเสียง
                               
        "เฮ้ยๆ มันวิ่งไปทางนั้นตามไปเร็ว" เสียงห้าวโหวกเหวก พร้อมร่างชายสี่คนวิ่งตามร่างร่างหนึ่งเข้าไปในซอยบ้านฉัน ว๊ายๆๆๆ ตื่นเต้นๆ
 
         ฉันมองตามอย่างตื่นเต้น เอ้ย! ตกใจ (ไม่ทันแล้ว!) ก่อนจะรีบวิ่งตามไปเกาะติดสถานการณ์ ตามสโลแกนไทยมุงเจ้าค่ะ
               
        จากที่เห็นในตอนนี้แทบจะทำให้ร่างอันบอบบางของฉันเกือบเสียความควบคุมตามประสาคนไม่ชอบการถูกเอารัดเอาเปรียบ หมาหมู่! ภาพตรงหน้าฉันตอนนี้คือหมาหมู่ หมาสี่ตัวรุมคนคนเดียว ซึ่งจากที่ดูมาแต่ต้น คนที่ถูกรุมก็เก่งใช่ย่อย แต่คนเดียวหรือจะสู้สี่ได้ แถมเป็นสี่ที่มีตัวช่วยด้วย! หึหึ เลวจริงๆ               
 
        ฉันเหลียวซ้าย แลขวาก็ไม่เห็นหนทางที่จะช่วยคนถูกรุมได้เลยซักนิด สีหน้าเริ่มกระวนกระวายร้อนรุ่มในทรวง               
 
        ปิ๊งป่อง! ไวเท่าความมือขาวล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้ววิญญาณนางเอกก็เข้าสิงทันที
               
        ชิ้ง! *O*
               
        "ตำรวจ! ตำรวจ!! ตำรวจ!!!" ได้ผล! หมากลัวตำรวจ ก๊าก พวกมันสี่คนหยุดชะงักมองกันไปมาเลิ่กลั่ก
 
 
                                ..............................................
 
: Mai talk :            
 
 
        วี้หว่อๆๆๆๆๆ เสียงหวอดังขึ้น ไอ้พวกนั้นก็วิ่งหางจุกตูดไปเลย ทิ้งให้ผมนั่งพิงกำแพงซ่อนตัวในเงามืด อย่างไร้ช่องทางหลบหนี
               
        "ก๊ากๆๆ เอิ๊กๆ ไอ้พวกหน้าโง่เอ้ย ฮ่าๆๆ"
               
        เสียงใสๆของใครซักคนหัวเราะอย่างสะใจดังขึ้น ขณะที่ผมตัดสินใจจะลุกหนี แต่ก็ต้องชะงักทิ้งตัวนั่งที่เดิมเมื่อรับรู้ว่าเจ้าของเสียงใสนั่นคือใคร
               
        บ้าเอ้ย! ผมถึงกับสบถอย่างหัวเสีย รีบซ่อนหน้าตัวเองหลบในเงามืด เมื่อยัยเด็กใหม่นั่นก้าวเข้ามายืนตรงหน้าพร้อมหัวเราะเอิ๊กอ๊าก ยกโทรศัพท์ที่เปิดเสียงริงโทนเอาไว้ขึ้นมาปิดและเก็บลงใส่กระเป๋า
               
        ผมต้องขอบคุณเสียงริงโทนของยัยนี่สินะ               
 
        ยัยเด็กใหม่มองมายังผมอย่างลังเล ในขณะที่ผมเองก็ลุ้นว่ายัยนี่จะเดาออกหรือเปล่าว่าผมเป็นใคร สายลมยามค่ำคืนพัด จนเส้นผมของยัยนั่นปลิวไสวบางส่วนปกปิดใบหน้านวลจนเจ้าตัวต้องจับทัดหูอย่างรำคาญพลางบ่นงุ้งงิ้งๆ
               
        ผมอดที่จะขำไม่ได้กับอาการหน้าง้ำเหมือนเด็กถูกขัดใจ แต่ก็แทบจะกลั่นหายใจในทันที เมื่อเธอตรงหน้าเอ่ยถามผมเสียงอ่อนว่า
               
        "เอ่อ...เป็นอะไรมากหรือเปล่า?" คำถามที่ถูกส่งมาอย่างไม่แน่ใจว่าควรเรียกผมว่ายังไง นั้นทำให้ผมถึงกับลอบถอนหายใจ แสดงว่าไม่รู้ว่าเป็นผม ดีนะที่เปลี่ยนชุดก่อนจะไป...ที่นั่น
               
        ผมเลือกที่จะเงียบเป็นคำตอบ จึงได้เห็นคิ้วเรียวเริ่มขมวด ดวงตากลมโตทอประกายกังวลระคนห่วงใย มันก็เป็นภาพที่ชวนมองอย่างบอกไม่ถูกในสายตาของผมในตอนนี้ น่าดูกว่าสายตาเสแสร้งที่เธอตรงหน้ามักใช้เมื่ออยู่ต่อหน้าผมหรือหน้าบึ้งๆเหมือนไม่ได้ถ่ายท้องเป็นเดือนๆ               
 
        สายตาของไม้มองตามทุกกิริยาบทของลูกตาลที่ตอนนี้นั่งยองๆตรงหน้าเขาแสงไฟข้างทางสะท้อนให้เห็นหญิงสาวตรงหน้าชัดเจนยิ่งขึ้น ก่อนร่างสูงจะสะดุ้งด้วยอารามตกใจเมื่อมือเรียวขาวของคนตรงหน้ายื่นมาสะกิดเขาเบาตรงบริเวณเข่าที่ยื่นออกจากเงามืดเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาน้อยๆคลายโล่งอก
               
        "...บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า...ถ้าไม่ไหวยังไงจะให้ไปส่งโรงพยาบาลมั้ย?"                
 
        ...ถ้าเกิดคนที่นั่งอยู่ข้างหน้าเธอตรงนี้ไม่ใช่ผมขึ้นมา แต่เป็นพวกที่ไม่ดี ยัยนี่จะรู้มั้ยว่ามันอันตรายแค่ไหน ทำไมไม่ห่วงตัวเองก่อนจะห่วงคนอื่นนะ บ้าชะมัด! ...
               
        ไม่รู้ว่าร่างบางตรงหน้าจะได้ยินในสิ่งที่เขาคิดหรือเปล่า หน้าของเธอคนนั้นเริ่มแสดงสีหน้าหงุดหงิดขึ้นทีละนิด และคำพูดต่อมานั้นเขาแทบอยากจับเธอคนนี้ไปสั่งสอนว่าไม่ควรพูดแบบนั้นกับ...คนที่ไม่รู้จัก!
               
        "ฉันไม่รู้ว่านายกับไอ้พวกนั้นมีเรื่องอะไรกัน แต่วันหลังช่วยไปมีเรื่องกันที่อื่นนะ...เอ่อ คือ แถวนี้มันไม่ค่อยมีคนเดินมากน่ะ ถ้าเกิดถูกรุมตายจะได้มีคนเห็นศพ เอ้ย! จะได้มีคนช่วย" ชายหนุ่มถลึงตาดุให้หญิงสาวในความมืด ...ช่างไม่ห่วงสวัสดิภาพของตัวเองเลยจริงๆ...
               
        -พลิ้วๆ-
                  
        ยัยเด็กใหม่หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาพันรอบข้อมือของผม ผมพยายามชักมือหนี แต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะแผลบนตัวผมมันเริ่มระบมแล้ว                
                
        สายตาแข็งกร้าวอยู่เสมอของไม้ บัดนี้ทอประกายอ่อนลงโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รู้ตัว สายตาจับจ้องอยู่แต่ใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังพันแผลที่ข้อมือให้เขาอย่างแผ่วเบา... ร่างบางขยับตัวดึงกระเป๋านักเรียนออกเปิดก่อนจะหยิบกล่องกระดาษสีฟ้าขึ้นมา เขามองเห็นถึงความหนักใจในสีหน้าของเธอ
               
        "อ่ะ นี่พลาสเตอร์แปะแผลเอาไปซะ...เอาไปซี่ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ" พูดเองเออเอง แล้วก็จับกล่องนั้นยัดใส่มือผมเอง ผิดกับสีหน้าที่บ่งบอกถึงความอาลัยอาวรณ์อย่างแรง อะไรของยัยนี่ล่ะเนี่ย
               
        "เอ๊ะ! ที่บ้านมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่นี่ รอเดี๋ยวนะ" พูดจบเจ้าตัวก็วิ่งตึงๆเข้าไปในบ้านตรงหน้าถัดไปประมาณ4-5 หลัง              
 
        "เหอะ! ยัยบ้าเอ๊ย"               
 
        ผมพยุงร่างอันบอบช้ำของตัวเองขึ้น กล่องกระดาษที่ถูกวางไปบนตักนั้นหล่นลงพื้น ผมมองกล่องใบนั้นอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง ก่อนตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาแล้วเดินออกจากตรงนั้นทันที...
 
 
                                ..............................................
 
               
        "กล่องยา...กล่องยา...กล่องยาอยู่ไหนเนี่ย! >O<" ให้ตายสิ! ฉันท่องคำนี้มาเป็นสิบๆรอบแล้วน้า หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอซักที
               
        "ตาล หาอะไรลูก" แม่! แม่นแล้ว แม่ต้องรู้แน่ๆ ไวเท่าความคิดอันปราดเปรียวเสียวสโมสรฉันกระโดดไปยืนตรงหน้าแม่พร้อมส่งคำถามลิ้นระรัว แผล็บๆๆ
               
        "หากล่องปฐมพยาบาลค่ะ แม่เห็นมั้ยคะ?"                
       
         "เอ...รู้สึกว่าจะอยู่ในห้องนั่งเล่นนะ"
               
        "ห้องนั่งเล่น? ขอบคุณค่ะแม่" ฉันรีบวิ่งจู๊ดไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วก็เจอจริงๆด้วยเจ้ากล่องยาาาาา ~>O<~
               
        ฉันวิ่งออกจากบ้านตรงไปยังเสาไฟต้นที่เพิ่งผละออกไปเมื่อครู่ แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า พื้นว่างๆกับเสาไฟ                
 
        "อ้าว~ หายไปไหนแล้วล่ะ อุตส่าหาไอ้นี่ตั้งนาน" ฉันมองกล่องยาในมือพลางส่ายหน้า แล้วเดินกลับเข้าบ้านอย่างงงๆ
               
        "ตาล ลูกเอากล่องยาไปทำไมฮื้อ?" อะจุ๊ย! งานเข้า ฉันกรอกตาไปมารีบหาเหตุผลมาแก้ตัวไม่งั้นต้องโดนเทศน์แหงๆ
               
        "ง่า~ คือตาลเห็นแมวค่ะ เอ่อ พอดีว่าลูกหมา เอ้ย! ลูกแมวมันตกจากต้นไม้อะค่ะ ตาลเห็นแล้วสงสารเลยจะเอาไปรักษามัน..." พูดลิ้นระรัว หลบสายตาแม่ที่เขม็งมองหน้า พลางภาวนาในใจขอให้รอดเถอะเพี้ยง!                
 
        "แน่ใจนะ"               
 
        "แน่ใจค่ะ! ตาลไปนอนก่อนนะคะฝันดีค่ะ" ฉันวิ่งไปจุ๊บแก้มแม่ ก่อนเผ่นแนบขึ้นบนห้องแบบโกยเถอะโยม ฟิ้ววว~