Bad Boy & Girl ... ภารรักภารกิจร้าย

        "ตาล..." ฉันรู้สึกถึงแรงสะกิดที่แขน ที่แท้ก็เป็นฟางนั่นเอง นึกว่าผู้ชายที่ไหน เอ๊ะ! นี่ฉันจะพูดถึงผู้ชายทำไมเนี่ย -*-

        "หือ...?" ฟางพยักเพยินไปทางประตูที่ถูกเปิดออก ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากสองหนุ่ม กอล์ฟ-ไมค์ เอ้ย! กวีน-ไม้ นั่นเอง

        ฉันมองตามทั้งคู่อย่างเงียบๆ และไม่ลืมมองนายไม้ด้วยหางตาเป็นการบ่งบอกว่าฉันไม่สะทกสะท้านต่อสิ่งเร้าทั้งปวงที่เกิดขึ้นเมื่อวาน แต่นายนั่นก็ไม่รับรู้ถึงสายตาของฉันซักกะนิด เชอะ

        "หวัดดี" ฉันหันไปส่งยิ้มหวานให้นายกวีน จังหวะที่เขาหันมามองทางกลุ่มฉัน และดูเหมือนการกระทำของฉันครั้งนี่เรียกสายตาตกตะลึงจากสามสาวได้อย่างน่าภูมิใจ (ตรงไหน)

        "อืม...หวัดดี" นายกวีนพูดพร้อมดันแว่นให้เข้าที่ พร้อมกับส่งรอยยิ้มละไมมาให้ อ๋า~ ทำไมหมอนี้ยิ้มสวยชะมัด เคลิ้มๆ

        วิชาสุขศึกษา ที่มีเนื้อหาค่อนข้างซ้ำซากจากที่เคยเรียนมาเมื่อปีก่อนๆ แต่ก็มีบางเรื่องที่จะเจาะลึกลงไปอีกเล็กน้อยจากเนื้อหาเดิมๆ ฉันตั้งใจจดบันทึกย่อๆบนกระดาน แต่แล้วหางตาของฉันมันก็หาเรื่องมาให้... นายไม้กำลังนอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะ แล้วก็ไวเท่าความคิดฉันขอเศษกระดาษที่ไม่ได้ใช้แล้วจากฟางซึ่งคนให้ก็ให้อย่างงงๆ พอเศษกระดาษถูกส่งถึงมือฉันเรียบร้อย ฉันก็รีบจดปลายปากกาลงทันที พอเขียนเสร็จก็ขยำๆเป็นก้อนเล็กๆตั้งเล็กน้อย แต่กลับถูกมือของฟางห้ามไว้

        "ตาลจะทำอะไรน่ะ!"

        ฟางมองฉันอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง มีอาการตกใจตั้งแต่เห็นข้อความที่ฉันเขียนแล้ว อิอิ แล้วก็ยิ่งตกใจอย่างแรงเมื่อรู้แน่ชัดว่าเป้าหมายของฉันคือ...ใคร!

        "เถอะน่า....คอยดูแล้วกัน" ฉันส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้ก่อนจะรอจังหวะส่งก้อนกระดาษในมือตอนอาจารย์ประจำวิชาหันหลังให้

        -โป๊ก!-

        ไม้สะดุ้งตื้นสุดตัวเมื่อรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างตกใส่หัว ซึ่งถ้าวัดจากความแรงนั้นคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ ดวงตาสีนิลกวาดมองหารอบโต๊ะจึงพบกระดาษสีขาวที่ตกอยู่ใกล้ๆเก้าอี้ของเขา จึงหยิบขึ้นมาก่อนจะคลี่ออก และก็เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด...มีคนลองดี!

        ~ มาโรงเรียนเพื่อมาเรียน ถ้าอยากนอนมากนักก็กลับไปนอนเลยไป๊...

                                                                     ปล. รำคาญ ~  

        เมื่ออ่านจบดวงตาสีนิลก็มีประกายวาบ ‘อำมหิต’ ชิ้งๆ สายตาเหยียดเย็นกวาดไปรอบๆกายหมายหาคนผิด ก็มาสะดุดกับรอยยิ้มยียวนของร่างบางที่นั่งห่างจากเขาหนึ่งช่วงโต๊ะ...!

        "ตาล! เธอจะบ้าหรอหันไปยิ้มให้เค้าจับได้ทำไม!!!" ฟางกระซิบเสียงหลง แต่ฉันไม่ยักกะรู้สึกอะไรเลยแฮะ แต่สะใจเป็นบ้า! ก๊ากๆๆ  ใครจะนึกว่าผู้หญิงตัวน้อยๆอย่างฉันจะกล้ากระตุกหนวดพยัคฆ์และก็เป็นถึงประธานเทวะ ว้าวๆๆ ภูมิใจนะเนี่ย

        พอหมดชั่วโมงพวกสาวๆที่เห็นเหตุการณ์ก็หันมาเตรียมสวดฉัน... แต่ก็ต้องพากันอ้าปากค้างอยู่กับที่ เพราะตอนนี่ร่างของฉันได้สลายโต๋ปลิวละล่องออกนอกประตูไปแล้ว... กรี๊ด!!! ฉันถูกฉูดดดดดด!~ >O<

        "มานี่!" นี่คือคำที่ฉันได้ยินก่อนถูกฉุดกระชากลากถูรูดถูกังขึ้นบันได

         "อ๊ะ! นี่ปล่อยนะ ปล่อยช้าน >O< บอกให้ปล่อยไง เฮ้! ปล่อย ปล่อยเซ่!" ฉันโวยวายเสียงลั่น แต่ไอ้บ้านี่มันทำท่าเหมือนไม่ได้ยิน ทั้งที่ฉันแหกปากตะโกนคอหอยแทบแตก หรือว่ามันจะแกล้งไม่ได้ยิน!

        "อ๊าก!!! นี่นายจะบ้าไปแล้วหรือไงฮะ! ฉันเจ็บนะโว๊ย!!!"

        เมื่อไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อเสียงของฉัน ฉันก็ยิ่งแหกปากดังกว่าเดิมอีกเท่าตัว ร่างอันบอบบางของฉันเซแซดๆตามแรงเหวี่ยงของไอ้บ้าทึกโรคจิต โอ๊ย!~ นี่นายจะลากฉันไปถึงไหนเนี่ย >O<

        "นี่! เดินช้าๆไม่เป็นหรือไง อ๊าก! ไอ้บ้า ว๊าก!! ปล่อยนะ ปล่อย!!!" ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต ขานายกับขาฉันมันเท่ากันมากเลยสินะ TOT

        "นี่! เลิกโวยวายซักทีได้มั้ย... หนวกหู!" ไอ้บ้าไม้มันคงเริ่มทนเสียงปราบมารของฉันไม่ไหวแล้ว ฮ่าๆๆๆ^O^ (ยังมีน่ามาหัวเราะอีก) อ่อ เกือบลืมไป ตอนนี้ฉันกับนายไม้ยืนอยู่ ณ บนดาดฟ้าของตึกเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

        "นายก็ปล่อยฉันก็เซ่" ฉันสวนกลับทันที ส่วนนายไม้ก็รีบปล่อยมือฉันออกอย่างรวดเร็วเหมือนเจอของร้อน ชิ!

        ท่าทางไอ้นี่มันจะบ้าไปแล้วแน่ๆลากฉันมาแต่ดันยืนเงียบเป็นหุ่นขี้ผึ้งไม่พูดไม่จา ปล่อยให้ฉันลูบข้อมือที่ขึ้นสีแดงเป็นรอยนิ้วมือปรอยๆ หน้าบูดบึ้งอย่างไม่พอใจขั้นรุนแรง...และที่สำคัญฉันไม่ทนแล้วด้วย! มันไม่พูดฉันพูดเอง!! -_-^

        "มีไร!"

        "..." ความเงียบคือคำตอบของอีกฝ่าย อ๊าก! มันกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า ฉันเริ่มหงุดหงิดขึ้นตามลำดับไหล่ เดี๋ยวแม่ฆ่าทิ้งซะเลยดีไหม! ฉันตัดสินใจตวัดสายตาขึ้นจ้องไอ้ใบ้บ้า จึงสังเกตเห็นแผ่นกระดาษที่นายนั่นชูขึ้น อะจ๊าก! O[]O ลืมสนิทเลยว่าทำอะไรนายนั่นไว้ แว๊กๆๆงานเข้าแว้วช้าน~

        "เธอต้องการอะไร!" เสียงเย็นๆถามขึ้นพร้อมบรรยากาศแห่งความตายที่ลอยคละคลุ้งในอากาศอย่างน่าอึดอัด อ๊าก! ฉันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย!!

        "นายก็อ่านเองสิ" ฉันยักคิ้วให้หมอนั่นอย่างลองดี ฉันจะไม่ยอมให้นายนี้มีอิทธิพลเหนือกว่าฉันแน่นอน! ดังนั้นฉันจะปากดีต่อไป!

        "มันเรื่องของฉัน! ถ้าเธอยังอยากมีชีวิตที่สงบสุขล่ะก็เลิกยุ่งกับฉันซะ!!" อึ๋ย >_< ไอ้ใบ้บ้ามันแยกเขี้ยวใส่ฉันอะ! น่ากลัวซิบโป๋งเลย... แต่ฉันอยากจะบอกว่าตอนนี้ฉันเริ่มมีอารมณ์ (โมโห) แล้วเหมือนกันนะ หน้าที่เชิดของฉันก็ยิ่งเชิดขึ้นอีกเท่าทวีคูณ เชิดๆๆๆๆๆๆ

        "หึ!" ฉันเริ่มเหยียดยิ้มเย็น "มันเรื่องของนายก็จริง แต่นายมาทำให้ฉันเห็นทำไมไม่ทราบยะ!" วุ้ย! พูดแล้วมันจี๊ดเลยอดที่จะตะโกนใส่หน้าไอ้หมอนี่ไม่ได้ ก๊ากๆๆๆ

        "แล้วเธอมายุ่งกับชีวิตฉันทำไม...หรือว่า"

        ซำมะลึกกึกกึ๋ย!~ ให้ตายสิ ตอนนี้ฉันพูดไม่เป็นภาษามนุษย์แล้วนะเนี่ย ก็ไอ้บ้าใบ้มันดันยิ้มแปลกๆมาให้ แถมยังก้าวเท้าเข้ามาประชิดตัวฉันเรื่อยๆอย่างน่า...

        "กะ...ก็มันอยู่ในสายตาฉันนี่ อ๊ะ!!! O_O " ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อแผ่นหลังอันบอบบางของฉันสัมผัสกับกำแพงอันแข็งกร้าน และแทบอยากร้องกรี๊ด (แบบดัดจริต) เมื่อไอ้บ้าใบ้มันกระแทกฝ่ามือตั้งฉากกับกำแพงกั้นไม่ให้ฉันหนีไปไหนได้!

        "นะ...นายจะทำอะไรน่ะ" ที่ถามเนี่ยไม่ได้กลัวนะ แค่อยากรู้เฉยๆ แงแง ฉันจะตายด้วยน้ำมือนายนี้มั้ยเนี่ย พ่อจ๋าแม่จ๋าลูกตาลลาก่อน~ T^T

        "หึ!"

        อ๊าก >O< นายนั่นมันกำลังแสยะยิ้มให้ฉัน ก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงหาฉันเรื่อยๆ ต่ำลงเรื่อยๆจนฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงลมหายใจปะทะใบหน้า

        "นี่!!! > <" ฉันหันหน้าหนีหลับตาปี๋อย่างกลัวๆ กลัวสิ่งที่นายนั่นกำลังจะทำ อ๊ะ! >_O หรือว่านายนั่นกำลังจะ จะ...จูบฉัน อย่าบอกนะว่าหมอนี่เริ่มหลงเสน่ห์อันเย้ายวนของฉันเข้าจนเริ่มอดใจไม่ไหว... ไม่น้า~ เฟิร์สคิสของฉันคือนายนี่งั้นหรอ ม่ายยยยยยยย >_< อย่านะ อย่าช้า เอ๊ย! อย่าเข้ามา

        "หึ! อย่า-มายุ่ง-กับ-ฉันอีก" เสียงเข้มเน้นที่ละคำใกล้ๆหูฉัน อึ๋ย! สยิว~ ก่อนจะผละจากไปอย่างน่าเสียดาย เอ้ย!!! นี่ฉันเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ฉันต้องโกรธสิ มาเสียดงเสียดายอะไรเล่า! TOT

        ฉันถลึงตามองนายไม้ที่แสยะยิ้มตรงมุมปากอย่างเท่ๆ ก่อนจะล้วงมือใส่กระเป๋ากางเกงอย่างวางมาดหันหลังเดินออกไปทางประตูโดยท่าทางสบายอุราประชาชื่น...ไอ้ขี้เก๊กเอ้ย!!!

        ตึก ตึก ตึก ตึกๆๆๆๆๆ

        "โอ้ย! จะเต้นบ้าเต้นบออะไรหนักหนาเนี่ย หยุดเดี๋ยวนี้นะ หยุดๆๆ" ฉันยกมือทาบอกตรงตำแหน่งหัวใจที่มันเต้นไม่เป็นระส่ำอย่างน่าโมโห...

        เวลาผ่านไปพร้อมความเงียบฉันยังยืนอยู่ที่เดิม ก่อนจะตัดสินใจกลับเข้าห้องเมื่อมั่นใจว่าควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้เป็นปรกติได้แล้ว