ซาตานดีไซน์รัก

      เสียงรถที่วิ่งเข้ามาภายในบ้านหลังใหญ่สีฟ้าสดใส  บริเวณ
รอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้เล็ก ใหญ่ และดอกไม้นานาชนิดเพราะคน
เป็นเจ้าของบ้านสรรหามาปลูกไว้  มองดูแล้วปลอดโปร่งสบายตา 
บรรยากาศในบ้านให้ความรู้สึกอบอุ่น  ส่วนการตกแต่งภายในนั้นเป็นฝี
มือของวริญาเกือบทั้งหมด  เพราะเมื่อเธอเรียนจบออกมาท่านนายพล
วรากร  อัครบดิณ ก็ลงทุนให้เธอได้ออกแบบใหม่ทั้งหมดด้วยอยาก
เห็นฝีมือของลูกสาวคนเล็กของท่าน
 
 
      “กลับมาแล้วค่า........”
 
 
      เสียงของวริญาทำให้วนิญาที่เดินออกมารับนั้นอดยิ้มในความสด
ใสของน้องสาวเธอไม่ได้
 
 
      “เสียงดังมาเชียวนะเราน่ะ”
 
      คนถูกว่าอมยิ้มแล้วเดินมาทางพี่สาวที่เธอทั้งรักและเคารพ  
 
 
      “วันนี้ไปก่อเรื่องที่บริษัทมาอีกรึเปล่าเราน่ะ”
 
      “เปล่านะคะ  ไม่เชื่อถามพี่ภูดูก็ได้  จริงไหมคะพี่ภู”
 
 
      วริญาตอบเสียงสดใสพร้อมหันไปขอความช่วยเหลือคนที่เพิ่งจะ
เดินมายืนข้างๆเธอ
 
 
      “จริงครับวันนี้ไม่ได้ก่อเรื่องที่บริษัทเลยครับ”
 
      ภูธนิตย์ตอบคำถามของหญิงสาวที่ถามเขา
 
 
      “ไม่ได้ก่อเรื่องที่บริษัทงั้นก็แสดงว่าไปก่อเรื่องที่อื่นนะสิ  ใช่ไหม
คะคุณภู”
 
      “พี่กิ่งคะ กิ๊ฟหิวจังเลยค่ะมีอะไรทานบ้างคะวันนี้”
 
 
      วริญารีบเปลี่ยนเรื่องพร้อมเข้าไปเกาะแขนพี่สาวเพราะกลัวคนที่
ยืนยิ้มข้างๆเธอจะพูดอะไรที่ทำให้เธออาย  และมันก็ได้ผลเมื่อวนิญา
ไม่ได้สนใจถามอะไรอีกแต่หันมาสนใจคนที่บอกว่าหิวแทน
 
 
      “วันนี้มีแกงจืดเต้าหู  น้ำพริกมะขาม  ไข่เจียวหมูสับ  ปลาสาม
รส  แล้วก็หน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอยจ๊ะ”
 
      วนิญาตอบน้องสาวเสียงอ่อนโยน
 
 
      “หน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอยนี้ของโปรดใครน๊า”
 
      วริญาพูดขึ้นพร้อมหันไปมองหน้าภูธนิตน์
 
 
      “พูดมากไปแล้วนะเราน่ะ  รีบไปที่ห้องอาหารได้แล้วคุณพ่อกับ
คุณแม่รอทานข้าวอยู่  ”
 
 
      คนเป็นพี่สาวรีบพูดเพื่อหยุดเสียงที่ช่างพูดของน้องสาวที่ทำให้
เธออายจนหน้าแดงแล้ว 
 
 
      “เชิญที่ห้องอาหารดีกว่าค่ะคุณภู”
 
      “ครับ”
 
 
      เมื่อเดินมาถึงห้องอาหารก็พบว่าท่านนายพลวรากร  และคุณหญิง
อินทุอร  อัครบดิณรออยู่ที่โต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว โดยมีนมแจ่มยืนคุม
สาวใช้ที่นำอาหารมาตั้งโต๊ะ 
 
 
      “สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่”
 
      เสียงของภูธนิตย์กล่าวสวัสดีผู้อาวุโสกว่าด้วยความเคารพ
 
 
      “สวัสดีจ๊ะ มานั่งก่อนสิพ่อภู”
 
 
      เสียงของคุณหญิงอินทุอรกล่าวทักทายกับมาด้วยความเอ็นดูชาย
หนุ่มที่ในอนาคตอันใกล้นี้จะมาเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน 
 
 
      “วันนี้หนูกิ๊ฟก่อเรื่องอะไรหรือเปล่า”
 
      คำเดิมที่คนเป็นพี่สาวถามนั้นถูกถามขึ้นมาอีกครั้ง
 
      “คุณแม่ก็กิ๊ฟไม่ใช่เด็กแล้วนะคะ”
 
      วริญาพูดขึ้นแล้วเดินไปกอดเอวคุณหญิงอินทุอรเอาไว้ด้วยความ
รัก
 
      “ไม่รู้ซิก็ทุกทีแม่เห็นพี่ภูเขามาเล่าให้ฟังว่าเราชอบก่อเรื่องยุ่งๆไม่
เว้นแต่ละวัน”
 
     “จริงรึเปล่าคะ  พี่ภู”
 
      วริญาพูดพร้อมกับส่งสายตาพิฆาตมาทางภูธนิตย์
 
      “ใช่ซิ  ก็กิ๊ฟน่ะไม่ได้น่ารักเหมือนพี่กิ่งนี่นา”
 
 
      วริญาพูดประชดภูธนิตน์ขึ้นมา ทำให้ท่านนายพลวรากรถึงกับส่าย
หัวด้วยความเอ็นดูบุตรสาวคนเล็กของตนที่มองยังไงเธอก็ยังไม่ยอม
โตสักที
 
 
      “มาทานข้าวกันดีกว่านะ”
 
      เสียงของท่านนายพลวรากร  อัครบดิณ พูดขึ้นทำให้ทุกคนหันมา
สนในกับอาหารตรงหน้าแทน 
 
     หลังรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้วท่านนายพลวรากร
และคุณหญิงอินทุอรก็ขอตัวขึ้นข้างบนหลังจากอยู่คุยได้สักพัก 
ปล่อยให้หนุ่มสาวคุยกันต่อ
 
      “กิ๊ฟขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ  เหนี่ยวตัวจะแย่แล้วค่ะ”
 
 
     วริญาพูดขึ้นเพราะรู้ว่าภูธนิตย์คงอยากจะอยู่กับพี่สาวเธอตาม
ลำพังมากกว่า  เธอจึงเลือกที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนเพื่อเข้าห้องนอนของ
ตัวเอง  เปิดโอกาสให้ทั้งสองได้มีเวลาอยู่กันตามลำพัง 
    
        เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องของตัวเอง เธอก็เอื้อมมือไปบิดลูกบิด
เพื่อเปิดประตูเข้าไปข้างใน  วันนี้เธอคิดว่าจะเข้านอนแต่หัววันเพราะ
ทำงานมาทั้งวันทำให้ร่างกายเธออ่อนเพลีย  จึงเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าที่
เธอเป็นคนเลือกแบบกับมือ  ตู้เสื้อผ้า Built - in  สร้างได้พอเหมาะ
กับที่ว่างที่มีอยู่  มันช่วยปิดมุมเสาทำให้ห้องดูนุ่มนวลลงขึ้นมาได้ 
ประตูตู้เป็นแบบบานเลื่อน  วริญาเลือกชุดนอนสีชมพูตัวโปรดที่ใส่
บ่อยๆ แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ
 
      วริญาเดินมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องของภูธนิตย์ที่เขาบอกให้เลขา
โทรตามเธอมาพบเธอเคาะประตูเพื่อเป็นสัญญาณให้คนข้างในรับรู้
 
 
      “เชิญครับ”
 
 
      เสียงของภูธนิตย์ตอบกับมาด้วยน้ำเสียงที่สุภาพเหมือนทุกครั้ง 
วริญาจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง  ภายในห้องตกแต่งด้วยโทนสีอ่อน
สบายตาบ่งบอกถึงความเป็นตัวตนของเจ้าของห้องได้เป็นอย่างดี  
เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งนั้นใช้ฟอร์นิเจอร์บิวล์อินแบบไม่มีโครงคร่าว  ใช้
วัสดุแผ่นที่มีส่วนของเส้นใยไม้  ผสานด้วยกาวสังเคราะห์แล้วอัดให้
เป็นเนื้อเดียวกัน  อย่างแผ่น  MDF  และพาร์ทิเคิลบอร์ดที่มีความ
หนามากๆ สามารถรับน้ำหนักได้ดี  รูปแบบโครงสร้างของเฟอร์นิเจอร์
แต่ละชิ้นนั้นดูแปลกตา  อีกทั้งการจัดวางเฟอร์นิเจอร์ก็ลงตัวดูเหมาะ
สมกับส่วนที่ต้องการใช้งานได้เป็นอย่างดี  สมกับเป็นห้องของประธาน
บริษัท  ภูธนิตน์  เดคคอร์ ดีไซน์  จริงๆ 
 
 
      “สวัสดีค่ะบอส”
 
      “สวัสดีครับ  เชิญนั่งก่อนครับสาวน้อย”
 
     "ขอบคุณคะบอส  มีเรื่องอะไรหรือเปล่าค่ะถึงตามกิ๊ฟมา”
 
 
     วริญาถามชายหนุ่มกับไปหลังกล่าวทักทายและขอบคุณขอบคุณ
เขาเรียบร้อยแล้ว
 
 
      “ก็เรื่องตกแต่งโรงแรมของคุณวุฒิภัทร์นะ  พอดีว่าคุณกวีนติดต่อ
มาให้ไปคุยรายละเอียดแล้วก็ดูสถานทีพรุ่งนี้ได้เลย”
 
      “ค่ะ  กี่โมงคะ”
 
      “เก้าโมงครับ”
 
      “แล้วเราจะเจอกันที่บริษัทหรือว่าบอสจะไปรับกิ๊ฟที่บ้านคะ”
 
      “ก็เรื่องนี้ล่ะที่พี่จะบอกเราน่ะ”
 
     
      ภูธนิตน์มีท่าทางที่ดูลำบากใจ  ทำให้วริญารู้สึกแปลกใจกับท่า
ทางของเขา
 
     
      “เรื่องอะไรคะ”
 
      เธอถามออกมาด้วยความสงสัยกับท่าทางของเจ้านายหนุ่ม
 
      “พรุ่งนี้พี่ต้องไปประชุมที่แม่ฮ่องสอนไปกับกิ๊ฟไม่ได้แล้วครับ”
 
      “นึกว่าเรื่องอะไร  ก็ให้พี่เต้ไปกับกิ๊ฟก็ได้นี่คะ”
 
   
      วริญาหมายถึงเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่ที่ทำงานตำแหน่งเดียวกับเธอ 
และเธอก็วสนิทกับรุ่นพี่คนนี้อยู่มากเพราะเวลามีปัญหาเรื่องงานก็มักจะ
ปรึกษากันเสมอ  และที่สำคัญที่ทำให้เธอไว้ใจที่จะเดินทางไปกับรุ่นพี่
คนนี้แม้ว่าคนอื่นอาจจะมองว่าเขาเป็นผู้ชายก็ตาม   แต่จริงๆแล้วเธอรู้
ว่าจิตใจของเขานั้นกับเป็นหญิงไม่ได้เป็นผู้ชายอย่างที่คนอื่นเข้าใจ 
แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเขาแม้แต่นิด  หากแต่มันกลับทำให้เธอสนิท
กับเขามากว่าเดิมเสียอีก  มีเรื่องอะไรก็มักจะเล่าให้เขาฟังหรือบางทีที่
มีปัญหาทุกข์ใจก็มักจะปรึกษาเขาและทุกครั้งก็จะได้ทางออกที่ดีเสมอ
 
 
      “กิ๊ฟต้องไปคนเดียวแล้วล่ะครับ เพราะคุณเต้เค้าไม่ว่างครับต้อง
ไปติดต่อลูกค้าที่หัวหินเหมือนกัน”
 
     “สรุปว่ากิ๊ฟก็ต้องไปคนเดียวจริงๆใช่ไหมคะ”
 
     “ครับ  คงต้องไปคนเดียวเพราะไม่มีใครว่างเลย”
 
     “ไปได้ใช่ไหมครับ”
 
     “ถ้าบอกว่าไม่ได้ล่ะค่ะ”
 
      ชายหนุ่มทำท่าคิดนิดหน่อยก่อนจะตอบมาด้วยใบหน้าไม่ทุกข์
ร้อนอะไร
 
 
      “เราก็คงต้องเสียลูกค้ารายใหญ่ก็เท่านั้นเองครับ”
 
 
     ภูธนิตย์พูดทีเล่นทีจริง  เพราะรู้ว่ายังไงวริญาก็ต้องยอมไปอยู่แล้ว 
ในเรื่องการทำงานของวริญานั้น  เขาไม่เคยต้องเป็นห่วงเนื่องจากวริ
ญานั้นมีความรับผิดชอบที่สูงมากและทำงานได้รอบคอบเสมอ  หากจะ
เป็นห่วงเขาก็จะห่วงแค่เวลาที่เธอจะต้องเดินทางไปดูงานเพียงลำพัง
ท่านั้น   ถึงแม้ว่าจะมีหลายครั้งที่แล้ววริญาต้องไปดูงานเพียงลำพัง
โดยไม่มีเขาไปด้วย  แต่เขาก็ยังอดรู้สึกเป็นห่วงเธอไม่ได้อยู่ดี
 
 
      “เฮ้อ.....กิ๊ฟไม่มีสิทธิ์เลือกใช่ไหมคะ”
 
     วริญาแกล้งถอนหายใจออกมาเหมือนจะบอกว่าเธอถูกบังคับและ
ไม่มีทางเลือกจริงๆ  วริญาคิดว่าแม้เธอจะเคยไปดูงานเพียงคนเดียวมา
แล้วหลายครั้งแต่ครั้งนี้เธอรู้สึกหวั่นๆชอบกลเธอไม่ได้หวั่นใจกับเรื่องที่
ต้องไปคนเดียวสักนิดแต่เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นต่างหากล่ะ  เมื่อคิดถึง
คนที่เป็นเจ้าของโรงแรมที่เธอจะต้องไปพบแล้วก็ทำให้เธอไม่อยากจะ
ไปขึ้นมาเสียแล้ว  แต่เพราะเป็นเรื่องงานจึงทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้
 
 
     “เอาเป็นว่าวันนี้พี่เลี้ยงข้าวกลางวันแล้วกัน ไถ่โทษที่ต้องปล่อย
ให้สาวน้อยที่น่ารักต้องไปทำงานเพียงลำพังดีไหมครับ”
 
      “ดีที่สุดเลยคะ  กิ๊ฟจะสั่งให้กระเป๋าฉีกเลยคอยดูสิ”
 
      “งั้นไปกันเลยดีกว่าไหมจะเที่ยงแล้ว  พี่ให้กิ๊ฟเลือกร้านได้ตาม
สบายเลยโอเคไหมครับ”
 
 
       ภูธนิตน์พูดเอาใจสาวน้อยที่ตอนนี้กำลังอมยิ้มอย่างพอใจกับการ
ที่เขายอมเป็นเจ้ามือเลี้ยงอาหารกลางวันเธอ
 
 
      “งั้นกิ๊ฟเลือกร้านคาซา เดล นะคะ”
 
 
      วริญาเลือกร้านอาหารที่เธอชอบไปเป็นประจำ  เพราะรู้จักเจ้าของ
ร้านเป็นอย่างดีด้วยว่าเธอเป็นคนตกแต่งร้านให้เขาใหม่  เมื่อไม่กี่เดือน
ที่ผ่านมานี้เอง
 
      ภาพหญิงสาวที่คอยรบกวนหัวใจของเขามาหลายวันตอนนี้
กำลังก้าวเข้ามาในร้านอาหาร  เธอมากับชายหนุ่มที่มีท่าทาง
สนิทกันมากจนดูแล้วเกินคำว่าเจ้านายกับพนักงานในบริษัทอย่างที่
เขาเคยเข้าใจในตอนแรก  ตอนนี้เขาไม่อาจละสายตาไปไหนได้แม้แต่
วินาทีเดียว  ตอนนี้ความรู้สึกของเขาดูจะสับสนไปหมดเพราะหญิงสาว
ที่ก้าวเข้ามาในร้านคนนั้น 
 ช่วยติชมด้วยนะคะ  ถ้าตรงไหนพิมพ์ผิดหรือขาดตกก็ช่วยบอกด้วยนะคะจะรีบแก้ไขทันทีค่ะ
      (ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ)