สงครามใจ

ตอน 3 
   นี่ก็หลายวันผ่านมาแล้ว ดาว ยังคุ้นคิดเรื่องเรียนใหม่ วันนี้พ่อเลี้ยงสั่งให้ ลุงชวน เตรียมเอาของส่วนตัวของหล่อนออกจากเรือนไม้สัก กระเป๋าใบใหญ่หลายใบ ถูกยกขึ้นท้ายรถวีโก้สีดำที่เพิ่งถอยมาใหม่เอี่ยม ซึ่งพ่อเลี้ยงให้ลุงชวนเอาจอดรอไว้ตั้งแต่เมื่อวานก่อน ชุดสีครีมเสื้อขาวยาวถูกสวมไว้ในร่างเพียบบาง วันนี้หล่อนก็ดูดีไปอีกแบบ หล่อนถอนหายใจยาวเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะหันไปจับจักรยานคันคู่ใจของหล่อนจูง มาให้ลุงชวนยกขึ้นท้ายรถเช่นเดียวกัน เสียงรถใครสักคนแล่นเข้ามาอย่างช้า ๆ หล่อนเอียงหูและหันมองทาง  โอ้พระเจ้าช่วย  หล่อนยังเก็บของไม่เสร็จ พ่อเลี้ยงมาเร็วก่อนเวลาเสียอีก เสียงรถคันนั้นคุ้นหูอยู่ หล่อนยืนมองและสอดส่องสายตาเข้าไปในรถ พ่อเลี้ยงเปิดประตู นั่นคงเป็นสาวใช้ประจำของพ่อเลี้ยงที่ติดตามมาด้วย พ่อเลี้ยงยิ้มทักทายทุกคน ดาวยกมือไหว้ และเดินเข้าไปจับแขนเพียงเบา ๆ สาวใช้ คนนั้นมองหล่อนตาไม่กระพริบ ยิ้มให้หล่อนเพียงเลฅ็กน้อย
   "ว่าไง ข้าวของ ครบหรือยัง จะได้เดินทางกันเลย " 
    พ่อเลี้ยงถามหล่อนเบา ๆ ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้ลุงชวน
   "ก็อีกนิดหน่อยครับ  ว่าแต่คุณพลู ไม่ยอมลงจากรถเลย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ"
     คำถามนั้นทำให้ทุกคน หันกลับไปมองรถคันนั้น พร้อมกัน อย่างแปลกใจ เจียม สาวใช้ ทำหน้าตาแปลก ๆ ก่อนที่จะหันกลับมองหล่อน ดาว และ พ่อเลี้ยง เพื่อรอคำสั่งจากใครสักคน
   "นั่นซิ...ลูกคนนี้ เจียมไปบอกให้ ตาพลู ลงมาทานกาแฟก่อน ทำตัวลึบลับชอบกล ไอ้คนนี้"    แต่คนที่แปลกใจที่สุดคือ ดาว หล่อนพยายาม ที่จะหลบทันที เมื่อรู้ว่าเจ้าของชื่อนั้น เป็นลูกชายของพ่อเลี้ยง ซึ่งเป็นคนเดียวกัน ที่หล่อนหมายตาไว้ ว่าเป็นจุดระเบิดอารมณ์ทำสงครามอยู่ในใจ
   "ไป ...เอากาแฟมา 3 แก้วก่อนดาวเสร็จแล้วจะได้ เดินทางกัน" ลุงชวนสั่ง หล่อนพยักหน้าแล้วหันเข้าไปในห้องครัวเล็กหลังบ้าน เสียง เจียมวิ่งตามมาติด ๆ ร่างหล่อน
   "เจียมไปช่วยนะคะ..." เจียมบอก ดาวยิ้ม
   "ได้จ๊ะ...จริง ๆ ดาวก็ทำเองได้ พี่ไปนั่งที่โต๊ะเถอะนะคะ" หล่อนบอกด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวาน เจียม จ้องหน้าหล่อนไม่กระพริบ สวยแบบนี้นี่เอง พ่อเลี้ยงถึงได้หลงกว่าลูกแท้ ๆ เสียอีก
   "ไม่เป็นไรค่ะ ช่วยกันนะคะ"  เจียมเดินตามเมื่อเด็กสาว ไม่ขัดคออะไร เส้นผมยาวสลวยปลิวดูมีน้ำหนัก ดำสนิท หล่อนคงดูแลเป็นอย่างดี ถึงมีเส้นผมสวยเงาเป็นประกายได้ขนาดนี้
     ทั้งคู่หายเขาไปในครัว เสียงพ่อเลี้ยงหัวเราะชอบใจอะไรบางอย่างกับลุงชวน ร่างชายสูงโปร่งเดินเข้ามานั่ง ลุงชวนยกมือไหว้ พลู ตามธรรมเนียมไทย ลูกน้องกับเจ้านาย พลูยิ้มและยกมือตอบ หน้าตาดูเหมือนไม่ค่อยมีความสุขนัก คิ้วขมวดติดกันอยู่เป็นระยะ เมื่อรู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับดาว ในวันนี้ เขานั่งรอกาแฟพร้อมกับทุกคนที่ระเบียงเล็ก ๆ ที่ถูกต้องแต่งด้วยกล้วยไม้สีสันสดใส ชวนชม ชวนมอง ยิ่งมองไปรอบ ๆ ก็ยิ่งชวนให้อยากจะเดินไปรอบ ๆ ตัวบ้าน ที่ตกแต่งด้วยไม้ประดับหลากหลายพันธุ์ รากไม้ขนาดใหญ่ที่ถูกว่างเอาไว้ ถูกจัดด้วยไม้เลื้อย ใบแปลก ๆ กลิ่นกุหลาบดอกสีชมพู กำลังส่งกลิ่นหอมหวล เหลือเกิน กลิ่นหอมหวลของกาแฟถ้วยนั้นลอยมาแต่ไกล ก่อนที่ร่างของผู้หญิงสองคนจะเดินมาจากห้อง พลู เขาหันไปมองหล่อนไม่เต็มตานัก แต่ก็ไม่รู้ด้วยสิ่งใดดลใจ ทำให้เขาหันกลับไปมองอีกครั้งด้วยความแปลกใจ ดาว หล่อนส่งยิ้มให้เขาเหมือนแขกพิเศษคนหนึ่งอย่างฝืน ๆ ก่อนที่จะค่อย ๆ วางแก้วกาแฟไว้บนโต๊ะอย่างนิ่มนวล
   "กาแฟค่ะ" หล่อน ยิ้มให้เขาเหมือนไม่เต็มใจนัก ไม่ ไม่..ไม่จริง ผู้หญิงในวันนั้น ไม่ใช่คนเดียวกันแน่ ๆ พลู แอบมองหล่อนด้วยหางตาเป็นระยะ ก่อนที่หล่อนจะเข้าไป เกาะแขนของพ่อเลี้ยงอย่างคุ้นเคย แต่มันไม่คุ้นเคยสำหรับเขาเลย หล่อนใช้มารยาแท้ ๆ คนแก่อย่างพ่อเขาถึงได้หลงหล่อนขนาดนี้ รอยยิ้มพิมพ์ใจเริ่มเฉิดฉายปรากฎให้ ทุกคนได้เห็น เมื่อหล่อนพูดจากับพ่อเลี้ยง แก้มใสอมชมพู วันนี้ริมฝีปากหล่อนแต่งแต้มด้วยสีส้มอมชมพู ดูคิ้วสวย ๆ ดกดำช่างรับกับใบหน้า และดวงตาคู่นั้นเสียจริง สายตาหล่อนมองเย้ย ๆ พลู อยู่เป็นระยะ ใช่ หล่อนหาวิธี ยวนกวนประสาทสมองของเขาให้หงุดหงิด อยู่ตรงหน้า พ่อเลี้ยงค้อนสายตาใส่เขาอยู่อย่างนั้น
   "เออ..ไม่ทราบว่าเราจะออกเดินทางกันได้หรือยัง นี่ก็สายมากแล้ว ผมมีธุระต้องทำอีก" ชายหนุ่มยืนขึ้น ท่ามกลางสายตาของทุกคนจ้องมาที่เขา จนเขาทำตัวไม่ถูก ว่าอะไรทำให้เขาพูดแบบยั้น ทั้ง ๆ ที่กาแฟเพิ่งจิบไปแท้ครั้งเดียวเท่านั้น ทุกคนเห็นที่ต้องลุกเมื่อเห็นกิริยาของเขากังวลอะไรบางอย่าง พ่อเลี้ยง เดินกลับไปที่รถเก๋งคนนั้น พร้อมกับลุงชวน
   "บ้าเอ้ย...ไปส่งทำไม ไม่ต้องการสักหน่อย"    หล่อนบ่นพรึมพรำ
   "อุ้ย...ไม่เป็นไรค่ะ พี่เจียมเต็มใจ สบายใจได้ค่ะ"   เจียม บังเอิญได้ยินพอดี ทำให้เจียมเข้าใจผิดว่าหล่อนบ่นให้ตัวเอง
   "เปล่าค่ะ หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น บ่นเรื่องอื่นน่ะคะ"    หล่อนแก้ตัว เมื่อเห็นเจียมทำหน้าเสีย ๆ
    พ่อเลี้ยงกลับเข้าเรือนไทย กับลุงชวนซะงั้น การเดินทางเริ่มต้นเมื่อเขาบิดกุญแจรถ เครื่องก็ดังสนั่นประชดอะไรสักอย่าง ทำให้หญิงทั้งคู่ กลัว ๆ
   "ใจเย็นนะคะ คุณพลูเจียมยังไม่ได้แต่งงานค่ะ"    เจียม บอกเบา ๆ ชายหนุ่มพอที่จะได้ยิน เขาแอบยิ้มอย่างขำ ๆ เจียมเสียจริง เขาเหยียบคันเร่งออกตัว จนลุงชวนหันกลับไปมองพร้อมกับพ่อเลี้ยงอย่างเป็นห่วง
   "มันเป็นบ้าอะไรอีกนี่...แย่จริงลูกคนนี้" พ่อเลี้ยงบ่นอย่างหัวเสีย ลุงชวนไม่ได้แสดงความคิดเห็นอะไรออกมา แต่อดห่วงไม่ได้ ใช่หลานสาวคนนี้ เป็นเด็กปากกับใจตรงกัน คิดอะไรก็พูดอย่างนั้น ไม่ค่อยเกรงกลัวใครอยู่ด้วย ยิ่งเรื่องไม่ยอมคนด้วยแล้ว เถียงหัวชนฝา ไม่ชนะไม่ยอมเลิกลา เสียตรงนี้แหล่ะ...
.......................
     หล่อนรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกที่นั่งเงียบ ๆ อย่างนี้ในรถ อากาศหายใจมันไม่ปลอดโปร่งจริงๆ เหมือนอากาศหายใจมันน้อยลงทุกวินาที
     "เออ...จะไม่คุยกันเลยหรือค่ะ...เงียบจัง คุยกับพี่เจียมก็ได้นะคะ พี่เจียมเริ่มเวียนหัวแล้วค่ะ"  เจียมบอก ทั้งคู่หันมามองหล่อนด้านหลัง
     "คือ.." หล่อนพูดไม่ออก เมื่อเห็นเขามองหล่อนเฉยชา เช๊อะ... หล่อนปดล็อคเข็มขัดออก แล้วรีบก้าวพรวดไปนั่งด้านหลังทันที  เจียมตกใจที่เห็นภาพนั้น แต่ก็ดีใจ ที่ดาวกระโดดมานั่งด้านหลังเป็นเพื่อน
     "นี่...เธอทำอะไร" พลู เขาตำหนิหล่อน แล้วตั้งสติกลับไปมองเส้นทางตามเดิม แต่ดูอีกฝ่ายที่ถูกถามจะไม่สนใจ
     "นั้นซิ...คลื่นไส้จะอวก พี่เจียมจะคุยอะไร ถามอะไร คุยกับดาวได้เลยค่ะ" หล่อนนั่งตามสบาย พี่เจียมมองหล่อนอย่าง งง ๆ สรุปแล้วหล่อนก็ซนพอตัวเหมือนกัน ผู้หญิงสวยเรียบร้อยอย่างหล่อน ไม่น่าทำแบบนั้นด้วยซ้ำ ดาวพยักหน้าให้กับพี่เจียม อย่างเป็นกันเอง
     "เออ..คะ..ตั้งตัวไม่ทัน มาเร็วจัง" พี่เจียมบอกกึ่งขันขำ  นับจากวินาทีนั้น เสียงพูดคุยสนุกสนานแบบไม่สนใจใครก็เริ่มขึ้น ดังสนั่น ทั้งเสียงหัวเราะของทั้งคู่ จน พลู อยากจะเอามือสองข้างมาอุดหูสองข้างให้ได้....หล่อนเแกล้งตระโกนจนแสบแก้วหู ดูเหมือนเจียมจะหัวเราะลั่่นอย่างลืมตัวมาตลอดของการพูดคุย เรื่องต่าง ๆ นา ๆ ของดาว นี่หล่อนเป็นบ้า ไปแล้ว โถ..พี่เจียม ไม่สงวนท่าทีเลย นี่คงได้โอกาสหัวเราะได้ถนัดเป็นอิสระจริง ๆ เพราะอยู่ในเรือนไทยพ่อเลี้ยง แทบไม่มีเสียงหัวเราะ
     "นั่น...ถักอะไรคะ สีสวยจัง"    พี่เจียมถามหล่อนเมื่อเหลือบตา ไปเห็นถึงไหมพรม วางอยู่ข้าง ๆ กับเรียว ๆ ของหล่อน
     " อ๋อ ...ถักเสื้อให้พ่อเลี้ยงน่ะคะ ...นี่ก็คิดว่าให้ทันงานวันเกิดของพ่อเลี้ยงในเดือนหน้านะค่ะ  ตอนนี้ไม่ค่อยมีเวลา แต่จะพยายามทำให้เสร็จ"  หล่อนหยิบออกมาให้พี่เจียมดู
     "อุ้ย...สวยค่ะ พ่อเลี้ยงชอบสีแบบนี้ค่ะ รู้ใจพ่อเลี้ยงแบบนี้นี่เอง พ่อเลี้ยงถึงทั้งรัก ทั้งหลง  ใกล้จะเสร็จ ทันอยู่แล้วค่ะ" พี่เจียมชมน้อย ชมใหญ่ เสียงกระแอม ของชายหนุ่มดังขึ้นแทรกดูเหมือนเขาจะเตือนพี่เจียม เจียมหลบหน้าไปทางอื่น แอบขำเล็กๆ กับหล่อนสองคน
     "ก็พ่อเลี้ยงใจดี ทั้งรัก ตามใจดาวทุกเรื่อง อยากทำอะไร อยากได้อะไร พ่อเลี้ยงก็ทำให้ดาวทุกอย่าง ดาวรักพ่อเลี้ยงม๊าก มาก ค่ะพี่เจียม ยิ่งเรื่องเออ.....เอาเป็นว่าพ่อเลี้ยงเป็นผู้ชายในอุดมคติของดาวทุกอย่างเลยพี่เจียม"  หล่อนพูดลอยหน้า ลอยตา เปล่งเสียงดังขึ้น พี่เจียมดูเหมือนจะเชื่อหล่อนไปเลย หล่อนก็พูดจาใส่ไข่ ให้ใครบางคนไม่มีความสุขเท่านั้น พลูเหยียบคันเร่ง...กระทันหัน จนทั้งคู่ร้องตกอก ตกใจ นั่นแหล่ะอันตราย เขาทำท่าทีโกรธจัด สายตาที่แอบมองผ่านกระจกหลัง ดูเขาไม่พอใจ ไม่น้อย
    "น่าอิจฉาพ่อเลี้ยงจังเลยนะคะ คนแก่ก็แบบนี้แหล่ะ..."     
พี่เจียมบอก สายตาชายหนุ่มคุ้นคิดหนัก ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ ชายหนุ่มคิด
     เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมงเศษ ๆ  ทุกคนก็มาถึงจุดหมายปลายทาง เครื่องยนต์ดับสนิท ดูหล่อนจะตื่นตา ตื่นใจกับบรรยากาศรอบ ๆ ตัวมากทีเดียว ทุกคนก้าวลงจากรถ ร่างชายวัยกลางคน 2-3 คน รีบวิ่งเข้ามายกมือสวัสดีต้อนรับ อย่างยิ้มแย้มอบอุ่น พลูบอกให้ชายทั้งหมดยกของลงจากรถ เอาไปไว้ บ้านทรงไทยหลังที่เขาชี้มือไปนั่น...ทุกคนก็ทำตาม เจียมเคยมาครั้งก่อนตอนที่ ภรรยาของพ่อเลี้ยงเสีย ตอนนี้บรรยากาศเก่าก็อดคิดถึง เจ้านายเก่าไม่ได้
    "อ้าว..นี่คิดจะช่วยกันเลยรึ..."    
    พลูสั่ง เมื่อเห็นทั้งคู่ยืนนิ่ง ๆ หล่อนทำหน้างอใส่ เบ้ปากแบบเซ็ง ๆ