สงครามใจ

ตอน 10 ซ่อนกลิ่นยังนั่งเม่อลอย นายสมชายอดเป็นห่วงบุตรสาวไม่ได้ ถามคำตอบคำ ทุกคำตอบถูกปฏิเสธ อาทิตย์นี้หล่อนเพิ่งกลับมาที่เขาคล้ออย่างเงียบ ๆ นายสมชาย สั่งให้หล่อนขึ้นไปช่วยงานข้างบน และต้องไปหาเพื่อนสนิท ดาว หล่อนจะทำหน้าอย่างไรดี หากได้พบดาว หล่อนคิดไม่ตก จริงซิ คุณพลู กับ ดาวอยู่กันตามลำพัง นุชาถึงได้หวาดระแวง คนที่เดือนร้อนทุกข์ใจทำไมจะต้องมาเป็นหล่อนด้วย หล่อนตัดสินใจ เตรียมกระเป๋าใบเล็ก เดินตรงไปที่บ้านเรือนไทย

    "เฮ้ย...คิดถึงว่าแล้วว่าวันนี้เธอต้องมาเร็วกว่ากำหนดนัด" ดาวหล่อนโผล่ออกมา ทั้ง ๆ ที่น่าตามอมแมม ถือถังน้ำใบใหญ่ พร้อมกับผ้าสกปรกอีกมือหนึ่ง ซ่อนกลิ่นอดสงสัยหล่อนไม่ได้ ยิ้มอย่างแปลกใจ

    "นี่...เธอทำอะไร ทำไมมอมแมแบบนี้..ดูผอมไปหรือเปล่า"

    "ก็ทำงานบ้าน...ผอมรึ เธอต่างหากที่ดูผอมกว่า ทำงานที่สถาบันเยอะแน่เลย เข้ามา"

    "คุณพลู ไม่อยู่รึ" ซ่อนกลิ่นถามแบบกระซิบ

    "อยู่แต่ยังไม่ตื่น..เมื่อคืนคุณชมัยก็มาด้วย เมากันทั้งคู่เลย" ดาวบอก

    "พ่อสั่งให้ฉันขึ้นไปช่วยงานเลี้ยงคืนนี้ ที่ลานจัดเลี้ยงข้างบน ไปด้วยกันนะ" ซ่อนกลิ่นชวน

    "มีงานอะไร ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

    "อ้าวตายจริง...ก็งานวันเกิดของคุณพลูน่ะซิ "

    "วันเกิด..เขาไม่เห็นบอกอะไรฉันเลยนี่  ไม่ไปหรอก"

    "เธอหนีงานนี้ไม่พ้นหรอก...เชื่อฉัน"

    "ถึงว่าคุณชมัย ถึงมาที่นี่" ดาวพูดเบา  ซ่อนกลิ่นช่วยดาวเช็ดถู ตามโต๊ะต่างเช่นกัน

    "นี่....ขอถามอะไรหน่อยซิ รู้สึกยังไง ที่อยู่บ้านเดียวกับหนุ่มโสด อย่างคุณพลู" ซ่อนกลิ่นตัดสินใจถาม ดาวทำตาโตใส่หล่อน

    "ไม่มีเรื่องถามแล้วรึ...ไร้สาระ" ดาวต่อว่า

    "อ้าว...คุณพลูออกจะหล่อรวย อย่างนั้น สาว ๆ หลายคนคงอิจฉาเธอแย่เลย"

    "หุบปาก...ฉันกับเขาก็เหมือนหมากับแมว ใกล้กันก็กัดกันเท่านั้น"

    "ไม่เสมอไปหรอกนะ ฉันเคยเห็นหมากับแมว รักกันก็มีนะ"

    "นี่หยุด..เดี๋ยวนางยักษ์ได้ยินเข้า  ซวยกันทั้งคู่....ไร้สาระ"

     "นี่...ซุบซิบอะไรกัน เสียงดังน่ารำคาญ" เสียงแหลมดังขึ้นท่ามกลางความตกใจของหล่อนทั้งคู่

 "หล่อนก็อีกคน มาทำอะไรที่บ้านนี้...ไม่มีอะไรทำหรือยังไง" ชมัย ถามซ่อนกลิ่นยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับยกมือสวัสดี

 "คือ มาช่วยดาวทำความสะอาดบ้านน่ะค่ะ" ซ่อนกลิ่นตอบแบบเกร็ง ๆ

 "ก็ดี...ตอนนี้ฉันหิว ช่วยหาอาหารเช้ามาให้หน่อย แล้วก็ขอกาแฟดำ 1 แก้ว ของคุณพลู เสร็จแล้วเอาไปให้ที่ห้องด้วย ....มองอะไรอีกหล่ะ...รีบไปทำซิ" ชมัยสั่งเสียงดัง

 "คือว่า..วันนี้ไม่ได้ทำอาหารเช้าค่ะ  ถ้าคุณหิวก็ทำทานเอาเองได้ค่ะ" ดาวโต้ตอบ ซ่อนกลิ่นสะกิดแขนดาวเล็กน้อย

 "อ๊าย...นี่แก พลูขา พลู " หล่อนตะโกนลั่น พลูโผล่หน้าออกมาจากประตูห้องนอน ตกตลึงที่วันนี้สามสาวอยู่กันพร้อมหน้า

 "มีอะไรกันเสียงดังเชียว" พลูถาม ชมัยเกาะแขนเขาจนแน่น ไม่ยอมปล่อย

 "คือ ชมัยหิว นังเด็กสองคนนี้ไม่มีน้ำใจเลย พลูขา ดาวไม่อยากขึ้นไปทานอาหารที่บนเขา อากาศมันหนาวม๊าก มาก..ให้เด็กสองคนทำอาหารเช้าให้เราทานที่นี่นะคะ" ชมัยพูดออดอ้อนออเซาะไม่หยุด

 "ก็ดีเหมือนกัน ซ่อนกลิ่นเออ..เธอสองคนนั่นแหล่ะ ช่วยทำอาหารให้ฉันกับชมัยหน่อยนะ นี่ก็ 4 โมงเช้าแล้ว ข้างบนคงยุ่งเรื่องงานคืนนี้  เออ..นี่ดาวคืนนี้ไปช่วยงานข้างบนด้วยหล่ะ...ไปได้แล้ว ว่าแต่อาหารเร็วๆ หน่อยหิว" เสียงสั่งนั้นเงียบลง ดาวยืนกัดฟันแน่น ซ่อนกลิ่นเบ้ปากไปมา ดาวทิ้งถังน้ำลงกระแทกพื้นดังลั่น

 "ซวยจริง... งานเข้าเลย" ดาวบ่น

 "อย่าบ่น...มาฉันช่วย" ซ่อนกลิ่นอาสา อย่างไว

 "งานคืนนี้...โรแมนติกมากนะ...คุณพลูสั่งให้คนงานเตรียมก่อกองไฟ จุดกลางงานตลอดงาน มีคนเล่นกีต้า ร้องเพลงสด ๆ อากาศหนาวเย็น คนต้องมาเยอะ แน่ ๆบรรยากาศดีมากเลยหล่ะ"   ซ่อนกลิ่นบอก แต่อีกฝ่ายเฉยเมย

 "เออ...ซ่อนกลิ่น เธอเจอนุชาบ้างหรือเปล่า...ตอนนี้เขาดื่มจัด เมาทุกวันเลย คุยอะไรก็ไม่รู้เรื่อง"  คำถามนั้นทำให้ซ่อนกลิ่นชะงักเล็กน้อย

 "อ๋อ..เจอ ใช้เขาดื่มเยอะ"

 "ฉันพยายามอธิบาย แต่นุชาไม่เข้าใจเลย เธอช่วยฉันหน่อยซินะ...ฉันไม่ได้คิดเป็นแฟนกับ

นุชา เป็นเพื่อนกันดูจะดีกว่า...เธอช่วยฉันหน่อยซิ" ดาวถาม แต่อีกฝ่ายเงียบเฉยไปอย่างนั้น

 "นี่ซ่อนกลิ่นฉันถามเธอ...เธอเป็นอะไร..คิดอะไรอยู่"

 "เออ...ได้ยิน เจอเขาเราจะช่วยอธิบายให้นะ..."

 "ขอบใจ" ดาวมองซ่อนกลิ่นอย่างสงสัย ซ่อนกลิ่นเตรียมผักสด หลายอย่างมากองรวมกันจนเต็มโต๊ะ ดาวว่าเพื่อนหล่อนคิดอะไรอยู่ แน่ ๆ

งานเลี้ยงเริ่มขึ้น และกำลังจะจบลงในไม่ช้า เปลวไฟเริ่มรี่ลง เสียงดนตรีเงียบ เหลือคนไม่กี่คน เท่านั้น ของขวัญกองใหญ่ถูกคนงานนำเอาไปเก็บจนเรียบร้อย เจ้าของงานเมาจนคอตก นายสมชายก็เมาจนเดินไม่ไหว ซ่อนกลิ่นรีบพาพ่อตัวเองกลับบ้านอย่างเร่งรีบ เห็นที่ฝนกำลังจะตกในไม่ช้า

    "นี่..แล้วคุณชมัยไปไหน ซ่อนกลิ่น" ดาวมองหา ซ่อนกลิ่นหามาสบตากับดาว แล้วทำหน้าเซ็ง ๆ

    "รายนั้น เมาจนไปไม่ไหว คนงานพาขึ้นไปนอนตั้งแต่ 5 ทุ่มแล้ว ฉันว่าเธอพาคุณพลูกลับก่อนเถอะ ดูฝนจะตกแล้ว" ซ่อนกลิ่นแนะนำ  ร่างชายหนุ่มฟุบอยู่กับโต๊ะ เสียงนายสมชายสั่ง ให้ดูแลคุณพลู ซ่อนกลิ่นพานายสมชายกลับที่พักในที่สุด

    "คุณพลู..กลับบ้านเถอะ...ฝนจะตกแล้ว" หล่อนบอกเบา ๆ ที่ข้างหู เขารวบร่างบางเข้าไปกอด ซ่อนกลิ่นหันมาพอดี หัวเราะเยาะดาว..เล็กน้อย...ดาวทำหน้าเสียนิดหนึ่ง

    "ไม่...ยังไม่กลับ ฉันจะนั่งต่อ คืนนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย " เขาพูดพรึมพรำ หล่อนขัดใจ รีบดึงรั้งร่างนั้นขึ้นจากโต๊ะ อย่างลำบาก เขาแทบจะยืนไม่อยู่ หล่อนพยายามบอกให้เขาก้าวขา แล้วกลับบ้านแต่โดยดี มือสองข้างของเขายังลูบไล้ไปตามเรือนร่างหล่อนอย่างฉวยโอกาส หล่อนขนลุกไปทั้งตัว น่าจะเป็นคุณชมัยมากกว่า...ไม่ใช่หล่อน ณ เวลาแบบนี้ 

   "เดินดี ๆ  เดี๋ยวก็ล้มหรอกคุณ...ทำไมดื้อแบบนี้นะ" หล่อนบ่นเสียงดัง เขาหัวเราะ ไปตลอดทาง

   "เมา ๆ  (หัวเราะ)โอ้ย........." เขาพูดจบ...ไม่ทันระวัง ทั้งคู่ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นพร้อม ๆกัน หล่อนถูกร่างใหญ่ทับจนจะลุกไม่ได้ หล่อนลืมตา ก็เจอใบหน้าอันคมเข้มของเขากำลังจะโน้มต่ำลงมา หล่อนรีบผลักออก แล้วรีบลุกขึ้นทันที หล่อนพูดอะไรไม่ออก  เขาพยายามลุกขึ้นด้วยตัวเอง แล้วผลักร่างเล็กล้มลงไปอีกรอบ

  "อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันช่วยตัวเองได้ ไปไกล ๆ"

  หล่อนทำท่าทางโมโห ติดที่เมา หล่อนให้อภัยได้  เขาพยายามไขกุญแจบ้านเอง ดาวเห็นที่จะไขไม่ได้แน่เมาขนาดนั้น หล่อนกระชากกุญแจออกจากมือเขา แล้วไขทันที ประตูถูกเปิดออกกว้าง ร่างชายหนุ่มล้มศรีษะกระแทกตู้ว่างรองเท้าอย่างแรง เพราะเขาไม่ทันระวัง

   "คุณพลู...ขอโทษ" หล่อนร้องเสียงหลง อย่างตกใจ ร่างชายแน่นิ่ง ไม่ขยับ หล่อนใจหาย รีบดึงเขาเข้าห้องนอนที่ไม่ไกลนัก เลือดไหลออกมาจากศรีษะของเขา

   "โอ้ย..ตาย ๆ  จะทำไง...ซวยจัง" หล่อนพยายามลากเขาขึ้นบนเตียง อย่างเหน็ดเหนื่อย หล่อนมองดูเวลา ตี 2 กว่า หล่อนก็แทบจะลืมตาไม่ขึ้นเช่นกัน หล่อนรีบจัดการกับรอยแผลที่ศรีษะเขาจนเสร็จ เสียงครวญของเขาเจ็บตลอด  หล่อนจัดการกับเสื้อผ้าในตัวเขาเปลี่ยนเป็นชุดนอนใหม่จนเรียบร้อย ร่างชายหนุ่มนอนยาวอยู่บนเตียงขนาดกว้างราคาแพงริบ...เสียงหายใจแรง ๆ ดังบอกว่ากำลังหลับสนิท มือข้างหนึ่งของเขาจับแขนหล่อนเอาไว้แน่น เหมือนไม่อยากให้หล่อนไปไหน จนกว่าเขาจะตื่น

   เวลาผ่านไม่นานนัก ร่างของพลูขยับ เขารู้สึกเจ็บที่ศรีษ...นี่เขารู้ตัวว่าเมามาก เขาพยายามมองไปรอบ ๆ และค่อย ๆ ลุก ลืมตา ร่างสาวน้อย เส้นผมเหยียดยาว กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ที่ขอบเตียง มือของเขายังจับแขนหล่อนไว้อย่างนั้น ...เขายิ้มเล็กน้อย..เขารู้ว่าเป็นหล่อนแ น่ นอน ข้างนอกฝนตกหนัก อากาศหนาวเย็น เขาค่อย ๆ พลิกร่างเล็กเบา ๆ อุ้มโซเซ ขึ้นมานอนบนเตียงอย่างง่ายดาย นี่หล่อนหลับสนิทจริง ๆ ร่างเล็กสั่นเล็กน้อย เพราะไม่มีผ้าห่ม เขาโอบกอดร่างหล่อนจนแน่น ไออุ่นเล็ก ๆ ทำให้เขาตัวร้อนจัด จังหวะการหายใจของเขาเต้นเร็วผิดปกติ ในไม่ช้าอะไรต่อมิอะไรก็เริ่มขึ้นอย่างช้า ๆ จบลงอย่างรวดเร็ว ถึงอีกฝ่ายจะรู้ตัวขัดขืน ก็สายเกินไป เพราะมันไม่สำเร็จ ร่างอ่อนแรงต้านทาน หลับสนิท คราบน้ำตาเปียกใบหน้า หล่อนหายใจสะดวกขึ้น เขากอดหล่อนจนไม่อยากปล่อยเลยทั้งคืน เขาทำไปแล้ว มันเป็นความจริง เขาพยายามควบคุมตัวเอง...ว่ามันไม่ใช่ความฝัน

หล่อนสะดุ้งเฮือก ขึ้นมาเหมือนฝันร้าย ร่างชายที่ได้ชื่อเป็นเจ้านายนอนเคียงคู่อยู่กับหล่อนบนเตียง หล่อนขยับตัวรู้สึกเจ็บระบมไปทั้งตัว หล่อนพลาดไปแล้วจริง ๆ หล่อนพยายามรีบลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน น้ำตาคลอเล็กน้อย แต่ก็ไม่คิดที่จะปลุกเขาขึ้นมาหล่อนจะต้องออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด หล่อนหน้าตาตื่น ตั้งสติ...

   "นังดาว...อีหน้าดาน..นี่เป็นแผนของแกใช่มั้ย" ประตูห้องถูกเปิดออก หล่อนไม่ทันที่จะก้าวขาลงจากเตียง พลูลุกขึ้นอย่างตกใจ ชมัยกระโดดขึ้นมาค่อมร่างบาง แล้วกระชากผมตบตีดาวอย่างไม่ปราณี

   "โอ้ย..!." เสียงดาวขอร้องแทบจะไม่มีเสียง

   "หยุด...!ชมัย ผมบอกให้หยุด!"

           เสียงเขาดังขึ้น กระชากชมัยออก จนกระเด็นตกเตียงแบบไม่เป็นท่า ดาวรีบลุกยืนสั่น ๆ พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าแดงเป็นรอยซ้ำ หล่อนสะอึก...อยู่อย่างนั้น

   "นังชั่ว...!แกคิดจะจับทั้งพ่อทั้งลูกเลยใช่มั้ย..!"

           ชมัยเตรียมจะวิ่งเข้าไปทำร้ายหล่อนอีก หล่อนยืนตัวแข็ง ก้าวขาไม่ออก พลูกระชากแขนชมัยกลับ หล่อนแทบจะฆ่าดาวให้ตายกับมือเสียให้ได้

   "ออกไป...!ฉันบอกให้เธอออกไป! อยากเจ็บตัวอีกรึ ออกไปซิ!"

          เขาสั่ง หรือไล่ หรืออะไรกันแน่ แต่หล่อนก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

   "นี่มันอะไรกันคะพลู...ไหนคุณบอกว่าคุณไม่สนใจมัน คุณเอามันมานอนกก ทั้งคืน คุณเอาชมัยไปนอนที่อื่น...หมายความว่ายังไงค่ะ" หล่อนถามเสียงทุ่มจ้องเข้ามาที่ดวงตาเข้มของเขา

   "คือ..เมื่อคืนผมเมา.." เขาตอบสั้น

   "อ๋อ...แสดงว่าทุกครั้ง ที่คุณเมาคุณเอาอีเด็กนั่นมานอนกก นอนกอดทุกครั้งที่คุยเมางั้นซิ"

   "นี่...ไม่ใช่..."

   "ชมัย จะไปเอาคำตอบกับมันเดี๋ยวนี้ มันมีอะไรกับคุณมานานแล้วใช่มั้ย...ชมัยไม่ใช่ควาย.." ชมัยทำท่าทางจะเดินออกไปเพื่อไป ห้องของดาว พลูกระชากแขนกลับอย่างแรง

   "หยุด...สักที ...ที่นี่บ้านผม...ก่อนที่ผมจะสั่งให้คุณห้ามกลับเข้ามาที่นี่อีก...เข้าใจมั้ย" พลูชี้หน้าสั่ง แต่ในความรู้สึกของเขาตอนนี้อดที่จะเป็นห่วงดาวไม่ได้จริง ๆ นี่เขามีความรู้สึกแบบนี้ตั่งแต่เมื่อคืน เขาอยากจะขึ้นไปหาหล่อนตอนนี้ วินาทีนี้ แต่ติดที่ชมัย...ชมัยเงียบ เมื่อเขาสั่งเด็ดขาดขนาดนั้น แต่หล่อนไม่หยุดแน่ พลูนั่งลูบศรีษะเบา ๆ รู้สึกเจ็บที่รอยแผลหนักขึ้น นี่เขาไปโดนอะไรมา เขาพยายามนึก

   "คุณกลับไปได้แล้ว..ชมัย ผมอยากพักผ่อน" เขาพูดแล้วไม่หันมาสบตากับชมัย

   "ทั้งคืน..ซิคะ" หล่อนอดที่จะพูดออกมาไม่ได้

   "หยุด...หุบปาก...ผมบอกให้กลับ...คุณไม่เข้าใจรึ..." เขาตะคอกเสียงดังลั่น ร่างหญิงสาวเดินออกไปอย่างเจ็บแค้น แสนจะอาย หล่อนมองขึ้นไปชั้นบน อย่างเจ็บใจ

   "ฉันไม่เสียคุณพลูให้กับเด็กงี่เง่าอย่างแก ง่าย ๆ หรอก ฝากไว้ก่อน" หล่อน พูดตามลำพังก่อนจะเดินออกไปจากตัวบ้าน สวนกับ นายสมชาย

   .................................................................