เกมรักลวงใจ

“ถึงบ้านซะที” ปรายที่ลงจากรถTaxiพูดขึ้น ใบหน้าสวยมองบ้านตัวเองที่ปิดเงียบ คงไม่มีใครอยู่เหมือนเดิม มือเรียวจึงหยิบกุญแจในกระเป๋าอย่างสบายใจ
“ทำอะไรอยู่ถึงได้กลับบ้านดึกขนาดนี้”เสียงทุ้มดังขึ้นทำให้ปรายสะดุ้งเฮือกกุญแจร่วงหล่นลงพื้น เขามองอาการตกใจมือไม้อ่อนของเธอพลางยิ้มเยาะไม่บอกเขาก็รู้ว่าทำไม “มันแต่ระเริงรักกับไอดาร์กอยู่งั้นสิ  เดี๋ยวนี้นางฟ้าเขาทำตัวแบบนี้หรอว่ะไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ฉันก็ไม่คิดว่าเทพบุตรเขาจะหยาบคายและคิดเรื่องต่ำๆแบบนี้กัน”
“แล้วไปยั่วท่าไหนถึงได้กลับมาตอนตีสอง...ยั่วแบบแก้ผ้ารึเปล่ายั่วฉันบ้างสิ”
ปรายทำหูทวนลมพร้อมก้มเก็บกุญแจขึ้นมาไขประตูต่อ
ไนท์เมื่อเห็นว่าเธอทำท่าไม่สนใจก็รู้สึกโมโหมากขึ้นไปอีก ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องโกรธเธอด้วยหรือเพราะ เขาหึง...ไม่! เขาไม่ได้หึงเธอ เขาแค่ไม่ชอบที่เธอเข้าใกล้กับผู้ชายคนไหนหรืออยู่กับใครจนมืดค่ำแบบนี้  คิดได้ดังนั้นแขนแกร่งก็คว้าเอาแขนเรียวมาบีบไว้แน่น  แต่แล้ว..ความโกรธก็พลันหายไป
“ปราย...เธอร้องไห้ทำไมไอดาร์กมันทำอะไรเธอ”
“ฮือฮือ..ไนท์” ร่างบางโผเข้ากอดเขาแน่นเหมือนต้องการความอบอุ่นก่อนที่ใบหน้าจะเปื้อนยิ้มออกมา
“ไอดาร์กมันทำอะไรเธอ” มือหนาบีบเข้าหากันแน่นเธอร้องไห้..เธอโดนอะไรไอดาร์กมันทำอะไรมันข่มขืนเธออย่างงั้นหรอมันกล้าทำเรื่องเลวๆแบบนี้เลยอย่างงั้นหรอ
 
“ฉัน..ฉันฮือฮือ ...ฉันโดนข่มขืนไอโจรที่อยู่แถวผับบ้านั่นมันข่มขืนฉัน  ฉันกลัวฮือฮือไนท์ฉันกลัว”หญิงสาวโอบกอดเขาแน่นพลางสะอึกสะอื้นแต่ใบหน้ากำลังยิ้มอย่างลิงโลดที่ได้แกล้งเขาแผนยั่วดาร์กไม่ได้ผลลองใช้แผนสองกับไนท์ดูก่อนก็ได้ว่าจะเป็นยังไง
ไนท์รู้สึกโกรธตัวเองขึ้นมาทันทีที่ปล่อยให้เธอกลับบ้านเอง ร่างหนาดันร่างของหญิงสาวออกมาเขามองเธอด้วยความรู้สึกผิด ริมฝีปากร้อนประกบริมฝีปากที่กำลังสั่นระริกอย่างอ่อนโยนเพื่อหวังลบคราบความเลวร้ายออกจากตัวเธอ
ปรายลืมตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เขากำลังจูบเธอใช่ไหม เขาปล้นจูบเธออีกแล้ว...แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนครั้งนั้นเพราะมันเป็นจูบที่เต็มไปด้วยความอบอุ่นและร้อนแรง
ลิ้นร้อนค่อยๆรุกเข้าไปตวัดลิ้นเล็กเป็นการหยอกเย้าจนปรายรู้สึกร้อนๆหนาวๆ   นานหลายนาทีที่เธอเริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวเอง และก่อนที่เธอกำลังจะหมดแรงเขาก็ถอนจูบออกมา
“ฉันขอโทษ”ประกายความเจ็บปวดแวบเข้ามาในดวงตาของเขา เขาโกรธตัวเองเหลือเกินที่ปล่อยให้เธอเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ยิ่งเห็นน้ำตาของเธอเขายิ่งรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก “ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเจอเรื่องเลวร้ายแบบนั้นอีกฉันสัญญา” ไนท์กอดร่างบางไว้แน่น เขาอยากรับความเจ็บที่เธอได้รับมาเก็บไว้เอง
“ฮือฮือ..ไนท์”ปรายที่ยิ้มดีใจด้วยความลิงโลดแสร้งทำท่าร้องไห้ฟูมฟายเข้าไปอีก
“ไปเดี๋ยวฉันพาเธอเข้าบ้าน ไม่ต้องกลัวแล้วนะ ฉันรับรองว่าจะไม่ให้มันมาทำร้ายเธอได้อีก” น้ำเสียงอ่อนโยนจากเขาทำให้เธอรู้สึกแน่นไปหมด เขาเป็นห่วงเธอจริงๆอย่างงั้นหรอ
“ปราย...เธอเป็นยังไงบ้าง” ไนท์แตะหัวไหล่ของปรายเบาๆหญิงสาวที่กำลังใช้ความคิดตีกันวุ่นวายไปหมดว่าจะเลิกหรือแกล้งเขาต่อดีสะดุ้งตัวด้วยความตกใจ  ไนท์เห็นเธอตกใจก็รีบขอโทษขอโพยเธอทันทีเพราะนึกว่าเธอยังรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งรอบข้างอยู่
“กอดฉันหน่อยได้ไหม”
“ห๊ะ  ว่าไงนะ”ไนท์อุทานด้วยความตกใจเธอบอกให้เขากอดอย่างงั้นหรอเธอกลัวจนสติแตกไปแล้วหรือไง
“ช่างมันเถอะ...นายกลับบ้านไปเลยแล้วกัน”ปรายแสร้งตีหน้าเศร้าร่างบางลุกขึ้นยืนแล้วค่อยๆเดินออกไป
 
มือบางเอื้อมมือเปิดประตูห้องชะงักลงเมื่อถูกกอดโดยไม่ทันตั้งตัว 
ไม่รู้ว่าเขามาประชิดตัวเธอตั้งแต่เมื่อไรแต่ตอนนี้สองร่างที่อยู่หน้าประตูได้ย้ายเข้ามาอยู่ภายในห้องนอนเรียบร้อยแล้วและก่อนที่เธอจะเอ่ยถามอะไรออกไปริมฝีปากร้อนระอุก็ปิดคำถามของเธอไว้ทันทีพร้อมอุ้มร่างบางไปยังเตียง
“นะ..นาย”เธอพยายามจะปฏิเสธตอนที่เขาเคลื่อนตัวออกแต่ริมฝีปากร้อนก็ทาบทับมาอีก
ปรายไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้เขานอนทับตัวเองอยู่บนเตียงต่อไปรอรับความหวาบหวามต่อไป.....
 
“ดาร์ก...นี่คุณเป็นอะไรของคุณอีก” หน่อยตวาดชายหนุ่มเสียงเขียวที่เอาแต่นั่งนิ่งอารมณ์บูดเพียงแค่ขับรถมารับเธอ
“ไม่ได้เป็นอะไร  ผมปรกติดี” ดาร์กเอ่ยเสียงขรึมใบหน้าบอกบุญไม่รับ
“ไม่ใช่ว่าแอบหึงอีนังปรายหรอ”หน่อยถามขึ้นอย่างเหลืออดเพราะเธอเห็นเขาจ้องมองยัยปรายกับแฟนหนุ่มอย่างไม่ละสายตา  และภายใต้ดวงตานั่นมันเป็นความหึงชัดๆ
“หึงเหิงอะไรอย่ามาหาเรื่องกันหน่อยเลยได้ไหมหน่อย  ผมเบื่อ” ดาร์กปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
“อ๋อเบื่อ...เบื่ออย่างงั้นหรอดาร์ก ลืมไปแล้วหรอว่าพ่อของหน่อยให้อะไรดาร์กบ้างได้ดีแล้วถึงกับลืมตัวงั้นหรอ” หน่อยถลึงตาใส่เขาและตอกย้ำให้เขามอบราบคาบต่อเธอ
“หน่อย!”
“แทงใจดำล่ะสิ..ใช่ไหมล่ะ”
“หยุดไปเลยนะหน่อย ผมจะทนกับความเจ้าอำนาจขี้อิจฉาของคุณไม่ไหวแล้วนะ” ดาร์กขึ้นเสียงสูงพร้อมกับเบรกรถอย่างแรง  แววตาวาวโรจน์หันมามองหน่อยเหมือนอยากจะฆ่าให้ตาย
“อย่ามองหน่อยแบบนี้นะดาร์ก หน่อยเคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าอย่ามองแบบนี้”
“ใช่!..หน่อยเคยบอก แต่รับรู้ไว้เลยนะว่านี่จะไม่ใช่ครั้งสุดท้ายเพราะเงินที่พ่อคุณโยนให้  ผมใช้ผมใช้คืนไปหมดแล้ว  ที่ผมทำตามคำสั่งคุณเพราะผมยังมีความเกรงใจอยู่ แต่ถ้าความเกรงใจหมดไปเมื่อไรผมคงไม่ยอมเป็นเบี้ยล่างคุณแน่” ดาร์กพูดจบก็พาตัวเองออกจากรถไป
ร่างสูงไม่สนใจว่าหญิงสาวจะร้องเรียกเสียงตนเองดังขนาดไหนเพราะในใจกำลังร้อนรุ่มกับภาพที่เห็นวันนี้แค่ตอนที่คุยกันต่อล้อต่อซิกกันหัวเราะแสดงความเป็นแฟนมันไม่เท่าไร  แต่ภาพสองคนกอดจูบแลกลิ้นกันอยู่ในมุมมืดนี่สิที่บอกได้ดีว่าความสัมพันธ์ถึงขั้นไหนกันแล้ว
“เธอมันผู้หญิงใจง่าย..ร่าน  โถ่เว้ย!” ดาร์กสบถกับตัวเองร่างสูงเดินอาดๆอยากจะดับความร้อนรุ่มนี้เหลือเกินแต่ก็ไม่อาจหยุดคิดถึงภาพที่เห็นได้เลย
 
“ไนท์...พอเถอะวันนี้ไนท์จูบปรายมาทั้งวันแล้วนะ” ปรายที่นั่งอยู่ในรถร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าไนท์จะก้มลงมาจูบเธออีกใบหน้าแดงกล่ำก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องเหมือนจะกลืนกินไปทั้งตัว
“ไม่เห็นจะเป็นไรเลย  ทั้งตัวก็สัมผัสมาแล้ว  น่านะขอชื่นใจหน่อย” คนเอาแต่ใจขอเอาดื้อๆใบหน้าคมมองหญิงสาวที่อายม้วนจนแทบจะเป็นเลขแปดอย่างเอ็นดู
“ไม่เอาเดี๋ยวมีคนเห็น”ร่างบางส่ายหน้า นี้มันหน้าบ้านเธอนะถ้ามีคนมาเห็นเธอคงตายแน่ๆ “อีกอย่าง...”
“อะไรหรอ...หืมคนดี”ใบหน้าคมแสร้งทำหน้าสงสัยทั้งที่ดวงตากลับลุกไปด้วยโชนปรารถนา “ก็ได้ๆ งั้นหอมแก้มลาก่อน”
หญิงสาวอมยิ้มก่อนจะส่งใบหน้าหวานใบจุมพิตแก้มหนาเบาๆ ชายหนุ่มยิ้มปลื้มก่อนจะโบกมือลา
 
“กรี๊ดดดดด...”  เสียงร้องดังแสบเข้าหูทำให้ขจรที่กำลังลังนั่นอยู่ในบ้านสะดุ้งโหย่ง “คุณพ่อ..คุณพ่อต้องจัดการให้หน่อยนะคะ ดาร์กเขากล้ามาว่าหน่อยคะคุณพ่อ”
“ว่าไงนะลูก  เจ้าดาร์กหรอว่าลูก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยถามลูกสาวอย่างไม่แน่ใจคนอย่างดาร์กน่ะหรอจะว่าลูกของเขา
“หน่อยไม่ยอมจริงๆด้วย ดาร์กเขาทำท่าเหมือนไม่รักหน่อยเลยค่ะคุณพ่อ” ลูกสาวขี้ฟ้องทำท่าเหมือนเด็กเอาแต่ใจที่ไม่ได้ของเล่น ร่างเล็กนั่งลงข้างๆพ่ออย่างรวดเร็วพลางอ้อนด้วยสายตาเด็กๆ
“ก็พ่อเคยบอกลูกไปแล้วไงว่าอย่าไปบังคับเขาให้มาเป็นแฟนลูก ลูกก็ไม่ฟัง”
“คุณพ่อ!”
“แค่เรื่องงานพ่อก็ปวดหัวจะแย่แล้วนะลูกหน่อย  อย่าทำตัวขี้แงเหมือนเด็กๆเลย” ขจรทำสีหน้าลำบากใจและเอือมระ แล้วลุกหนีออกไป
“ก็ได้...ในเมื่อคุณพ่อไม่ช่วย หน่อยจัดการเองก็ได้” หน่อยคำรามในคออย่างหมายมั่น ใบหน้าหวานเปลี่ยนแววตาเป็นดุดันและร้ายกาจในชั่วพริบตา
 
ร่างบางที่กำลังจะก้าวเข้าไปในบ้านถูกกระชากออกมาอย่างรวดเร็วและก่อนที่เธอจะร้องขอความช่วยเหลือ แต่แล้วกลิ่นที่รู้จักคุ้นเคยก็ทำให้เธอยิ้มออกมาก่อนจะแสร้งทำเป็นตกใจ “อย่าทำอะไรฉันนะฉันขอร้อง”
ร่างหนากระชากตัวเธอให้เผชิญหน้ากับเขาเพื่อให้สามารถเห็นเธอได้ชัดเจนขึ้นก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเหี้ยมเกรียม
สายตาของเขาตอนนี้ทำให้เธอรู้สึกตื่นกลัว เธอรู้สึกได้ถึงแววตาคมกำลังแผดเผาเธอทั้งทั้งที่เขาเพียงแค่มองเธอเท่านั้นแต่เธอเหมือนตัวเองกำลังอยู่ในกองเพลิงยังไงยังงั้น
“อ้าวดาร์กเองหรอ นายมีอะไรล่ะถึงมาหาฉัน” หญิงสาวพยายามฝืนยิ้มเธอกลัวเขาก็จริงในตอนนี้แต่ความกล้าก็ทำให้เธอพูดออกไปแบบนั้น
ปรายพยายามปลุกปลอบใจตัวเองอย่างหนักหน่วงเมื่อร่างกายเบียดแนบชิดเขามากขึ้นไปอีก
“ฉันไม่อยากจะเสียเวลา เธอบอกฉันมาเลยดีกว่าว่าเธอกับไอไนท์กำลังทำอะไรกันอยู่”เสียงที่ลอดไรฟันออกมาดังขึ้น คำถามที่เต็มไปด้วยความเผด็จการทำให้เธออ้ำอึ้งพูดไม่ถูก
“นะ..นายพูดเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องที่เธอแอบไปมีชู้ไงล่ะ ผัวเป็นตัวเป็นตนอยู่ตรงนี้ทั้งคนแต่เธอดันไปกอดจูบไม่อายฟ้าอายดิน ร่าน..ร่านที่สุด” เสียงสุดท้ายดังในลำคอ
ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเขามันเต็มไปด้วยพละกำลังสายตาคมไม่ละจากเธอแม้แต่น้อย ปรายตัวสั่นระริกไม่รู้ว่ามาจากความกลัวหรือจากความตื่นตกใจกันแน่ที่มีมากกว่ากัน
“ใช่!  ฉันร่านแล้วทำไมฉันอยากมีหลายผัวไม่ได้รึไง” หญิงสาวโพล่งออกไปในที่สุดแต่ใครจะรู้ว่ามันเป็นการขุดหลุมฝังตัวเอง ลึกจนเธอเองอาจจะเจ็บปวดมากที่สุด
“มันจะมากไปแล้วนะ” มือหนาบีบข้อมือบางไว้แน่นความโกรธเกลียดทวีเพิ่มขึ้นมากเข้าไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ “รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมาห๊ะ” ดาร์กตวาดเสียงสูงชายหนุ่มจับร่างบางแนบกับกำแพงก่อนที่ตัวเองจะตามไปพัธนาการเธอไว้ไม่ให้หลุดไปไหน
“ก็ในเมื่อนายต้องการแค่ฉันเป็นเครื่องระบายความใคร่แล้วฉันยังจะจมอยู่กับนายไปทำไม สู้เลือกคนที่ต้องการฉันไม่ดีกว่าหรอ”
“แล้วเธอรู้ได้ไงว่ามันต้องการเธอจริงห๊ะ” ร่างหนาตะคอกกลับทันที
“ทำไมจะไมรู้ก็ในเมื่อวันนั้น...”
“เห๊อะ..ฉันจะบอกความอะไรให้นะปราย” ร่างสูงขยับออกห่างจากเธอช้าๆก่อนจะมองเธอด้วยสายตาที่นิ่งเฉย จนปรายสงสัย
“ความจริงอะไร...”
“ทุกอย่างที่เธอทำอยู่ตอนนี้ มันก็เป็นแค่เกมเท่านั้นแหละ ฉะนั้นเธอเลิกเถอะนะฉันขอร้อง” เสียงอบอุ่นที่ดังขึ้นทำให้หัวใจดวงน้อยสั่นไหวก่อนที่มันจะเต้นแรงมากขึ้นกับความจริงที่เธอได้รู้ เกม เกมอะไรเธอกำลังเล่นเกมอย่างงั้นหรอ
“บอกฉันมานะว่าพวกนายเล่นเกมอะไรกันอยู่” ร่างบางพลักร่างสูงออกห่างทันที ร่างกายของเธอตัวสั่นด้วยความโกรธกับความจริงที่ได้รับรู้ ทุกวันนี้ที่เธอเผชิญอยู่มันเป็นเกมอย่างงั้นใช่ไหมแล้วทำไมต้องเป็นเธอ