หัวใจลูกทุ่ง

หลังอาหารมื้อเย็นผ่านไป สองป้าหลานกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ชานบ้าน
 
ป้าเอ่ยถามหลานชายคนเดียวว่า
 
“ไอ้สิงห์ เอ็งคิดยังไงกับหนูน้ำ หา!”
 
ชายหนุ่มก้มหน้านิ่งไปนานกับคำถามของผู้เป็นป้า
 
“เอ็งชอบเค้า ใช่มั้ย?”
 
ผู้เป็นป้ายังไม่ยอมแพ้ที่จะเค้นเอาคำตอบให้ได้
 
ชายหนุ่มพยักหน้าแทนคำตอบ
 
ป้าพูดต่อว่า
 
“ไอ้สิงห์เอ๊ย! เอ็งก็รู้ว่าคุณน้ำกับเอ็งมันคนละชั้นกัน ป้ากลัวว่าเอ็งจะน้ำตาเช็ดหัวเข่าสักวัน”
 
ผู้เป็นป้าพูดเตือนหลานชาย ด้วยอดห่วงเจ้าหลานชายคนเดียวไม่ได้
 
“แต่ก็เอาเหอะ ถ้าเอ็งรักเค้าชอบเค้าจริงๆ ป้าก็จะไม่ห้าม เพราะหนูน้ำก็เป็นคนที่ป้าเอ็นดูเหมือนลูกเหมือนหลาน แต่ก็อย่างว่า ป้าอยากเตือนเอ็งไว้นะไอ้สิงห์ ว่าให้เผื่อใจเอาไว้บ้างเถอะ”
 
เธอพูดพร้อมกับมองหลานชายคนเดียวด้วยความเห็นใจและเข้าใจ
 
ส่วนชายหนุ่มก็มองป้าของเขา เข้าใจถึงสายตาแห่งความห่วงใยที่ผู้เป็นป้าส่งมา
 
เขาบอกกับป้าของเขาว่า
 
"ป้าครับผมรู้ว่าคุณน้ำกับผม เราอยู่คนละชั้นกัน แต่ทำไงได้ล่ะครับ ก็ผมชอบของผมไปแล้วนี่นา ที่เหลือก็แล้วแต่โชคชะตาฟ้าลิขิตก็แล้วกันครับ"
 
"ขอบคุณครับป้าที่เป็นห่วงผม แต่ผมเชื่อว่าเมื่อผมตั้งใจที่จะทำอะไรแล้ว ไม่ว่าจะยากลำบากสักแค่ไหน แต่ในที่สุด ผมก็จะต้องทำได้ครับป้า ผมเชื่ออย่างนั้น เราไปนอนกันเถอะครับป้า นี่ก็ดึกมากแล้ว"
 
สองป้าหลานต่างก็เดินไปยังห้องนอนของตนเอง
 
หารู้ไม่ว่าที่มุมหนึ่งปรากฏเงาตะคุ่มๆ ของหญิงสาวคนเดียวในบ้านที่บังเอิญหิวน้ำ
และเดินมาทันได้ยินเรื่องราวที่สองป้าหลานคุยกันเมื่อสักครู่ทั้งหมดพอดี
 
หญิงสาวเมื่อได้รับทราบความจริงจากชายหนุ่มเช่นนั้น เธอก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาในใจ?
 
รุ่งเช้าหญิงสาวตื่นแต่เช้ามาช่วยป้าประกอบอาหารเช้าเท่าที่เธอพอจะช่วยได้  
 
เธอทำตัวตามปกติ ไม่ได้แสดงอาการว่าแอบได้ยินเรื่องราวที่สองป้าหลานคุยกันเมื่อคืนเลยแม้แต่น้อย
 
ในระหว่างการกินอาหารมื้อเช้าอย่างเรียบง่าย
 
หญิงสาวได้เอ่ยขึ้นว่า
 
“คุณลุงคุณป้าคะ สถานีอนามัยประจำหมู่บ้านหนองอีเกิ้งคงจะเปิดทำการภายในวันสองวันนี้ เนื่องจากเราจะต้องรอใครอีกคนหนึ่งที่จะมาประจำอยู่ที่นี่อีกคนคะ”
 
ทั้งสามคนที่เหลือ ถามขึ้นแทบจะพร้อมกัน
 
”เขาเป็นใคร?”
 
หญิงสาวตอบว่า
 
“คุณหมออาทิตย์ รุ่นพี่ของน้ำเองค่ะ”
 
ชายหนุ่มในที่นั้นมีสีหน้าเศร้าหมองลงอย่างเห็นได้ชัด
 
วาริสาแอบชำเลืองมองปฏิกิริยาของทั้งสามคนอยู่อย่างเงียบๆ ไม่ได้แสดงอาการอะไรออกไป
 
ทุกคนลงมือกินอาหารเช้ากันต่อไปอย่างเงียบๆ โดยแทบไม่มีใครพูดอะไรกันต่ออีกเลย
 
หลังอาหารมื้อเช้าผ่านไป วาริสาเตรียมตัวพร้อมสำหรับการทำงาน สวมเครื่องแบบพยาบาลชุมชนเต็มยศ
 
พร้อมที่จะออกไปจัดแจงข้าวของในสถานีอนามัยให้เข้าที่เข้าทางแล้ว
 
ในขณะที่กำลังจะก้าวออกจากบ้านไปยังสถานีอนามัยบ้านหนองอีเกิ้งนั้นเอง เธอเกือบจะเหยียบบางอย่างที่วางไว้ที่พื้น
 
เมื่อพิจารณาดูอย่างแน่ชัดแล้ว มันก็คือ ดอกหญ้าที่นำมาผูกรวมกันไว้ ที่ใครบางคนจงใจนำมาวางไว้บนพื้น
 
วาริสาก้มลงไปเก็บช่อดอกหญ้านั้นขึ้นมาก็พบว่ามีกระดาษโน้ตเล็กๆติดไว้ข้างๆ มีข้อความสั้นๆ ติดไว้ว่า
 
“ขอเป็นเพียงดอกหญ้าในใจเธอ” .....
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )