หัวใจลูกทุ่ง

วาริสา หรือน้ำ พยาบาลสาวคนเก่ง เธอมีความอดทนเป็นเลิศ 

 

เธอเพิ่งจะมาเป็นพยาบาลชุมชนจริงๆ ครั้งแรก หลังจากผ่านการฝึกงานและการเรียนมาตลอดสี่ปีเต็ม

 

สาเหตุที่หญิงสาวเลือกเป็นพยาบาลชุมชนก็ด้วยความที่เธอเป็นคนค่อนข้างรักอิสระ ไม่ชอบการอยู่ภายใต้อำนาจหรือคำสั่งของใครๆ

 

เพราะเธอมักจะมีความคิดเป็นของตัวเองและมีโลกส่วนตัวค่อนข้างสูงมาก ปัจจุบันเธอจึงยังโสด เนื่องจากไม่สนใจใครๆ ที่เป็นคนรอบตัวเลย โดยเฉพาะเพศตรงข้าม

 

เพราะคติของเธอ คือ ผู้หญิงสามารถอยู่ได้โดยไม่จำเป็นต้องไปเป็นช้างเท้าหลังให้ผู้ชายเสมอไป ด้วยเหตุนี้เธอจึงทุ่มเทให้กับการเรียนอย่างหนัก และเป้าหมายของเธอหลังจากเธอเรียนจบแล้ว คือ การทุ่มเทให้กับงาน อุทิศตนเพื่อคนไข้เป็นหลัก รองลงมาคือครอบครัวของเธอเอง

 

ส่วนเรื่องอื่นๆ หญิงสาวมักจะเอาไว้ทีหลังเสมอ เธอจึงเป็นเพียงคนเดียวในรุ่นที่ยังไม่มีแฟน ซึ่งนั่นก็เป็นเรื่องที่เธอมักโดนล้อเลียนเป็นประจำเสมอว่าเป็น "เจ้าแม่คานทองนิเวศน์ประจำรุ่น"

 

วันนี้เป็นวันแรกที่หญิงสาวจะต้องเข้าไปยังสถานที่ทำงานใหม่ครั้งแรกของเธอที่มีชื่อว่า “หมู่บ้านหนองอีเกิ้ง” ซึ่งเป็นหมู่บ้านชนบทที่ห่างไกลความเจริญหมู่บ้านหนึ่งในแถบภาคอีสาน

 

ถึงแม้ว่าครอบครัวของเธอที่ค่อนข้างมีฐานะจะเตือนด้วยความหวังดีว่าควรลงพื้นที่ชุมชนที่อยู่ใกล้ตัวเมืองจะได้ไม่ลำบากในการเดินทาง การกินและการอยู่มากนัก

 

แต่ด้วยความที่วาริสาเป็นคนมุ่งมั่นและมีความเป็นตัวของตัวเองสูงอยู่แล้ว อีกทั้งเธอคิดว่าตัวเองสามารถเป็นพยาบาลชุมชนที่ดีได้ โดยเฉพาะในหมู่บ้านที่ขาดแคลนหมอและพยาบาลซึ่งเป็นชุมชนห่างไกลความเจริญที่การสาธารณสุขเข้าไม่ถึง เธอยิ่งต้องการเข้าไปเป็นตัวแทนของผู้ให้บริการสุขภาพ เพื่อประโยชน์ของคนยากคนจนที่ต้องได้รับการดูแลด้านสุขภาพอย่างทั่วถึง

 

ดังนั้นพยาบาลสาวจบใหม่จึงตัดสินใจลงพื้นที่หมู่บ้านหนองอีเกิ้งแห่งนี้ ซึ่งจัดว่าเป็นท้องถิ่นทุรกันดารและห่างไกลความเจริญมากจนพยาบาลชุมชนที่จบใหม่แทบทุกคนต่างพากันปฏิเสธที่จะมาลงพื้นที่นี้ไปตามๆ กัน

 

แต่สำหรับวาริสา เธอกลับมองว่านั่นคือสิ่งท้าทายสำหรับการเริ่มต้นเป็นพยาบาลชุมชนเต็มตัวสำหรับเธอเอง

 

เมื่อรถสองแถวคันเก่าๆ แล่นมาจอดที่บริเวณทางเข้าหมู่บ้าน วาริสาก้าวเท้าลงมาสัมผัสถนนลูกรัง ซึ่งเป็นทางเข้าหมู่บ้านหนองอีเกิ้งแห่งนี้เป็นครั้งแรก

 

เธอมองไปยังป้ายชื่อหมู่บ้านเก่าๆ ที่ผุพังมากจนแทบจะจำสภาพเดิมไม่ได้ เขียนไว้ด้วยตัวหนังสือสีขาวซีดๆ ว่า “หนองอีเกิ้ง” นั่นคือ สัญลักษณ์หนึ่งเดียวที่ทำให้เธอมั่นใจได้ว่า เธอมาถูกที่อย่างแน่นอน

 

แต่ปัญหาก็คือหญิงสาวจะเดินทางเข้าไปในหมู่บ้านได้อย่างไร ขณะที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อติดต่อหาผู้ใหญ่บ้านก็ปรากฏว่า "โทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ"

 

วาริสาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ยืนรีๆ รอๆ อยู่แถวหน้าหมู่บ้าน ขณะนั้นมีเสียงดังกระหึ่มคล้ายเครื่องจักรกำลังวิ่งบดลงบนก้อนกรวดบนถนนลูกรังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

 

คนขับรถโพกผ้าขาวม้าไว้บนหัว ทำให้วาริสาเข้าใจว่าคงเป็นคุณลุงชาวนาหรือว่าชาวบ้านแถวนี้เป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจโบกรถเพื่อขออาศัยเข้าไปในหมู่บ้านทันที

 

“คุณลุงช่วยจอดด้วยค่ะ คุณลุงจะเข้าไปในหมู่บ้านหนองอีเกิ้งใช่มั้ยคะ หนูขออาศัยติดรถเข้าไปด้วยคนจะได้ไหมคะ”

 

สิงห์หรือสิงหาผู้กำลังขับรถอีแต๋นอยู่ เมื่อเห็นว่ามีคนกำลังโบกรถอยู่ข้างหน้าไวๆ จึงได้ชะลอความเร็วของรถลง พร้อมทั้งเพ่งมองไปยังผู้ที่ตะโกนเรียกและโบกรถเขาอยู่ ว่าเป็นใครกันแน่

 

เมื่อรถของเขามาจอดสนิทอยู่เบื้องหน้าของหญิงสาว และผู้เป็นคนขับได้มองเห็นคนโบกรถใกล้ๆ อย่างชัดเจนแบบนี้ ชายหนุ่มถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ

 

พลางนึกในใจว่า สาวน้อยรูปร่างบอบบาง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมเขาจึงไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน

 

ตั้งแต่ที่เขาเรียนจบกลับมาทำไร่ไถนาอยู่ที่บ้านเกิดของตัวเอง ก็ไม่เคยได้เจอสาวชาวกรุงที่ไหนที่สะดุดตาสะดุดใจเขาได้มากเท่าเธอคนนี้มาก่อนเลย

 

เธอเป็นใครกันแน่นะ ต้องไม่ใช่คนแถวนี้แน่ เพราะถ้าเป็นลูกสาวของชาวบ้านแถวนี้ เขาก็ต้องรู้จักแล้วสิ

 

เพราะหมู่บ้านนี้ก็เป็นหมู่บ้านเล็กๆ แทบจะรู้จักกันทุกหลังคาเรือน เขาจ้องมองสาวสวยตรงหน้าอย่างไม่วางตา

 

จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียกของเธอลอยแว่วๆ มาเข้าหูที่ช่วยปลุกเขาให้ออกจากภวังค์ความคิดตนเอง

 

“คุณลุงคะ คุณลุงได้ยินหนูหรือเปล่าคะ คุณลุงเป็นคนบ้านหนองอีเกิ้งใช่มั้ยคะ หนูจะเข้าไปในหมู่บ้านก็เลยอยากจะขอติดรถของคุณลุงเข้าไปด้วยคนจะได้มั้ยคะคุณลุง”

 

เขาแอบคิดในใจ นี่แม่สาวน้อยคนนี้คงคิดว่าเขาเป็นคุณลุงแก่ๆ คนหนึ่งที่เป็นชาวบ้านแถวนี้เป็นแน่ เพราะน้อยมากที่จะมีคนรุ่นหนุ่มๆ ทำไร่ไถนาอยู่ที่บ้าน

 

ส่วนใหญ่ก็มักจะไปทำงานรับจ้างที่กรุงเทพฯ เพราะได้เงินมากกว่า เขายังคงจ้องมองใบหน้าสวยหวานนั้นอยู่ พร้อมกับถามเธอว่า

 

“แล้วคุณ เอ๊ย! แล้วแม่หนูจะเข้าไปทำอะไรที่หมู่บ้านนี้ล่ะ”

 

คำตอบของเธอแทบจะทำให้ชายหนุ่มกระโดดตัวลอยด้วยความดีใจเป็นที่สุด

 

“คือหนูเป็นพยาบาลประจำสถานีอนามัยคนใหม่ที่จะมาประจำที่หมู่บ้านหนองอีเกิ้งค่ะคุณลุง”

 

ชายหนุ่มแทบเก็บอาการลิงโลดใจไว้ไม่อยู่ที่สาวน้อยน่ารักตรงหน้านี้จะมาประจำอยู่ในหมู่บ้านของเขา ช่างเป็นลิขิตฟ้าลิขิตสวรรค์โดยแท้

 

ชายหนุ่มจึงแสร้งทำทีพนมมือขึ้นปรกๆ ตรงหน้าเหมือนกับเป็นคุณลุงแก่ๆ จริงๆ

 

“อ้อ ที่แท้ก็คุณหมอคนใหม่นี่เอง สวัสดีคร้าบคุณหมอ ยินดีต้อนรับสู่หมู่บ้านหนองอีเกิ้งของพวกหมู่เฮา”

 

เมื่อหญิงสาวเห็นคนตรงหน้าที่เข้าใจว่าเป็นชายชรากำลังยกมือขึ้นจะพนมมือไหว้เธอทั้งๆ ที่เธออายุเท่าลูกเท่าหลาน

 

หญิงสาวจึงตรงเข้าไปจับมือเขาห้ามเอาไว้  พร้อมกับพูดว่า

 

"ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง ไม่ต้องไหว้หนูหรอกค่ะ หนูสิคะควรจะไหว้คุณลุงมากกว่า ขืนให้คุณลุงไหว้หนู หนูก็บาปกันพอดี เอามือลงเถอะค่ะคุณลุง แล้วอีกอย่าง หนูไม่ใช่หมอนะคะคุณลุง หนูเป็นพยาบาลค่ะคุณลุง"

 

จังหวะที่มือเรียวเล็กนุ่มของเธอมาสัมผัสกับมือหยาบกร้านของชายหนุ่ม เขาจ้องหน้าเธอใกล้ๆ ก็พบแต่ความน่ารักสดใส ความสวยงามทั้งภายนอกและภายในของหญิงสาวตรงหน้าเขา

 

สัมผัสที่มือของเธอทำเอาหัวใจชายหนุ่มเต้นรัวเร็วแทบไม่เป็นจังหวะที่มันควรจะเป็น หัวใจชายหนุ่มแทบจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ แล้วในตอนนี้

 

เขาเผลอยิ้มกับใบหน้าสวยๆ ที่อยู่ในระยะประชิดกับตัวเอง ชายหนุ่มรู้สึกว่าโลกใบนี้ช่างสดใสและสวยงามซะเหลือเกินในยามนี้

 

เขาอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ ที่มีเพียงเขากับเธอคนนี้เท่านั้น

 

“คุณลุงคะๆ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ เห็นคุณลุงยืนนิ่งเชียว นี่ก็เย็นมากแล้ว เราเข้าไปในหมู่บ้านกันเลยดีมั้ยคะ”

 

ชายหนุ่มได้สติกลับมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ ของเธออีกเช่นเคย จึงตอบเธอไปว่า

 

“เออ! นั่นสิ งั้นขึ้นมาเลยนังหนู เดี๋ยวลุงช่วย ”

 

เขาพูดพลางยื่นมือไปช่วยดึงร่างบางของหญิงสาวขึ้นมาบนรถอีแต๋นคันเก่า หญิงสาวส่งมือเรียวนุ่มให้เขาแต่โดยดี

 

เป็นอีกครั้งที่หัวใจชายหนุ่มพองโตและเต้นผิดจังหวะที่เขาได้มีโอกาสสัมผัสมือเรียวนุ่มขณะที่ดึงร่างหญิงสาวขึ้นไปบนเบาะนั่งบนรถอีแต๋น

 

ด้วยความที่เขาออกแรงมากเกินไปหน่อย สาวน้อยร่างบางจึงเซถลาไปปะทะกับแผงหน้าอกของชายหนุ่มเข้าเต็มแรง

 

หญิงสาวได้แต่อุทานว่า

 

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะคุณลุง”

 

จากนั้นเธอก็ผละไปนั่งข้างหลังเขา โดยที่เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตนเองเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้หัวใจเขาเต้นแรงและเร็วกว่าเดิมอีกหลายเท่าตัวไปหลายรอบแล้ว

 

เมื่อชายหนุ่มตั้งสติได้แล้วจึงเริ่มต้นเป็นสารถีจำเป็นพาสาวน้อยน่ารักคนนี้เข้าสู่หมู่บ้านหนองอีเกิ้งด้วยความปลาบปลื้มยินดีเป็นที่สุด

 

ระหว่างทางที่ขับรถไป ชายหนุ่มแอบชำเลืองมองเสี้ยวหน้าของวาริสาไปตลอดทาง โดยที่เธอไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด

 

เพราะเข้าใจว่าเขาเป็นคุณลุงแก่ๆ คนหนึ่งจึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เธอเอาแต่มองทิวทัศน์สองข้างทางของหมู่บ้านไปเรื่อยๆ อย่างเพลินตาเพลินใจ

 

ในขณะที่เขาแอบยิ้มด้วยความพึงพอใจที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับเจ้าหล่อนแบบนี้ ในขณะที่เธอเข้าใจว่าเขาเป็นชายชราคนหนึ่งในหมู่บ้าน รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาแสดงถึงความพออกพอใจผู้โดยสารจำเป็นคนนี้เป็นพิเศษ

 

นาทีนี้เองที่เขาเริ่มรู้ซึ้งถึงรสชาติจริงๆ ของคำว่า “รักแรกพบ” และคำว่า “ตกหลุมรัก” ที่เขาว่าๆ กันมาแล้ว ว่ามันเป็นอย่างไร

 

( โปรดติดตามตอนต่อไป )