สิ่งที่ยังเหลืออยู่

หลังจากทั้งสองคนอำลาเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆที่ค่ายเรียบร้อยแล้ว เหน่ง ที่เพิ่งหลับจากต่างจังหวัด เข้ามาอำลาทันที
"หวัดเดเพ่ทั้งสอง อีกม่ายนานก็ไม่ได้เจอกันอีกแล้ว"
ภัทรตอบแบบกวน
"ชาติหน้านู่นถึงจะได้เจอกัน"
น้ำขำที่ภัทรพูด
" บ้า..ภัทร เราไปแต่2 ปีเองนะ"
เหน่งเริ่มงงที่ภัทรกับน้ำอธิบาย แล้วเหน่งยังพูดตบท้าย
" เอ้าพี่ งั้นขอให้สู่สุขคติ"
ภัทรพูดอย่างรวดเร็ว" เฮ้ย พูดอย่างนี้ได้ไงวะ"
" ไม่ไช่ครับพี่ ก็ขอให้พี่ทั้งสอง ขอให้โชคดีมีชัย เดินทางไปใหนก็ขอให้ไปสู่สวัสดิภาพครับ"
น้ำตอบ
"สาธุ"
"เจริญพร..เฮ้ย..ไปอ่าวไทยแระ"
น้าอ่ำ ซึ่งรอภัทร กับน้ำ แต่วันนี้น้าอ่ำขับแท็กซี่มารับ พอมาถึงที่หน้าออฟฟิศ ซึ่งภัทรกับน้ำมาถึงที่พอดี
"เอ้า ขึ้นรถเลยหลาน"
จากนั้น ทั้งคู่ก็ได้แยกย้ายกลับบ้าน เพื่อที่จะได้พักผ่อนเตรียมขึ้นเครื่องบิน
"น้า "
" มีอะไรไม่ทราบ"
"น้าช่วยดูแลรับส่งไอ้เหน่งด้วยนะครับ และดูแลไอ้พอลด้วย"
" เออ..แกไม่ต้องห่วงนะ.ฉันจะดูแลให้ดีที่สุด"
" ครับอา แค่นี้ผมก็หมดห่วงแล้วครับ แต่มีอีกสิ่งหนึ่งที่ผมที่ต้องห่วง"
" ยังมีสิ่งใหนอีกวะ"
ภัทรเริ่มคิดไม่ออกที่จะถาม เพราะมัวแต่ที่จะคิดไปอังกฤษอย่างเดียว
" คิดไม่ออกแล้วครับ"
"นั่นนะสิ"
ส่วนแจ็ค เขารู้เรื่องหมดแล้วที่ว่าน้ำกับภัทรไปต่างประเทศ เพราะมีสายสืบของเขานั่นเอง
" ฮัลโหล.....ดีมาก"
วันรุ่งขึ้น เวลา 11.00 ที่สนามบิน ทั้งคู่ได้มาเจอกันเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆเสียที...
เมื่อทั้งคู่ถึงสนามบินเรียบร้อยแล้ว จากนั้นทั้งน้าอ่ำ เหน่ง สิทธิ์ แม็ค แหม่ม และเพื่อนๆพี่ของทั้งคู่ต่างกันมาเพื่อร่ำลาทั้งสอง
น้าอ่ำเริ่มพูด
" เอ้า ภัทร น้ำ วันนี้เป็นวันที่โชคดีที่จะไปต่างประเทศ อาก็ดีใจด้วยเว้ย"
" ครับ"
น้ำก็เริ่มลาเพื่อนทีละคน
"แหม่ม อีก2ปีเจอกันนะ"
"จ้า"
สิทธิ์ ร่ำลาเขาทั้งสองด้วยความอาลัยอาวรณ์ (เวอร์)