คู่หมั้น

เขาเดินทางกลับมาเร็วกว่าที่คิด ทำให้คุณสุดาผู้เป็นแม่อดดีใจกึ่งแปลกใจไม่ได้ที่ลูกชายของเธอเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพฯ วันนี้ แทนที่จะเป็นในอีก 3 วันข้างหน้าตามที่เธอตั้งตารอลูกชายคนเดียวของเธอไว้
 
ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริงกับเธออีกเหมือนเช่นที่เคยทำบ่อยๆ
 
“ก็ผมอยากเซอร์ไพรส์คุณแม่นี่ครับ แล้วอีกอย่างผมก็อดคิดถึงคุณสุดาสุดที่รักของผมไม่ไหว เลยต้องรีบบินกลับมาหายังไงล่ะครับ”       
 
เป็นปกติที่สองแม่ลูกจะสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ เพราะผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวได้เสียชีวิตไปเมื่อหลายปีก่อน ทำให้ชายหนุ่มคิดเสมอว่าเขามีแม่เป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตของเขานั่นเอง
 
และสิ่งสำคัญรองลงมาก็คืองานแปลวรรณกรรมต่างประเทศที่เขารัก
 
“แหมยังปากหวานเหมือนเดิมเลยนะ คุณลูกชายสุดที่รักของแม่”
 
คราวนี้คุณสุดาหยอกล้อลูกชายกลับคืนไปบ้าง หลังจากนั้นแม่ลูกก็พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบกันไปมาตามประสาแม่ลูกที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานแสนนาน
 
สักพักใหญ่ๆ ชายหนุ่มก็ขอตัวไปพักผ่อน และเก็บสัมภาระเข้าที่เข้าทาง และสิ่งสุดท้ายที่เขาหยิบออกจากกระเป๋าเดินทางใบโตก็คือ “รูปของเธอ”  คู่หมั้นของเขานั่นเอง
 
ซึ่งรูปใบนี้ที่เขาได้ Print ออกมาจากคอมพิวเตอร์นี่แหละเป็นสาเหตุหลักๆ ที่เร่งเร้าให้เขาต้องกลับมาที่ประเทศไทยเร็วๆ เพื่อจะได้เจอตัวจริงของเจ้าของรูปเสียที
 
และเขาก็หวังว่าพรุ่งนี้ต้องได้พบกับตัวจริงของหล่อนอย่างแน่นอน
 
รุ่งเช้าหลังจากอาหารมื้อเช้าผ่านไป สองแม่ลูกก็แยกย้ายกันออกเดินทาง คุณสุดาเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ เธอจึงต้องรีบออกเดินทางแต่เช้าโดยเผื่อเวลาที่รถติดเอาไว้ด้วย
 
ส่วนสุกริชก็ออกเดินทางแต่เช้า เขากำลังเดินทางเพื่อที่จะไปที่มหาวิทยาลัยเช่นกัน แต่เป็นมหาวิทยาลัยที่ต่างจังหวัด เนื่องจากต้องใช้ระยะเวลาในการเดินทางยาวนาน ดังนั้นเขาจึงต้องออกเดินทางแต่เช้าไม่ต่างจากคุณสุดา
 
และสองแม่ลูกก็รู้กันดีว่าภารกิจวันนี้ของแต่ละคนคืออะไร ในช่วงแรกคุณสุดายังหนักใจเกรงว่าลูกชายจะหาทางหลบเลี่ยงไม่ไปพบกับคู่หมั้นของเขาตามที่รับปากไว้
 
แต่เหตุการณ์กลับผิดคาด เมื่อเขาอาสาที่จะไปพบกับเธอในวันรุ่งขึ้นหลังจากการเดินทางกลับมาถึงทันที  เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วคุณสุดาก็สบายใจไปได้ในระดับหนึ่งที่รู้ว่าการไปพบกันครั้งนี้ไม่ใช่การฝืนใจของลูกชายอย่างที่เธอคิดเอาไว้ตั้งแต่แรก
 
แต่ก็ยังมีอีกเรื่องที่เธอก็อดห่วงไม่ได้ คือ คุณอาลิสา แม่ของเมรียาคู่หมั้นของลูกชายเธอ เพิ่งโทรมาบอกว่าเมรียายังไม่รู้ว่าตนเองมีคู่หมั้นคือนายสุกริชลูกชายของเธอเลย
 
เนื่องจากพยายามหาทางจะบอกลูกสาวแล้ว แต่ทางลูกชายของคุณสุดากลับมาเร็วกว่าที่คิดไว้ ทำให้ยังหาโอกาสที่จะบอกเมรียาไม่ได้
 
นั่นจึงเป็นปัญหาที่น่าเป็นห่วงสำหรับสองครอบครัวที่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเมรียาทราบว่านายสุกริชเป็นคู่หมั้นของเธอ 
             
ที่หน้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง หญิงสาวรูปร่างผอมบาง สูงโปร่ง นั่งอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนเพียงลำพัง
 
เธอกำลังครุ่นคิดถึงอาการและคำพูดแปลกๆ ของคุณอาลิสาผู้เป็นแม่ เมื่อสองสามวันมานี้คุณอาลิสามักจะมาเลียบๆ เคียงๆ ถามเธอและมักจะพูดอะไรแปลกๆ เกี่ยวกับการคลุมถุงชนและการมีคนรักกับเธอ
 
ทำให้เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่แม่ของเธอเป็นเช่นนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนคุณอาลิสามักจะไม่ได้เข้ามาก้าวก่ายหรือถามไถ่ในเรื่องพวกนี้กับเธอเลย
 
คุณอาลิสาไว้ใจลูกสาวของเธอเสมอและให้สิทธิในการคบเพื่อนของลูกสาวคนเดียวของเธอ เพราะเธอเชื่อใจในความคิดความอ่านของลูกสาวของเธอดี
 
เมรียาเป็นเด็กตั้งใจเรียน ไม่ได้สนใจเรื่องผู้ชายหรือพูดง่ายๆ ว่าเธอค่อนข้างเป็นเด็กเรียบร้อย เอาใจใส่กับการเรียนเสมอ และไม่เคยเถลไถลหรือออกนอกลู่นอกทางให้ผู้เป็นแม่ต้องช้ำใจเลยสักครั้งเดียว
 
ถึงแม้เธอจะไม่ได้เรียนเก่งมาก แต่ก็เป็นคนตั้งใจและเป็นลูกที่ดีของคุณอาลิสามาตลอด ด้วยเหตุนี้คุณอาลิสาจึงไว้เนื้อเชื่อใจเมรียาเสมอ และเธอเองก็เคารพและเชื่อฟังแม่ของเธอเสมอ ทั้งสองแม่ลูกต่างก็รักและเชื่อใจกันเสมอมา
 
นั่นจึงเป็นสาเหตุที่คุณอาลิสาไม่อยากบอกเรื่องที่เมรียามีคู่หมั้นให้เธอได้รับรู้ เพราะหากเธอรู้ อาจเป็นสาเหตุหนึ่งในการทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจที่เธอปิดบังลูกสาวมาตลอดนั่นเอง
 
ดังนั้นเมรียาจึงไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า เขา? จะมาพบเธอในฐานะคู่หมั้น
 
ขณะที่ความคิดของหญิงสาวกำลังล่องลอยไป เธอก็แทบสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงสุมนรัตน์หรือส้ม เพื่อนสนิทของเธอร้องตะโกนโหวกเหวกมาแต่ไกลด้วยความตื่นเต้น
 
“ยัยเมย์ๆๆ มีคนเอารูปเธอมาประกาศตามหาเธอแน่ะ พอดีตอนที่ฉันเดินผ่านมา เขาก็เข้ามาถามว่ารู้จักผู้หญิงในรูปหรือเปล่า ฉันเห็นรูปที่เขาถืออยู่เป็นรูปของเธอด้วยแหละ ยัยเมย์”
 
หญิงสาวตอบกลับไปอย่างไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก
 
“อาจจะเป็นคนที่หน้าคล้ายฉันก็ได้นี่ ยัยส้มเธอดูดีหรือเปล่า หรือว่ามัวแต่ตะลึงในหน้าตาของเขาจนดูอะไรไม่ชัดเจน แล้วมาแจ้งข่าวผิดๆ ทำเป็นกระต่ายตื่นตูมเนี่ย”
 
สุมนรัตน์ได้ยินดังนั้น ก็รีบยืนยันทันที
 
“นี่ยัยเมย์ มันก็จริงนะที่ฉันอาจจะตะลึงในความหล่อของเขาน่ะ แต่รูปที่เขาถืออยู่ในมือน่ะเป็นเธอจริงๆ นะ ฉันคอนเฟิร์ม 100 %”
 
เธอหยุดพูดหอบหายใจสักพักที่ทั้งวิ่งทั้งตะโกนมาแต่ไกลเพื่อมาบอกข่าวกับเพื่อนของเธอ
 
แล้วรีบซักไซ้เพื่อนด้วยความอยากรู้ต่อทันที
 
“นี่ ว่าแต่เธอไปรู้จักกับคุณสุดหล่อคนนั้นได้ยังไงกัน ดูจากท่าทางการแต่งกายแล้ว เขาน่าจะทั้งหล่อ ทั้งรวย และไม่ใช่คนแถวนี้แน่เลย”
 
เมรียายังคงใจเย็น และตอบแบบไม่ใส่ใจตามนิสัยของเธอว่า
 
“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ ฉันไม่เคยมีเพื่อนลักษณะอย่างที่เธอว่าเลยนะยัยส้ม ฉันว่าอาจจะมีการเข้าใจผิดกันก็ได้”
 
เธอเว้นจังหวะช่วงหนึ่ง ก่อนจะพูดต่อ
 
“อย่าไปสนใจเลยยัยส้ม นี่ก็ใกล้จะได้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ เราไปกันเถอะ”
 
โดยไม่รอช้า หญิงสาวฉุดแขนเพื่อนที่ทำหน้าตาเบื่อๆ ขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินคำว่า 'เข้าเรียน' ให้เดินตามไปเข้าห้องเรียนด้วยกัน
 
โดยที่เธอไม่ได้เอะใจเลยสักนิดว่าเรื่องที่เพื่อนของเธอเล่ามานั้นจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตัวเธอจริงๆ
 
( โปรดติดตามตอนต่อไป )