ตามล่า

     เมื่อมนุษย์เริ่มเห็นแก่ตัวกันมากขึ้น ภัยร้ายที่ตามมาคืออาชญากรรมที่มีไม่เว้นแต่ละวัน สังคมเสื่อมโทรมลงอย่างช้า ๆ มนุษย์เริ่มทำเพื่อสิ่งที่ตนยึดถือมากขึ้น เกิดความวุ่นวายมากมายในที่ต่างๆ ทั่วทุกมุมโลก

    แต่แล้วเหตุการณ์ยิ่งเลวร้ายเมื่อภัยร้ายที่ทุกคนหวาดหวั่นที่สุดคือ มหันตภัยจากการเกิดสงคราม บางทีสงครามโลกครั้งใหม่อาจเกิดขึ้นในเร็ววันนี้ แต่อย่างไรก็ตามก็ยังมีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่คอยขัดขวางไม่ให้มันเกิดเรื่องเหล่านั้นขึ้นมาได้ และองค์กรนั้นได้ทำงานขัดขวางการเกิดจลาจลและภัยสงครามภายใต้ชื่อ "ปีกแห่งนางฟ้า"

     ท่ามกลางความอันตรายคนสำคัญขององค์กรปีกแห่งนางฟ้ายังคงทำงานต่อต้านสิ่งชั่วร้ายอยู่เสมอ     

    "นายน่ะ จะไปไหนเหรอ เวลาอย่างนี้นายต้องระวังตัวให้ดีนะ ถ้านายตายไป องค์กรของเราคงล่มสลายเป็นแน่" รองหัวหน้าองค์กรภายใต้ชุดมีหมวกคุมหัวสีน้ำตาลเอ่ยออกมา

    "แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะนะ ถ้าฉันจะตาย ก็คงมีแต่เธอคนนั้นเท่านั้นที่จะเป็นคนฆ่าฉันได้ ไม่มีใครฆ่าฉันได้หรอก ไม่ต้องกังวลไป" หัวหน้าองค์กรในชุดลักษณะเดียวกันกับคู่สนทนาเอ่ยตอบ

    "... ถ้างั้นฉันก็เข้าใจแล้วล่ะ ... โอเคฉันคงต้องไปแล้ว มิราจ คงจะสงสัยในตัวฉันที่ฉันหายออกมานานขนาดนี้ ภารกิจที่ฉันได้รับมอบหมาย คือการแผงตัวมาอยู่ในองค์กร มิราจ นั้นมันเป็นงานที่หินเอาการเลยนะไอ้หัวหน้า .......อยู่นานเกินไปแล้ว ไปล่ะ"

    รองฯ องค์กร พูดเสร็จก็เดินจากออกไปโดยไม่เหลียวหลัง ฝ่ายหัวหน้าก็เช่นกันเดินออกมาคนละทางพลางเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวคนปลงในชีวิต

    " ระวังตัวให้ดีล่ะ ถ้าฉันตายจริง ๆ นายคนเดียวเท่านั้นที่จะได้เป็นหัวหน้าคนต่อไป อืม! เอ้อ ถ้าอยากติดต่อกับฉันอีก ฉันอยู่ที่่ประเทศบ้านเกิดฉันนะ ดินแดนแห่งรอยยิ้ม อย่าลืมซะล่ะภารกิจอีกอย่างที่นายต้องไปทำ" นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่รองฯ ได้รับฟังก่อนทั้งสองจะเดินห่างออกไปคนละทาง    

    ผู้เป็นหัวหน้าเพียงเดินไปเรื่อยจนหยุดอยู่หน้าร้านขายทีวี เขายืนมองดูข่าวด่วนที่ออกมาทางโทรทัศน์ ท่ามกลางฝนที่ยีงคงโปรยปรายไปทั่วทุกหนแห่ง

    "เกิดเหตุการณ์ก่อจลาจลขึ้นที่ตะวันออกกลางหนใหม่ มีคนเจ็บราวหนึ่งพันคน คาดว่านี่เป็นฝีมือของกลุ่มหัวรุนแรงมิราจ และขณะนี้กองกำลังเพื่อสันติภาพกำลังเข้าไประงับเหตุ และจะมีการส่งกองกำลังเข้าไปประจำการมากขึ้นอีก  โดยตอนนี้ไม่อาจจะประเมินความเสียหายที่เกิดขึ้นได้ ทางสถานทีจะยังคงเกาะติดสถานการณ์ที่นั่นเป็นระยะ ถ้ามีรายงานด่วนเข้ามาอีกก็จะรายงานให้คุณผู้ชมได้รับทราบต่อไป"

    สิ่งที่ข่าวประกาศออกมานั้น ทำให้เขาต้องรีบเดินเร็วยิ่งขึ้น ก่อนจะโบกรถแท็กซี่ข้างทางเพื่อไปยังสนามบิน แต่เมื่อรถเคลื่อนตัวออกไปไม่ถึงสามนาที เสียงระเบิดก็ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณนั้น ประกายเพลิงรุกโชนไปทั่วทั้งรถแท็กซี่ที่พึ่งขับออกไป ผู้คนต่างแตกตื่นอย่างอลม่าน บ้างก็หมอบก้มกับพื้น และไม่นานหน่วยงานของรัฐหน่วยงานต่าง ๆ จึงออกมาเคลียร์พื้นที

    ตืด! เสียงลากยาวของสัญญาณเตือนที่นาฬิกาข้อมือของรองหัวหน้าองค์กรปีกแห่งนางฟ้าดังขึ้น เป็นการเตือนถึงกรุณาฉุกเฉินที่ใครบางคนในองค์กรขาดการติดต่อ หรือไม่ก็ตาย

    "ใครกันนะ ..."

     เขาทำได้เพียงเงยหน้ามองท้องฟ้าขณะที่ฝนยังตก ใบหน้าเคล้าไปด้วยน้ำฝนที่เย็นจับใจ กับน้ำตาที่เอ่อล้นด้วยความโศกเศร้า และเจ็บใจที่ไม่อาจจะทำอะไรได้ ก่อนจะยืนไว้อาลัยต่อผู้จากไปสำหรับคนในองค์กรคนนั้นไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที บัดนี้เวลาแห่งความเยือกเย็นกำลังคลืบคลาน ทุกสิ่งที่สร้างมามันจะศูนย์เปล่าอย่างนั้นหรือ ...

.................................. "นายมาทำอะไรที่นี่เหรอ".................................. เสียงที่ส่งมาอย่างเบื้องหลังราวสายฟ้าฟาดจนต้องรู้สึกกังวลในทันที

โปรดติดตามตอนต่อไป.......