My Ducky เป็ดน้อยสีรุ้ง

    ( บทบันทึกพิเศษ : HaPpyWeEnEe )  
        เช้าวันที่อากาศแจ่มใส สายลมอ่อนๆลู่ใบหญ้ายาวที่อยู่ตามเนินสูงๆ เด็กผู้หญิงตัวน้อยวัยสิบสามปี ชาว ญี่ปุ่นชื่อ ยูมิจัง กำลังนอนเล่นอยู่บนเนินหญ้า สายลมอ่อนๆพัดโชยกลิ่นหอมๆจากดอกไมม้ที่ไหนสักแห่งมากระทบจมูกของเธอ ผมเธอโบกสะบัดราวกับว่ามันมีชีวิตยังไงอย่างงั้น และวันนี้คงจะเป็นวันที่ดีที่สุดสำหรับเธอ หลังจากที่เธอกลับมาจากการไปเยี่ยมคุณปู่ที่ประเทศจีน 
      ยูมินอนนับนกที่โบยบินอยู่บนท้องฟ้าอย่างอิสระเสรี เธอรู้สึกดีที่เธอได้ทำแบบนั้นและเธอก็อยากให้เป็นแบบนั้นทุกๆวัน เธอได้แต่ยิ้มอย่างมีความสุขจนเธอเผลอหลับไป...
      เวลาผ่านไปไม่นานยูมิก็ต้องตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อพบว่าเวลานี้เกือบจะเที่ยงแล้วคุณแม่ต้องรอกินข้าวอยู่แน่ๆ เธอรีบลุกขึ้นมาและวิ่งตรงเข้าไปหาจักรยานทันที เธอปั่นเร็วมาก จนผมยาวประมาณหลังสีน้ำตาลอ่อนของเธอปลิวไปด้วนหลังเหมือนมันอยากออกไปจากศรีษะของเธอ
    โครม!!!
     เสียงจักรยานของยูมิท่ีล้มอย่างไม่เป็นท่า เธอกระเด็นออกไปคนละทิศของจักรยานสีชมพูที่เธอขี่มันมา 
    "โอ๊ยยยยยย...." เสียงรากยาวของยูมิที่บ่งบอกให้เห็นถึงความเจ็บปวดของเธอ เธอลุกไม่ไหว เธอมีแผลที่หัวเข่าเป็นวงกลมขนาดใหญ่และวงเล็กๆที่ศอก เธอลุกขึ้นมานั่งแล้วเอามือกุมเข่าเอาไว้แต่แล้วเธอก็เริ่มรูสึกมีอะไรนุ่มๆฟูๆอยู่ใต้ขาข้างซ้ายของเธอ
    "เอ๋? นั้นอะไรนะ" ยูมิยกขาข้างซ้ายขึ้นแล้วพบว่าสิ่งที่เธอเพิ่งทับไปนั้นคือเป็ดตัวเล็กเท่าไข่ไก่ เธอตกใจมาก
    "เป็นอะไรรึเปล่าเป็ดน้อย?" ยูมิก้มหน้าเศร้า แล้วอุ้มเป้ดน้อยมาวางไว้บนฝ่ามือทั้งสองข้างของเธอ
    "เจ็บ...เจ็บ..." เสียงเล็กๆของเป็ดดังขึ้น 
  (จบบทบันทึกพิเศษ : HaPpyWeEnEe)
  (บทบันทึกพิเศษ : ยูมิจัง)
     "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด...เป็ดพูดได้...กรี๊ดดดดดดดดดดด" เป็ดอะไรเนี้ยยไม่เคยเห็นมาก่อนเลย หรือเราจะหูฝาดไปเอง ไม่แน่อาจจะปะเป็นเป็ด...ผี..."เป็ดผี..." ฉันปล่อยมืออกจากเป็ดบ้านั้นทันที
      ตุ๊บ!!!
     "โอ๊บเจ๊บ...อย่าปล่อยฉันแรงสิ" ฉันเห็นเป็ดน้อยเริ่มน้ำตาไหลออกมาเม็ดเล็กๆแล้วเอาหัวของมันซุกไว้ไต้ปีก จากนั้นฉันก็เห็นเลือดที่ออกอยู่ตรงปีกของมัน ว้าน่าสงสารจังเลยฝีมือเราแท้ๆ ถ้าจะปล่อยไว้อย่างนี้ก็น่าสงสาร แต่เจ้านี่เป็นเป็ดนะรีบวิ่งก่อนที่มันจะเดินตามมาดีกว่า เดี๋ยวคืนนี้ไม่กล้าอาบน้ำคนเดียว
     "เดี๋ยวสิฉันไม่ใช่ผีเป็ดซักหน่อย"
     "เอ๋???"
     "ฉันเป็นแค่เป็ดวิเศษเฉยๆ"
      "เป็ดวิเศษเฉยๆงั้นเหรอ?"ฉันทวนคำนเดิมเพื่อความแน่ใจในสิ่งที่เพิ่งได้ยินไปเมื่อกี้
      "เอาฉันไปเลี้ยงได้มั๊ย?"
      "หา..." ฉันได้แต่ยื่นจ้องตาเป็นไข่ห่านไม่กระพริบ(อันที่จริงกระพริบไม่ออกงะ แหะๆ)
      "..." เจ้าเป็ดน้อยนั้นทำตาบ๋องแบ้วน่ารักน่ากอด จะฉันใจอ่อนและรู้สนิทใจว่าเจ้านี่ไม่ใช่เป็ดผี เพราะอะไรนะเหรอ?...ก็เพราะขามันติดพื้นไงหล่ะ
      "ก็ได้" ฉันเดินเข้าไปช้อนตัวเป็ดขึ้นมา...แต่ขาเจ็บขนาดนี้คงขี่จักรยานไม่ไหวแล้วแหละ เดินเอาแล้วกัน ว่าแล้วฉันเอาเป็ดน้อยใส่ในกระเป๋าหน้าของเอี๊ยมสีขาวที่ฉันใส่อยู่ มือทั้งสองข้างจับแฮนด์จักรยานแล้วค่อยๆเดินไปเรื่อยๆ ฉันกับเป็ดน้อยคุยกันไปตลอดทางเรื่องเรื่อยเปื่อยจนเดินมาถึงบ้าน...
      แอ๊ดดด
      เสียงของประตูที่บ่งบอกว่ามีคนเข้ามา(นั้นก็คือฉัน)ดังขึ้น
      "กลับมาแล้วค่ะ" ฉันตะโกนออกไป
      "อ่าวลูกกลับมาแล้วเหรอ เฮ้อแม่เป็นห่วงแทบแย่แนะ ปะไปกินข้าวไปแม่ทำกับข้าวรอไว้จนเย็นชื่ดหมดแล้ว"
      "อ๋อค่ะ แล้วแม่ไม่กินข้าวเหรอค่ะ"
      "ไม่หล่ะ แม่ไม่หิวลูกกินเถอะ" พอแม่พูดจบฉันก็รีบไปนั่งที่โต๊ะทันที ส่วนเจ้าเป็ดน้อยก็ออกมาทำหน้าสล่อนนอกกระเป๋า
      "อยากกิน" เจ้าเป็ดพูดแล้วอ้าปากของมันออกมา
      "หือ จะกินเหรอ กินอะไรหล่ะบนโต๊ะนี้มีแต่ของคนไม่มีของเป็ดหรอก..."
      "กิน ของ คน !!!"
      "เอาอะไรหล่ะ มีแฮมทอด ข้าวผัดแล้วก็ซุปไก่?"
      "อะไรก็ได้ที่อร่อย" เจ้าเป็ดตอบเสียงเล็ก(เสียงก็เล็กอยู่แล้วอ่าน้า)
      "งั้นเอาแฮมแล้ว กันฉันชอบนะมันจะเค็มๆนิดนึง อ่ะลองดู"ฉันฉีกแฮมพอดีคำให้เป็ดน้อยแล้วก็จัดการกินของตัวเอง แต่พอกินยังไม่ทันไรเจ้านี่ก็เอาอีกแล้ว
      "อ่า อร่อยกินอีกๆ ง่า"
      "อ่ะ เอาไป" ฉันยื่นแฮมให้เจ้าเป็ดที่โผล่หัวออกมาจากกระเป๋ามันใช้ปีกหยิบแฮมที่ฉันยื่นให้ ตอนนี้แผลบนปีกยังมีเลือดอยู่เลยแต่ก็ไม่อยากไปทำแผลให้ตอนนี้เพราะจะได้ไปทำแผลทีเดียว(ฉันก็เป็นแผลนะจได้มั๊น?)ถ้าเกิดไปหลายๆที แม่ก็จะมีโอกาสเห็นว่าฉันเป็นแผลและก็จะไม่ให้ฉันออกไปไหนอีก 
      "ค่อยๆกินหล่ะ อย่ามูมมามให้มันมากนะเจ้าเป็ดน้อย" พูดไม่ทันขาดคำเจ้าเป็ดก็กินแฮมเข้าไปทีเดียว(ไม่สิต้องเรียกว่าเขมือบแฮมต่างหาก==")โดยไม่ได้เคี้ยวเลยแม้แต่นิดเดียว
      "ฮึ๊ย เป็ดเด๋วก็ติดคอตายหรอก!!!" โอ้วแย่แล้วแม่ต้องได้ยินแน่ว่าฉันเอาสัคว์มาเลี้ยง
      "ยูมิ ลูกคุยกับใครอยู่?" เสียงแม่ที่ตะโกนออกมาจากห้องน้ำดังขึ้น เอาแล้วไงถ้าแม่รู้เรื่องเจ้านี้มีหวังไม่ได้ออกไปไหนอีกตามเคย โดนกักบริเวณนี่มันเลวร้ายทีสุด 
      "อ๋อ..คือ หนูกำลังซ้อมบทละครที่จะเอาไปแสดงที่ รร.นะค่ะ" ตอบๆไปก่อนเถอะน้า แต่คำพูดเราฟังดูไม่ค่อยมีเหตุผลเลยแฮะ ><
      "แต่กว่าลูกจะเปิดเทร์มก็ตั้งเดือนกว่าๆจะซ้อมตอนนี้ทำไมเปิดแล้วค่อยซ้อมก็ได้นี่ลูก  เหมือนเทิร์มที่แล้วไหนลูกบอกว่า เรื่องซ้อมบทคริสมาสมันไม่มีอะไรมากไงจ๊ะ ทำไมลูกต้องรีบร้อนด้วยหล่ะ?"
     "เออคือ.." รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะฟังดูไม่เนียนไปกว่านี้ดีกว่า แล้วเอาเรื่องไรดีหล่ะ คิดสิคิด "อุ๊ยแม่ค่ะเมื่อก็แมวบ้านโน้นมันมาขโมยปลาหนูไปไล่มันก่อนนะค่ะ"
     "โอ๊ววจะๆ ไปแทนแม่มีมือแม่เลอะนำยาล้างห้องน้ำ ขอบใจนะจะ"
     "ค่า" ว่าแล้วฉันก็รีบวิ่งออกมาทันที
          
    .................................End Of Chapter 1..................................