ทฤษฎีเมียน้อย จำเป็น

ก่อนอื่นต้องขอโทดด้วยนะคะที่มาตอนใหม่ให้ช้ามากๆ อันเนื่องมาจากไปหาบทสรุปตอนจบของเรื่องนี้มาค๊ะ

ฮ๊ะๆ อย่าเพิ่งคิดนะคะว่าเรื่องนี้มันจะจบลงอย่างง่ายดายป่านชะนั้น เพราะคุณได้คิดผิดอย่างรุนแรง ไม่อย่างนั้นดิชั้นคงไม่คิดที่จะเขียนเรื่องนี้ขึ้นมาหรอกคะ

หลังจากที่ชั้นตัดสินใจแระระว่าจะเลิก อันเนื่องมาจากพี่แป๊กนั้นเป็นผู้ชายกะล่อนจบไม่จิงไม่จัง เลือกไม่ได้สักทาง โอยย ตอนแรกชั้นเองก็มีความคิดนะว่า จะสู้รบปรบมือต่อไป แต่เป็นใครเจอแบบนี้ก็เจ็บแสบเหมือนกันแหระคะ คนที่เราไว้ใจเค้าไม่ได้ยินดียินร้ายกับความรู้สึกของเราเลย เค้ากับยิ่งได้ใจ ผู้ชายนะเป็นอย่างนี้จิงๆนะคะ

วันนั้นชั้นได้คุยกะแอม เออผู้หญิงคนนั้นแหละคะ เราคุยกันเยอะมาก ถามด้วยเหตุผลว่าเพราะอะไรทำไม ถึงได้เกิดเรื่องราวแบบนี้ไม่รู้จักจบสิ้นสักที แอมเล่าเรื่องเค้ากะแป๊กให้ฟังมากมาย ตั้งแต่คบกัน เค้าคู่นี้ก็คบกันมานานนะ ตั้งแต่สมัยเรียนเลย มันทำให้ชั้นมานั่งคิดๆดูว่าแป๊กเองก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร และจาที่ชั้นได้สัมผัสเองด้วยแร้ว พี่แป๊กเค้าเป็นคนนิสัยดีมากคะ ไม่ได้เจ้าชู้อย่างที่คิดไว้เลย แต่อย่างว่าเนาะผู้ชายส่วนใหญ่ มันจะออกแนวหมายอกไก่ ใครเล่นด้วยก็เล่นตอบ เพราะชั้นก็ต้องยอมรับจริงๆว่าตอนแรกเราสองคนก็ไม่ได้รักกันเลย ฮ่าๆแต่ดูตอนนี้ซิ เฮ้ออ

จากที่ชั้นได้คุยกะแอม ชั้นเองก็เริ่มสงสารเค้าเหมือนกัน และเพิ่มความมั่นใจในการตัดสินใจของชั้นด้วย ความคิดชั้นตอนนั้นคือ เราควรเป็นฝ่ายไปจริงๆคะ เพราะเราก็ไม่ได้คบกะเค้ามาหลายปีดีดัก เราไม่ได้มีลูกกะเค้า ไม่มีหน้าที่อะไรที่ต้องรับผิดชอบร่วมกัน ทุกอย่างที่เริ่มขึ้นตั้งแต่ต้นมันเป็นเพียงอารมณ์จิงๆ แต่เรื่องมันไม่จบซิคะ ก็อีตาต้นปัญหาทุกอย่างขี่รถมาหาชั้น

วันนั้นเค้าโทหาชั้นเป็นสิบๆสาย ชั้นไม่รับเลยคะ ไม่เอาแร้ว พอแร้วเหนื่อยแร้ว สุดท้ายเค้ามานั่งรอชั้นอยู่หน้าตึกที่ชั้นอยู่ ประมานสองชั่วโมงได้ เฮ้ออ โอ้เอ่ยหัวใจ ทำไฉนถึงจะลืมเค้า โอํวว ใจชั้นมันอ่อนจนได้ เอาว๊ะ ก้ลงไปคุย คุยให้มันจบๆไป

"มาทำไม มารอเพื่ออะไร"

"พี่ก็รู้ว่าเชออยากจบ พี่ขอโทดพี่รู้นะว่าพี่ผิด แต่พี่ก็แค่อยากคุยกะเชอ อยากมาหา อยากเหนหน้า ก็แค่นั้นเอง"

"แค่คุยเฉยๆใช่ไม๊ ไปคุยที่อื่นแระกัน คนอื่นเค้านอนกันหมดแร้ว อายคนเค้าด้วย"

"งั้นไปตรงสะพานกรุงธนได้ไม๊ นั่งรถไปกะพี่ได้รึป่าว"

ใจตอนนั้นมันอ่อนไปกว่าครึ่งแระระ ยิ่งเหนหน้าเค้าด้วย ยิ่งมองก็ยิ่งสงสาร สงสารตัวเองด้วย ทำไมต้องมาเปนแบบนี้ เฮ้ออ

แป๊ก เปนคนพูดดี คารมดี หว่านล้อมเก่ง อีกทั้งชั้นเปนคนใจอ่อนด้วย ตอนนั้น เราซื้อเบียร์ไปนั่งคุยกันที่สะพาน บรรยากาศดีคะ แต่ตอนนั้นใจชั้นมันชาไปหมด แต่ก็แปลกนะคะเมื่อก่อนชั้นไม่เคยเปนแบบนี้เลย นึกถึงครั้งนึงชั้นเคยบอกเลิกแฟนคนนึงฝ่ายผู้ชายถึงขนาดเกาะขาเลย ไม่เอาแร้วพอแร้วใจมันจะเลิก หน้าชั้นยังไม่มองเลย แต่นี่มันอะไร ใจชั้นมันอ่อนไปหมด

เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เฮ้อ พอเหล้าเข้าปากอะไรๆมันก็ดูง่ายไปหมด อารมณ์ชั้นก็เริ่มเย็นขึ้น แป๊กก็สรรหาอะไรต่างๆนานาๆมาพูด สุดท้ายคืนนั้นเค้าก็นอนห้องชั้นนั่นแระ ด้วยเหตุผลที่อ้างว่า เมาแร้วขับรถไม่ไหว เฮ้อ ชั้นก็ใจอ่อนอีก จำไม่ได้เหมือนกันว่าชั้นไปให้อภัยเค้าตอนไหน แต่จำได้ว่าแป๊กกอดชั้นแน่นมากในคืนนั้น

ด้วยนิสัยของชั้นแร้วเป็นคนที่รู้จักเอาใจเค้ามาใส่ใจเรา แป๊กเล่าเรื่องให้ชั้นฟังมากมาย เหตุผลที่ทำไมอยู่กะแอมไม่ได้

"ก็มันไม่มีความสุข อยู่ยังไงก็ไม่มีความสุข เชอคิดว่าถ้าเชอเลิกกับพี่ไป แร้วมันเป็นทางออกที่ดีที่สุดหรอ"

"เพราะอะไรระ "

"พี่รักเชอไปแร้ว ใจพี่มันคิดถึงแต่เชอ หายโกดพี่เหอะนะ"

"เชอไม่โกดพี่หรอก เชอเข้าใจ แต่คนก็ต่างคนต่างไปได้นี่ พี่ก็กลับไปใช้ชีวิตของพี่ เชอก็อยู่ของเชอมีกันให้คิดถึงก็พอ"

โอ๊ยย เราสนทนากันมากมายคะ สุดท้ายชั้นก็เลิกไม่ได้จิงๆ ตอนนั้นชั้นมีความคิดขึ้นมาว่า ถึงชั้นเองไม่ได้คบกะเค้ามาหลายปี ชั้นไม่ได้มีลูกกะเค้า ไม่ได้มีอะไรที่เปนพันธะเกี่ยวข้องกัน แต่ชั้นเองก็รักเค้าไม่น้อยเลยคะ จริงนะอย่างที่ใครเค้าว่า ที่ใด้มีรักที่นั่นมีทุกข์ แต่หากมันทุกข์ทำไมทุกคนถึงขวนขว้ายที่จะพบเจอมัน

ยิ่งเขียนเรื่องนี้ก็ยิ่งอยากให้ถึงตอนจบเร๊วๆ แต่เรื่องมันมากคะ เยอะจิงๆ ที่ชั้นเอามาเขียนก็อยากให้ใครหลายๆคนดูคนโง่ที่ผูกปมนี้ขึ้นมาด้วยตัวเอง แระก็ช้ำเองจิงๆ

หลังจากวันนั้นแป๊กกะแอมแยกกันอยู่คะ จิงหรือป่าวชั้นไม่รู้นะ แต่แป๊กเค้าก็โทหาชั้นตลอด คือพยายามทำให้ชั้นตายใจจิงๆ ต่อมา แอมโทมาร้องไห้ให้ชั้นฟัง โอ๊วว นี่มันอะไรกันนี่ ชั้นนะเป็นประเภทแพ้น้ำตาผู้หญิงซะด้วย สงสารก็สงสารอยุ่หรอก เฮ้อแต่ให้ทำไง ผู้ชายมันไม่ไปจากชั้นเลย ยังคงมาเฝ้าตามง้อ อยู่นั่น หลังจากวันนั้นอย่าคิดนะว่าชั้นจะหยุด ชั้นบอกเลิกแป๊กทุกวันแระ พยายามทำนิสัยแย่ๆเสียๆ ใส่เค้า พยายามทำให้เค้าเบื่อ เค้าจะได้ไปจากชั้นซะที

เหอะๆ แต่อย่าคิดนะว่ามันง่ายอย่างที่ชั้นคิด เหมือนแป๊กเองก็รู้ทันเหมือนกัน ว่าชั้นทำเพราะอะไร ยิ่งไล่เหมือนยิ่งรัด รัดๆๆๆรัดตัวชั้นเองเนี้ยแระ เพราะชั้นยิ่งรักเค้ามากขึ้นทุกที

จนพี่คนนึงเค้ามาบอกชั้นว่า "ทำไมต้องยอมระ ในเมื่อผู้ชายเค้าเลือกเราไม่ใช่หรอ คนเราอะเชอ คิดถึงความสุขของตัวเองก่อนทั้งนั้นแระ แล้วเชอคิดว่า เชออยู่กับแป๊กแร้วมีความสุขไม๊ระ"

หลังจากประโยคนั้นทำชั้นนั่งคิดไปพักใหญ่ มาคิดๆดูความสุขมันก็ยังมากกว่าทุกข์อยู่ เฮ้ออ และมันก็จิงอย่างที่พี่เค้าว่า จิงๆนั่นแระ ก็ผู้ชายเค้าเลือกชั้นไม่ใช่หรอ เอาน่า เลือกแร้วนี่นา