ตำนานจ้าวยุทธภพ

 
 
[ บทนำ ]  [ บทที่ 1 ]  [ บทที่ 2 ]  [ บทที่ 3 ] [ บทที่ 4 ]
 




 

 
                     เมื่อโอหยางหลิงหลงได้รู้ความจริงแล้วว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นเมื่อ 20 ปีก่อน
 
นางจึงรู้สึกไม่พอใจผู้เป็นแม่ที่ ยกนางให้กับ ซ่างกวานซื่อหลาง นางจึงมาระบายความโมโห
 
กับ สระไป๋หมู่ตันซึ่งเป็นสระที่ปลูกดอกโบตั๋นขาว เมื่อดอกโบตั๋นขาวเบ่งบานยามโดนแสง
 
แดดอ่อน ๆ
 

 
ทำให้ดูสวยงาม ไม่แพ้ผู้ที่กำลังบันดาลโทสะโดยการเขวี้ยงก้อนหินลงในสระ ก้อนแล้วก้อน
 
เล่า ก็ยังไม่ทำให้ความรู้สึกโมโห โกรธแค้น ซ่างกวานซื่อหลางลดลง โอหยางหลิงหลง บุตร
 
สาวของ นางมารสารพัดพิษ อายุ 18 ปี เป็นเด็กสาวที่ดื้อรั้น เอาแต่ใจ ตามประสา เด็กที่ได้
 
รับการเอาอกเอาใจจากคนมากมายในพรรค และบางครั้งก็อวดดี เนื่องจากว่า นางได้รับการส
 
อนวรยุทธจากโอหยางเจี้ยนหนิง ทำให้นางมีวิชามากมายสำหรับเด็กสาวที่มีอายุเพียง 18 ปี
 
และคนในพรรค ไม่ว่าจะเป็นศิษย์พี่ ศิษย์น้อง และสาวใช้ทุกคนต่างเรียกนางว่า ประมุขน้อย
 
และด้วยความงดงามของโอหยางเจี้ยนหนิง ทำให้โอหยางหลิงหลง บุตรสาวได้รับความงาม
 
มาจากผู้เป็นแม่หรืออาจจะงดงามกว่า ด้วย
 
ผิวพรรณที่ขาวผ่องเหมือนดอกบัว ขนตาหนางอน
 
เป็นแพโอบล้อมดวงตากลมโต รับกับจมูกที่โด่งเป็นสันและปากเล็กสีแดงระเรื่อ ซึ่งนั่นก็ทำให้
 
นางมีความหยิ่งทะนงตัวอยู่พอควร เหล่าชาวยุทธทั้งหลาย ได้ขนานนามนางว่า นางมารน้อย
 
หลิงหลง  :  นี่แนะ นี่แนะ นี่แนะ (เขวี้ยงก้อนหินลงสระไป๋โบตั๋น) เจ้าซ่างกวานซื่อหลาง ข้า
 
เกลียดเจ้า ข้าเกียดเจ้า หึ ท่านแม่ก็เหมือนกัน ข้าเกียดท่าน (เขวี้ยงก้อนหินอีก) ท่านแม่ไม่
 
รักข้าแล้ว ท่านถึงยกข้าให้ คนอื่นง่าย ๆ ข้าไม่ยอมหรอก หึ 
 
                 ในขณะที่โอหยางหลิงหลงระบายอารมณ์อยู่นั้น ชิง ชิง สาวใช้คนสนิท ก็มาตา
 
หาพอดี
 
ชิง ชิง     :   ประมุขน้อย อ่อ อยู่นี่เอง ข้าตามหาท่านซะทั่วเลย (ในมือถือตระกร้าไหมพรม
 
หลากสี และมีตุ๊กตาผ้าแพรอยู่ในตระกร้าด้วย)
 
หลิงหลง :   เจ้าตามหาข้าทำไม มีอะไร ตอนนี้ข้ากำลังโกรธ กำลังอารมณ์ไม่ดี ถ้ามีเรื่องไม่
 
เข้าหูข้าก็จะยิ่งโกรธ ยิ่งโมโห แล้วก็ยิ่งอารมณ์ไม่ดีเข้าใจมั้ย
 
ชิง ชิง     :   เอ่อ... คือว่า..ท่านประมุขให้ข้าคอยเฝ้าท่านไว้ ท่านประมุขว่าท่านอาจ
 
จะ......
 
หลิงหลง  :  เจ้าทำให้ข้าโมโห ยิ่งกว่าเดิม นะ ชิง ชิง (จ้องหน้าชิง ชิง ด้วยแววตากรึ่งโกรธ
 
กรึ่งนึกสนุก) ดีละ ในเมื่อเจ้ากล้าทำให้ข้าโมโหมากกว่าเดิมด้วยการเอ่ยถึงท่านแม่ ข้าจะจับ
 
เจ้าไปแขวนไว้บนต้นไม้ สัก 3-4 ชั่วโมง ก็แล้วกันเพื่อเป็นการลงโทษ
 
                   ขยับเข้าไปหาชิง ชิง แล้วพลันสายตาก็ไปเห็น ตุ๊กตาผ้าแพรที่อยู่ในตระกร้าที่
 
ชิง ชิง สาวใช้ถืออยู่
 
 
ชิง ชิง      :   โธ่...ประมุขน้อย อย่างแกล้งข้าเลยนะ
 
หลิงหลง  :   (กำลังมองตุ๊กตาผ้าแพรแล้วคิดได้) ได้ ข้าจะไม่จับเจ้าไปแขวนไว้บนต้นไม้ แต่
 
เจ้าต้องไปทำตุ๊กตาผู้ชายแบบนั้นมาให้ข้า เอาตัวใหญ่ ๆ ด้วย เจ้าต้องทำมาให้ข้า 100 ตัว
 
ทำให้เร็วที่สุดด้วย เข้าใจมั้ย ไปทำมาให้ข้าเดี๋ยวนี้
 
ชิง ชิง      :   ค่ะ ประมุขน้อย ข้าจะรีบทำมาให้ท่าน 
 
                แล้วชิง ชิง ก็ไประดมสาวใช้ทั้งหลายมาช่วยกันนั่งทำตุ๊กตาผู้ชายให้กับ หลิง
 
หลง เมื่อหลิงหลงได้มาแล้วนางก็นำ กระดาษที่เขียนด้วยหมึก เป็นชื่อ ของ ซ่างกวานซื่อ
 
หลาง มาแปะไว้กับตุ๊กตา ผ้าแพร แล้วนำไปแขวนไว้บนต้นไม้ หลายต้นและ นำไปผูกติดกับ
 
เสา แล้วนางก็ใช้ เข็มพิษโบตั๋นปลิดวิญญาณ ซัดใส่ตุ๊กตา ซ่างกวานซื่อหลาง
 
หลิงหลง   :  นี่แนะ นี่แนะ นี่แนะ (ตุ๊กตา ซ่างกวานซี่หลาง ซึ่งตอนนี้ก็มี เข็มพิษปัดอยู่เต็ม
 
ไปหมดแล้ว) ข้าเกียดเจ้า ๆ นี่ ๆ ตายซะเถอะ 
 
                   ตุ๊กตาที่ผูกไว้กับเสาโดนเข็มพิษซัดใส่จนพรุน ส่วนตุ๊กตาที่แขวนไว้บนต้นไม้
 
นั้นโดนซัดจนนุ่น
 
กระจาย ในขณะที่หลิงหลงกำลังทำร้ายตุ๊กตาซ่างกวานซื่อหลางอยู่นั้น เจ้าของชื่อที่อยู่บน
 
ตุ๊กตานั้นกำลังฝึกวรยุทธอยู่ ก็มีอาการแปลก ๆ เกิดขึ้น
 
ซื่อหลาง   :  ฮึย ย้า (กำลังฝึกวิชา วาดมือวาดเท้า ตีลังกา กลับหน้ากลับหลังอยู่) เฮ้ย โอ้ย
 
~ย ทำไมรู้สึกเจ็บ ๆ ที่หน้าอกเนี่ย โอ้ย~ย ที่หัวด้วย โอ้ย~ย ที่ขาด้วย โอ้ย~ย เฉินกัง ๆ มา
 
นี่พาข้าไปพักที
 
เฉินกัง      : นายน้อย ท่านเป็นอะไร ไป
 
ซื่อหลาง   : ไม่รู้สิ มันรู้สึกเหมือนกับโดนเข็มแทงเลย โอ้ย~ย
 
เฉินกัง      :  ข้าว่าท่านพักก่อนเถอะ ท่านอาจจะฝึกมากไปก็ได้
 
ซื่อหลาง   :   แปลกจริง ๆ
 
เฉินกัง      :   นายน้อยแล้วทำจะทำยังไงกับเรื่องที่ ท่านประมุขเอ่อ....
 
ซื่อหลาง   :   เรื่องที่ท่านพ่อจะให้ข้าแต่งงานกับโอหยางหลิงหลงอะหรอ
 
เฉินกัง      :   เอ่อ ครับ ท่านคงไม่...
 
ซื่อหลาง   :  ข้าก็ยังไม่ได้คิดหรอกนะ มันยังอีกนาน ข้าว่ามันอาจจะมีการเปลี่ยนแปลงก็ได้
 
เพราะว่าข้ายังไม่คิดที่จะแต่งงานในเร็ววันนี้แน่
 
เฉินกัง     :   แต่ว่าท่านประมุขจะให้ท่านแต่งงานเดือนหน้านิ
 
ซื่อหลาง  :   ข้ามีแผนจะไปท่องยุทธภพก่อน และข้าก็อยากตามหาคัมภีร์จิ่วหลงด้วย
 
เฉินกัง     :   ถ้างั้นท่าน....
 
ซื่อหลาง   :   เจ้าไปเตรียมของให้พร้อมเราจะเดินทางกันคืนนี้
 
                เมื่อหลิงหลงเหนื่อยจากการระบายใส่ซ่างกวานซื่อหลางแล้ว นางจึงหยุดพัก
 
แล้วก็เกิดคิดได้ขึ้นมา
 
หลิงหลง   :   ใช่แล้ว เราต้องหนี ถ้าไม่มีเจ้าสาวก็ไม่มีงานแต่ง ชิง ชิง (หันไปเรียกสาวใช้)
 
ชิง ชิง       :   ค่ะ ประมุขน้อย
 
หลิงหลง   :   เจ้าไปเตรียมของ คืนนี้ข้าจะหนี แล้วเจ้าก็ต้องไปกับข้าด้วย  แล้วเรื่องนี้ห้าม
 
ให้ใครรู้เข้าใจมั้ย
 
ชิง ชิง      :   อะไรนะคะ ท่านจะหนี หรอ
 
หลิงหลง   :   ใช่อีกไม่กี่วันท่านแม่ก็เข้าบำเพ็ญเพรียนแล้ว ท่านไม่รู้หรอก ในเมื่อท่านจะยก
 
ข้าให้คนอื่น ข้าก็ต้องหนี เจ้าไปเตรียมตัวให้พร้อม ข้าจะไปเตรียมของของข้าละ แล้ว รอให้
 
ค่ำก่อน อีก 5 ชั่วยามเจ้ามาหาข้าที่ห้อง
 
 ......................................โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ.............................