ตำนานจ้าวยุทธภพ

                       

[ บทนำ ]  [ บทที่ 1 ]  [บทที่ 2 ]  [ บทที่ 3 ] [ บทที่ 4 ]

---

 

                

             20 ปีให้หลัง จากเกิดศึกชิงคัมภีร์จิ่วหลง เฒ่าทมิฬและนางมารสารพัดพิษ ก็ยังคงตามล่าหาคัมภีร์จิ่วหลงทุกวิถีทาง แต่ก็ยังไม่ได้ข่าวคราว แล้วในวันหนึ่ง ที่พรรคไป๋หมู่ตัน ได้มีคนของพรรคเฮยหลงมาขอเข้าพบประมุขพรรคไป๋หมู่ตัน โอหยางเจี้ยนหนิง

 

ซาน ซาน     :   (ยกมือขึ้นทำความเคารพ) เรียนท่านประมุข มีคนของพรรคเฮยหลง มาขอ 

 

เข้าพบค่ะ

 

ประมุข      :   (นั่งอยู่บนบัลลังก์พอได้ยินลุกขึ้นทันทีด้วยความรวดเร็วจนผมปลิวสยาย) ไป 

 

เชิญเขาเข้ามา แล้วออกไป ! ให้หมดทุกคนถ้าข้าไม่สั่ง ห้ามผู้ใดเข้ามา หากขัดคำสั่งข้า ข้า

 

จะไม่เอามันผู้นั้นไว้ ไป!

 

ซาน ซาน    :   (ยกมือขึ้นทำความเคารพ) ค่ะท่านประมุข
 
               

                 ในขณะที่ ศิษย์ทุกคนและสาวใช้ ต่าง  วิ่งกันวุ่นออกจากพรรค ไป โอหยางหลิงหลง บุตรสาวคนเดียวของ โอหยางเจี้ยนหนิง ที่มีความเก่งกาจไม่แพ้ผู้เป็นแม่จึงถูกเรียกว่า ประมุขน้อย กำลังเดินเล่นอยู่ในสวน เห็นเข้า จึงเกิดสงสัยและเรียกถามกับศีษย์พี่

 

หลิงหลง     :  ศิษย์พี่ซาน ซาน เกิดอะไรขึ้น ทำไม เรือนรับรองถึงวุ่นวายแบบนี้

 

ซาน ซาน   :  ประมุขน้อย ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่มีคนของพรรคเฮยหลงมาขอพบท่านประมุข

 

จากนั้นท่านประมุขก็สั่งให้ทุกคนออกจากเรือนรับรองให้หมดถ้าไม่มีคำสั่งท่านประมุขไม่ให้

 

ใครเข้าไปเด็ดขาด

 

หลิงหลง     : แม้แต่ศิษย์พี่ซาน ซาน ด้วยหรอ

 

ซาน ซาน   : ใช่แล้วค่ะ เอ่อ ประมุขน้อย ข้าขอตัวก่อนนะคะ (แล้วซาน ซานก็รีบออกไป)

 

หลิงหลง    :  อือ (มองซาน ซาน เดินจากไป แล้วก็หันไปมองที่เรือนรับรอง) มีเรื่องอะไรกัน

 

แนะนะ ปกติเรื่องน้อยใหญ่ท่านแม่ก็ไม่เคยสั่งให้ศิษย์พี่ซาน ซาน

 

ออกมานิ ฮึ นึกว่าเรื่องแค่นี้ข้าจะหาทางรู้ไม่ได้หรอ (แล้ว หลิงหลงก็กระโดดเหาะขึ้นไปบน

 

หลังคาแล้ว เปิดหลังคาแอบดู)
                  

 

                 บนหลังคา ในขณะที่ หลิงหลงกำลังแอบดูอยู่นั้นก็ได้ยินการสนทนากันระหว่าง โอหยางเจี้ยนหนิง กับคนคนพรรคเฮยหลง จับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง

 

เจียเซิน     :   คารวะ ท่านประมุข โอหยาง ข้าน้อย หลี่เจียเซิน ศิษย์ของประมุขซ่างกวาน

 

ท่านประมุขของเราได้ส่งข้ามามอบจดหมายให้กับท่าน 2 ฉบับ  ท่านประมุขของเราบอกให้

 

ท่านอ่านจดหมายฉบับนี้ก่อน (หยิบออกมาส่งให้)

 

ประมุข     :  (รับมาอ่าน ข้างใน จดหมายฉบับแรก มีข้อความแรก " 20 ปี แล้ว ข้าว่าเราควร

 

ทำตามสัญญาที่ให้ไว้แก่กันได้แล้ว อีกหนึ่งเดือนให้หลังข้าจะส่ง ของขวัญและขบวนขัน

 

หมาก ชุดใหญ่ ไปให้ หากท่านต้องการสิ่งใดเพิ่มเติม ก็เขียนจดหมายแล้วมอบให้คนของข้า

 

ส่งมาได้ เมื่อท่านได้อ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว ท่านจะได้รับข่าวดี จากจดหมายอีกฉบับ " ) ฮะๆ

 

เฒ่าทมิฬ เจ้านี่รักษาสัญญาดีมาก ตกลง ข้าจะเขียน สิ่งที่ข้าต้องการเพิ่มเติม เจ้านะ เตรียม

 

จดสิ่งที่ข้าจะเพิ่มเติมจาก ประมุขของเจ้าด้วย โน้น กระดาษ และพู่กัน (ชี้ไปที่ตั้งกระดาษและ

 

พู่กัน)

 

เจียเซิน    :   (หยิบกระดาษและพู่กันขึ้นมาเขียน) ท่านต้องการอะไร ท่านประมุข

 

ประมุข    :   ข้าต้องการให้ บุตรชายของ นายเจ้า ห้ามมี หญิงอื่นใดนอกจาก ลูกข้า ยกย่อง

 

นาง ให้เกียตินาง หากบุตรชาย ของเฒ่าทมิฬ ทำให้ลูกข้าเสียใจ แม้แต่น้อยข้าไม่ปล่อยมัน

 

ไว้แน่ เท่านี้แหละ

 

เจียเซิน   :  (จดใส่กระดาษ และหยิบจดหมายฉบับที่ 2 ออกมาส่งให้ ประมุข ) นี่คือจดหมาย

 

ฉบับที่ 2

 

ประมุข   :   (รับมา เปิดอ่าน ในจดหมายมีข้อความว่า " เบาะแส ปรากฏแล้ว " ) เบาะแส

 

ปรากฏแล้ว ฮะ ๆ ๆ ๆ (หัวเราะเสียงดังแบบจอมมาร) ฮี ! (รู้ว่ามีคนแอบดูอยู่บนหลังคา นางจึง

 

ยกมือขึ้นแล้ว ใช้วิชากรงเล็บกระชากวิญญาณ ทำให้หลังคาพังทะลุลงมาและ ผู้ที่ตกลงมา

 

ด้วยก็คือ หลิงหลงหญิงสาวที่จะกลายเป็นเจ้าสาวในอีก1เดือนข้างหน้า) ได้ยินหมดแล้วใช่มั้ย

 

หลิงหลง

 

หลิงหลง   :  (ตกลงมากระแทก กำลังตระเกียดตระกายลุกขึ้น) โอ้ย~ย~ย เจ็บ (เอามือถู

 

สะโพก) ท่านแม่นะท่านแม่ ท่านก็รู้ว่าเป็นข้า  (หันไปมองหน้า เจียเซิน) แล้ว...ท่านผู้นี้คือ...

 

เจียเซิน     :  (ยกมือขึ้นทำความเคารพ) ประมุขน้อย ข้าน้อย หลี่เจียเซิน ข้าเป็นคนของพรรค

 

เฮยหลง และเป็นศิษย์พี่ของ ว่าที่สามีท่าน

 

หลิงหลง  :  (ถลึงตาทันทีและใช้วิชาฝ่ามือไร้เงา ตบหน้าหลี่เจียเซินทันที) ฮึ นี่แนะ บังอาจ

 

ว่าทีสามีอะไรกัน เจ้านี่วาจาสามหาว จริงๆ

 

เจียเซิน     :  (หน้าหัน เลย หันกลับมามี ริ้วสีแดงเข้มปรากฏอยู่บนแก้มขาวและ มีเลือดออกที่

 

มุมปาก) ข้าพูดเรื่องจริง

 

ประมุข     : หลี่เจียเซินเจ้ากลับไปก่อน เรื่องนี้ข้าจะจัดการกับนางเอง

 

เจียเซิน    :  (ทำความเคารพ) ข้าขอลา

 

 

 

               เมื่อ หลี่เจียเซิน ออกไปแล้ว โอหยางหลิงหลง จึงหันมา ตาเขียวใส่ โอหยางเจี้ยนหนิง ผู้เป็นแม่ทันที และมีท่าทางต่อต้านสุด ๆ กับเรื่องที่ได้ยิน

 

หลิงหลง  :  ท่านแม่ เจ้าหลี่เจียเซิน วาจาสามห้าวนั่น สมควรโดนข้า ฉีกปากนัก ทำไมท่าน

 

แม่ถึงปล่อยมันไปง่าย ๆ ละค่ะ

 

เจี้ยนหนิง :  มาถึงขั้นนี้แล้ว แม่จะไม่ปิดบังเจ้าอีก เจ้ากำลังจะแต่งงาน อีก 1  เดือนให้หลัง

 

หลิงหลง  :  แต่งงาน ! นี่ท่านแม่ล้อข้าเล่นใช่มั้ย (สีหน้าตกใจ)

 

เจี้ยนหนิง : แม่ไม่เคยพูดเลย (สีหน้าเคร่งขรึมมาก)

 

หลิงหลง  :  ท่านแม่ ! เพราะอะไร ทำไมข้าถึงจะต้องแต่งงานด้วย ข้าไม่แต่งหรอก (สบัด

 

หน้า)

 

เจี้ยนหนิง :  มันเป็นสัญญาที่ แม่ทำไว้กับเฒ่าทมิฬเมื่อ 20 ปีก่อน เจ้าปฏิเสธไม่ได้

 

หลิงหลง  :  ท่านแม่หมายถึง เฒ่าทมิฬประมุขพรรคเฮยหลง ใช่หรือไม่

 

เจี้ยนหนิง : ใช่เจ้าจะต้องแต่งงานกับ ซ่างกวานซื่อหลาง ลูกชายของ เฒ่าทมิฬ

 

หลิงหลง  :  (หาทางปฏิเสธ พยายามออดอ้อนผู้เป็นแม่) เอ่อ...ท่านแม่ ท่านไม่รักข้าแล้วหรอ

 

ท่านถึงจะส่งข้าไปอยู่กับลูกชายของเฒ่าทมิฬอะ ท่านแม่ลอกคิดดูสิ เฒ่าทมิฬ อะเป็นตาแก่ที่

 

 

ชอบทำตัวแปลก ๆ ลึบลับ เก็บตัว แล้วก็โหดเหี้ยมด้วยแล้วข้าก็เป็นสาวน้อยผู้บอบบาง    

 

 

เกิดวันดีคืนดีเฒ่าทมิฬเกิดเห็นข้าเป็นอาหารว่างขึ้นมา จะทำไงละค่ะ ท่านแม่ข้านะเป็นลูกสาว

 

 

คนเดียวของท่านนะ ท่านจะทนเห็นข้าเป็นอาหารว่างได้หรอ

 

 

เจี้ยนหนิง : หุบปากนะ ยังไงเจ้าก็ต้องแต่งกับ ซ่างกวานซื่อหลาง เรื่องนี้เจ้าไม่มีทางปฏิเสธ

 

 

ได้ มันเป็นข้อตกลงที่แม่ตกลงไว้กับเฒ่าทมิฬ (หันกลับมาจ้องหน้าหลิงหลงด้วยสายตาคม

 

กริช)

 

 

 

หลิงหลง  : (หลิงหลงจ้องสายตาตอบผู้เป็นแม่หากแต่ที่ต่างกันคือแววตา แววตาของหลิง 

 

หลงเป็นแววตาที่ทั้งน้อยใจ เสียใจ) ข้าไม่เข้าใจ

 

  

ตกลงระหว่างท่านกับเฒ่าทมิฬ โหดเหี้ยมนั่น ท่านแม่เกลียด ผู้ชายทุกคน  ข้าใช่แซ่ตามท่าน

 

 

แม่เพราะว่าท่านพ่อทำให้ท่านแม่เสียใจไม่ใช่หรอ ท่านห้ามข้าเอ่ยถึงท่านพ่อ และท่านก็พร่ำ

 

 

บอกข้ามาตลอดว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้ ข้าคิดว่าท่านแม่เกลียดผู้ชายซะอีก ขนาดรับศิษย์ท่านก็รับ

 

 

แต่ผู้หญิง และห้ามพวกนางมีความรักเด็ดขาด แล้วในพรรคเราท่านก็ห้ามไม่มีผู้ชายแม้แต่คน

 

 

เดียว แล้วทำไมอยู่ดี ๆ ท่านถึงจะให้ข้าแต่งงาน

 

 

เจี้ยนหนิง : ได้ในเมื่อเรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าจะเล่าเหตุการณ์เมื่อ 20 ปีก่อนให้เจ้าฟัง " เมื่อ

 

 

20 ปีก่อน ในวันชุมชุนชาวยุทธ แม่กับเฒ่าทมิฬได้ประลองฝีมือกับสุดยอดฝีมือทั้งหลาย โดย

 

 

มี คัมภีร์จิ่วหลงเป็นเดิมพันผู้ใดเป็นสุดยอดฝีมือจะได้เป็นเจ้าของคัมภีร์จิ่วหลง ไต้ซือ เฉินเฮ่า

 

 

หมิ่น จากวัดเส้าหลิน นักพรตหล่อเจียเหลียง แห่งสำนักบู้ตึ้ง ปรมาจารย์หลิวเต๋อหัวแห่งสำ

 

 

นักตักม้อ  และซือไท่ หลินซินหยู จากเขาหัวซาน ทั้งหมดพ่ายให้ แม่กับเฒ่าทมิฬ ทำให้แม่

 

กับเฒ่าทมิฬต้องประลองกัน เราประลองกัน 10 วัน 10 คืน ก็ยังไม่รู้ผล แพ้ชนะ วิชา มังกร

 

 

ดำสยบมารของเฒ่าทมิฬช่างร้ายกาจจริง ๆ ท่วงท่างดงามสมชายชาตรีแต่แฝงด้วยความ

 

 

ร้ายกาจดุดัน นี่ถ้าเราไม่ยุติการประลองแม่คงจะได้เห็นกระบวนท่าทั้งหมด น่าเสียดายจริง ๆ

 

 

แต่ก็ สู้วิชา ฝ่ามือไร้เงาของแม่ไม่ได้หรอก ยิ่งใช้คู่กับ วิชากรงเล็บกระชากวิญญาณด้วยแล้ว

 

 

หึ เจ้าเฒ่าทมิฬก็ยากที่จะเอาชนะแม่ได้ แต่วิชา มังกรดำพันหน้าของเฒ่าทมิฬก็ไม่เลว จน

 

 

เราทั้งคู่ต้องยุติการประลองเนื่องจาก อ่อนเพลีย ร่างกายขาดน้ำและอาหาร แม่และเฒ่าทมิฬ

 

 

จึงได้ทำข้อตกลงกันในอีก 7 วันให้หลัง เฒ่าทมิฬยอมให้แม่นำคัมภีร์จิ่วหลง ไปคัดลอก 

 

 

โดยมี  ไต้ซือ เฉินเฮ่าหมิ่น นักพรตหล่อเจียเหลียง ปรมาจารย์หลิวเต๋อหัว และ ซือไท่ หลินซิ

 

 

นหยู เป็นสักขีพยาน ว่าทั่วทั้งปฐพีมีแม่และเฒ่าทมิฬเท่านั้นที่มี คัมภร์จิ่วหลง ในวันนั้นใน

 

 

ขณะที่มีการทำสัญญาอยู่นั้น นังศิษย์ทรยศ หยางอัน กับไอ้ศิษย์ทรยศเฒ่าทมิฬ หลิ่งชิง มัน

 

 

ทั้งคู่ แอบลักลอบ มีความรักต่อกันแล้วมันยังกล้า ขโมยคัมภีร์จิ่วหลงไปอีกตอนที่ ไอ้หลิ่งชิง

 

 

มันส่งคัมภีร์จิ่วหลงให้นังหยางอัน มันทั้งคู่ก็ตัวเบาหลบหนีไป ในตอนนั้นเอง ทำให้แม่และ

 

 

เฒ่าทมิฬได้ทำสัญญากันไว้ หากมีลูกเป็นชายทั้งคู่ พวกเราจะต้องส่งลูกชายไปเป็นศิษย์ของ

 

 

อีกฝ่าย หากมีลูกเป็นชายหญิงจะให้แต่งงานกัน เพื่อเราทั้งคู่จะได้ร่วมมือกันตามหาเบาะแส

 

 

ของคัมภีร์จิ่วหลง " เมื่อแม่และเฒ่าทมิฬฝึกสำเร็จเราจะทำลายมันซะ เพื่อไม่ให้เกิดการนอง

 

 

เลือดอีก แล้วตอนนี้ เฒ่าทมิฬได้เบาะแส ของคัมภีร์แล้ว เค้าจึงส่งหลี่เจียเซินมาเพื่อบอกแม่

 

 

และยังทวงสัญญาที่ทำไว้ นั่นคือการแต่งงานระหว่างเจ้ากับ ซ่างกวานซื่อหลาง

 

 

 

....................โอหยางหลิงหลงจะทำอยางไร ต่อไปโปรดรอติดตามนะค่ะ..............