Gentleman Badboy...รักนะนายสุภาพบุรุษวายร้าย

“อ๊าาาาๆๆๆ >0<” ฉันกรี๊ดอย่างตกใจอย่างแรงกับเหตุการณ์เมื่อซักครู่ พลางหลับตาปี๋ นึกถึงพ่อแก้วแม่แก้วๆ....เอ๊ะ เงียบแห๊ะ 0.< ลืมตาข้างนึงมองไปรอบๆและนอกกระจก ก็พบว่ามีผู้คนแห่มาดูแลมโบร์กินีกันเต็มถนน ฉันเปิดประตูรถออกมาพร้อมกับมองๆดูสภาพภายนอกของรถกับก้มลงมองดูตัวเองว่ามีบาดแผลมั้ย   แต่รู้อะไรมั้ยคะ ฉันไม่ชอบให้คนมามองด้วยสายตาเหมือนกับฉันเป็นอีบ้าเลย - - น่าอายชะมัด
‘ดูสิเธอ หล่อนคงเป็นพวก ลูกคุณหนูมีรูที่สมองเนอะ ขับรถหรูซะป่าว’
‘ใช่ๆๆ ซื่อบื้อชะมัด’
‘ชิส์! น่าหมั่นไส้’
อะไรแว่วๆวะ - - นินทาฉันล่ะสิ หึ! อิจฉาก็ไม่บอกนะตัวเธอพวกนี้ - -* กระซิบไรให้มันเบาๆหน่อยก็ได้มั้งคะ กลัวเดี๊ยนไม่ได้ยินรึไง อ่ะโด่ แน่จริงไม่แหกปากพูดเลยล่ะ ชิ้เช้อะช้ะ!
                “นี่เธอ ขับรถประสาอะไรห๊ะ เธอเกือบจะขับรถชนฉันนะ” เสียงหล่อๆ ปนกับเสียงใสๆเร็ดเข้ามาในหูฉัน ทำให้อดไม่ได้เล้ย ที่จะเหงนหน้าขึ้นไปดูว่าหน้าตาเป็นเยี่ยงกับเสียงรึเปล่า แต่ที่ต้องเหงนนี่ไม่ใช่เพราะอะไร ก็นายนั่นมันสูงประมาณเปรตเดินดิน ถ้าไม่เหงนหน้า หน้าฉันก็อยู่ตำแหน่งเดียวกับหน้าอกแผงใหญ่น่าซบของอีตานี่ล่ะ
                ...........0.0
โอ้วว..ซาร่าและพาราเซตาม้อล จอร์ชว่ามันยอดมากเลยอ่า ผมสีน้ำตาลปนดำซอยไล่ระดับลงมาจนถึงต้นคอคิ้วดกดำ ดวงตาออกคมๆแต่ฉายแววทะเล้น จมูกช่างโด่งเป็นสัน แก้มเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงบางคนซะอีกมีสีชมพูระเรื่อๆแบบธรรมชาติบริเวณรอบแก้ม ไหนจะปากสีชมพูๆดูอวบอิ่มน่ากัด -.,- น่าอ่าหย่อยจัง และอีกอย่างสิวซักหัวยังไม่โผล่เลย ^0^ คนอะไรหล่อหน้าใสไร้สิวชวนให้หิวจริงๆเลยแห๊ะ  โฮะๆๆๆ
                “เธอ....เอ่อ เป็นไรน่ะ จ้องฉันนานแล้วนะ เขินเป็นนะอยากจะบอก-///-“ อุ๊ยตาย ฉันไปจ้องหน้าเขาหรอเนี่ย ก็แค่พิจารณาใบหน้าเล็กน้อยเองนะ + +  แต่นายอ่ะ อย่าเขินได้มะ นายยิ่งเขินยิ่งน่ารักนะ รู้ตัวป่ะ ถ้าฉันละลายใครจะรับผิดชอบห๊ะ!! >//0//<
                “คือ...ฉันขอโทษละกันนะ ที่ขับรถไม่ระวังเลย..เกือบชนนายเข้าอ่ะ ฉันผิดเองแหละ ขอโทษด้วยนะ ขอโทษๆๆๆๆๆๆๆๆ...” ฉันกะจะพูดคำว่าขอโทษอีกนะ ถ้านายนี่ไม่พูดขัดขึ้นมาก่อน
                “ไม่เป็นไร แค่เธอขอโทษฉันก็พอใจแล้ว” ฟิ่ววว~~... นึกว่าจะเอาเรื่องซะแล้ว เห็นตอนแรกโวยวายซะน่ากลัวเชียว = =   “...แต่!!!!! เธอต้องพาฉันไปกินข้าวนะ หิวมากเลยอ่ะตั้งแต่เที่ยงแล้วยังไม่ได้กินไรเลย” ง่ะ =[]= ไหงงี้ล่ะ แล้วที่ฉันนัดยัยอุ๊บไว้ล่ะจะทำไง ถ้าปฏิเสธเขาจะทันมั้ยนะ
                “เอ่อ...ฉันมีนัดอ่ะ ถ้าไปสายเพื่อนมันคงโกรธฉันแย่เลย คงไปทานกับนายไม่ได้หรอก ขอโทษอีกรอบนะ ( _ _ )” ฉันทำหน้าสำนึกผิด พลางก้มหัวให้เขาไป2-3รอบ ก่อนจะสังเกตว่า ฝูงชนได้หายไปแล้ว เหลือแต่ฉันกับนายนี่ที่ยืนอยู่กลางถนน ใกล้ๆกับรถฉัน โชคดีนะที่วันนี้การจราจรไม่ติดขัดมาก ถึงจะอยู่กลางถนน ก็ไม่เป็นปัญหาแต่อย่างใด
                “เฮ้อออ~~ วันนี้มันวันอะไรนะ ถึงได้เจอแต่คนไร้น้ำใจ ไม่ไหวเล้ยคนสมัยนี้” เขาที่ดูเหมือนจะพูดลอยๆ แต่มันกลับกระแทกจิตใจเสียจริง - - คนอะไรหล่อแล้วยังประชดเก่งอีก - -*
                “หนิ ก็ฉันมีนัดนี่นา ใครจะบ้าให้คนอื่นที่ยังไม่รู้จักกันมาสำคัญแทนเพื่อนล่ะ จริงมะ? รึไม่จริง?” เอาเหตุผลมาอ้าง เผื่อมันจะได้ผล
                “เธอไม่ไปกับฉันก็ได้..” นั่นไงล่ะ หึหึ...นายนี้เข้าใจง่ายชะมัดเลย เกิดมายังไม่เคยเจอใครเท่านายเลยนะ  โฮ่ะๆๆๆ ^0^   “...แต่ฉันจะไปกับเธอ ^__^”   เวรกรรม ขอถอนคำพูดเมื่อครู่แล้วกันนะ ฉันล่ะอนาจกับนายนี่จริงๆเลยเชียว __ __*
                Rrrrr…..Rrrrr…   ยัยอุ๊บโทรมาตามจนได้สิ - -
                “ฮา...”
                (นี่แก๊!!...ถึงรึยังห๊ะ! เหนียงฉันมันเริ่มหย่อนแล้วน้ะ! รู้มั้ยฉันรอแกตั้งแต่4โมงเย็น นี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะย้ะ!! ยัยสากกะบ๊องตื้นเอ๊ย!...นี่ถ้าไม่เห็นว่าแกเป็นถึงลูกเจ้าของเครื่องสำอางที่ฉันใช้อยู่ล่ะก็ ฉันจะร่ายยาวกว่านี้เลยรู้มั้ย ไอ้ซันนี่!!!!”) ฉันเอาโทรศัพท์ออกจากหูในระยะรัศมี3เมตร(เว่อร์ไป) ยังไม่ทันที่ฉันจะ ‘ฮาโหลว’ และใส่สำเนียงเสียงอันไพเราะ ยัยบ้านี่มันก็บ่นๆๆๆปนด่า ถ้าแกไม่ใส่อารมณ์มากฉันอาจจะรักแกมากกว่านี้นะเพื่อนนะ = =
                “เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะ ขอเคลียร์ก่อน”
                (เรื่องของแกเหอะ แต่เซ็นทรัลน่ะ ไม่ไปแล้วนะ ไปผับเลยแล้วกัน)
                “อ้าวทำไมไม่ไปล่ะ วันนี้กะจะไปเดินซื้อนู่นนี่นั่นอ่ะ” ชีวิตนี้ถ้าไม่มีการช้อปปิ้ง ชีวิตฉันคงไม่สมบูรณ์อ่ะนะ ถ้าไม่ได้ไปฉันคงได้ลงแดงแหงๆ T T
                (ไปกับกบเถอะแก ทุ่มนึงแล้วเนี่ยนะ ในห้างเขาเก็บๆกลับไปหมดแล้วแหละฉันว่า) กับกบงั้นหรอ ฉันยอมไปกับกบก็ได้ เพียงแค่ให้ฉันได้เดินช้อปเป็นพอ (เป็นเอามากนะ)
                “งั้นก็ได้ - - เจอกันที่ผับเดิมนะ บายจ่ะ” ตุ๊ดๆๆๆๆๆ
กลับมาเคลียร์เลยดีกว่านะ หึ้ม เอาล่ะ ไม่รู้ว่าจะเอาไงดีกะหมอนี่ จะไม่สนใจสิ่งที่เขาพูดและเดินขึ้นรถ มันคงจะดูเสียมารยาทเกินไปนะ เอางี้และกันนี่เป็นทางเลือกที่ดีที่สุด เพราะมันเป็นทางเลือกเดียวแล้ว = =...ก็คงจะต้องยอมให้นายหน้าหล่อไปด้วยซะแล้วสิ เฮ่อ~…เกลียดคนหน้าตาดีก็เพราะเงี้ยะแหละ ชอบบังคับคนอื่นทางหน้าตาและรูปลักษณ์
                “ตกลง” ฉันพูดห้วนๆ
                “ว่าไงนะ?” เขาถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นหน้านายนี่มันหอมชะมัด ขอเอาไปดมที่บ้านซักคืนได้ป่าวเนี่ย
                “ฉัน...ฉะฉันให้นายไปด้วยก็ได้”
                “^^ ขอบคุณครับ จะไปกันเลยมั้ย?” ถ้าไม่ไปเลยก็โดนยัยอุ๊บเช่งยาวน่ะสิ ถามทำด๋องไรเนี่ย
                ฉันพยักหน้าให้เขา พลางเดินไปยังรถสปอร์ตคันเก่ง ที่ไม่มีรอยขีดขวนจากเหตุการณ์เมื่อกี๊มากนัก จะมีก็แต่ตรงท้ายรถ สีถลอกเล็กน้อย
ก้นฉันพร้อมที่จะนั่งตรงเบาะฝั่งคนขับแล้ว แต่ไอ้นายนี่กลับกระชากแขนอันบอบบางและขาวใสของฉัน เจ็บนะเฟ่ย!! T0T
                “ไม่ต้องขับหรอก เดี๋ยวฉันขับให้ เกิดเธอซิ่งผิดเวลาอีกเรื่องเมื่อกี๊ก็จะไม่เกิดซ้ำไงล่ะ ^^” ว้าว สุภาพบุรุษจัง อยากได้มาเป็นว่าที่สามีอ้ะ! >.<
 
                รถคันหรูแล่นมาจอดเทียบริมทางเดินของซอยดำ ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันถึงเรียกซอยนี้ว่าซอยดำ ก็เพราะภายในมันดำทมึน ทั้งเปลี่ยวทั้งน่ากลัว บริเวณซอยจะมีตึกร้างซึ่งเมื่อก่อนเคยถูกทำเป็นอพาร์ทเม้นท์ แต่หลังๆดูเหมือนจะมีนักศึกษาที่ผิดหวังจากความรักมาคิดสั้นที่นี้อยู่บ่อยๆ ได้ยินมาว่าเฮี้ยนมาก เลยมีคนขนของออกจากอพาร์ทเม้นท์หมด สุดท้ายเลยต้องมาร้างแบบนี้แหละ ตอนแรกที่ยัยอุ๊บมันพาฉันมา ยอมรับเลยว่ากลัวจนฉี่เร็ด นานๆเข้าเริ่มมาบ่อยจนความกลัวนั้นได้หายไปหมดแล้วล่ะ
                ฉันเปิดประตูรถและพานายนี่เข้าไปในซอยดำ ดูท่าทางเขาจะกลัวมากเลยนะ น่าแกล้งชะมัด ยิ่งเห็นเม็ดเหงื่อก้อนใหญ่ๆที่ขอบหัวเขาแล้ว ...สนุกล่ะคราวนี้ ^0^
                “นี่นาย นายรู้มั้ยว่า..แถวนี้น่ะ เคยมีเรื่องเล่านะ” ฉันพูดพลางทำเสียงสั่นๆเย็นๆ สร้างบรรยากาศให้มันดูโหยหวน
                “ร่ะ...เรื่องหรอ อย่าได้เล่าเชียวนะ” หึหึหึหึ...
                “ฟังหน่อยน่า ตื่นเต้นดี”
                “ไม่อ่ะ เอ้อ แล้วจะถึงยังเนี่ย” เขาปฏิเสธพร้อมเปลี่ยนเรื่องทันที
                “เห็นไฟนั่นมั้ยล่ะ”
                “ไฟ?...ไหนอ่ะ” เขาทำหน้างง พลางชะเง้อมองไปข้างหน้า
                “อย่าบอกนะว่า...นายมองไม่เห็นน่ะ 0-o” น้ำเสียงเย็นยะเยือกได้หลุดออกมาจากปากฉันอีกครั้ง ก่อนจะแสร้งมองไปยังข้างหน้าและหยุดมองตรงจุดๆนึง ขอบอกเลยว่าหน้าของหมอนี่ตอนนี้ เหมือนคนใกล้จะเข้าศรีธัญญาเลยอ้ะ 55+ ฮาชะมัด
                “เย้ยยย!...นี่เธอ! เฮ่ยๆๆๆ เธอมันพวกมีซิกเซ้นท์หรอ?? โอ้วไม่นะ แม่จ๋าช่วยผมที T0T”
                “กร๊ากๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ โอ๊ยๆ ไม่ไหวๆ ท้องจะแข็ง ฮ่ะๆๆๆ” ฉันหลุดขำไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่ฉันกำลังขำใส่นั้น ได้จ้องฉันเหมือนกะจะกินเลือดกินเนื้อเลยทีเดียว
                “ตลกมากมั้ยครับ คุณผู้หญิง หึหึ เธอตายแน่ ยัยบ้า!” เขาว่าและจู่โจมโดยการเอากำปั้นใหญ่ฟาดเข้าเต็มหัวฉันอย่างแรง
                ป๊อก!!...
                “โอ๊ยยย อีตาบ้า นายทำอะไรของนายเนี่ย แสบอ้าา..T.T” เขาไม่คิดบ้างหรือไงนะว่าหัวอันบอบบางของฉันจะระบมมากแค่ไหน แรงก็ไม่ใช่จะน้อยๆนะพ่อคู๊นน...
                “แล้วใครใช้ให้เธอมาหลอกฉันกันล่ะ แสบมากนักนะ จับกดให้เลย” จับกด?? 0 0
                “นายว่าไงนะ ไอ้ป่าเถื่อน”
                “ชื่อผมก็มีนะครับ ยัยแสบ” อ๊าย กล้ามาว่าฉันว่า ยัยแสบได้ไงคะ ฮึ่ย!...ยังงี้มันต้องถอนหน่อยแล้ว
                “ฉันชื่อซันนี่ย่ะ ไม่ใช่ยัยแสบนะ ไอ้เถื่อน > <” ฉันเน้นคำว่า ไอ้เถื่อน พร้อมกับเตะเข้าที่หน้าขาของเขา จนเขาต้องร้องโอดครวญจับขาตัวเองดิ้นพล่านๆไปมา ฮ่าๆสะใจเจ๊
                “ฉันก็ชื่อเพียวนะ ไม่ใช่ไอ้เถื่อน” หึ้ม! เพียวงั้นหรอ ชื่อเพราะจังไม่เหมาะกะนิสัยเลยอ่ะ - - แย่จริงๆ
 
.............................................................................................
แหม่ ตอน2ละ เหนคอมเม้นปุ๊บ ใจก็ชื้นนนน...
เลยยอมเอาตอน2มาลง 55+
นี่ถ้าไม่มีคอมเม้นกะจะไปโดนตึกตายซัก20รอบนะ (เว่อละๆ- -)
สำหรับเรื่องนี้แล้วอาจจะเปนเรื่องที่พลอยจริงจังล่ะมั้งนะ
เพราะตั้งใจมาก มากๆ มั่กๆๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ในเนื้อเรื่อง นากเอกจะค่อนข้าง อ่านะ
ส่วนพระเอกก็จะค่อนข้าง อ่านะ
อ่านๆไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ
ช่วงนี้ร้อน อารมณ์เปลี่ยนแปลงบ่อย
ยังไงก็ สงกรานต์นี้ ขอให้ 'โชคดีมีไข้ ไม่ปลอดภัย ไร้สุข'
ล้อเล่น... สงกรานต์พลอยจะไปพัทยา
ใครจะไปไหนบ้างเนี่ย... (พลอยไม่อยากรู้หรอก ถามไปงั้น มันเปนธรรมเนียม)
สุดท้ายแล้วเม้นๆ นะคะ เม้นๆ