Gentleman Badboy...รักนะนายสุภาพบุรุษวายร้าย

              บรรยากาศภายในบ้านหลังใหญ่ที่แสนคุ้นตา ก็จะไม่ให้คุ้นได้ไงกัน ก็ฉันอยู่มาตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่นา ใช่..บ้านหลังนี้มีความผูกผันกับฉันมากเสียจนถ้าขาดบ้านหลังนี้ไปก็คงจะเสียใจแบบสุดพลังแน่ๆเลย เพราะอะไรน่ะหรอ หึ...พ่อฉันน่ะได้สร้างบ้านหลังนี้ขึ้นมาเพื่อที่จะเป็นมรดกให้ฉันก่อนท่านจะเสียน่ะสิ ตอนนั้นฉันพึ่งจะ5ขวบจำได้เลยว่า ฉันร้องไห้ฟูมฟายเป็นเด็กโดนน้ำร้อนลวกเลยทีเดียว (โอ้ รุนแรงเหมือนกันนะ) แม่ก็เข้ามาปลอบประโลมจนหยุดร้องและหลับไป ตื่นขึ้นมาอีกที ฉันก็ร้องไห้อีกรอบ กว่าจะทำใจได้ก็ซักสี่ห้าเดือน พอย้ายมาอยู่บ้านหลังนี้อีกประมาณ6ปี แม่ฉันที่เป็นเจ้าของกิจการเครื่องสำอางเบรนด์ดังของประเทศไทย ก็ไปขยายกิจการที่ญี่ปุ่น และจะส่งเงินมาให้ทุกๆเดือน จะกลับมาประเทศไทยได้ก็แค่ปีละ7ครั้งหรือปีละอาทิตย์เท่านั้นเอง ก็ช่วงหยุดสงกรานต์น่ะแหละนะ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
              “คุณหนูคะ อาหารเย็นจะทานเลยมั้ย เดี๋ยวป้าจะได้เตรียมไว้ให้” เสียงสาววัยทองย่างเข้าวัยชราตะโกนดังเข้ามา
อ้อ ลืมบอกไป ฉันไม่ได้อยู่คนเดียวหลอกนะ ยังมีป้าหนิวที่เป็นทั้ง แม่บ้าน พี่เลี้ยง และคุณครูสอนมารยาทของฉันล่ะ ป้าหนิวเลี้ยงดูฉันตั้งแต่ฉันเกิดเลยมั่ง เลี้ยงมาตั้งแต่ฉันอยู่บ้านเก่า ท่านก็ย้ายตามมาดูแลฉันถึงนี่ ผูกผันเหมือนเป็นญาติแท้ๆเลยล่ะ ^^ แล้วที่บอกว่าเป็นคุณครูสอนมารยาทน่ะ ป้าหนิวเขาเป็นถึงแชมป์มารยาทเชียวนะ ไม่อยากจะพูด แต่เข้มงวดชะมัดถึงเวลาจะโหดก็โหดแหละท่านน่ะ
               “อ๋อ ไม่ค่ะป้า เดี๋ยวซันจะออกไปทานข้าวกับเพื่อนน่ะค่ะ” ฉันตะโกนออกไปในระดับเสียงเดียวกัน
               “แล้วจะกลับมาเมื่อไหร่คะ ป้าจะได้ไปรอรับหน้าบ้าน” น้ำเสียงที่ดูเป็นห่วงฟังแล้วอบอุ่น ทำให้ฉันต้องเปิดประตูออกไปและยิ้มบางๆให้กับท่าน
               “ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องรอนะคะ วันนี้อาจจะดึกหน่อย ถ้าป้าหนิวง่วงก็นอนเลยค่ะ ^^”
               “ที่บอกว่าดึกเนี่ย ห้ามเกิน...”
               “5ทุ่ม ถ้าเกินจะโดนจับนั่งพับเพียบ4ชั่วโมง!....ใช่มั้ยคะ” ยังไม่ทันที่ป้าหนิวแกจะพูดจบฉันก็ตัดบทด้วยประโยคเดิมๆที่ป้าแกชอบพูดอยู่บ่อยๆ กับท่าทางทะเล้นชวนให้ป้าหนิวผุดยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย   แล้วไอ้บทลงโทษของป้าแกก็ไม่ใช่จิ๊บๆซะด้วยสิ บอกแล้วไงว่า ป้าหนิวน่ะถึงบทโหดก็โหดนะ เคยโดนแล้วแหละ เดินไม่ได้ไป2วันครึ่ง - -;;
                หลังจากฉันอาบน้ำแต่งตัวพร้อมที่จะออกไปเปิดหูเปิดตาสู่โลกกว้าง วันนี้กะว่าจะไปเดินห้างและ เข้าผับ นั่งเหล่หนุ่มๆกับยัย ”อุ๊บ” ที่โทรมาชวนฉันตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วให้เหตุผลว่า ‘บอกเร็วๆแหละดีแล้ว เดี๋ยวลืมบอกก็อดไปพอดี’ สาววัยมันส์บ้าเที่ยวอย่างมัน พกติดตัวไว้เวลาไปเที่ยวที่ไหนจะได้ไม่หลง เพราะมันรู้ทุกช่องทาง รู้ลึกรู้จริงไม่ทิ้งร่องรอย(<<เกี่ยว?)  ก่อนออกจากบ้านฉันไม่ลืมที่จะบอกลาป้าหนิวด้วยการถอนสายบัวหนึ่งรอบพร้อมกับไหว้เจ้าที่เจ้าทางบริเวณรอบบ้านให้ครบทุกองค์ แล้วค่อยไปสวีวี่วีได้
                Rrrrr…..Rrrrr….
เสียงโทรศัพท์ดัง หน้าจอโชว์เบอร์ของเพื่อนสนิทที่โทรชวนฉันออกเที่ยว...ยัยอุ๊บ...
                “ฮาโหลวววว....จ่ะๆกะลังจะถึงแล้ววว”
                (ไอที่ว่าถึงแล้วของแกน่ะ ถึงไหนวะ ฉันล่ะน้าาาอุตส่าห์แต่งหน้ามาซะเช้งๆ แล้วดูตอนนี้ซิ เหงื่อนี้เม็ดเป้งๆหยดๆๆหมดสวยเลยตู - - ) เสียงงี้ฉันเดาได้เลยว่า ยัยอุ๊บยืนรอฉันอยู่นานนมแล้วแน่ๆ อันที่จริงไม่ต้องเดาก็รู้อ่ะนะ = =
                “อีกแป๊บเดียวนะแกนะ กะลังจะออกจากบ้านเลยง่ะ” ฉันตอบไปตามความจริง ก็ใครใช้ให้โทรมาตอนนี้ล่ะ ทำไมไม่รอให้ถึงตรงจุดรีเทิร์นแล้วค่อยโทรมาห๊ะ!! (ตกลงใครผิดกันแน่นะ)
                (เอาเถอะว่ะ ฉันชักจะชินซะและกับพฤติกรรมแกน่ะ รีบๆมาละกันอย่าปล่อยให้เหนียงฉันยานก่อนนะ เซ็งชะมัด)
                “อ่ะจ่ะๆ ว่าแต่เจอกันที่เดิมเลยใช่ป่าว เซ็นทรัลพระราม1(มีด้วย?)นะ”
                (เออ นั่นแหละ แล้วจะไปไหนต่อค่อยว่ากัน)
                “อื้มๆ แค่นี้นะๆ จะออกจากรั้วบ้านละ”
                (เรื่องของแกเหอะ เจอกัน บาย) ตุ๊ดๆๆๆๆ ......
                หลังจากวางสายไปได้ซักพัก ฉันก็ขับรถสปอร์ตแลมโบร์กินีสีเหลืองสดตรงดิ่งไปยังจุดหมายปลายทางทันทีด้วยความเร็วเกิน 130 ใช่...หลายคนคงคิดว่าไม่แรงมาก แต่อย่าลืมสิ นี่มันรถสปอร์ตแลมโบร์กินีเชียวนะ แรงแบบบ้าพลังเลยทีเดียวเชียว แล้วที่ทำให้ฉันเสียวนี่ก็คือ...หึหึหึ ฉันพึ่งหัดขับมันได้เพียง 2เดือนเท่าน้าน!!! ให้ตายเถอะยังไม่เคยขับเกิน100เลยนะ โอ้วแม่เจ้าทำไมฉันถึงได้บ้าระห่ำยำไข่แดงขนาดนี้ T[]T ว่าแต่นั่นมันอะไรหว่า สูงๆ ขาวๆ เดินได้ และอีกอย่างมีผมด้วย ....
อ๊ากกกก!! คน! คน! คน! นี่หว่า เฮ่ยๆๆๆ หลบไปซิฟ้ะ ไม่เห็นรึไงรถฉันน่ะเฮ่ยยยยย เย้ยยยย!!!...
เอี๊ยดดดดดด.......