ร้ายสุดฤทธิ์ นายยากูซ่ากับยัยขี้อ้อน

"แม่คะ วันนี้หนูต้องไปเปลี่ยนชื่อจริงๆหรอ"ลูกสาวสุดสวยเดินเข้ามาโอบกอดแม่ด้านหลังหวังเพื่ออ้อนเธอ

"ใช่ลูก หนูต้องเปลี่ยน ไม่เปลี่ยนมันจะเป็นกาลกิณีต่อตนเอง และคนรอบข้างนะ"แม่ตอบเสียงเบาพร้อมเคาะกะทะผัดผัก

"แต่ชื่อนี้พ่อตั้งให้หนูนี่นา หนูไม่อยากเปลี่ยนมันเลย"เธอปล่อยมือจากแม่แล้วก็เดินออกห้องครัวไปพร้อมหน้าเศร้าๆ

"ยังไงหนูก็ต้องเปลี่ยน"แม่หันขวับพูดเพื่อให้ลูกสาวตนได้ยิน

"เฮ้อ"หญิงสวยิ่งทวีความน้อยใจเข้าไปใหญ่ แล้วก็เดินขึ้นห้องไปพร้อมน้ำตาที่เอ่อจนมันไหลออกมาซะจนหยุดไม่อยู่

'ชรรณกร มันเป็นกาลกิณีด้วยหรอ ฉันเกิดวันจันทร์ที่ 6 กันยายน 1993 เวลาตี2 มันเป็นกาลกิณียังไงล่ะเนี่ย ตั้งแต่เกิดมา16ปีนี้ย่างเข้า17 ฉันก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา หรือว่าแม่กับพ่อจะหย่า แล้วเราต้องอยู่กับแม่ พ่อจะหนีจากฉันไปงั้นซิ ไม่ใช่ๆ รึว่า รึว่า รึว่า อะไรอ่ะ ฉันไม่เห็นเข้าใจเลย ปวดหมองจริงๆเล้ย' ฉันนั่งคิดหาคำตอบว่าเพราะเหตุใดแม่ถึงให้ฉันเปลี่ยนชื่ออยู่เพลินๆ คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก ทำไมนะ เพราะอะไร ฉันงง ซะจริงๆ

~เฮ้ you รับสาย I ดิ~

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น พร้อมชื่อโชว์ที่หน้าจอ คือ daddy

"พ่อคะ"นั่นเป็นเสียงที่ฉันพูดออกไปเต็มเหนี่ยว เพราะด้วยความสงสัยเรื่องชื่อ และคิดถึงพ่อมากๆ

"ว่าไงลูกรักของพ่อ ได้ยินว่าแม่จะให้หนูเปลี่ยนื่อหรอลูก"พ่อกรองเสียงตามสายมา

"ใช่ค่ะพ่อ หนูไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องเปลี่ยน ทั้งๆชื่อมันก็ดีอยู่แล้ว"ฉีนถามด้วยความสงสัย

"แม่เค้าหวังดีไง อยากให้หนูมีชื่อเพราะกว่านี้ล่ะมั้ง"พ่อตอบเสียงสั่นเครือ

"หนูรู้นะพ่อเสียใจใช้ไห ตั้งแต่พ่อไปอยู่นิวยอร์กพ่อไม่เคยกลับมาบ้าน ตั้งแต่นั้นมาพ่อกับแม่ก็ขาดการติดต่อกัน หนูไม่เข้าใจ เรื่องนี้หนูก็สงสัยมา 3 ปีแล้ว รึว่าพ่อมีคนใหม่"ฉันพูดด้วยอารมณ์สุดขีด

"พ่อไม่เคยมีใครนอกจากแม่ หนูถามแม่ดูซิว่าอยากให้พ่อกลับไปไหม พ่อน่ะคิดถึงลูกคิดถึงแม่แค่ไหน แต่แม่ไม่เคยปล่อยโอกาสให้พ่อได้แก้ตัวเลยซักครั้ง"พ่อพูดด้วยเสียงสั่นๆเหมือนคนจะร้องไห้

"ไม่เอานะคะพ่อ พ่ออไม่ร้องนะ หนูเข้าใจค่ะว่าพ่อรู้สึกอย่างไร แล้วยังไงหนูจะลองขอแม่ให้พ่อกลับมาปรับความเข้าใจกันกับแม่นะคะ"

"ขอบใจมากนะลูก ส่วนเรื่องการเปลี่ยนชื่อ หนูไม่ต้อเสียใจไปหรอก เปลี่ยนก็ดีเหมือนกัน หนูจะได้มีชื่อเพราะๆ เพราะกว่าฃรรณกร"พ่อพูดจบเพียงแค่นั้นแล้วก็วางสายไป แต่ฉันคิดว่าหลังจากวางสายไป พ่อเขาคงร้องไห้เสียใจเป็นแน่แท้

เดี๋ยวมาเขียนต่ออีกนะคะ...จะไปอย่างไรต่ช่วยติชมด้วยนะคะ