FIX OF DEATH (ประดิษฐ์ความตาย)

   " คุณเอนดิสัน..." ผมได้ยินเสียงคนเรียก "วันนี้คุณดูดีจังเลยนะค่ะ" ผมมองเห็นกลุ่มผู้หญิงไฮโซกลุ่มใหญ่มองผมด้วยความตื่นเต้น และมีสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาทักทายผม "ช่ายๆ วันนี้คุณขับรถอะไรมาเหรอค่ะ ปอเช่ รึว่า เบนซ์ ค่ะ ดิฉันขอติดรถคุณไปด้วยได้ไหมค่ะ จบงานเลี้ยงนี้แล้ว" "อ้อได้สิครับ แต่ผมกลับดึกๆ หน่อยนะ" ผมตอบแบบเต็มใจ "ดึกแค่ไหนก็ได้ค่ะ" สาวน้อยยิ้มรับ ผมมองนาฬิกาที่ข้อมือที่เป็นนาฬิกาทองคำแท้ จู่ๆ ก็มีเสียงดังจากนาฬิกา และมีเสียงคนพูดออกมาจากนาฬิกาของผม "ขณะนี้เวลา 0.34 นาฬิกา วันที่ 24 กุมภาพันธ์ พุทธศักราช 2570 สภาพอากาศ มีเมฆหมอกเล๊กน้อย โปรดระวังฝนฟ้าคะนอง ไม่เหมาะแก่การเดินเล่น..." ผมกวาดสายตาไปรอบๆ มองเห็นผู้คนมากมาย เดินรอบผมเต็มไปหมด บรรยากาศรอบตัวของผมในตอนนี้มีแต่ความสุข เต็มไปด้วยความรัก ผมอยากจะอยู่แบบนี้นานๆ ผมเดินเล่นรอบๆงาน ผมสังเกตุดูว่านี้น่าจะเป็นงานอะไรซักอย่าง ของเหล่าไฮโซระดับประเทศ "คุณเอนดิสันครับ" ผมได้ยินเสียงคนเรียก" "ครับๆ" ผมหันตอบแบบตกใจเล็กน้อย ผมสังเกตุเห็นหน้าชายแก่ผมขาวโผลน หันมายิ้มตอบและพูดว่า "รถของคุณจอดอยู่บนสนามหญ้าของคุณชายครับ ช่วยขยับรถหน่อย" ผมงงเล้กน้อยและตอบกลับไป "อ้อเหรอครับ ผมลืมไป" ผมก้าวฝีเท้าเดินไปหารถผมทันทีบริเวณสนามหญ้าหน้างานเลี้ยง พระเจ้ารถ nissan skyline R34 สีดำจอดกลางสนามมันคือรถผม!! ตู้ด ตู้ด ผมเดินไปเปิดประตูรถเข้านั่งทันทีและหาที่เสียบกุญแจอยุ่พักใหญ่ จุ่ๆ ไฟก็สว่างขึ้นมาในรถและเสียงดังขึ้น "สวัสดีครับนายท่าน คุณต้องการจะสตาร์ทเครื่องหรือไม่" ผมก็งง จึงตอบไปว่า "เอาสิ... " ครึ้น บรึ้น บรึ้น เสียงเครื่องยนต์ทำงาน ผมก็เข้าเกียร์รถและขับไปด้วยความงง ทันใดนั้นผมเห็นกลุ่มสาวที่ทักทายผมตอนแรก10กว่าคน วิ่งตรงมาที่หน้ารถผม ผมหักหลบไม่ทัน จึงชนเข้าเต็มๆ กระโปรงหน้ารถ ให้ตายเถอะ ผมพูดกะตัวเอง "ซวยละไง" ผมเปิดประตูรถ แอ็ด..... "นายท่านจะลงไปจึงหรือ ข้องนอกอันตราย"  เสียงคอมพิวเตอร์ในรถดัง ผมงงเล็กน้อยแต่ก็ลงไป ให้ตายเถอะ กลุ่มสาวที่ผมชนเมื่อซักครุ่หายไป...ผมกวาดสายตามองรอบๆ จึงไปเจอผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง เธอนั่งอยุ่กับพื้นเต็มไปด้วยเลือด ผมจึงเดินเข้าไปเพื่อที่จะพาเธอไปโรงบาล ทันใดนั้น "หึ หึ หะ หะ หะ หะ ฮะ ฮ่า ฮ่า" เธอหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ผมจึงแปลกใจขึ้นมา คนป่วยไรฟะหัวเราะ จากนั้นผู้หญิงที่ผมเห็นเธอกลายเป็น ไม่...หัวเธอยืดออกมา และหมุนได้ราวกับ น๊อต ขาและแขนเธอก็ยืดออกมาทำให้เธอสูงขึ้นอย่างหน้าตกใจ ใบหน้าที่เคยสวยกลับเละจนสยองพาให้รู้สึกสะอิดสะเอียน เธอพุ่งตรงเข้ามาราวกับหิวกระหายอะไรซักอย่าง ผมวิ่งหนีเธอตรงไปที่รถ ผมสั่ง "สตาจได้..." ครึ้น ผมเหยียบคันเร่งมิด ด้วยความตกใจ ล้อฟรี อยู่กับที่ควันโขมง ให้ตายเถอะ เธอกำลังเดินเข้ามาที่รถ รถผมมันไม่ยอมวิ่ง เสียงเธอกรี้ดร้องอยู่หลังรถของผมมองผ่านกระจกหลังขนผมลุกโซนไปทั่งตัว ทำไมรถไม่วิ่งฟะ ทันใดนั้น เสียงคอมจึงเตือนดังขึ้น "นายท่านลืมดึงเบรคมือล้อหน้าขอรับ..." กรรมเวร ผมเอื้อมมือหาเบรคมือของรถซึ่งปกติไม่อยุ่กลางคอนโทรลก๊อยู่ด้านล่าง โอ้วพระเจ้ามันไม่มี ทันใดนั้นมีเสียงดังขึ้นจาดท้ายรถ ตู้ม..... เธอพยายามทุบประตูรถของผมราวจะเข้ามาเอาตัวผมให้ได้ ขนาดของเธอที่ผมมองเห็นในตอนนั้น เธอสูงมากกว่าตึก 2 ชั้นซะอีก มันเป็นอะไรที่ผมพูดได้ว่า สยองแสรด จนผมนึกได้ว่า รถคันนี้มันควบคุมด้วยคอมพิวเตอร์นิ ผมพูดขึ้นทันที "ปลดเบรคทุกชนิด ขับแบบ manaul" ทันใดนั้นมีเสียงตอบกลับมา "รับทราบขอรับ" รถผมพุ่งตรงไปข้างหน้าด้วยความเร็ว ผมเหยียบไม่คิดชีวิต และคาดว่าน่าจะพ้นจากเธอคนนั้นแล้ว ผมขับรถไปเรื่อยๆ ตามถนนในหมู่บ้านทาวเฮ้าส มองไปรอบๆ ผมเห็นไฟสว่างเต็มไปหมด ผมรู้สึกอุ่นใจ จึงตัดสินใจแวะเข้าปั้มแห่งหนึ่ง หวังจะหาอะไรมาทำให้เรารู้สึกดีขึ้นหน่อย ผมเข้าไปในมินิมาร์ท "สวัสดีค่ะยินดีต้อนรับ" เด็กสาวยิ้มให้ ผมยิ้มตอบแบบไม่เต็มใจเท่าไรนัก เดินตรงเข้าไปที่มุมเครื่องดื่มหยิบกาแฟมา1กระป๋องและเดินมาที่เค้าเตอร์ "เท่าไรครับ.." สาวน้อยยิ้ม "รับอะไรเพิ่มไหมค่ะ" "อ้อไม่ครับ"ผมตอบแบบเซ็งๆ สาวน้อยยิ้ม "ทั่งหมด 20 บาทค่ะ" ผมล้วงหากระเป๋าตังค์ กรรมจริง กระเป๋าตังอยู่ไหนหว่า ผมยืนหาอยู่พักใหญ่ "มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ" สาวน้อยถาม
___________________________________________________________________________________
ติดตามตอนต่อไป~