รักสุดท้ายคือนายคนเดียว!

"เสาร์นี้มีเดินแบบนะ สองทุ่มถึงสามทุ่ม คิวเดียวพอ เดินรอบเดียว จบแล้ว กลับได้"เสียงผู้จัดการส่วนตัวผมพูดขึ้น ขณะที่ผมกำลังนอนมาร์คหน้า

"เท่าไหร่อะ"ผมภามด้วยความเคยชิน เรื่องงานยาก งานเหนื่อยไม่เกี่ยง แค่อยากรู้จำนวนเงินเฉยๆ ให้มันสบายใจอะเนาะ ทำงานก็ค้องหวังเงิน ไม่หวังเงิน ให้หวังไรละจริงมั้ย

"10 ล้าน"

"เอาจริง?"โอ้โห่ หน้าผมยับยู้ยี้ไปหมด มาร์คก็มาร์คเหอะหน้าตอนนี้ 

"ใครจ้าง"

"คนเดิม งานสบาย เงินดี ชอบไม่ใช่ไง"

"จะอะไรกับผมนักหนา จ้างทีก็แปปเดียว แต่จ้างเเพงจัดๆ วุ่นวายจริงๆนายคนนี้"ผมบ่นอุบอิบเเต่ก็ชอบนะ ชอบเงินอะครับ ฮ่าๆๆๆ ที่ผมทำงานทุกวันนี้ ก็เพื่อเงินทั้งนั้น เงินที่จะต้องส่งน้องผมเรียน ค่าใช่จ่ายต่างๆ ผมเป็นคนส่งให้น้องผมเอง จนตอนนี้โตเป็นสาวเเล้ว แต่ความดื้อน่ะหรอ หือ มึน ดื้อเอาเเต่ใจที่สุด แต่ช่างเถอะ หน้าที่ดูแลน้อง มันคือหน้าที่ พี่อย่างผมอยู่เเล้ว

"พุธที่ผ่านมา ไปไหนมา มาหาไม่เจอ"เริ่มเเล้ว อาการชอบสอบสวนของพี่จินยองเนี่ย ชอบนักการรู้ทุกอย่าง

"ก็ไปเรื่อยอะแหละ ไม่มีไรมาก"ผมตอบปัดๆไป

"ปกติจะให้ฉันกับรถให้ตลอด แล้วทำไมไม่ให้ฉันพาไป"จู้จี้ๆๆๆๆๆๆๆ

"เซ้าซี้น่า ผมจะมาร์คหน้าเเล้ว มานวดหน้าให้หน่อยสิ"ผมละขี้เกียจจะคุยกับเขาจริงๆ นี่ผมบอกเลย นอกจากการเป็นผู้จัดการ อีกงานนึงที่เข้าทำได้และน่าจะทำได้ดีคือตำรวจสอบสวนนี่แหละ ถามได้ทั้งวี่ทั้งวันไม่มีเบื่อ

"ฮัลโหล อือๆ เดี๋ยวรีบไป"จู่ๆเขาก็ละมือจากการนวดหน้าผม

"ไปไหน"

"เจบีเมา เจอกันพรุ่งนี้"

"นี่มันยังดื่มอีกอ่อ เห่ย รีบไรขนาดนั้น ขับรถดีๆ"ยังไม่ทันจะถามไถ่อะไร ไปแล้วครับ เเจ้นไปหาเขาเเล้วค้าบบบบ

เฮ้อ ช่วงนี้เจบีมันไม่รู้เป็นไรดื่มหนักมากจนเสียการเสียงานเลย ตอนนี้คนในวงการเริ่มเม้ามอยว่ามันไม่ค่อยเอางานไม่ค่อยท่องบทกงด้วย ผมเองก็เจอมันล่าสุดสองเดือนที่เเล้ว เพราะตารางคิวงานไม่ตรงกันเลย ห่วงมันไม่เท่าไหร่ ผมห่วงจินยองมากกว่า

ห้องเจบี

"เห้ย อะไรเนี่ย คุณผู้จัดการส่วนตัว วุ่นวาย วุ่นวาย มายุ่งทำไมเนี่ย ผมจะดื่มมมมมม"เสียงงัวเงียของเจ้าของร่างที่ผมกำลังพยุงอยู่ พูดไม่หยุดตั้งเเต่ผมรับตัวเขามาจากเพื่อน

"นายจะกินอะไรนักหนา พรุ่งนี้นายมีถ่ายละครนะ บทก็ยาก ยาวก็ยาว ทำไมไม่เอาเวลาไปท่องบท"ผมบ่น แน่สิไม่มห้บ่นได้ไง ผมเป็นคนขอละครเรื่องนี้ให้เขาเเท้ๆ มันเสียหน้าผมนะ

"แล้วพรุ่งนี้ยัง ? ผมทำงานล่มยัง ? มาบ่นอะไรผมอะ แค่ทำงานไหวก็บุญแล้วปะ"เขาสะบัดตัวผมออกก่อนจะทิ้งตัวเองนอนลงโซฟา

"ไปอาบน้ำซะหน่อยไป เหม็นเหล้าทั้งตัวเเล้ว"ผมพยายามจะเข้าไปถอดเสื้อเขาเเต่โดนปัดป้อง

"ไม่ต้องมายุ่ง ไม่รักก็ไม่ต้องมาเเคร์ ไม่ต้องมาสนใจ ผมไม่ได้ขอร้อง"คำพูดเขาทำผมหยุดชะงัก เจ้านี้มันเป็นบ้าอะไรของมันอีก คุ้มคลั่งมากมั้ง

"เลิกเพ้อเจ้อ ไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้จะได้ไม่แฮ้ง"ผมดุงเเขนร่างสูงโปร่ง แต่เขากับกระชากผมไปจนผมทับที่ตัวเขา ไม่นานมือปลาหมึกเขาทำงานรัดเอวผมไว้

"ผมไม่อาบ ผมจะนอนแบบนี้ ตรงนี้ กับคุณ"เขาพูดเเล้วพลิกให้ผมนอนตะเเคงหันหน้าใส่เขา เอาเองก็ตะเเคงหันหน้าใส่ผม

"ปล่อยผมนะเจบี"

"จินยอง ที่ไปรับผมก็เพราะห่วงผมไม่ใช่น้อย แล้วทำไมผมจะนอนแบบนี้ไม่ได้"เขากอดรัดผมแน่นขึ้น

"นายเมามากแล้วนะ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว"ผมพยายามจะลุกออกมาแต่ยากเหลือเกิน แรงของเขามากกว่าผม

"มันทำไม รังเกียจผมหรอ"คำถามเขาทำผมสะอึก

"ผมจะกลับบ้าน คุณไม่อาบเรื่องของคุณ"

"ผมไม่ให้กลับ"

"เจบี!"

"ไม่ต้องขึ้นเสียงใส่ผม ถ้าผมจะฟังคุณ ก็จะฟังในฐานะเมียเท่านั้น เป็นเมียหรือไง หือ ?"มันยียวนจริงเว้ย โมโหๆๆๆ 

"เลิกพูดล้อเล่นแบบนี้ได้เเล้ว ผมไม่ตลกด้วย"

"คุณคิดว่ามันตลกมากนักหรอที่ผ่านมา..."จู่ๆเขาก็คลายกอดผม ผมรีบดันตัวเองให้ลุกทันทีก่อนผมจะหันหลังเดินออกไปจากเขาทันที 

เขาเมา เขาเมา ท่องไว้จินยอง คนเมาจะพูดไรก็ได้ ทุกอย่างไม่ได้ผ่านกระบวนการสมองซอกไหนเลยสักนิด