Wicked War

​

  

Location unknow, 1965

     แว่บ...

 

     "ชั้นบอกให้แกร้องขอชีวิตไง ขอชีวิตชั้นเซ่ไอเด็กเปรต" ชายคนหนึ่งจับคอเด็กหญิงวัย 5 ขวบ ที่มีสภาพไม่ต่างจากศพขึ้นมาถาม เมื่อไร้คำตอบเขาถีบเธอจนล้มลงไปนอนกับพื้น

     ตุบ ตับ ตุบ ผัวะ บึก บึก

 

     "ทนมือทนตีนจริง ๆ นะมึง กูจะดูว่ามึงจะทนได้สักแค่ไหน" เขาลงมือทำร้ายเด็กน้อยคนนั้นไม่รามือ เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้ว

     "พวกมึงด้วย อย่าคิดว่ากูจะปล่อยพวกมึงไป เตรียมตัวให้ดี ส่วนมึง..." เขาใช้เท้าเหยียบใบหน้าเด็กสาวคนนั้นที่นอนเลือดไหลอาบ แต่ตาของเธอจ้องมองมาที่เขา ไม่มีแม้แต่เสียงร้องใด ๆ ที่แสดงความเจ็บปวด หรือแสดงการขอร้องสักแอะ เธอทำเพียงมองจ้องไปยังชายหนุ่มโหดเหี้ยมคนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น

     "แววตามึงนี่มันถูกใจกูจริง ๆ 55555 ดีจ้องมาที่กู จำหน้ากูเอาไว้ พวกมึงด้วย" เขาถลึงตาตวาดลั่นไปที่กรงขังสุนัขขนาดใหญ่ซึ่งมีเด็กอีก 4 คนอยู่ในนั้น

     "ส่วนมึงจ้องกูนักใช่มั้ย มานี่ มาล้างหน้าล้างตาหน่อย หึหึ" เขาดึงผมของเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้วลากมาที่บ่อซีเมนต์ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลาง 1.5 เมตร ความลึก 2 เมตร เท่ากับผู้ใหญ่คนหนึ่งลงไปได้พอดี ในนั้นมีน้ำสีขุ่น ขุ่นไปด้วยเลือด ฝุ่น และอื่น ๆ ในนั้น มันจับเด็กผู้หญิงปิดตาด้วยผ้าสีดำ มัดแขนทั้งสองข้างของเธอไพล่หลัง แล้วอุ้มเธอลงไปในนั้น

     "อั่ก ๆ ๆ แฮ่ก ๆ อึก" เสียงใบหน้าที่พ้นน้ำมาได้นิดหน่อยจวนจะจมแหล่มิจมแหล่กำลังสำลักน้ำอย่างหนัก

     "55555 ขอร้องกูสิวะ พูดออกมา ช่วยด้วย คำเดียว มึงพูดออกมา" มันนั่งดูผลงานที่ริมบ่อน้ำนั่น ตะโกนด้วยความสนุก

     "ปล่อยวูล์ฟนะโว้ย!!! " เด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมา "กูบอกให้มึงปล่อยเพื่อนกู ไอชั่ว!! " เขาพยายามจะเปิดกรงใหญ่ที่ขังเขาไว้ เด็กอีกสามคนที่ทนดูไม่ได้พยายามจะช่วยกันงัดลูกกรงเหล็กออก

     "5555555 มันยังไม่ขอร้องให้กูช่วยสักแอะ พวกมึงจะเดือดร้อนอะไรกัน"

     "มึงห่วงมันมากใช่มั้ย งั้นพวกมึงก็ช่วยเองแล้วกัน ไวหน่อยนะ มันคงใกล้หมดแรงแล้ว 55555" สิ้นเสียงมันก็เดินออกจากห้องนี่ไป

     "ไอ้เดนนรก ถ้ากูหลุดไปได้มึงเจอกูแน่" เด็กชายตัวผอมตะโกนขึ้นมือหนึ่งก็พยายามง้างลูกกรงให้ตัวเขารอดไปได้

 

 

     "อ่อก ๆๆ ชะ..ชะ" เด็กผู้หญิงที่ตะเกียกตะกายให้ใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลพ้นน้ำ

     "ช่วยที ช่วยฉันด้วย" จิตใต้สำนึกของเธอกำลังหวาดผวา ความตายใกล้เข้ามาทุกขณะ เธอกำลังหมดแรง ร่างกายกำลังใกล้จะจมหายไปใต้น้ำ ทีละนิด

 

 

     ทีละนิด

 

 

 

 

 

 

     ทีละนิด

 

 

 

 

 

 

 

     "เฮือกกกก"

 

 

 

 

     หญิงสาวคนหนึ่งสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อพรายผุดเต็มใบหน้า ไรขนตามแขนขาลุกชัน

     "อีกแล้ว" เธอบ่น

     "วูล์ฟ เป็นไร" หญิงสาวที่ตัวเล็กกว่าซึ่งนอนอยู่ใกล้ ๆ ลุกขึ้นมาดูอาการ "ฝันอีกแล้วหรอ" เธอถามด้วยความเป็นห่วง

     "อือ" เธอตอบ หายใจหอบถี่ เส้นความฝันและความจริงระโยงระยางกันจนสับสน แต่จิตใต้สำนึกของเธอกู่ร้องให้จดจำว่าภาพเหล่านั้นคือความจริงทั้งหมด

     ฮัสกี้ หญิงสาวที่นอนข้าง ๆ ลุกขึ้นมาจับมือเพื่อบอกให้รู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ "ไม่เป็นไร"

     "เมื่อไหร่ฉันจะหยุดฝันถึงมันเสียที"

     "พวกเราก็ไม่ต่าง" หญิงสาวร่างบึกบึน เดินเข้ามายังที่พัก

     "ไอ้เวรนั่น ถ้าเจอเมื่อไหร่ ชั้นจะฉีกมันเป็นชิ้น ๆ ให้สมกับที่มันเคยทำกับเรา" เธอเข้ามา วางปืนคู่ใจไว้บนเศษอิฐ แล้วนอนพักเอาแรง

     "รอตกับโร้ดไปไหน" วูล์ฟถาม

     "เวรยามไง แกจำไม่ได้เรอะ"

     "เออ โทษที"

     "เตรียมตัวได้แล้ว มีคำสั่งมาว่า 6 โมงเราต้องเดินทางไปปฏิบัติภารกิจที่อัลซูคน่า" เธอเปิดจดหมายฉบับเล็กซึ่งทาลอสสุนัขพันธุ์แบล็ก เยอรมัน เชพเพิร์ด คาบมาให้

     "เก่งมากทาลอส" วูล์ฟลูบหัวสุนัขผู้พิทักษ์ของทีม ซึ่งเก็บได้ระหว่างเข้าช่วยเหลือตัวประกันในอิหร่านเมื่อสองปีก่อน

     "เขียนบอกพ่อไปว่ารับทราบ" วูล์ฟสั่งมาสติฟฟ์ พี่ใหญ่ในกลุ่มให้จัดการตามที่สั่ง

     "อีกครึ่งชั่วโมงเตรียมตัวเดินทางได้"

     "ทราบ"

     สิ้นคำสั่งวูฟปัดคราบฝุ่นที่เกาะตามตัว เดินไปล้างหน้าล้างตา หยิบปืนคู่ใจออกมาทำความสะอาดเพื่อเตรียมตัวสำหรับการปฏิบัติภารกิจ

.

.

.

.

06.00 น.

Berus, Lebanon - February,1990

     ซ่าา ซ่าาาา

     "Daddy doggy เรียก Maddog"

     "Capt. Maddog ทราบเปลี่ยน"

     "อยู่ที่ไหนแล้ว"

     "กำลังออกจากเบรุสมุ่งหน้าไปยังอัล-ซูคน่า ตามคำสั่ง เปลี่ยน"

     "พักผ่อนเพียงพอหรือเปล่า"

     "4 ชั่วโมงโดยเฉลี่ยค่ะ"

     "ไหวแน่นะ"

     "ค่ะท่านไม่ต้องกังวล"

     "ดูแลน้อง ๆ และพี่ ๆ ด้วยนะวูล์ฟ พ่อเป็นห่วงทุกคนนะ"

     "ค่ะพ่อ"

     "เดินทางปลอดภัย"

     "ทราบ"

     "ภารกิจอะไรวะคราวนี้" รอตที่ขับรถอยู่ถาม

     "ช่วยตัวประกันเนี่ยแหละ"

     "กระจอกงานง่าย ๆ พรรค์นี้ถึงกับต้องเรียกพวกเราเลยรึ สงครามตรงอิสราเอลยังสนุกกว่าเยอะ"

     "เราสนุกกันมาพอละมั้ง ทำนอกเหนือคำสั่ง หากใครรู้จะซวยกันหมด" กี้ที่นั่งเช็กแผนที่อยู่พูดดัก

     "พวกเลวยิงแม้กระทั่งประชาชนแบบนั้นมันต้องถูกทรมานสิ อีกอย่างเราก็ได้ข้อมูลมาตั้งเยอะจริงไหมพี่มาร์ต"

     "เออ แต่กระจอกเกินว่ะ ลูกรักชั้นยังไม่ได้ออกโรงเลย" มาสติฟฟ์ที่นั่งขัดสีฉวีวรรณ AA-12 สั่งทำพิเศษพูดอย่างเบื่อหน่าย

     "พวกแกอยากสนุกกันใช่ไหม ฉันมีอะไรดี ๆ เสนอ" วูล์ฟกล่าว รอตแสยะยิ้ม มาสติฟฟ์หูผึ่ง

     "วันนี้ห้ามใช้ปืน" หัวหน้ากลุ่มเสนอ

     "ผมว่าไม่ดีมั้งครับ" โร้ดที่นั่งอยู่ด้านหลังขัด

     "แกเงียบไปไก่อ่อน ถ้าไม่เข้าร่วมก็ไม่ต้องเสนอหน้า" รอตดุน้องคนเล็กของกลุ่ม

     "แล้วได้อะไร" มาสติฟฟ์ถาม

     "ฉันจำได้ว่าไอ้ตัวเป้งที่จับตัวประกันไปมันเป็นพวกโรคจิต ใครเก็บแต้มได้มากสุดมีสิทธิ์จัดการมัน ไม่สำคัญว่าเป็นหรือตาย"

     "หึ ข้อเสนอไม่เลว" มาสติฟฟ์หยิบมีดมาชาเต แรมโบ้ สีดำขลับขึ้นมาจุ๊บเพราะนานมาแล้วที่ไม่ได้นำเจ้านี่ออกโรง

     "พ่อไม่ได้สั่งหรอว่าให้จับเป็นหรือตาย" ฮัสกี้ถาม

     "ตัวประกันรอดพอ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสนุกที่เราจะรังสรรค์ให้พวกมันแล้วล่ะ"

     "หึหึ ไม่ได้สนุกกันมานานแล้วนะ" รอตคันไม้คันมือ

     "ผมขอปฏิเสธละกันอยากยิงหัวพวกมันเล่นมากกว่า" โร้ดที่นั่งอยู่ด้านหลังออกความเห็น

     "พี่ก็ต้องการให้แกทำแบบนั้นโร้ด" วูล์ฟหันไปพูดกับน้องเล็ก ซึ่งเป็นมือสไนเปอร์มือหนึ่งที่หาตัวจับยาก

     "อนุญาตให้ใช้ปืนพกได้หากเกิดกรณีฉุกเฉิน" วูล์ฟสั่งอีกครั้งทุกคนพยักหน้า ราวกับว่ากำลังจะได้เล่นสนุกกับเกมความเป็นความตายที่กำลังจะถึง

.

.

.

.

.

Al-Sukhna, Hims, Syria

20.00

     กลุ่ม Maddog ทหารนาวิกโยธินหน่วยพิเศษซึ่งเป็นหน่วยลับที่ขึ้นตรงต่อกองทัพสหรัฐอเมริกา ประจำหน่วยที่ตะวันออกกลาง ภูมิภาคแห่งความขัดแย้ง เพื่อปฏิบัติภารกิจลับตามคำสั่ง เป็นหน่วยที่ได้ยินชื่อทุกคนก็ต้องหวาดผวากับความไร้ปรานี ไร้ความสงสาร โหดเหี้ยมของทีมนี้

     "วันทยาหัตถ์" ไมเคิลหัวหน้าชุดวางแผนสำหรับเข้าช่วยเหลือตัวประกันกล่าวต้อนรับการมาถึงของทีม Maddog

     "ฉันไม่ต้องการพิธีรีตอง พูดมาว่าพวกมันเป็นใครมีกี่คน" วูล์ฟเดินมาอย่างหงุดหงิด

     "ขออภัยครับผู้กอง คนร้ายเป็นกลุ่มโจร IM ซึ่งกำลังขยายอำนาจเข้าคุมที่นี่ น่าจะมีประมาณ 50 คนได้ เท่าที่หน่วยข่าวกรองของเราได้ข้อมูลมาครับ"

     "แล้วมันจับตัวประกันไปทำอะไรวะ" รอตถามด้วยน้ำเสียงเกรงขาม

     "มันจับบุคลากรแพทย์ทีมแอสคลีเพียสไปครับ"

     "ฉันถามว่าจับไปทำไม แกฟังไม่รู้เรื่องเรอะ" รอตตบโต๊ะเสียงดังจนทุกคนตกใจ

     "รอตใจเย็น เงียบไปฉันคุยเอง" วูล์ฟดันรอตออกไป

     "ทราบมาว่าตัวหัวหน้าพวกมันบาดเจ็บครับ เลยต้องการแพทย์ทีมนี้ไปรักษา"

     "หน่วยแพทย์อะไรทำไมฉันไม่เห็นรู้จัก"

     "หน่วยนี้มีหมอนางฟ้าที่รักษาให้ทุกกลุ่มไม่เลือกข้างอยู่นี่" ฮัสกี้เดินเข้ามาเสริม

     "บ้าหรือเปล่า พวกก่อการร้ายก็รักษางั้นเรอะ ประสาท" วูล์ฟขมวดคิ้ว

     "เห็นว่าเป็นลูกของคนใหญ่คนโตฝั่งจีนด้วย มาเรียนแพทย์ที่อเมริกา ตอนแรกก็สังกัดเป็นแพทย์ทหารให้กองทัพเรานะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้" ฮัสกี้อธิบายต่อ

     "ไร้สาระสิ้นดี ว่าแต่ใครกันที่ถูกจับไป มีรูปไหม" วูล์ฟถามต่อ

     "ขออภัยครับ ทางเราไม่สามารถระบุรายชื่อและรูปพรรณสัณฐานของตัวประกันได้"

     "ไร้ประโยชน์" รอตพูด

     "ช่างมัน ขอข้อมูลจุดหมายที่พวกฉันต้องไปด้วย"

     "นี่ครับ" เขากางแผนที่ออกให้หน่วยพิเศษดู "จากจุดของพวกเรา ไปทางตะวันตก 1.2 กิโลเมตร จะพบกับหน่วยสอดแนมของเราที่เฝ้าไว้ ห่างจากจุดนั้นเดินขึ้นเหนือไปตรงโซน C เป็นโซนศูนย์การค้าเก่าที่ตอนนี้เป็นเมืองร้างก็จะเจอครับ"

     "เลือกที่ซ่อนหาได้ไม่เลวนี่ หึหึ" ทั้งกลุ่มแสยะยิ้ม ทำให้เหล่าทหารหาญนึกกลัว

     "บอกลูกน้องของแกไม่ต้องสะเออะตามมา รออยู่แค่ตรงจุดสอดแนมพอ ที่เหลือพวกฉันจัดการเอง" วูล์ฟสั่งเสียงเข้ม แล้วเดินนำกลุ่มไปตามสถานที่นั้นทันที

     "รับทราบครับ" ไมเคิลรับคำสั่งแล้วจัดการวอเรียกให้ทุกหน่วยประจำที่

 

     "มันจะไม่เป็นไรแน่หรอครับจ่า กลุ่มนั้นอะ ผู้หญิงอีกต่างหาก" นายทหารคนหนึ่งถาม

     "แกมันโง่ที่พูดจาดูถูกแบบนี้ ถึงจะเป็นผู้หญิงถึง 3 คนในกลุ่ม แต่พวกแกทั้งกองทัพก็สู้เขาไม่ได้หรอก" ไมเคิลพูดด้วย เพราะเขาตระหนักดีกับผลงานสุดโหดของหน่วยรบพิเศษนี้

     "จำไว้นั่นหน่วย Maddog หน่วยที่โหดเหี้ยมที่สุดเท่ากองทัพของเรามีมา" เขาเล่าต่อ "พวกแกทั้งหลายรอดูผลงานแล้วจะเห็นประจักษ์ แยกไปทำหน้าที่ของตัวเองได้แล้ว"

     "ครับ!!!!! "

.

.

.

.

.

.