[Fanfic] Phantasy Star Online 2: Another Episode Part 1

"เฮ้ย แกน่ะรู้จักกับไอ้หน้ากากนั่นหรอ?"

ผมไม่ตอบอะไรเพราะผมเองก็ไม่รู้ ชายสวมหน้ากากคนนั้นคือใครทำไมถึงเล็งการโจมตีมาที่ผู้หญิงคนนี้แถมเล็งการโจมตีมาที่ผมในตอนแรกตอนนี้ผมทำได้แค่พยายามปกป้องผู้หญิงคนนี้ที่ชายสวมหน้ากากเรียกเธอว่า [มาโตอิ]

"ฮะๆๆ! ดีๆปกป้องกันไปแบบนั้นแหละดีมันเป็นวิธีของพวกอ่อนแออยู่แล้ว ไอ้หนูข้าจะรอแกกลายเป็นอาหารให้Darkerก็แล้วกัน!"

คำพูดจาเหยียบหยามออกมาจากปากของชายร่างใหญ่ตรงหน้า จากคำพูดของหญิงสาวเรือนผมสีมิ้นต์ที่ถูกเรียกว่า ชีน่า เมื่อครู่ก็คาดการณ์ได้ว่าชื่อของเขาคือ เก็ตเท็มฮัลท์ ตัวผมก็ยังคงนิ่งเงียบปล่อยให้เขาพูดเหยียดหยามไปตัวผมไม่อยากจะต่อสู้กับARKSด้วยกันหรอกนะแต่หมัดของผมก็กำแน่นเพราะอีกใจหนึ่งก็อยากจะซัดไอ้เจ้าบ้านี่ให้คว่ำสักหมัด

"พี่ชาย!!!"

"คู่หู!!!"

เสียงเจื้อยแจ้วคุ้นหูกับเสียงของชายหนุ่มที่ผมคุ้นเคยดังออกมาจากด้านในป่ามาโกะกับอาฟินตามหาผมจนมาถึงที่นี่อย่างแน่นอน

"ชิ ยังมีพวกน่ารำคาญมาอีกเรอะ! ชีน่า!ไปกันได้แล้ว!"

เก็ทเท็มฮัลท์ผู้มีรอยสักและแผลบากอยู่บนใบหน้าเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินออกไปอีกทางล่วงหน้าหญิงสาวที่มาด้วยกัน หญิงสาวคนนั้นเดินมาหาผมแล้วค้อมศีรษะลงเล็กน้อย

"ต้องขออภัยด้วยที่ไม่ได้แนะนำตัว ดิฉันชื่อ เมลฟอนชีน่า เราคงสนทนาอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้คงต้องพบกันใหม่ในคราวหลังค่ะ"

หญิงสาวคนนั้นรีบวิ่งตามเก็ตเท็มฮัลท์ไปปล่อยให้ผมยืนมองด้วยความงุนงง เมลฟอนชีน่าเธอเป็นหญิงสาวเรียบร้อยที่ต้องอยู่กับคนป่าเถื่อนแบบนั้น...น่าสงสาร

"มิโคโตะ!! อ๋อย...เจอด้วยสักที แฮ่กๆ"

มาโกะที่วิ่งมาจนถึงจุดที่ผมอยู่หอบแฮ่กไม่แพ้อาฟินที่ตามหลังมา ผมยิ้มออกมาเพื่อให้เธอสบายใจ

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะพอดีว่า เจอผู้หญิงคนนี้เข้าน่ะ"

ผมถอยออกมาให้ทั้งสองคนเห็นหญิงสาวที่นอนอยู่

"ผู้หญิงคนนี้? บาดเจ็บหรอ?"

อาฟินถามด้วยความสงสัยในขณะที่มองไปยังหญิงสาวที่นอนอยู่

"ไม่รู้สิ พอฉันมาถึงเธอก็นอนหมดสติอยู่ตรงนี้แล้ว"

ผมกล่าวก่อนจะก้มลงคุกเข่าข้างร่างของหญิงสาวสีขาวคผู้นี้เธอยังคงหมดสติการหายใจของเธอยังปรกติแล้วดูเหมือนว่าจะไม่บาดเจ็บอะไร

"เอ่อ อาฟินเหมือนว่าเราจะลืมอะไรไปนะ"

มาโกะพูดระหว่างที่มองไปบนฟ้าแล้วถอยหลังไปด้วย เสียงของอะไรบางอย่างดังหึ่งๆเหมือนมีอะไรบางอย่างตีอากาศอย่างรวดเร็วเหมือนกับปีกของแมลงดังขึ้นเรื่อยๆ

"จริงสิ! คู่หูเราต้องรีบพาเธอคนนี้หนีกันแล้วนะ!"

"ทำไมล่ะอาฟิน"

"ก็เพราะว่า---! เหว่อ!!!"

เจ้าDarkerตัวใหญ่รอบร่างเหมือนต่อฝูงหนึ่งกำลังมุ่งหน้ามายังพวกเรา เจ้าตัวนี้ถ้าจำไม่ผิดมันคือ El Ahda เป็นDarkerที่มีความรวดเร้วแถมยังบินได้อีกต่างหาก

"หนูติดต่อไปที่ศูนย์ให้เขายกเลิกภารกิจแต่เขาไม่ยอมยกเลิกให้หลังจากนั้นพวกนี้ก็โผล่มาแถมทีมช่วยเหลือก็ติดต่อไม่ได้ถ้าเป็นแบบนี้ต่อให้เป็นTechniquesของหนูก็ไม่ไหวหรอกนะ!"

มาโกะกล่าวไปก็ใช้Techniquesของเธอยิงใส่พวกEl Ahdaไปแต่พวกมันมีจำนวนมากเกินไปจนต้านไม่ไหว อาฟินเองก็พยายามยิงสู้แต่แค่พวกเราที่มีจำนวนเพียง 3 คนกับDarkerจำนวนเกือบ 20 ตัวก็ไม่ไหวเหมือนกันผมก็เลยตัดสินใจว่า...

"ทุกคน...หนีกันเถอะ!"

ในเมื่อทำอะไรไม่ได้แบบนี้ผมจึงตัดสินใจแบกหญิงสาวที่ไร้สติไว้บนหลังแล้วรีบวิ่งออกไปคนแรก

"ความคิดดีนี่พี่ชาย อาฟินหนีกันเถอะ!"

"ได้เลย!"

ทั้งสองคนรีบวิ่งตามมาติดๆ มาโกะยังไม่หยุดที่จะยิงTechniquesใส่พวกDarkerเรื่อยๆไปตามทางเป็นการช่วยสะกัดไม่ให้พวกมันตามมาได้ ทำเอาผมอิจฉาสายอาชีพ ฟอร์ซ ของเธอหน่อยๆ

"ฟอร์ซนี่ดีจังเลยนะมาโกะ"

"แน่นอนเพราะว่าTechniquesคือที่สุดยังไงล่ะพี่ชาย!"

ที่จริงแล้วARKSยังมีแบ่งเป็นสายอาชีพอื่นๆอีกมากมาย อย่างผมก็เป็นฮันเตอร์ที่ใช้อาวุธระยะประชิด มาโกะเป็นฟอร์ซที่ใช้Techniquesเป็นหลัก ส่วนอาฟินเป็นเรนเจอร์ที่ใช้อาวุธระยะไกล นอกจากนี้พวกเรายังแบ่งไปอีกสามสายคือ ไฟต์เตอร์ เทคเชอร์ และกันเนอร์ และใช่ผมอิจฉาที่ฟอร์ซสามารถโจมตีระยะไกลได้ทั้งๆที่ฮันเตอร์ทำไม่ได้นั่นแหละเว้นว่าจะใช้อาวุธที่เรียกว่าGunslashที่เป็นอาวุธที่สามารถเปลี่ยนเป็นระยะใกล้หรือไกลก็ได้แถมใช้กับทุกสายอาชีพได้ซึ่งตอนนี้ผมไม่มีมือที่จะหยิบมันออกมาใช้

พวกเรายังคงว่าผ่านแมกไม้ไปเรื่อยๆจนเหมือนจะสะลัดพวกมันออกได้แล้วต้องขอบคุณมาโกะที่พยายามใช้Techniquesสะกัดพวกมันไว้ ส่วนอาฟินหรอ?วิ่งนำหน้าผมไปตั้งแต่ตอนเข้ามาในเขตป่าอีกครั้งแล้ว...

พวกเราวิ่งหนีอย่างรวดเร็วจนมาถึงบริเวณทุ่งโล่งอีกครั้งแต่คราวนี้มันใกล้กัยภูเขาหิมะมากขึ้นแล้วก็เหมือนว่าจะไม่มีพวกDarker

"ฟู่ว!หนีพวกมันพ้นแล้ว!"

อาฟินถอนหายใจอย่างโล่งอก มาโกะเองก็ลงไปนังพักกับพื้นเธอคงจะเหนื่อยมากๆหลังจากที่ใช้Techniquesไปหลายครั้ง ส่วนผมก็ได้แต่มองไปรอบๆเพื่อหาจุดปลอดภัย ทันใดนั้นผมก็เห็นโขนหินขนาดใหญ่จึงรีบพาทั้งสองคนไปหลบอยู่ด้านหลังโขดหินนั่น

"นี่มาโกะตอนนี้ติดต่อทีมช่วยเหลือได้ไหม?ศูนย์บัญชาการก็ได้"

"สักครู่นะพี่ชาย อืม..."

เธอเปิดหน้าจอโฮโลแกรมขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะทำการติดต่อกับศูนยืบัญชาการ แต่ในขระที่ทุกอย่างเหมือนจะสงบลงอาฟินก็เหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

"นี่...ทั้งสองคนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆไหม?เหมือนมีอะไรที่ใหญ่มากๆกำลังมาทางนี้..."

อาฟินพูดด้วยน้พเสียงสั่นด้วยความกลัวสุดๆ ซึ่งผมก็เงียบไปครู่หนึ่งจนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

ตึ่ง... ตึ่ง... ตึ่ง...

อะไรบางใหญ่ที่ใหญ่มากๆกำลังตรงมาทางนี้...

"ยังติดต่อไม่ได้เลย อะไรกัน---"

ก่อนที่มาโกะจะโวยวายผมก็ถือวิสาสะเอามือข้างหนึ่งปิดปากของเธอเอาไว้ ก่อนจะพบว่า... เจ้าของเสียงนั่นคือสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่คล้ายกอริลล่าสีเขียวมีแผงคอและหินขนากใหญ่งอกออกมาบริเวณคอและหลังมันคือRockbear แถมบนหัวของมันก็มีเนื้องอกประหลาดงอกออกมาแน่นอนว่ามันติดD-Factorอยู่แน่ๆ

ตอนนี้ไม่มีใครกล้าพูดหรือขยับ พวกเรานั่งนิ่งให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้แม้แต่หายใจยังไม่กล้าหายใจด้วยซ้ำ

ตึ่ง...

มันเริ่มดมกลิ่นอะไรบางอย่าง

ตึ่ง...

มันเริ่มเดินมายังจุดที่พวกเราอยู่ พวกเรามองจ้องหน้ากัน

ตึ่ง...

มันหยุดอยู่ที่หน้าโขดหิน พวกเราภาวนาให้มันออกไปไกลๆจากตรงนี้เร็วๆ อาฟินเริ่มสั่นไปทั้งตัว มาโกะเองก็กำคทาแน่นแถมตัวสั่น ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากจะคิดว่าจะใจกล้างวางผู้หญิงที่คิดว่าน่าจะชื่อมาโตอิลงแล้ววิ่งไปเบี่ยงเบนความสนใจมันหรือจะอยู่ตรงนี้ต่อไปดี...

ซึ่งแน่นอนผมเลือกข้อแรก ผมวางมาโตอิลงเรียกหอกของตัวเองออกมาแล้ววิ่งออกไป มาโกะสีหน้าเสียเธอพยายามห้ามผมแต่ไม่ทันแล้วผมวิ่งออกไปที่หน้าโขดหินประจันหน้ากับเจ้าสัตว์ตัวใหญ่นั่น

โฮกกก!!!!!!!

มันร้องคำรามออกมาพร้อมใช้กำปั้นใหญ่โตของมันตีไปที่แผงอกของมันอย่างแรกจนเป็นเสียงดังตุบตับไปทั่วบริเวณ เห็นท่าแบบนั้นผมจึงรีบวิ่งออกไปจากโขดหินให้มันวิ่งตามผมมา

"มาโกะ อาฟิน ฝากผู้หญิงคนนั้นด้วย!!!"

ผมตะโกนออกไปโดยไม่ได้สังเกตว่าน้องสาวที่ยื่นใบหน้าออกมามองพยักหน้าตอบคำพูดนั้นก่อนจะกระโดดหลบกระโจมตีองของเจ้าลิงยักษ์นี่มันต่อยทีก็ทำเสียพื้นร้าวได้ ผมใช้หอกแทงสวนมันไปแต่ทำให้มันบาดเจ็บได้เล็กน้อยเหมือนแผลถลอกเท่านั้นพอเห็นแบบนั้นก็ทำให้ใจผมเสียไปครู่หนึ่ง ผมรีบหลบการโจมตีของมันอีกครั้งคราวนี้ผมสังเกตว่ามันสามารถโจมตีได้รุนแรงแต่ช้ามากทำให้ผมสามารถใช้แขนของมันส่งตัวเองขึ้นไปบนหัวของมันได้

"ย๊ากกก!!!!!!"

ผมแทงหอกลงไปบนก้อนเนื้อประหลาดของมันอย่างรุนแรงมันคำรามอย่างเจ็บปวด มันคว้าตัวผมไว้ได้แล้วโยนผมออกไปจนปลิวไปกระแทกกับพื้นอย่างจัง ความรู้สึกจุกเกินจะอธิบายทำให้ผมไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกครั้ง

"พี่มิโคโตะ!"

"คู่หู!!"

ผมได้ยินเสียงของน้องสาวกับอาฟิน ในทัศนวิสัยพร่ามัวนั้นผมเห็นมาโกะใช้Techniquesใส่Rockbear มันกำลังตรงไปที่เธอกับอาฟิน

"มา..โกะ..."

ก่อนที่สติของผมจะดับวูบไปผมเห็นว่ามีใครบางคนสามารถจัดการทำให้เจ้าลิงนั่นสงบลงได้ก่อนที่สติของผมจะกับวูบไปเหลือแต่เพียงสีดำ

-----------------------------------

-----------------------------------

-----------------------------------

-----------------------------------

-----------------------------------

-----------------------------------

-----------------------------------

-----------------------------------

ชื่อของเธอคือมิโคโตะสินะ เป็นชื่อที่ดีจังเลย

ส่วนฉันน่ะนะมีชื่อว่า.....

ผมตื่นขึ้นมาจากความฝันก็พบกับเพดานที่ไม่คุ้นเคยแถมตัวเองอยู่บนเตียงโดยมีมาโกะเฝ้าอยู่ข้างๆ ผมหายใจเข้าออกถี่อยู่ครู้หนึ่งก่อนจะผ่อนลงมาบ้างเพราะความฝันที่ผมเห็นคือตัวผมอยู่ที่ไหนสักที่ที่คล้ายกับที่นาเบริอุสและอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่งที่มีเรือนผมสีขาวสะอาด แต่มันก็เป็นแค่ฝันและใช่ดูจากสภาพรอบๆแล้วผมอยู่ที่โรงพยาบาล

"มาโกะ?"

ผมเรียกชื่อน้องสาวที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่เธอสะดุ้งตื่นแล้วมองมาที่ผมด้วยความดีใจก่อนจะโผกอดเข้ามาที่ตัวผม ดีที่ตอนนี้ผมไม่รู้สึกเจ็บตรงส่วนไหนไม่งั้นคงจะร้องลั่นห้องไปแล้วเพราะเธอกอดผมแน่นมาก

"ฟื้นแล้วหรอพี่ชาย! หนูเป็นห่วงแทบตายเลยล่ะ"

มาโกะคลายอ้อมกอดออกแล้วยิ้มให้ผม ซึ่งผมก็ยิ้มตอบเธอไป

"พี่หลับไปนานเท่าไหร่นะ?"

"ก็นับจากตอนที่กลับมานี่ก็เกือบ 24 ชั่วโมงได้แล้วล่ะ"

"กะ-เกือบวันเลยหรอ..."

ผมยิ้มแห้ง ไม่รู้สึกแปลกใจเท่าไหร่ก็ผมเล่นไปสู้กับสัตว์ตัวใหญ่ขนาดนั้นแถมโดนเขวี้ยงอีกต่างหาก...

"อ่อ มีอีกเรื่องนี่พี่ชายตอนที่พี่สลบไปมีคนมาช่วยหนูกับอาฟินด้วยรู้สึกว่าจะชื่อว่า เซโน่ กับ แอคโค่ เป็นฮันเตอร์กับฟอร์ซเหมือนพวกเราเลย"

"อย่างงั้นหรอ..? สงสัยต้องไปขอบคุณหน่อยแล้ว"

ผมไม่รู้จักสองคนนั้นแต่กระนั้นก็อยากจะขอบคุณที่ช่วยชีวิตพวกเราเอาไว้..แต่ว่า..

"แล้วมาโตอิล่ะ?"

"มาโตอิ?"

มาโกะทำหน้างุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากใบหน้างงๆของเธอ

"หมายถึงผู้หญิงคนนั้นหรอ?ปลอดภัยแล้วแหละพี่...แต่ว่านะพี่รู้ชื่อของคนนั้นได้ไงอะ?"

ผมชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มพูดต่อ

"คือว่าตอนที่พี่เจอเธอน่ะ..."

ผมเริ่มอธิบายว่าทำไมผมถึงรู้ชื่อของมาโตอิตั้งแต่เรื่องที่ผมเห็นแสงสว่างในป่าจนมาถึงเรื่องชายสวมหน้ากาก มาโกะก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจก่อนจะพูดออกมา

"แบบนี้นี่เองพี่เจอผู้ชายใส่หน้ากากที่พยายามฆ่าเธอคนนั้นแถมพยายามโจมตีพี่ อืมๆ แปลกจังเลยนะ"

"ก็แบบนั้นแหละพี่ก็ไม่รู้อะไรเหมือนกัน"

"งั้นถ้าพี่ออกไปจากห้องได้แล้วไปเยี่ยมเธอกันดีกว่า ตอนนี้อาฟินเฝ้าเธออยู่น่ะ"

"อืม ได้สิ"

หลังจากนั้นไม่นานพยาบาลก็เข้ามาบอกว่าผมสามารถออกจากห้องพักฟื้นได้แล้ว ผมกับมาโกะจึงรีบเดินไปยังห้องที่มาโตอิอยู่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบอาฟินอยู่ข้างในนั้นพอดีเขาจึงกล่างทักทาย

"โอ๊ะ ว่าไงคู่หูทั้งสองคนเลย"

"ไงอาฟินผู้หญิงคนนี้เป็นไงบ้าง?"

มาโกะถามอาฟินเกี่ยวกับมาโตอิ ผมเองก็มองไปที่เธอก็พบว่าเธอฟื้นได้สติแล้วหญิงสาวเรือนผมยาวสีขาวสะอาดนัยน์ตาสีโกเมนกำลังจ้องมองมาที่ผมเหมือนคิดอะไรบางอย่าง

"ฟื้นมาสักพักแล้วล่ะ แล้วคู่หูมิโคโตะเป็นไงบ้างล่ะ?"

"ก็..หายดีแล้วล่ะ การแพทย์ของARKSนี่สุดยอดไปเลยนะ"

ผมตอบอาฟินด้วยรอยยิ้มเล็กๆที่มุมปาก

"มิโคโตะ..."

เสียงเล็กของหญิงสาวบนเตียง มาโตอิเรียกชื่อของผมทำให้ผมงุนงงไม่แพ้กับอาฟินแล้วก็มาโกะที่มองหน้ากันอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"พี่ชายเคยเจอกันมาก่อนหน้าที่นาเบริอุสหรอ?"

"ไม่นี่..."

"พวกนายอย่าทำแบบนี้สิ! เดี๋ยวเธอก็ไม่สบายใจหรอก"

อาฟินรีบพูดขึ้นตัดบรรยากาศน่าอึดอัดเมื่อครู่ก่อนจะหันไปคุยกับมาโตอิ

"นี่ฉันชื่อ อาฟิน ส่วนผู้หญิงคนนั้นคือมาโกะ แล้วนี่ก็ มิโคโตะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

อาฟินแนะนำพวกเราให้กัยมาโตอิซึ่งเธอดูผ่อนคลายลงมาเล็กน้อย

"เธอชื่ออะไรหรอ?"

"มาโตอิ เธอคนนี้ชื่อ มาโตอิ"

"พี่คะ!! อาฟินเอาเป็นว่าจะอธิบายให้ฟังทีหลังนะ"

มาโกะพูดขึ้นก้อนจะตีผมเบาๆที่พลั้งปากพูดออกไปทำให้อาฟินงุนงงแต่กับมาโตอิแล้วเธอกลับเหมือนจะจำอะไรได้บางอย่างแต่ก็ยังสับสนอยู่บ้าง

"มาโตอิ...มาโตอิงั้นหรอ? คุ้นเคยจังเลยบางทีอาจจะเป็นชื่อของฉันก็ได้"

มาโตอิพึมพำในขณะที่มาโกะพาอาฟินออกไปด้านนอกเพื่ออธิบายสถานการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำให้ตอนนี้ในห้องเหลือแต่ผมกับมาโตอิ

"เธอ..สูญเสียความทรงจำสินะขอโทษนะที่พูดอะไรที่ทำให้สับสนออกไป"

มาโตอิมองมาที่ผมแล้วยิ้มบางๆให้

"ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เพราะว่า มาโตอิ น่ะชื่อนี้เป็นชื่อที่คุ้นเคยมากเลยอาจจะเป็นชื่อของฉันจริงๆก็ได้ส่วนมิโคโตะน่ะก็เป็นชื่อที่คุ้นเคยเหมือนกัน"

คำพูดของมาโตอิทำให้ผมประหลาดใจว่าเธอได้ยินชื่อของผมมาจากไหนทำไมถึงคุ้นเคยทั้งๆที่พวกเราไม่เคยเจอกันแท้ๆ มาโตอิพูดคุยกับผมอยู่สองสามเรื่องเกี่ยวกับARKS เกี่ยวกับนาเบริอุสพวกเราพูดคุยกันจนมาโตอิผล็อยหลับไปส่วนอาฟินกับบมาโกะที่กลับเข้ามาเห็นแบบนั้นก็กลับไปกันก่อนเหลือแต่ผมที่จะตามไปทีหลังเพราะอยากจะตรวจสอบข้อมูลของมาโตอิอีกสักครั้งแต่ว่าผมก็เจอกับ เธอ คนนั้น

"ฉันกำลังรออยู่ ไม่สิ มีบางอย่างที่ผิดแปลกไปกับความรู้สึกนี้"

ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างของผู้หญิงที่คุ้นเคยจากที่ย่านการค้า ไม่สิ ผู้หญิงในความทรงจำเลือนรางของผมในตอนก่อนที่จะอยู่ในบ้านเด็กกำพร้า...ผู้หญิงเรือนผมสีดำราวกับนิล ดวงตาสีฟ้าราวกับน้ำทะเล สวมแว่นที่มีกรอบสีเดียวกับผมของเธอ เธอสวมชุดกาวน์สีขาวและร่างกายของเธอบางส่วนเหมือนถูกรวมมาจากพลังงานบางอย่าง

"ฉันทำให้คุณรออยู่หรือเปล่า? ชื่อของฉันคือ ชิอง"

"การเปลี่ยนแปลงที่เหนือกว่าความเป็นไปได้ทั้งหมดได้ถูกยืนยันแล้ว ชะตากรรมของคุณและมาโตอิจะก้าวข้ามไปสู่อีกระดับหนึ่ง"

ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรเลยทั้งผู้หญิงคนนี้ทั้งมาโตอิ...

"ฉันต้องขอโทษด้วย ฉันใช้คำพูดที่พุ่มเฟือยที่ยากเกินว่าคุณจะเข้าใจแต่ในตอนนี้คุณจะยังไม่เข้าใจก็ได้"

"เพียงแค่ว่าตอนนี้คุณมีโอกาสที่จะได้ช่วยชีวิตอีกหลายชีวิต อย่าให้โอกาสหลุดลอยไปล่ะ..."

"เดี๋ยวก่อนสิชิอง!"

ผมพยายามจะเรียกเพื่อรั้งเธอเอาไว้แต่เธอคนนั้นก็หายไปทิ้งไว้ให้ผมงุนงงอยู่กับคำพูดที่เข้าใจยากของเธอ ชะตากรรมบางอย่างถูกผูกมัดไว้กับตัวผม อะไรบางอย่างที่จะสามารถช่วยชีวิตคนได้อะไรบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ

สำหรับตอนนี้...