Fanfic สองรัก (บาส&บอล)

บทที่ 14 อยู่ด้วยกัน
 หลังจากที่รัตนานั้น เดินหนีไป ประวิทย์ก็เปลี่ยนใจมาคบกับจุติมาเช่นเดิม ด้วยพลังรักของบาสกับบอลที่ยังอยู่ในหัวใจเสมอ ในตอนนี้ก็ได้ดีใจที่เขากำจัดยัยเลขาสาวนั้นได้แล้ว ในตอนนี้จุติมาก็ได้มองแววตาของชายเบื้องหน้า ก่อนอมยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนที่จะปริปากพูด
“คุณวิทย์ ในตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา คุณรู้สึกยังไงบ้างคะในตอนที่มาไม่อยู่”
ประวิทย์เล่าความในใจที่แฝงด้วยความอัดอั้นตันใจ
“ก็รู้สึกไม่ค่อยอบอุ่น ผมผิดไปแล้วที่ผมเจ้าชู้ ต่อไปนี้ผมจะมีแต่คุณอยู่เสมอนะจุติมา”
วัยรุ่นหนุ่มทั้งสองคนลุ้นให้พ่อกับแม่ของเขาก่อนพูดออกไป
“พ่อครับ ถ้าพ่อยังรักแม่ก็ต้องสัญญาสิครับว่า จะจดทะเบียนสมรสใหม่”
“เอาแบบนั้นเลยหรอลูก”
บาสเลิกคิ้วให้ก่อนอมยิ้ม
“เอาเลยสิพ่อ ตลอดระยะเวลาผ่านมานานพ่อเองก็เคยหย่ากับแม่ แต่พวกเราทั้งสองอยากให้พ่อกับแม่มาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่งครับ”
จุติมาสูดลมหายใจลึก ก่อนที่จะบอก
“เรื่องแบบนี้ก็ต้องให้ ประวิทย์ตัดสินใจสิลูก”
ประวิทย์คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนตอบไป
“ก็ได้ ทุกเรื่องได้กลับมาเป็นปกติแล้วนี่ ผมตัดสินใจแล้วว่า ผมจะจดทะเบียนสมรสใหม่ คุณจุติมามาเป็นหัวใจของผมอีกครั้งหนึ่งนะครับ”
เสียงเฮ ของพนักงานหลายคนต้อนรับการกลับมาของคุณท่านซึ่งเป็นเจ้าของโรงงานปลากระป๋องกับคุณนายผู้ที่ออกแบบตัดเย็บเสื้อผ้า
 ในเช้าวันรุ่งขึ้น
 ณ ที่ว่าการอำเภอเมือง
 จุติมากับประวิทย์สวมชุดสุภาพ พร้อมด้วยบาสกับบอลวันนี้เขาสวมชุดที่ดูหล่อเป็นพิเศษก่อนที่นายทะเบียนจะเอ่ยขึ้น
“พวกคุณมาทำอะไรหรอครับ”
ประวิทย์เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบรื่น
“พวกเราจะมาจดทะเบียนสมรสครับ”
ก่อนที่นายทะเบียนจะหยิบเอกสารใบสำคัญขึ้นมาสองใบก่อนเอ่ย
“เซ็นตรงนี้ครับ”
ประวิทย์เซ็นชื่อ ก่อนนายทะเบียนจะให้ฝ่ายหญิงเซ็นชื่อลงไป
บาสกับบอลอมยิ้มให้อีกฝ่าย
ก่อนที่รถจะเคลื่อนไปตามถนนหลวง ประวิทย์เอ่ยขึ้นกับพลคนขับรถ
“พล เมื่อคืนได้คุยกับลิลี่หรือยัง”
“เรื่องอะไรหรอครับท่าน”
“เรื่องที่ไม่ได้พบกันมาหลายปีก่อนไง”
“อ๋อ คุยกันแล้วนะครับ เขาบอกว่า วันเวลานี่ไม่เคยรอใครเลยเนอะ แต่ผมก็บอกกับเขาไปว่า ใช่มันผ่านไปนานมากๆ จนผมเองก็เลยอยากจะบอกไปเสียจริงๆว่า สักวันคุณหนูทั้งสองจะได้พบเจอกัน”
บาสเริ่มเล่าเรื่องที่ผ่านมา
“แม่ฮะ พ่อฮะ รู้ไหมว่าผมได้เจอกับบอลตอนไหน”
ประวิทย์กับจุติมาถามขึ้นพร้อมกัน
“ตอนไหนหรอตัวแสบ”
บาสเริ่มเล่า
“ก็ตอนที่อยู่โรงเรียนประจำฮะ ตอนแรกผมก็ไปแกล้งบอลอีกทีเพราะผมหมั่นไส้เขา แต่เราก็โดนครูให้ทำโทษอยู่ที่เดียวกัน สุดท้ายเขามาช่วยผมตอนวันที่มีลมพายุแรงมาก ผมเลยพูดว่าขอบคุณมากนะ สุดท้ายเราก็เลยต่อจิ๊กซอร์วส่วนที่เหลือที่มันหายไป ผมเลยรู้ว่าผมกับเขาคือ พี่น้องฝาแฝดกันฮะ”
“อืมแบบนี้นี่เอง ลูกก็เลยสลับตัวกับบอลใช่ไหม”จุติมาเค้นถาม
“ใช่ครับแม่ ผมนะอยากให้พ่อกับแม่มารักกันอีกครั้ง”บาสตอบ
สักพักจุติมาเงียบก่อนที่จะบอก
“โอเค แม่เข้าใจลูกแล้ว แม่ผิดเอง”
“พ่อก็ผิดด้วยคน ที่ต้องแยกกันอยู่และหย่าร้างกับแม่ชั่วคราว”
รถในตอนนี้ก็เคลื่อนมาหยุดอยู่ที่โรงงานผลิตปลากระป๋อง ก่อนที่ทั้งสองจะก้าวลงมาจากรถ
 
สี่เดือนต่อมา
จุติมากลับมาถึงบ้านที่นครพนม วันนี้เป็นวันที่หนึ่งของเดือนกันยายน ประวิทย์ก็ได้มาอยู่ที่นี่แล้วก่อนที่เขาจะมองมาที่ภรรยา
“เหลืออีกกี่วันนะ จะถึงวันเกิดบาสกับบอล”
“ก็น่าจะเหลือสิบห้าวัน ก็จะถึงวันเกิดลูกชายของเรา ปีนี้เราจะให้อะไรเป็นของขวัญวันเกิดลูกนะ”
จุติมาคิดก่อนที่จะนึก แต่จริงๆ แล้วเขานึกไม่ออกว่า บุตรชายทั้งสองก็มีแผนอยู่เหมือนกัน
“เอาอย่างนี้ดีไหม เราไปซื้ออะไรแล้วสั่งให้เขาห่อของขวัญวันเกิดดีไหม”
“เอาแบบนั้นเหรอคะคุณ”
จุติมาตีแขนอีกฝ่ายเบาๆ
ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่รถของตนเอง ก่อนขึ้นรถและเคลื่อนออกไปตามถนนใหญ่ วันนี้ไม่มีแม่บ้านลิลี่เพราะลิลี่เขาออกปากว่าจะอยู่ปัตตานีอย่างถาวร
จุติมาเลยปล่อยให้เขาอยู่ที่นั่น รถของทั้งคู่หยุดที่ร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่จะหาว่าจะเอาอะไรเป็นของขวัญวันเกิดดี สิบปีก่อน ทั้งคู่ก็ได้รถบังคับ ปีก่อน
ก็ได้หนังสือภาษาอังกฤษ ปีนี้เขายังให้คำตอบไม่ได้เลยว่าจะเอาอะไรไปเป็นของขวัญ
“คุณผมว่า เราเอานาฬิกาทรายดีไหม”ประวิทย์เสนอ
“ไม่ดีกว่าคุณ ต้องเป็นของที่ผู้ชายชอบมากๆ”
บาสกับบอลนั้นชอบอะไร จนจุติมาเห็นในโทรศัพท์ ในกระเป๋าเรียน มีแต่โดเรม่อน แล้วสิ่งที่เขาอยากได้มันก็ต้องเป็นอะไรเกี่ยวกับ
โดเรม่อนแต่ทั้งคู่ คิดอะไรไม่ออก
“สวัสดีครับ ทางร้านเรามีการบริการห่อของขวัญ เฉพาะ วันเกิด วันขึ้นปีใหม่ หรือโอกาสพิเศษทางร้านเรารับห่อของขวัญด้วยครับ
ไม่ทราบว่าจะรับสินค้าไหนดีครับ”พนักงานของร้านเอ่ยขึ้น
“คือว่า เราต้องการของที่เด็กผู้ชายชอบมากๆ เลย”
“อ๋อ ถ้าเด็กผู้ชายชอบมาก ก็จะมี นาฬิกาข้อมือ แว่นตา ถ้าเป็นเครื่องเขียนก็กล่องดินสอแล้วเด็กอายุเท่าไหร่ครับ”
“เด็กปีนี้ก็อายุสิบสี่ขวบแล้วนะๆ ช่วยแนะนำผมที”
พนักงานหยิบนาฬิกาลายการ์ตูนโดเรม่อน มาให้สองเรือน มีสีฟ้า สีดำ สีชมพูก่อนที่จะให้ประวิทย์เลือก
“งั้นเอาสีฟ้า กับสีดำ สองเรือนให้หน่อยครับ”
“ได้เลย ว่าแต่จะให้ห่อของขวัญไหม”พนักงานถามอย่างสุภาพ
“ครับ”
“จะให้เราเขียนการ์ดว่าอะไรหรอครับ”
ประวิทย์เอ่ยแบบเรียบๆ
“ให้เขียนว่า สุขสันต์วันเกิด บาส ส่วนอีกกล่อง บอกว่า สุขสันต์วันเกิด บอล”
พนักงานเขียนการ์ดก่อนที่จะแนบใส่ของขวัญแล้ว ใส่ถุงพร้อมให้ลูกค้า ก่อนที่จะบอกราคา
“ผมคิดค่าบริการห่อของขวัญเป็นเงินทั้งสิ้น สองร้อยสามสิบสามบาทครับ”
ประวิทย์ควักเงินจ่ายให้พนักงาน
“ขอบคุณมากนะครับ คราวหน้าค่อยมาใช้บริการอีกนะครับ”
ก่อนที่ทั้งสองจะวางกล่องของขวัญไว้ข้างหลังรถก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไปตามถนน
 
ในตอนนี้ทั้งสองคนกำลังนั่งอยู่ในห้องพร้อมฟังเพลงสตริงที่ดูเก่า ก่อนที่ทั้งสองจะเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์
“บาส นายคิดว่าพ่อของเราจะให้อะไรเป็นของขวัญละ”
“ไม่รู้สินะบอล”บาสบอก
ก่อนที่จะได้ยินเสียงรถผ่านเข้ามาก่อนอีกฝ่ายจะดับเครื่องยนต์
ก่อนที่บาสกำลังจะเขียนจดหมายไปหาป้าประไพ แม่ของเฌอปรางกับแพท ในเนื้อหาจดหมายว่า
‘สวัสดีครับป้าประไพ ผมบาสนะครับ ลูกพ่อประวิทย์ไงครับ ป้าสบายดีหรือเปล่า ผมคิดถึงป้ามากๆ ในตอนนี้ผมมีข่าวดี พ่อของผมได้กลับมาอยู่กับแม่ของผมแล้วนะครับ ผมเองก็จะบอกอะไรป้าบางอย่างด้วยนะครับ แล้ว น้องเฌอกับน้องแพทเป็นยังไงบ้างครับป้า พวกเธอทั้งสองคนสบายดีหรือเปล่า ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ อีกไม่นานผมก็จะอายุครบ สิบสี่ปี ผมเองก็เข้าใจป้าด้วยนะครับว่า ป้าไม่ค่อยว่าง วันนี้ผมเขียนจดหมายมาหาป้าเพราะคิดถึง
                                                รักและเคารพอย่างสูง
                                                 บาส พงษ์เพชร ‘
ก่อนที่บาสจะพักจดหมายแล้ว หยิบซองจดหมายก่อนที่จะลองทำใส่ในคอมพิวเตอร์ ที่อยู่ของอีกฝ่าย ตรงกับสิ่งที่ประไพ เขียนส่งมาถึงพ่อของเขา
 
 วันที่ 17 กันยายน ก็มาถึง เสียงไก่ขันแต่เช้าตรู่ พร้อมด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงนอนก่อนที่บาสกับบอลเอื้อมมือที่
จะปิดก่อนทำภารกิจส่วนตัวจนเสร็จ ก่อนที่จะเดินลงมา เช้าวันที่พิเศษนั่นคือ วันเกิดของทั้งสองคน บาสกับบอลเห็นกล่องของขวัญตั้งอยู่บนโต๊ะ
ก่อนที่ประหลาดใจ
“พ่อครับ แม่ครับ นั่นกล่องอะไรหรอครับ”
“อะนี่ สุขสันต์วันเกิดนะลูก ที่วันนี้อายุครบสิบสี่ปี”ประวิทย์กับจุติมาเอ่ย
ทั้งสองสั่นกล่องของขวัญ ก่อนที่จะเดาไปว่ามันคืออะไร
“หรือว่าในนี้มีระเบิดหรอครับพ่อ”บอลบอก
“พ่อว่าลูกแกะของขวัญออกดูก่อน ว่าข้างในมันคืออะไร”
บาสกับบอลแกะของขวัญออก ก่อนที่จะเปิดดู
“นาฬิกาลายโดเรม่อน พ่อรู้ได้ไงว่าผมชอบโดเรม่อน”
จุติมาเสริม
“ก็ลูกชอบดูการ์ตูนโดเรม่อนนี่ แม่เลยรู้”
“ขอบคุณครับแม่”บาสกล่าวคำขอบคุณ
“แม่ครับผมว่า ตอนเย็นเราไปร้านที่แม่กับพ่อเคยพาผมไปกินตอนเด็กได้ไหมครับ”
“ร้านไหนละ”
ทั้งสองอมยิ้ม
“ไม่บอกเดี๋ยวผมพาไป พ่อกับแม่ก็จะต้องตกตะลึงเลยครับ”บาสบอก
 
ในเย็นวันนั้น
 บาสจำความได้ว่าพ่อกับแม่เคยพามาแถวร้านริมโขง นั่นคือ ริมโขงริเวอร์ ที่มีเรือคอยให้ชมวิว
“นี่ครับพ่อ พ่อจำได้หรือยัง”
“อ๋อ จำได้แล้ว เจ้าตัวเล็กของพ่อ ความจำดีนี่”
“ก็พ่อเคยถ่ายรูปไว้นี่ครับ”บาสแย้ง
“รูปไหนหรอ”
บาสควักรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าก่อนยื่นส่งให้อีกฝ่าย
“อ๋อ รูปนี้ตอนพ่อกำลังหมั้นกับแม่นี่”
“ใช่ครับพ่อ คือผมยังจำได้เป็นร้านเดียวกัน”
“งั้นเรามาถ่ายรูปกันเลยนะ เพื่อเป็นที่ระลึกกันดีไหม”
“ครับพ่อ”
ประวิทย์เรียกพนักงานบนเรือสำราญ
“น้องๆ ถ่ายรูปให้พี่สักรูปหน่อย ทั้งสี่คนนี่แหล่ะ”
“เอาแล้วนะครับ หนึ่ง สอง สาม แชะ”พร้อมด้วยเสียงชัตเตอร์
 
บ้านของ เฌอปรางกับแพท ซึ่งเปิดเป็นร้านขายอาหารตามสั่ง ก่อนที่จะมีบุรุษไปรษณีย์ส่งจดหมายมา
“จดหมายมาแล้วครับ คุณประไพใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”ประไพเอ่ยขึ้น
ก่อนหยิบจดหมายมาจากมือบุรุษไปรษณีย์
จ่าหน้าซองเขียนว่า บาส
ก่อนที่จะเปิดอ่าน ก่อนเอ่ยขึ้น
“บาส ป้าก็คิดถึงนะ ประวิทย์น้องรักของพี่ ต่อไปนี้ดูแลจุติมาให้ดีนะน้อง”
ในตอนนี้ประวิทย์ก็ยังมองพร้อมอมยิ้มให้บาส บอลนั้นก็หอมแก้มจุติมาอย่างคุ้นเคย ครอบครัวสุขสันต์สมหวังทุกสิ่งทุกอย่าง
แล้วกลับมารักกันเหมือนเดิมอย่างดี ความรักที่สวยงามเป็นอันเดียวกัน ประวิทย์รักกับจุติมาเหมือนอย่างเดิม เพราะบาสกับบอล
 
                                                                   จบบริบูรณ์