ซ่อนใจไว้ใต้เงาตะวัน

"แม้นาฬิกาจะทำให้ฉันเปลี่ยนจากวันวานที่เคยเป็น
แต่มีสิ่งหนึ่งไม่เคยเปลี่ยน
แม้ระยะทางจะพาชีวิตได้ผ่านได้พบได้เจอใคร
ยังมีสิ่งหนึ่งไม่เคยเปลี่ยนไป
ความทรงจำแม้เลือนลาง
แต่ความรักไม่เคยจาง
ยังคงชัดเจนในใจ ทุกคืน..."
 
เสียงเพลงเปิดคลอเบาๆจากเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะหนังสือสีขาวสะอาดภายในห้องนอนสี่เหลี่ยม ในขณะที่เจ้าของซึ่งแต่งตัวเสร็จแล้วเดินมาหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับเสียบสายหูฟังเพื่อฟังเพลงต่อระหว่างเดินทางออกจากบ้านไปมหาวิยาลัย 
 
"เธออยู่ตรงไหนของปลายขอบฟ้า
อยากบอกให้รู้ฉันยังคิดถึง
เราอาจจะอยู่ไกลแสนไกล
แต่ฉันยังรับรู้ได้ ไม่ว่าเธออยู่ไหน
ให้เธอรู้ว่า เธอยังอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม
เธอยังอยู่กับฉันเหมือนเดิม..."
 
เขาว่ากันว่าคนเรามักจะซ่อนเรื่องบางเรื่องหรือใครบางคนไว้ในเพลงบางเพลงเสมอ เพลงหนึ่งเพลงมีไว้คิดถึงเรื่องหนึ่งเรื่องหรือคนหนึ่งคน คนเราจึงมีเพลงโปรดหลายเพลงเพื่อคิดถึงหลายเรื่องที่ได้พบเจอ เวลาเปิดเพลงๆนั้น ความทรงจำเก่าๆจะย้อนกลับเข้ามาพร้อมกับการบรรเลงของท่วงทำนองและเนื้อร้องที่ถูกเขียนขึ้นมาราวกับผู้แต่งรับรู้ความในใจของผู้ฟัง
 
เหมือนเช่นเธอตอนนี้กับเพลงๆนี้ที่กลายมาเป็นเพลงประจำตัวของเธอนับตั้งแต่ไม่มีเขา ทุกๆถ้วงถ้อยคำในบทเพลงทั้งเพลงเหมือนถูกเขียนมาเพื่อเธอ
 
   ตั้งแต่สูญเสียพ่อกับแม่ด้วยอุบัตเหตุทางรถยนต์ตอนนั้นเธอยังอยู่เพียงชั้นมัธยมตอนต้นการที่พ่อแม่จากไปอย่างไม่ทันได้ตั้งต้วตอนนั้นเหมือนโลกทั้งใบมืดมนเธอเคว้งคว้างและเหมือนจะไปต่อไม่ถูกเกือบจะไม่รู้ว่าจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง เป็นเขาที่ยื่นแสงสว่างให้กับเธออยู่เคียงข้างและคอยนำทางจนเธอลุกขึ้นเดินต่อไปได้
   ตะวันชายหนุ่มที่มีหน้าตาหล่อเหลาเพียบพร้อมผู้แสนดีและอ่อนโยนราวกับดอกไม้แรกแย้ม เขามักมองโลกในแง่ดีเสมอ และมองเห็นความดีที่ซ่อนอยู่ในตัวคนทุกคน แต่ในขณะเดียวกันเขาก็พร้อมจะปกป้องคุ้มครองเมื่อภัยเข้ามาถึงตัวเธอเสมือนกำแพงหนาที่คอยคุ้มกัน เขาเข้ามาเป็นทุกอย่างในชีวิต ความรักของเขาเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดของเธอ รอยยิ้มที่สดใสของเขาเป็นกำลังใจที่ดีให้กับเธอได้เสมอ ความรักและความดีที่เขามีช่วยหล่อเลี้ยงหัวใจของเธอในทุกๆวัน
   แต่เหมือนสวรรค์จะไม่ชอบให้เธอมีความสุขนานนัก เมื่อเย็นวันหนึ่งในระหว่างที่เธอกำลังทำรายงานกับเพื่อนมีสายเรียกเข้าจากเพื่อนของเขาโทรเข้ามาหาเธอพร้อมกับข่าวร้ายที่ทำให้เธอแทบหยุดหายใจ และเมื่อมาถึงโรงพยาบาลก็ต้องพบกับความปวดร้าวเมื่อหมอออกมาจากห้องฉุกเฉินและบอกกับเธอว่าเขาเสียชีวิตแล้วนั่นทำให้โลกของเธอดับมืดลงอีกครั้ง เพื่อนที่ไปกับเขาเล่าให้ฟังว่าหลังจากที่แยกกับเธอหน้าโรงเรียนเขาทั้งสามคนเดินทางกลับด้วยกันอย่างเป็นปกติจนมาถึงทางแยก ลูกบอลเล็กๆลูกหนึ่งกลิ้งมากลางถนนเจ้าของที่ปล่อยให้บอลลูกนั้นหลุดมือคือเด็กชายตัวน้อยที่มารดากำลังจูงข้ามถนน เด็กคนนั้นร้องอยากได้ของเล่นคืนตะวันจึงเดินลงจากฟุตบาทไปเก็บบอลระหว่างนั้นมีรถยนต์คันหนึ่งพุ่งเข้ามา เพราะทางแยกบริเวณนั้นมีเหลี่ยมบังทำรถที่ขับมาด้วยความเร็วเกินกว่ากำหนดไม่ทันเบรกและพุ่งชนชายหนุ่มอย่างแรงจนร่างปลิวกระเด็นเป็นเหตุให้ถึงแก่ชีวิต ทั้งพ่อแม่และคนรักต่างจากเธอไปด้วยเหตุการณ์เดียวกันเธอไม่เคยลืม ช่วงแรกๆเธอทำใจไม่ได้กับการสูญเสียเขาเธอถึงขนาดต้องย้ายโรงเรียนในปีสุดท้ายของชั้นมัธยม แต่เพราะความทรงจำที่เกี่ยวกับตัวเขาเรื่องราวของเธอและเขามันมีแต่เรื่องดีๆ ทุกครั้งที่เธอผ่านไปในที่คุ้นเคยทุกครั้งที่ภาพของเขาเข้ามาทุกครั้งที่ถึงเขาเรื่องราวของมันทำให้เธอมีแต่รอยยิ้มและความสุข นั่นจึงทำให้ค่อยดีขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกลับมาใช้ชีวิตปกติได้ในที่สุด และกลายเป็นคนที่เข้มแข็งมากขึ้น เด็ดเดี่ยวและจริงจังยิ่งกว่าเดิม โดยมีสิ่งดีๆที่เขาทิ้งไว้คอยเป็นกำลังใจตลอดเวลา 3 ปีที่ผ่านมา