{TK} Friend (รัก)เพื่อน

 
 
 
แกร๊ก!
 
 
เสียงประตูคอนโดแก้วดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงโปรงของโทโมะในชุดสีดำทั้งเสื้อและกางเกง ร่างกายเปียกปอนไปหมด โทโมะเดินเข้ามาในห้องแก้วเเล้วปิดประตู
 
 
"เห้ย แกจะบ้าหรือไง มาทำอะไรที่นี่ตอนนี้ นี่มันจะห้าทุ่มเเล้วนะ!"ฉันกรูเข้าไปหาโทโมะก่อนจะมองโทโมะตั้งแต่หัวจรดเท้า 
 
 
"ฉันคิดถึงแก"
 
 
"o/////o"ในหน้าฉันขึ้นสีทันที ทั้งที่รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดมาไม่ใช่ความจริง แต่คำพูดนี้ก็ทำให้ใจสั่นได้ทุกครั้ง 
 
 
"แก้ว"เขาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาซ้อนทับหยดน้ำจากฝน
 
 
"เห้ยๆๆ หยุดเลยนะ ไม่ต้องร้องเลย ไปอาบน้ำก่อนไปแล้วค่อยมาคุยกัน"ฉันรู้อยู่เเล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เขามาทำไมที่นี่
 
 
"ครับ"เขาพูดอย่างว่าง่าย แหงล่ะ ถ้าไม่ไปฉันก็ไม่ยอมคุยด้วย
 
 
อ้อ ไม่ต้องสงสัยนะทำไมมันเข้ามาได้ เพราะว่านางมีคีย์การ์ดของฉันน่ะสิ เข้าออกคอนโดฉันอย่างกับคอนโดตัวเอง เพราะเขาทำให้ฉันขอคุณพ่อออกมาอยู่คอนโด สัปดาห์นึงโทโมะมาหาฉันไม่ต่ำกว่า 3 รอบ เหตุผลที่มาน่ะหรอ หิวบ้างล่ะ คิดถึงบ้างล่ะ แต่มันไม่ใช่เหตุผลจริงๆหรอก นางแค่เหงาและอยากหาที่ระบายมากกว่า นางชอบทะเลาะกับ ฟาง ใครน่ะหรอก็แฟนนางที่คบมาเป็นสิบๆปี แฟนคนแรก และตอนนี้ก็เป็นแฟนคนเดียว ส่วนฉันน่ะหรอก็เป็นเพื่อนโทโมะมาตั้งเเต่คลอดออกมา เพราะแม่ของเราเป็นเพื่อนรักกัน ครอบครัวเราเลยให้เราสองคนสนิทกัน แต่เอาจริงๆทางบ้านเราสองคนก็อยากจะให้เราเป็นคู่หมั้นคู่หมายกันนะ แต่นางดันไปตกหลุมรักยัยฟางตั้งเเต่สมัยมัธยม ป๊อปปี้เลิฟเหลือเกินพ่อคุณ ส่วนฉันน่ะหรอ ก็มันเนี่ยแหละ ไอ้บ้าหน้าโง่นี่เนี่ยแหละที่เป็นรักแรกและรักเดียวของฉัน 
 
 
"หิวมั้ย กินข้าวก่อนสิ"ฉันพาเขาเดินมาที่โต๊ะอาหารเเล้วจับเขานั่งลง 
 
 
"แก้ว"เขาเรียกฉันด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบา แหม๋ จะหมดแรงขึ้นมาเชียว
 
 
"อึ้บเลยนะแก อย่ามาร้องไม่งั้นไม่รับฟังเรื่องนายเเล้วนะ ร้องไปเล่าไป ฟังไม่รู้เรื่อง"ฉัยเบรกไว้ก่อนเลย ผู็ชายอะไร ขี้แยชิป 
 
 
"ฉันทะเลาะกับฟาง"
 
 
"ไม่ต้องบอกฉันก็รู้ย่ะ เลิกพูดเดี๋ยวพรุ่งนี้พวกแกก็คืนดีกัน"ใช่ มันเป็นแบบนี้ทุกที นานสุดที่โกรธงินกันก็แค่ 7 วันเต็มที่เลย คือโทโมะมันไปชกผู้ชายที่เข้ามาเจ้าะเเจ้ะกับฟาง แล้วผู้ชายคนนั้นก็มีอิธิพลกับบริษัทฟางด้วย ฟางเลยโกรธมาก 
 
 
"ทำไมเราต้องทะเลาะกันตลอดเลย"
 
 
"แกเลิกหึงหวงไร้สาระเเล้วปล่อยวาง ไว้ใจกันบ้างได้ปะ เลิกบ้า เลิกงี่เง่า ผู้ชายนะเว้ย"คือแบบเป็นผู้ชายที่งี่เง่ามาก หวง หวงไปหมด แต่ยัยฟางนั่นก็มีผู้ชายมาตอมเยอะเหลือเกิน รู้ว่ามีแฟนขี้หึงยังจะขยัยอยู่ใกล้พวกผู้ชายพวกนั้น อีนี่ก็ไม่รู้จักหักห้ามใจ 
 
 
"แฟนนะเว้ย ไม่ให้รักไม่ให้หวงเเล้วจะหวงใคร"จู่ๆอีตาบ้านี่ขึ้นเสียงใส่ฉันเฉยเลย
 
 
"..."ฉันอึ้งปกตินางไม่เคยตะคอกฉัน ยอมรับว่าช็อก
 
 
"ขะ ขอโทโทษ กินกันเเล้วไปนอนคุยกันนะ"เขาพูดเเล้วทำเป็นยิ้ม รอยิ้งกับตาแดงๆช้ำ ที่กำลังจะบวม
 
 
"พูดไรของแก นอนคงนอนคุย เพ้อเจ้อ วุ้ว"ฉันพยายามพูดแก้เขิน คำพูดมันไม่ได้มีอะไรไม่ดีแอบแฝงหรอกนะ แต่มันแบบ ยังไงละ มันก็เขินนะเว้ยยย
 
 
 
 

 
ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยงับ จะพยายามมาคลอดตอนใหม่ๆตลอดเยยน้าาา ฝากเม้น ฝากลุ้นไปด้วยกันเลยนะงับบ