[Fanfic jojox oc]ภาคตามล่าหากุญแจแห่งโลก

     ตึกๆๆ ฉันเดินท่ามกลางป่าใหญ่ หรือว่าที่เราเห็นเมื่อกี้ จะไม่ใช่เงาคนกันนะ......ฉันคิดอยู่ในใจ ก่อนจะหันหลังจากไปนั้นฉันเห็น เงาเหมือนอะไรสักอย่างนอนอยู่ฉันค่อยๆเขาไปใกล้ๆ แล้วก็เห็นชายตัวสูงใส่แว่นตาผมสีเหลืองนอนอยู่  เธอเขาไปใกล้ๆเขาและนั้งลง
"ใครกันนะมานอนอยู่ในป่าแบบนี้ได้"ฉันจับมือเขาขึ้นมา ดูจากกลิ่นแล้ว เจ้านี่คงไม่ใช่มาเฟีย และ.....ยังไม่ตายด้วย!
"โอ้ย....."เขาลุกขึ้นมาก่อนจะกุมหัวตัวเอง
"เป็นอะไรไหมเนีย"ฉันมองหน้าเขา
"หึ อะไรกันนี่ฉันวิ่งชนต้นไม้ตายเหรอเนีย ถึงได้มีนางฟ้าน้อยน่ารักมาต้อนรับแบบนี้เนีย"เขายิ้มออกมาก่อนจะยื่นมือเข้ามาหาฉัน แต่ฉันรีบปัดมันออก
"ยังไม่ตายหรอกน่า ฉันก็คนเหมือนายนี่ล่ะ!"ฉันรีบลุกขึ้นยืน และเดินออกไป
"แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ?"เขารีบลุกขึ้นยืน แล้วเดินตามฉันมา
"โฟสซี่"
"ชื่อน่ารักดีนะ ผมชื่อเมโลเน่ ยินดีที่ได้เจอนะ"เขายิ้มออกมาก่อนจะถามต่อไป
"ว่าแต่มาทำอะไรที่นี่"
"ฉันมากันพวกเพื่อนๆ แล้วก็เห็นเงาที่พุ่มไม้พอตามมาดูก็เจอกับนายนี่ล่ะ"ฉันอธิบาย
"อย่างงี้นี่เองเด็กหลงทางสินะ"เขาก้มลงมองหน้าฉัน
"แต่แย่หน่อยนะ แถวนี้ไม่มีตำรวจสะด้วยสิ ไม่งั้นคงพาเธอไปส่งหาเพื่อนเธอได้แล้วล่ะ"
"ไม่เห็นเป็นไร พวกนั้นน่ะเก่งจะตายเดียวเขาก็หาฉันเจอเองนั้นล่ะ"ฉันพูดโดยไม่หันกลับไปมองหน้าเขา
"เฮ้ยอาบัคคลิโอ้เจอยัง"ฉันได้ยินเสียงมิสต้าดังจากที่ใกล้ๆ
"ยังเว้ย แต่มูดี้บูรตบอกว่าเธออยู่แถวๆนี้นี่"
"นั้นไงล่ะ ทุกคนฉันอยู่นี่!!!!"ฉันรีบตะโกนและวิ่งไป
"รอด้วย!!!!"เขารีบวิ่งตามฉันไป
"นี่! บอกแล้วใช่ไหมว่าให้เกาะกลุ่มกันไว้น่ ทำไมถึงวิ่งไปคนเดียวแบบนั้น กลางป่าแบบนี้อันตรายนะรู้ไหม"ฟูโก้
"ใช่ๆ คราวหน้าอย่างทำแบบนี้อีกนะ"นารันช่า
"จ้าๆ ฉันขอโทษนะทุกคน แล้วก็นี่ฉันเจอคนด้วยล่ะ นี่ไงเขาชื่อเมโลเน่ล่ะ"ฉันรีบไปคว้ามือเมโลเน่มาหาทุกคน
"เจ้านี่มัน...."มิสต้า
"เธอนะหลบไปจากมันสะมันเป็นนักฆ่า!!"อาบัคคลิโอ้
"หา?"ฉันรีบถอยออกมา
"พวกแกนี่เอง ท่าทางคงรู้เรื่องกุญแจแห่งโลกแล้วสินะถึงมานี่ได้"เมโลเน่ยิ้มออกมา
"แต่ฉันจำได้ว่าฆ่าแกไปแล้วทำไมถึง?"โจรูโน่ดูท่าทางตกใจ
"ใช่ แต่โชคดีหน่อยที่คนแถวนั้นมาช่วยไว้ทัน ฉันเคยแค่โคม่าไปหลายวันหน่อย แต่ต้องขอขอบคุณลีซอตโต้ที่ทำให้ฉันได้รู้ว่ามีของบางอย่างที่จะทำให้พวกเราได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง"เมโลเน่หยิบอัญมณีสีฟ้าออกมา
"อัญมณีแห่งท้องน้ำ!"
"ใช่ สาวน้อย เธอเองสินะที่พาพวกมันมา มากับผมสิ ผมจะทำให้เธอได้ปกครองโลกร่วมกับผมพวกเราจะได้อยู่ด้วยกันและกวาดล้างเจ้าพวกนั้นให้หมดเลย!!"เมโลเน่ตะโกนขึ้น
"ถึงตอนนี้สแตนของผมจะใช้ไม่ได้ แต่ถ้ารีซอตโต้รักษาตัวจนหาย และมีเพื่อนๆของผมที่ตื่นขึ้นมาใหม่ล่ะก็ พวกเราจะไร้เทียมทาน!!" 
"จะดีเหรอ?"
"หืม?"เขาทำท่าสงสัย
"หมายถึงว่า การให้เพื่อนของคุณที่ตายไปกลับมามันจะดีเหรอ เขาอาจจะไม่เหมือนเดิมก็ได้ อย่าลืมสิว่าฟื้นคืนชีพคนตายมันฝืนธรรมชาตินะ"ฉันตอบเขาไปด้วยสีหน้านิ่งๆ
"หนวกหูน่าอย่างเธอจะไปเข้าใจอะไร ในเมื่อไม่ให้ความร่วมมือฉันจะ!!!"เขายื่นมือมาจะต่อยฉัน ฉันรับหมัดเขาไว้แล้วเผามัน
"โอ้ย!!!"เขาร้องลั่น
"ไม่ได้ร้อนมากสะหน่อยแค่ระดับน้ำเดือด(100องศา)เอง"ฉันพูดด้วยสีหน้านิ่งๆ
"นายคิดว่าฉันไม่เข้าใจนายงั้นเหรอ นายรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ตรงนี้ คิดว่าฉันน่ะนะ ต้องทนเห็นพี่น้องถูกขายออกไปให้พวกมาเฟียโดยที่ทำอะไรไม่ได้ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขายังมีชีวิตอยู่ไหม ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเด็กในบ้านหลังนั้นจะเป็นยังไง จะทรมานไหม จะหิวแค่ไหนก็ไม่รู้ ต้องมีชีวิตอยู่โดยที่ไม่รู้เลยว่าจะถูกฆ่าตอนไหน!!!"ฉันร้องไห้ออกมาขาลูบผมฉันแล้วร้องไห้เหมือนกัน
"แบบนี้นี่เองเธอก็เป็นเหยื่อของพวกมาเฟียเหมือนกันสินะ...."เมโลเน่กอดฉันเอาไว้
"งั้นฉันจะไปกับเธอด้วย เรามาตามหากุญแจแล้วเปลี่ยนโลกนี้กันเถอะ!!"
"อืม!! นี่ๆให้เมโลเน่ไปด้วยนะ"ฉันหันไปบอกพวกเขา
"ก็เอาสิ ยังไงสะสแตนของเจ้านั้นก็ใช้การไม่ได้อยู่แล้ว คงไม่เป็นปัญหาต่อเราหรอก"บูจาราตี้

"อืม ขอบใจนะ"ฉันพูดก่อนจะวิ่งไปหาพวกนั้น