CHANBEAK 18+ รักของฉันเกิดในคาเฟ่คลับ<3

...........แฮ่กๆๆๆ...........
เสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้น ใบหน้าที่ดูรีบร้อนพร้อมเสียงที่ดูหอบจากการวิ่งสุดกำลัง เด็กหนุ่มแว่นหนารีบวิ่งแจ่นไปที่ใดที่หนึ่งสักแห่งในตัวเมือง
แต่รู้สึกว่าเด็กหนุ่มจะถึงจุดหมายและหยุดตรงหน้าร้านๆหนึ่งเป็นร้านกาแฟสไตล์ยุโรปซึ่งเป็นคาเฟ่ที่ดูเรียบแต่หรูอยู่ติดริมถนนในตัวเมือง
เด็กหนุ่มมองอยู่หน้าร้านแปบนึงก่อนที่จะเปิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ มองดูรอบๆร้านคาเฟ่แห่งนี้ เด็กหนุ่มไม่รอช้าเดินมุ่งหน้าไปที่แคชเชียร์ที่มีพนักงาน
คนหนึ่งกำลังคิดบิลค่ากาแฟให้ลูกค้าอยู่ ไม่นานนักพนักงานก็คิดเงินให้ลูกค้าและจ่ายตังค์เสร็จ
"เออ...ขอโทษนะครับที่นี้คือร้าน"COFEE DREAM"ใช่รึป่าวครับ" เด็กหนุ่มถามพนักงาน
"อ้อ ใช่แล้วค่ะคุณลูกค้าจะสั่งอะไรดีค่ะ" 
"ปะ..ป่าวครับ555 คือว่าพอดีวันนี้เป็นวันทำงานวันแรกของผมที่ร้านนี้นะครับ" เด็กหนุ่มตอบ
"อ้าว เด็กใหม่หรอกเหรอเนี่ย งั้นเข้าไปหลังร้านได้เลยนะจ้ะตอนนี้ผู้จัดการกำลังจัดของอยู่หลังร้านน่ะ"
"อ้อๆ ครับ ขอบคุณครับ"เด็กหนุ่มกำลังเดินไปที่ประตูหลังร้าน
"แล้วเธอชื่ออะไรหรอ ยังไม่รู้จักเลย?" 
"อ้อ ผมหรอครับ ผมชื่อ บยอล แบคฮยอน ครับ" หลังจากนั้นแบคฮยอนก็เดินไปหลังร้าน....
 
 
หลังร้านกาแฟที่ตอนนี้มีพนักงานอยู่สองสามคนกำลังทำหน้าที่ภายในร้าน คนหนึ่งกำลังชงชา อีกคนกำลังขั้วกาแฟอยู่กลิ่นนั้นหอมกระจายไปทั่วห้อง
 'กลิ่นกาแฟสดนี่มันหอมดีจัง'
"นี่! นาย เด็กใหม่ใช่ไหม มายืนหลับตาเคลิ้มอะไรอยู่ตรงนี้ว่ะ"
แบคฮยอนได้สติกลับคืนก็รู้ตัวทันทีว่า วันนี้ตัวเองมาทำงานสายตั้งแต่วันแรกและคนที่เขาเจอตรงหน้าคือผู้จัดการร้านจอมโหดที่ตวาดใส่เขา จนเขาสะดุ้งตื่นจากกลิ่นกาแฟแห่งความฝันที่แสนจะหอมหวาน
''อะ...เออ คือขอโทษครับ พอดีว่าวันนี้ผมกะเวลาผิดไปหน่อย ไม่คิดว่ารถมันจะติดหนัก เลยรีบลงรถเมล์ป้ายข้างๆ แล้วรีบวิ่งมาเลยครับ ต้องขอโทษจริงๆครับ!"
"ไม่ได้เรื่อง! ขนาดทำงานวันแรกยังมาสายได้ แล้วจะให้ฉันเชื่อใจแกได้ยังไง หึ...เอาเป็นว่านี้คือความผิดครั้งแรก ถ้ามีครั้งต่อไปเตรียมออกจากร้านฉันไปได้เลย"
"ครับ...ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆครับ คราวหลังผมจะมีความรับผิดชอบมากกว่านี้ครับ" เด็กหนุ่มโค้งคำนับแสดงความจริงใจในการขอโทษแต่ก็ไม่ได้ทำให้ผู้จัดการร้านพึงพอใจแต่อย่างใด
 
 
"นี่ ไอ้เด็กใหม่ มึงชื่อไรว่ะ" เสียงหนึ่งดังจากข้างหลังแบคฮยอน หลังจากผู้จัดการเดินหัวร้อนออกไป
"เออ....ผมชื่อ แบคฮยอนครับ"
"อ้อเหรอ...ทำไมหน้ามึงเหมือนผู้หญิงจังวะ ร่างก็บาง เป็นตุ๊ดเหรอมึงอ่ะ"
"ไม่ใช่นะครับ ถึงผมจะร่างเป็นแบบนี้ แต่ผมก็แมนนะ!!"
"อืออ555...น่ารักจังเลยมึงอ่ะ กูยอมเชื่อมึงก็ได้ กูชื่อเซฮุนนะ จำไว้ด้วยไอ้บอบบาง"
แบคฮยอนทำหน้าตาไม่สบอารมณ์กับเพื่อนร่วมงานคนแรกเอาซะเลย
'อะไรของมันเนี่ย เรียกเราไอ้บอบบาง ร่างเราไม่ได้บางอะไรขนาดนั้นซะหน่อย'
คร่อกกกกกกกกกกกกก.....กกกกกกก เสียงท้องร้องของหนุ่มแว่นหนาดังขึ้นท่ามกลางบทสนทนา
"อ้าว....ไอ้บอบบาง ไรของมึงเนี่ย อย่าบอกนะว่าเมื่อเช้ามึงยังไม่กินข้าว?"
"ก็มันรีบนี่ครับ ขนาดผมคิดว่าผมมาเร็วแล้วนะเจอรถติดตลอดสายขนาดนั้นจะเอาเวลาไหนไปกินข้าวล่ะ"
"มึงนี่ไม่ไหวเลย มาๆเดี้ยวกูพาไปกินข้าวเองไปในครัวกู จำได้ว่ามีไข่เจียวหมูสับที่กูกินเหลือเมื่อเช้าเอาไว้ พอใจให้มึงกินได้อยู่น่ะ"
'เอิ่ม....ไข่เจียวหมูสับที่กินเหลือ -.-''' '
"ทำไมไอ้บอบบาง มึงทำหน้าเหมือนไม่อยากจะกินอย่างนั้นแหละหรือมึงอยากจะอดมื้อเช้าดี หึ?"
"เอ่อ......คือผมไม่เลือกอยู่แล้ว ผมกินได้ทั้งนั้นที่สำคัญตอนนี้ผมหิวมากด้วย"
"โอเคๆ นี่คือกูใจดีหรอกก็ว่าจะเก็บไว้กินเที่ยงแต่เพื่อเป็นการต้อนรับเด็กใหม่นี่คือ ของขวัญจากกูแล้วกัน กูขอตั้งชื่อเมนูนี้ว่า ไข่เจียวเหลือจากคนหล่อระดับเทพบุตรแบบกู มึงจงกินให้อร่อยนะ เอ้า" เซฮุนหยิบข้าวกล่องไข่เจียวที่กินเหลือที่ตั้งไว้ในครัวให้แบคฮยอนกินต่อ
แบคฮยอนเปิดข้าวกล่องเห็นไข่เจียวครึ่งซีกที่โดนตัดเละเทะและข้าวที่ซาวปะปนกับเศษไข่ เหมือนข้าวหมาข้าวแมวอะไรอย่างนั้น
"อะ...เอ่อ...คือปกติ เซฮุนกินแบบนี้เหรอครับ?"
"อือ ก็ใช่ไงแล้วทำไมอ่ะ แล้วที่สำคัญอย่าเรียกชื่อกูห้วนๆดิว่ะ ให้เรียกว่า รุ่นพี่ เข้าจั๊ย?''
"ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ต้องเรียกผมว่า แบคฮยอนเหมือนกัน ผมไม่ชอบให้ใครว่าเรียกว่า ไอ้บอบบาง"
"ก็ได้ๆๆ...ตามนั้น กูเรียก ไอ้แบคเฉยๆก็ได้"
แบคฮยอนยิ้มออกมาโดยไม่รู้สาเหตุอาจจะเป็นเพราะว่าเขาคนนี้อาจจะไม่ได้เป็นคนไม่ดีซะทีเดียว เด็กหนุ่มเริ่มกลับไปมองที่ข้าวกล่องที่อยู่ตรงหน้า
ถึงจะหน้าตาหมาไม่แดกยังไง เขาก็ต้องกินเพราะความหิวของเขา ทำให้เขาหมดหนทางเลือกและกินข้าวกล่องนั้น แบคฮยอนพยายามอ้าปากและกินเข้าไปคำแรก....
"อือออออ!"
'มัน...มัน.....อร่อยสุดๆไปเลย!' แบคฮยอนไม่รอช้ากินคำที่สอง สาม สี่ เข้าไปอาจจะเป็นเพราะว่าเขาหิวเอามากๆและกินข้าวไข่เจียวเหลือๆอย่างเอร็ดอร่อย
"5555 อร่อยอ่ะดิ ชอบอ่ะดิมึงไข่เจียวเหลือของกู มีหนึ่งเดียวในโลก กูจะบอกไว้เลย" เซฮุนหัวเราะชอบใจที่เด็กหนุ่มกินข้าวของเขาอย่างอร่อย
"ค้าบบบๆๆ ขอบคุณรุ่นพี่เลี้ยงข้าวผมนะครับ(แบบนี้เขาเรียกว่าเลี้ยงหรอว่ะ??!!??) "
"ไม่เป็นไร เดี้ยวเผื่อมึงเป็นลมเป็นแล้งไป ผู้จัดการจะจัดหนักมึงกว่าเมื่อกี้อีก ถ้าเป็นแบบนั้นมึงคงน่าสงสารแย่" แบคฮยอลแอบยิ้มนิดๆ เขาคนนี้อาจจะเป็นคนสร้างสีสรรค์ให้กับเขาก็ได้
 
ตึก...ตึก....ตึก....
เสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นมา มีคนเดินเข้ามาในห้องครัว ด้วยความสงสัยแบคฮยอนที่กำลังกินข้าวอยู่เต็มปากก็หันไปทันทีในขณะที่เคี้ยวข้าวอย่างมูมมาม
ภาพที่เห็นนั้นเผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ ใบหน้าที่มีแววตาแสนเย็นชาแต่นัยย์ตาของชายคนนี้ดูแล้วน่าหลงใหล ใบหน้าที่ดูเท่และเย็นชาทำเอาหัวใจของแบคฮยอนหยุดเต้นไปชั่วขณะ ในตอนนี้แบคฮยอนมีความคิดมากมายถาโถมใส่ตัวเขา
 
'นาย...เป็นใครกันทำไมฉันดูใบหน้าของนายแล้วฉันหยุดจ้องมองนายไม่ได้เลย มันทั้งดูมีเสน่ห์.....งดงามและดวงตาที่ฉายแววความเศร้าหมองนั้น มันหมายความว่ายังไงกัน  แถมรูปร่างที่ได้สัดส่วน ริมฝีปากที่ดูอวบอิ่ม น่าจูบนั้นมันอะไรกันนะ.....ฉันอยากจะสัมผัสมันสักครั้งจังเลย....."
"นี่.....ไอ้แบค"
"ไอ้แบค"
"ไอ้แบค!!!"
ครับ! [แบคฮยอนได้สติ หน้าแดงช่าน]
"มึงเป็นไร ดูหน้าไอ้ยอลแล้วก็นิ่ง แถมตอนนี้หน้ามึงโครตแดงเลยว่ะ หรือว่า....หรือว่าาาาามึงชอบผู้ชายเข้าแล้วว่ะ"
"รุ่นพี่ฮุน พูดไรเนี่ย ไม่ตลกนะครับ!" แบคฮยอนพูดขึ้นเสียงจนแม้แต่เซฮุนยังตกใจก่อนแบคจะเดินออกไปห้องครัว
 
ตึง!!!!!!
 
แขนหนึ่งบังทางไม่ให้แบคฮยอนออกจากห้องครัว ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างใหญ่ยืนจ้องมองเด็กหนุ่มร่างเล็กใส่แว่นหนาตาไม่กระพริบ แต่พอยิ่งจ้องนานมากเท่าไร หัวใจเขาแบคฮยอนเริ่มเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ ตาเริ่มลาย
'เราเป็นอะไรไปเนี่ย!?'
เด็กหนุ่มจ้องมองแบคฮยอนอยู่อย่างนั้น แบคฮยอนเริ่มถอยหลังออกมาจากบริเวณหน้าประตูที่มีหนุ่มหน้าหล่อยืนเอาแขนขวางไปประตูไว้อยู่
จู่ๆ เด็กหนุ่มร่างสูงกระชากแขนร่างเล็กขึ้นมาแนบชิดจนจมูกชนกัน จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจของอีกฝ่าย
แบคฮยอนใจเต้นหนักขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มจ้องด้วยสายตาที่เย็นชาที่แทงลึกไปถึงขั้วหัวใจ อย่างกับว่าตอนนี้หัวใจของแบคฮยอนโดนผู้ชายคนนี้เล่นงานอยู่
 
"ถ้าอยากแดกข้าว ทำไมไม่ไปแดกที่บ้านล่ะ" เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบและเย็นชา
"เอ๋?......." แบคฮยอนงง
"เป็นแค่เด็กใหม่แท้ๆ อย่าคิดว่าการมาทำงานที่ร้านนี้เหมือนมาเล่นขายของจะได้ไหม เศษเดนแบบนายฉันเจอมาเยอะล่ะ"
"เดี้ยว หมายความว่าไง...."แบคถามด้วยความฉงนอีกครั้ง
"อยากได้เงินแต่ไม่รู้จักไปช่วยงานหน้าร้านแล้วมานั่งกินข้าวแบบนี้ ไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ" เด็กหนุ่มมองด้วยสายตาที่ดูเหยียดและเย็นชา
แบคฮยอนตกใจในคำพูดของเด็กหนุ่มก่อนจะพูดแก้ความเข้าใจผิด
"เฮ้ย....ชานยอลมึงก็จริงจังไปได้ มันแค่หิวข้าวกูก็เลยพามากินก็แค่นั้นแหละ" เซฮุนช่วยแก้ต่าง
"หึ เอาเวลาทำงานมานั่งกินเศษอาหารของคนนี้แบบนี้เนี่ยนะ....ที่บ้านไม่มีอันจะกินเหรอครับ" ชานยอลหนุ่มร่างใหญ่มองอย่างเหยียดหยาม
ตอนนี้ความรู้สึกทั้งหมดที่มีต่อเค้า ตอนนี้หายไปหมดสิ้น แบคฮยอนก้มหน้าพยายามจะกักเก็บอารมณ์ที่จะปะทุออกมาจนเกือบจะถึงขีดสุด
"คนแบบนาย.....นี่มัน...." แบคฮยอนเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปสักครู่
"จะทำไมงั้นหรอ หึ?" เด็กหนุ่มถามขึ้นมาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยแต่ดูกวนประสาท
"ฉันอยากจะชกนายให้กระเด็น!!!ไปเลย" พอพูดไม่ทันขาดคำจู่ๆ แบคฮยอนก็ง้างมือออกไปอย่างขาดสติ ตอนนี้เขาไม่ใช่คนเรียบร้อยเหมือนก่อนหน้านี้ หมัดๆนั้นกำลังจะพุ่งสู่หน้าชานยอลแต่ว่า มือใหญ่ได้จับมือเล็กเอาไว้ แล้วกระชากเข้ามาใกล้ตัว แบคฮยอนตกใจสุดขีดร่างบางโดนดึงเข้าไปใกล้มากๆ จนตอนนี้หน้าทั้งสองชิดกันแล้ว...
 
.....จุ๊บ......
ปากของหนุ่มร่างบางประกบจูบกับริมฝีปากของหนุ่มร่างใหญ่
 
to be continue