{Fic Free!} [SouRin]

หลังจากเหตุการณ์ในตอนเช้าเรื่อยยาวมาจนถึงเกือบช่วงเวลากลางวัน ทั้งสองคนก็นอนหลับไปอย่างอ่อนล้า จวบจนกระทั่งยามเย็นพระอาทิตย์เกือบลับขอบฟ้า

หนุ่มอัลฟ่าที่ตื่นขึ้นมาก่อนได้นอนตะแคงข้างจ้องมองใบหน้าของคนนอนหลับ เปลือกตาที่หลับลงด้วยความเมื่อยล้า ลมหายใจผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ น่ารักน่าชังจนคนแอบมองทนไม่ไหว จนต้องเคลื่อนริมฝีปากไปจุ๊บหน้าผากนั้นเบาๆ

โซสึเกะอยากที่จะทำให้คนผู้นี้เป็นของตนอย่างสมบูรณ์ แต่ทว่าเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นแรกเริ่มโดยอุบัติเหตุ แม้ว่าพวกเขาอาจจะจงใจให้เกิดขึ้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่อยากที่จะฝืนใจคนใต้ร่าง

ด้วยความที่เขายังไม่อาจรู้ได้แน่ชัดว่ารินนั้น รู้สึกเช่นไรกับตนกันแน่ เพราะตั้งแต่มาถึงพวกเขาก็ยังไม่ทันได้พูดคุยกันยาวๆซักประโยค แต่ไปคุยภาษาร่างกายแทน

รินที่นอนหลับอยู่นั้นรู้สึกเหมือนมีบางอย่างลูบไล้ผมสีแดงงามของตนอยู่ จึงลืมตาขึ้นมาก็พบกับผู้ที่ได้กระทำบทรักกับตนจนรู้สึกซาบซ่านไปทั่ว

"ซะ...โซ" คนพึ่งตื่นเอ่ยเรียกเสียงแผ่ว โซสึเกะก็ส่งยิ้มมาให้ เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจนคนมองต้องหน้าขึ้นสี ก่อนที่รินจะพลิกตัวหันหลังให้ แต่เมื่อคนผมแดงขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปล๊บที่สะโพก จนต้องกัดปากตัวเองไว้

"ริน" เมื่อเห็นการกระทำเช่นนั้นคนผมดำก็หน้าหงอยคิ้วตกเลยทันที โซสึเกะใช้แขนค้ำยันกับหมอนใบใหญ่ ก่อนที่จะชะโงกหน้าไปดูผู้ที่นอนหันหลังให้ตน

"อย่าทำแบบนี้เลยนะ ชั้นรู้สึกไม่ดีเลย" เสียงออกอีกฝ่ายดูเหงาหงอยน่าเห็นใจ จนคนฟังแทบใจละลาย แต่ถึงกระนั้นคนฟังก็ยังไม่กล้าที่จะหันไปมองหน้าของโซสึเกะอยู่ดี

รินก็ยังนิ่งเงียบไม่ยอมหันมา อัลฟ่าหนุ่มช้อนอุ้มยกร่างนั้นให้มานั่งอยู่ที่หว่างขาของเขาอย่างรวดเร็ว คนถูกกระทำสะดุ้งตกใจ แล้วหันมองหน้าอีกฝ่ายตาเขียว

"ทำบ้าอะไรของนายกันห้ะ" โซสึเกะยกยิ้มกับท่าทางนั้น ก่อนจะใช้ผ้าผืนบางห่มปิดกายของอีกฝ่ายให้มิดชิด แล้วสวมกอดกระชับกายอย่างแนบชิด

"นายหายไปไหนมา รู้ไหมว่าชั้นรอนายแทบทุกวันเลยนะ" โซสึเกะกล่าวแผ่วเบา จากนั้นก็ฝังจมูกโด่งลงที่ต้นคอขาว

จากนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ใต้ความเงียบงันไปพักใหญ่ ก่อนที่คนผมแดงจะหันไปเผชิญหน้ากับคนด้านหลัง แล้วสวมกอดซุกหน้าเข้าที่ลำคอแกร่งอย่างออดอ้อน

"ขอโทษ ชั้นผิดเองที่ไม่ได้ติดต่อไป ขอโทษจริงๆนะ" คนบนตักกล่าวเสียงอู้อี้ โซสึเกะยกมือขวาลูบหัวอีกฝ่ายอย่างปลอบใจ ปากหยักจูบเม้มเบาๆที่ข้างขมับ ก่อนที่จะกระชับคนในอ้อมกอดให้มากยิ่งขึ้น

"อือ อย่าคิดมากเลย เพราะตอนนี้นายก็มาอยู่ข้างฉันแล้วนี่" แล้วก็ลูบกลุ่มผมนั้นอย่างแผ่วเบา จนถูกกระทำก็รู้สึกชอบใจ จนเอาหน้าถูไถที่ไหล่ของโซสึเกะอย่างเผลอไผล หลับตาพริ้มสัมผัสกลิ่นไอที่ออกมาจากตัวอัลฟ่าหนุ่มผู้นี้

"ริน คำตอบสำหรับวันนั้น นายพอจะบอกชั้นได้ไหม" เมื่อคนผมแดงถูกถามเช่นนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมามองดวงตาสีฟ้างามนั้นทันที

ก่อนที่จะย้ายโรงเรียนจากอีกฝ่ายมา โซสึเกะได้สารภาพรักกับคนตรงหน้า แล้วอีกฝ่ายก็ไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด กลับบอกว่ารับไว้พิจารณา แต่แล้วจู่ๆคนๆนี้ก็เงียบหายไปนานหลายปี เลยพึ่งจะได้มาทวงเอาก็วันนี้แหละ

"คิดเองสิเจ้าบ้า ลงทุนอ่อยขนาดนี้ไม่ชอบก็ไม่ทำหรอก" คนพูดหน้าฟัดเหวี่ยงแต่ถึงกระนั้นก็ยังซ่อนรอยแดงๆบนใบหน้านั้นไว้มิด ได้ยินเช่นนั้น โซสึเกะก็สวมกอดเข้าที่เอวเพรียวได้รูปนั่นทันที

"ขอบคุณนะ ขบคุณนะริน" เขาบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง พร้อมกับหน้าที่แนบกับแผ่นอกขาวของคนบนตัก รินเองก็ยกยิ้มจนปิดไว้ไม่อยู่ ยกมือลูบบนกลุ่มผมสีดำนั้นแผ่วเบา

ในที่สุด ช่วงเวลาหลายปีที่อัลฟ่าหนุ่มเฝ้ารอคอยคำตอบจากคนผู้นี้มาเนิ่นนานก็ได้สิ้นสุดลง ไม่ใช่แค่คำตอบแถมยังได้อย่างอื่นมาอีกด้วย

............................

เด็กสาวผมแดงปิดพับฝาโน้ตบุ๊คเครื่องงามสเปคแรงของตนลง หลังจากที่เธอได้อัพนิยายตอนใหม่ลงบนเว็บไซต์ให้เหล่านักอ่านทั้งหลายได้เชยชม

ก่อนที่จะเดินลงไปชั้นล่างเพื่อที่จะหาอะไรทานเสียหน่อย แต่ก็ต้องชะงักหยุดก้าวขาเอาไว้ เมื่อรับรู้ถึงฟีโรโมนที่คุ้นชินโชยออกมาจากทางห้องครัวนั้น

เด็กสาวแนบหูเข้าที่ข้างกำแพงซึ่งติดกับห้องครัว ก่อนที่จะได้ยินเสียงของไม้ที่เสียดสีกระพื้นกระเบื้อง พร้อมกับเสียงหอบหายใจที่รุนแรง เธอรู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

โกวจังหมุนตัวหันหลังกลับ รีบเดินจ้ำอ้าวเข้าห้องโดยทันที เปิดหน้าจอโน้ตบุ๊คเข้าโปรแกรมแล้วรัวนิ้วละเลงบนคีย์บอร์ดระดับความเร็ว220+

"พล็อตในห้องครัวก็น่าจะแซ่บดีว่าไหมคะ" กล่าวเสียงใสพร้อมขยิบตาขวาเบาๆ