The Storm (Kyumin Fiction)

 
 
The Storm :: Part. 38 (**Cut Scene)    
 
 
 
 
          แต่ก่อนที่ซองมินจะขอพรข้อสุดท้าย...สัมผัสอุ่นที่แตะลงบนริมฝีปากก็ทำให้ซองมินลืมตาขึ้น
 
          “......” ภาพดวงดาวที่ซองมินว่าสวยเลือนหายไปจากประสาตสัมผัสของเขา มีเพียงแค่ใบหน้าคมที่เลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนจะโน้มแตะริมฝีปากลงอีกครั้ง หลังจากนั้นซองมินก็แทบไม่เห็นอะไรอีกเลย มีแต่ความมืดสลัว และความอ่อนโยนจากร่างกายของคยูฮยอน
 
          “สิ่งที่ฉันจะขอ ดาวตกคงให้ไม่ได้...มีแต่นายเท่านั้นที่จะให้ฉันได้” เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหู ซองมินสบประสานสายตากับคยูฮยอนเงียบๆ ไม่มีเสียงเปร่งออกมาจากริมฝีปากเล็ก
 
          ทว่าการกระทำทุกอย่างได้ฟ้องออกมาหมดแล้ว โดยที่ซองมินไม่ต้องพูดด้วยซ้ำ...
 
          มือข้างเล็กจับมือหนาแน่นทุกครั้งที่ลิ้นอุ่นแทรกเข้ามาดูดกลืนน้ำหวานในโพรงปาก จมูกโด่งไล้พวงแก้มใสพร้อมทั้งสูดดมกลิ่นหอมหวานราวกับดอกไม้ สัมผัสอ่อนโยนของคยูฮยอนดำเนินไปอย่างเนิบช้า ราวกับว่าเวลาของพวกเขาถูกหยุดไว้ชั่วขณะ
 
          ชายเสื้อยืดถูกเลิกขึ้นโดยฝ่ามือหยาบ ซองมินเผลอสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อผิวเนื้อของเขาสัมผัสกับความเย็น เขาพยายามจะคว้ามือของคยูฮยอน แต่ก็ทำได้แค่ปัดป่ายไปมา
 
          “อ๊ะ” เสื้อสีขาวตัวเก่งถูกแยกออกจากร่าง ยิ่งทำให้ซองมินสะดุ้งตกใจหนัก คยูฮยอนดันร่างของซองมินเข้าไปในเต็นท์ก่อนจะผลักอีกฝ่ายลงไปนอนราบบนพื้น
 
          การจู่โจมของสัตว์ป่าหิวกระหายยังไม่หยุดอยู่แค่นั้น ริมฝีปากหนาพรมจูบไปตามลำตัวราวกับกำลังสำรวจร่างกายของคนตรงหน้า ผิวเนียนขาวละเอียดจนแทบอดใจทิ้งรอยสีกุหลาบเอาไว้ไม่ได้ คยูฮยอนรู้ตัวว่าเส้นขีดจำกัดของเขาหมดลงตั้งนานแล้ว และไม่อาจฝืนความต้องการของตัวเองได้อีกต่อไป
 
          ‘เขาต้องการซองมิน’
 
          “อ..อือ” ซองมินกำมือแน่นพลางหลับตาปี๋ทุกครั้งที่ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดอยู่แถวหน้าท้อง เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะขาดใจตาย ลมหายใจอ่อนแรงจนต้องรีบสูดอากาศเข้าปอดเวลาที่เป็นอิสระ ทว่าอิสระของเขาก็อยู่เพียงไม่นาน เพราะเมื่อฝ่ามือหนาปลดกางเกงของเขาออก ซองมินก็เริ่มจะขาดใจอีกครั้ง
 
          “ค..คุณคยูฮยอน..คุณ...อื้อ” ซองมินพยายามหุบขาตัวเองเพื่อหนีจากการจู่โจม อาการต่อต้านของซองมินไม่ได้เกิดจากการปฏิเสธ แต่มันเป็นเพราะสัมผัสที่คยูฮยอนมอบให้ต่างหาก
 
          อ่อนโยน แต่ก็เร้าร้อน...
 
          รุนแรง แต่ก็อบอุ่น...
 
          ซองมินก็ตอบไม่ได้ว่าความรู้สึกตอนนี้เป็นเช่นไร หัวสมองของเขามันขาวโพนไปหมด ทุกครั้งที่คยูฮยอนจูบ เขากลับต้องการมากขึ้น ทั้งโหยหาและเรียกร้องโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว
 
          “มองฉันสิ ซองมิน...ฉันอยากให้นายมองฉันแค่คนเดียว” มือหนาเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นสบตากับเขา 
 
          “......” เพียงแค่ได้ยิน ซองมินก็ลืมตาขึ้นอย่างง่ายดาย คยูฮยอนกำลังสะกดซองมินด้วยสายตา เขาเห็นใบหน้าคมชัดเจน เห็นด้วยว่าสายตาและท่าทางของคยูฮยอนในยามนี้กำลังเป็นอย่างไร
 
          ใบหน้าหวานเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อกลีบปากของคยูฮยอนประกบลงมาอีกครั้ง เขาดูดดึงมันเบาๆในช่วงแรก ก่อนจะเริ่มแรงขึ้นจนซองมินต้องยกมือเกาะไหล่อีกฝ่ายเพื่อประคองตัวเองไม่ให้สะท้านไปมากกว่านี้ ทั้งคู่เริ่มปล่อยตัวเองไปตามสัญชาตญาณและความต้องการ ซองมินพยายามจูบตอบ ให้ลิ้นของเขาและคยูฮยอนเกี่ยวพันกัน ฝ่ามือหนายังคงลูบไล้เรือนร่างขาวของคนใต้ร่างอย่างเบามือ อยากจะอ่อนโยนให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แม้ว่าความต้องการในร่างกายจะพุ่งพล่านมากจนแทบทนไม่ไหวแล้วก็ตาม
 
          ใบหน้าหวานเชิดหน้าขึ้นปล่อยให้ชายหนุ่มร่างสูงซุกไซ้ซอกคอ เขาเผลอส่งเสียงครางออกมาเป็นระยะเพื่อระบายความวาบหวิวในช่องท้อง
 
          “อ๊ะ! คุณคยูฮยอน!” มือหนากอบกุมแท่งเนื้อร้อนของร่างเล็กไว้เต็มอุ้มมือ ก่อนจะขยับขึ้นลงเป็นจังหวะ ซองมินบิดตัวไปมาอย่างทรมาน พยายามเม้มปากแน่นกลั้นเสียงน่าอายเอาไว้ แต่ก็ทำไม่ได้
 
          “เรียกชื่อฉันสิซองมิน ให้ฉันได้ยินเสียงของนาย” เสียงทุ้มดังขึ้น ก่อนที่ร่างเล็กจะกรีดร้องออกมาเมื่อร่างสูงประคองแท่งเนื้อเข้าไปในปาก
 
          ตอนนี้ซองมินรู้สึกเหมือนอยากจะตายจริงๆ หัวใจของเขาเต้นระส่ำเป็นบ้าเวลาที่ริมฝีปากอุ่นหยอกล้อราวกับเป็นของเล่นชิ้นใหม่ ความอับอายและความเสียวซ่านปะปนกันจนซองมินทำอะไรไม่ถูก เขาพยายามจะยื่นมือไปคว้าอะไรบางอย่าง แต่ก็ได้มืออุ่นๆของคยูฮยอนมาแทน
 
          “ซองมิน”
 
          “คุณคยู...ผ...ผม...ผม...อา” สิ้นเสียงสุดท้าย ของเหลวสีขุ่นก็ไหลออกมาจากร่างกายของซองมินทั้งที่มันยังคาอยู่ที่ปากของคยูฮยอน
 
          คนตัวเล็กหอบหายใจหนักอย่างคนหมดแรง แต่สักพัก คยูฮยอนก็ตามมาประกบจูบ รสชาติของเหลวที่ติดอยู่มุมปากของร่างสูงทำให้ซองมินหน้าแดงหนัก ไม่เคยคิดว่าคนที่เกลียดกันจะมาทำอะไรให้กันแบบนี้
 
          “คุณจะฆ่าผมให้ตายเลยหรือไง!” มือเล็กทุบอกแกร่งพลางสบถด้วยความเขิน ทว่าอีกฝ่ายกลับหัวเราะร่วน แล้วตอบว่า
 
          “ฉันต่างหากที่จะตายเพราะนาย”
 
          “......”
 
          “นายกำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้า รู้ตัวรึเปล่า?”
 
          “ผ...ผมทำอะไร ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ซองมินหลบสายตา เขาคิดว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ มีแต่คยูฮยอนต่างหากที่จู่โจมเขาจนเขาตั้งรับไม่ทัน
 
          “งั้นก็ทำสิ”
 
          “...!...” ซองมินเบิกตากว้างเมื่อจู่ๆอีกฝ่ายก็จับมือของเขาไปสัมผัสบางอย่างที่กำลังร้อนรุ่มผ่านเนื้อผ้า ใบหน้าหวานแดงลามไปถึงหู อยากจะชักมือกลับแต่ก็ทำไม่ได้
 
          จริงอยู่ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามีอะไรกับคยูฮยอน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขา เต็มใจ...
 
          ซองมินไม่ได้อยากจะจำความทรงจำอันเลวร้ายในคืนนั้น แม้ว่ามันยากจะลืมเลือน ทว่าความทรงจำในค่ำคืนนี้อาจจะเข้ามาแทนที่ความทรงจำเดิมจนแทบลืมไม่ลงเลยก็ได้
 
          ใบหน้าหวานเหลือบมองดวงหน้าคมที่เต็มไปด้วยความเปี่ยมสุข มือของเขาค่อยๆขยับเองไปตามธรรมชาติ มันน่าอายนะที่รู้ว่าเขาเป็นคนดึงกางเกงของคยูฮยอนออก แต่พอเห็นสีหน้าของคยูฮยอนในตอนนี้ ความอับอายที่มีก่อนหน้าก็ค่อยๆหมดไป
 
          ซองมินมีความสุขเวลาที่ได้อยู่กับคยูฮยอน...
 
          และเขาเองก็อยากให้คยูฮยอนมีความสุข ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเขาเช่นกัน
 
          “ซองมินอา~”
 
          ซองมินเม้นปากแน่นเมื่อได้ยินชื่อตัวเองจากปากอีกฝ่าย เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมคยูฮยอนถึงอยากให้เขาเรียกชื่อของคยูฮยอน ถึงจะน่าอาย แต่ก็รู้สึกดีอย่างเหลือเชื่อ ถึงซองมินจะไม่เคยมีอะไรกับโซยูมาก่อน แต่ก็ใช่ว่าซองมินจะอ่อนด้อยประสบการณ์ในเรื่องอย่างว่า เขาเองก็เป็นผู้ชาย เป็นมนุษย์ ล้วนรู้ดีว่าคยูฮยอนต้องการอะไร
 
          “นายทำให้ฉันอยากจะตายจริงๆ” คยูฮยอนยิ้มพลางประคองใบหน้าหวานให้เงยขึ้นมาจากหว่างขา ซองมินมองเขาตาเยิ้ม พวงแก้มใสสีแดงจัดเหมือนผลสตอเบอรี่ ไหนจะกลีบปากนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี่ที่เพิ่งสัมผัสแท่งเนื้อของเขานั่นอีก
 
          ซองมินจะจงใจยั่วเขารึเปล่าไม่รู้...
 
          แต่ไม่ว่าจะจงใจหรือไม่ มันก็ได้ผลกับคยูฮยอนเสมอ...
 
          ชายหนุ่มผลักร่างเล็กนอนลงบนพื้นอีกครั้ง ภายในเต็นท์ช่างคับแคบจนศีรษะของเขาชนกับเต็นท์อยู่หลายครั้ง แต่ข้อดีของมันคือทำให้พวกเขาทั้งคู่ได้แนบชิดกันมากขึ้น
 
          ใบหน้าหวานมองตามอีกฝ่ายที่ผละออกไปหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋าเป้ มันเป็นซองเล็กๆสีเงิน ซึ่งซองมินรู้ดีว่ามันคืออะไร
 
          พอเห็นซองมินจ้องตาไม่กระพริบ คยูฮยอนก็ยื่นมันให้ซองมิน “อยากใส่ให้มั้ย?” เขาถามเล่นๆ ซึ่งซองมินก็ส่ายหน้ารัวทันที
 
          “ไว้คราวหน้าก็ได้” คยูฮยอนแสร้งทำเสียงผิดหวัง ก่อนจะหัวเราะร่วนเมื่อได้วงค้อนจากซองมินมาหนึ่งที
 
          “ฉันจะถามนายครั้งเดียวเท่านั้น” จู่ๆชายหนุ่มก็พูดขึ้น “อยากให้หยุดรึเปล่า?”
 
          “......” ซองมินนิ่งเมื่อได้ยินคำถาม...ในใจกำลังเต็มไปด้วยความสับสน
 
          เขาไม่ได้กลัวเจ็บ... แต่กลัวความสัมพันธ์ต่อจากนี้ต่างหาก
 
          ซองมินไม่กล้าถามว่า สำหรับคยูฮยอนมันเป็นแค่เซ็กส์ หรือมากกว่านั้น?...
 
          แต่ถ้าจะให้หยุดตอนนี้ ใจของซองมินก็คงบอกว่า ไม่
 
          ‘เขารักคยูฮยอน’ ...นั่นเป็นคำตอบเดียวที่ซองมินมี
 
 
          คยูฮยอนมองใบหน้าหวานที่นิ่งไปก็เริ่มใจเสีย แต่ในขณะที่กำลังจะหยิบซองถุงยางอนามัยไปเก็บ ซองมินก็คว้าแขนของคยูฮยอนเอาไว้ แล้วฉีกมันออก
 
          “......” ซองมินเอาแต่มองพื้นเต็นท์โดยไม่สบตากับคยูฮยอน มือของเขาสั่นระริกตอนที่หยิบถุงยางออกมาใส่ให้ร่างสูง พอใส่เสร็จก็นั่งอยู่แบบนั้นโดยไม่พูดอะไร จวบจนกระทั่งร่างสูงขยับกายเข้ามาใกล้ๆ
 
          “อย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นล่ะ...ให้ทำกับฉันได้แค่คนเดียว” เขาว่าอย่างคนเอาแต่ใจ
 
          “......”
 
          สิ้นประโยค ลมหายใจของซองมินก็ขาดหายไปอีกครั้ง นานกว่าที่คยูฮยอนจะยอมผละออก เขาปล่อยให้ซองมินกอบโกยอากาศเข้าปอด แล้วจับขาของซองมินตั้งฉากกับพื้น
 
          “อ่ะ...อื้อ!” ซองมินร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆแท่งเนื้อร้อนก็แทรกเข้ามาในช่องทางสีสวย ความคับแน่นทำให้ซองมินรู้สึกเจ็บจนพูดไม่ออก คยูฮยอนพยายามจูบปลอมประโลมเพื่อไม่ให้ซองมินเกร็ง ทั้งที่เขาแทบจะบ้าอยู่แล้ว
 
          “ซ...ซองมิน”
 
          คยูฮยอนเริ่มขยับกายเนิบช้าเป็นจังหวะ สิ่งที่ตอดรัดเขาอยู่ทำให้คยูฮยอนครางฮึมฮัมในลำคอ พอทุกอย่างเริ่มเข้าที่ เขาก็เริ่มขยับเร็วขึ้น แรงขึ้นตามอารมณ์
 
          ไม่มีคำว่ารักออกจากปากทั้งคู่ มีเพียงแค่เสียงครางที่ดังประสานกันเท่านั้น
 
          สองร่างกอดก่ายกันแนบแน่นท่ามกลางอุณภูมิร่างกายที่ร้อนระอุ แม้แต่ลมด้านนอกก็ไม่สามารถทำให้พวกเขาคลายจากความเร่าร้อนนี้ได้ เล็บยาวจิกลงไปบนแผ่นหลังกว้างเพื่อระบายความเสียวซ่าน ยิ่งร่างสูงเร่งจังหวะเร็วขึ้นเท่าไหร่ ซองมินก็แทบจะขาดใจมากขึ้นเท่านั้น
 
          ความรู้สึกที่กักเก็บมานานทำให้คยูฮยอนอ่อนโยนกับซองมินได้เพียงแค่หัวใจ ทว่าร่างกายของเขากลับร้อนแรงดั่งเปลวไฟ เขาไม่สามารถหยุดตัวเองได้ เช่นเดียวกับซองมินที่ยังคงเรียกชื่อของคยูฮยอนไม่หยุดหย่อน ตราบจนบทรักนี้จะจบลง...
 
 
 
 
TBC.