หัวใจไม่เคยจะลืม...In The Heart

 

 

 

               ป๊อบปี้นั่งมองฟางที่นอนให้น้ำเกลืออย่างไม่ละสายตา จากนั้นก็นึกถึงสิ่งที่หมอบอกว่าฟางไม่มีแรงและสภาพร่างกายอ่อนแอมากเพราะน่าจะพักผ่อนน้อย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอโทษนะฟาง

 

 

 

ฟาง:...

 

 

 

                  ไม่นานฟางก็เริ่มรู้สึกตัวและหันไปเห็นป๊อบปี้ที่นั่งมองเธออยู่ 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ...เอ่อ...คุณภาณุ

 

 

 

ป๊อบ: คุณเป็นยังไงบ้าง

 

 

 

ฟาง: ฉันมาอยู่ที่โรงพยาบาลได้ไง แล้วทำไมคุณถึง...

 

 

 

ป๊อบ: ก็คุณเป็นลมตรงหน้าผม ผมก็เลยต้องพามาไง 

 

 

 

ฟาง: ที่จริงคุณไม่ต้องพาฉันมาหรอก เดี๋ยวถ้าใครแถวนั้นเห็นก็เรียกรถพยาบาลพาฉันมาส่งเอง

 

 

 

ป๊อบ: คุณคิดได้ไง ว่าใครจะมาเห็น ถ้ามีรถพยาบาลมาที่บริษัท บริษัทผมก็ต้องเป็นข่าว เสียชื่อเสียงกันหมดพอดี 

 

 

 

 

                 เมื่อฟางได้ยินที่ป๊อบปี้พูดก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา ฟางจึงหันหน้าหนีไปทางอื่นเพราะไม่อยากให้ป๊อบปี้เห็นน้ำตา 

 

 

 

ป๊อบ: น้ำเกลือก็ใกล้จะหมดแล้ว จะกลับบ้านเลยมั้ย 

 

 

 

ฟาง: ฉันกลับเองได้ ขอบคุณมากนะคะ คุณกลับไปเถอะ 

 

 

 

ป๊อบ: คุณไม่สบายอยู่จะกลับเองได้ไง อีกอย่างหมอบอกว่าคุณพักผ่อนไม่เพียงพอ ทำไมไม่รู้จักนอนพักผ่อนให้เพียงพอ

 

 

 

ฟาง: เพราะฉันเอาแต่นึกถึงผู้ชายเลวๆคนนึงไง

 

 

 

ป๊อบ: เลิกพูดถึงอดีตสักที ลืมๆไปเถอะ ยังไงเรื่องระหว่างคุณกับผมมันก็เป็นอดีต 

 

 

 

ฟาง: เลิกซ้ำเติมสักทีเถอะ ฉันรู้แล้วว่าคุณไม่ได้รักฉันแล้ว ฉันเข้าใจแล้วคุณภาณุ 

 

 

 

ป๊อบ: ผมจะพาคุณไปส่ง 

 

 

 

ฟาง: ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้ ถ้าคุณอยากให้ฉันลืมอดีต คุณก็อยู่ให้ห่างๆฉันไว้ เลิกเข้ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน ฉันจะเป็นจะตายก็ไม่ต้องมายุ่ง ฉันจะได้ลืมๆมันไปซะที 

 

 

 

ป๊อบ:...ได้ถ้าคุณต้องการอย่างนั้น 

 

 

 

                         ป๊อบปี้ลุกขึ้นกำลังจะเปิดประตูออกไปแต่ฟางพูดขึ้นทำให้ป๊อบปี้หยุดชะงัก

 

 

 

ฟาง: เดี๋ยว...ฉันขอลาออกจากบริษัท 

 

 

 

ป๊อบ: ถ้าคุณอยากลาออก ก็ไปแจ้งที่ฝ่ายบุคคลละกัน 

 

 

 

 

                          ป๊อบปี้รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ฟางได้แต่ร้องไห้ออกมาคนที่เขาเคยรักเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ เปลี่ยนไปมากเขาไม่เหลือความรู้สึกดีๆให้เธอเลย หลังจากน้ำเกลือหมดฟางก็นั่งแท็กซี่กลับคอนโด ป๊อบปี้แอบรออยู่ด้านล่างเมื่อเห็นฟางออกไปก็ได้แต่ขับรถตามมาส่งห่างๆ เมื่อเห็นว่าเธอถึงที่หมายอย่างปลอดภัยแล้วก็ขับรถขับไปที่บ้าน

 

 

 

                    เช้าวันรุ่งขึ้นโทโมะรีบขับรถมารับฟางแต่เช้า 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง ฟางเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมฟางดูไม่สดใสเลย

 

 

 

ฟาง: โทโมะเราจะลาออก

 

 

 

โทโมะ: ทำไมละฟางลาออกทำไม 

 

 

 

ฟาง: เราอยากกลับไปอยู่บ้านสักพัก เราเริ่มเบื่อกรุงเทพแล้ว

 

 

 

โทโมะ: อย่ามาโกหกเราเลย เพราะพี่ป๊อบใช่มั้ย 

 

 

 

ฟาง: ไม่ใช่

 

 

 

โทโมะ: ทำไมจะไม่ใช่ เพราะพี่ป๊อบฟางถึงเปลี่ยนไป 

 

 

 

ฟาง: โทโมะ !!!

 

 

 

โทโมะ: เราไม่ยอมให้ฟางลาออก อย่าไปเลยนะฟาง เราอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฟาง 

 

 

 

ฟาง: โทโมะ พอเถอะ เรารู้นะว่าตลอดเวลาโทโมะคิดยังไง แต่เราเป็นเพื่อนกันมันดีที่สุดแล้ว เราให้โทโมะเป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้จริงๆ เราทำไม่ได้ เราทำไม่ได้ โทโมะเข้าใจเรานะ 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง...

 

 

 

ฟาง: โทโมะกลับไปเถอะ เราคงไม่ไปที่บริษัทแล้ว 

 

 

 

                       ฟางพูดจบก็เดินกลับเข้าไปในคอนโด โทโมะเสียใจมากที่ฟางพูดออกมาตรงๆ โทโมะขับรถออกไปดื่มไวน์ที่โรงแรมตั้งแต่เช้าถึงค่ำ เพื่อนป๊อบปี้ที่มีหุ้นในโรงแรมรู้ข่าวก็รีบโทรไปบอกป๊อบปี้ 

 

 

 

ป๊อบ: โทโมะ กลับบ้านได้แล้ว

 

 

 

โทโมะ: พี่มายุ่งไรด้วยวะ

 

 

 

ป๊อบ: มานั่งตั้งแต่เช้าจนตอนนี้ยังไม่กลับบ้าน เป็นบ้าไรขึ้นมาอีก แล้วรู้มั้ยว่ากินเข้าไปเยอะๆมันไม่ได้ต่อสุขภาพ นายยิ่งไม่แข็งแรงอยู่นะ

 

 

 

โทโมะ: พี่เลิกมายุ่งกับผมซะที ผมจะกิน กินให้มันตายๆไปเลย อยู่ไปก็ไม่มีค่า อยู่ไปฟางก็ไม่รักผมขึ้นมาหรอก เขารักแต่พี่ รักแต่พี่ ได้ยินมั้ย ฟางรักแค่พี่คนเดียว 

 

 

 

                               แก้วที่นัดเจอเพื่อนก็ได้ยินสิ่งที่โทโมะพูดมาทั้งหมด แก้วรีบเดินเข้ามาช่วยป๊อบปี้

 

 

 

แก้ว: พี่ป๊อบสวัสดีค่ะ

 

 

 

ป๊อบ: แก้ว 

 

 

 

แก้ว: ทำไมเมาเป็นหมาเลย

 

 

 

โทโมะ: นี่ พูดให้มันดีๆนะ 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ไม่รู้จะพูดยังไงให้ยอมกลับแล้ว 

 

 

 

โทโมะ: ออกไป ยังไงผมก็กลับ พี่จะไปก็ไปเลยนะ ไป 

 

 

 

แก้ว: นี่โทโมะ นายจะกินประชดชีวิตไปทำไม นายไม่คิดถึงแม่ที่รอนายอยู่ที่บ้านบ้างเหรอ

 

 

 

โทโมะ: ไม่ต้องมาสอนได้ปะ เธอไม่เกี่ยว

 

 

 

แก้ว: นายนี่มันดื้อจริงๆ

 

 

 

ป๊อบ: นายต้องการอะไร บอกพี่มา บอกมาจะให้พี่ทำอะไรก็ได้ นายถึงจะยอมกลับบ้าน 

 

 

 

โทโมะ: ได้ ผมจะยอมกลับบ้านถ้าพี่ทำให้ฟางไม่ลาออก ทำให้ฟางยอมแต่งงานกับผม ผมจะยอมกลับบ้าน ทำได้มั้ย 

 

 

 

                    แก้วหันไปมองหน้าป๊อบปี้ด้วยความสงสารที่โทโมะเอาแต่ใจตัวเอง 

 

 

 

ป๊อบ: ได้ พี่จะทำให้นาย...แก้วพี่ฝากโทโมะด้วยนะ 

 

 

 

แก้ว: แล้วพี่ป๊อบจะไปไหนคะ

 

 

 

ป๊อบ: พี่จะไปคุยกับฟาง