หัวใจไม่เคยจะลืม...In The Heart

---

 

 

 

 

                                      เวลาผ่านไปจนกระทั่งถึงวันรับปริญญาฟางพยายามติดต่อหาป๊อบปี้ตั้งแต่ตื่นนอนแต่ป๊อบปี้ก็ไม่รับสาย จนกระทั่งฟางรับปริญญาเสร็จและลงมาถ่ายรูปกับเพื่อนๆและครอบครัวที่มาจากต่างจังหวัด 

 

 

 

 

 

ฟาง: โทโมะ...พี่ป๊อบล่ะ 

 

 

 

โทโมะ: พี่ป๊อบไม่อยู่แล้ว

 

 

 

ฟาง: หมายความว่าไง

 

 

 

โทโมะ: พี่ป๊อบไม่อยู่ที่ประเทศไทยแล้ว

 

 

 

 

ฟาง: ไม่อยู่ไทยแล้ว คืออะไรอ่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: พี่ป๊อบไปเรียนต่อที่อเมริกาเมื่อสองวันก่อน

 

 

 

 

ฟาง: ไปอเมริกา !! ไปเรียนต่อ !! ทำไมเขาไม่บอกเราสักคำอ่ะ ทำไมจู่ๆถึงหายไปไม่บอกกันแบบนี้อ่ะ 

 

 

 

 

โทโมะ: ฟาง 

 

 

 

 

 

                                       ฟางรีบวิ่งออกไปร้องไห้ในที่ลับตาคน โทโมะวิ่งตามมาแต่ก็ไม่พบ ป๊อบปี้ยังไม่ได้ไปอเมริกาตามที่บอกวินกับแม่ไว้ ป๊อบปี้ยืนมองฟางร้องไห้เค้าเจ็บไปไม่น้อยกว่าเธอ เขาอยากเข้าไปกอดเธอ ไปอยู่ข้างๆเธอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: พี่ขอโทษนะฟาง ขอโทษ

 

 

 

 

 

 

                                          หลังจากเสร็จงานรับปริญญาฟางก็เอาแต่ซึมเก็บตัวเงียบเอาแต่ร้องไห้อยู่คนเดียว ส่วนป๊อบปี้ก็เดินทางไปอเมริกาทันที ฟางร้องไห้เสียใจคิดถึงป๊อบปี้ทุกวันทุกคืนส่งข้อความหาป๊อบปี้ตลอด แต่เขาไม่เคยติดต่อกลับมา ฟางเสียใจอยู่เป็นเดือน ฟางพยายามทำใจเรื่องของป๊อบปี้และ เริ่มทำงานในบริษัทของโทโมะ

                                           จนเวลาผ่านไป 3 ปีเรื่องทุกอย่างก็เหมือนจะกำลังดีขึ้น แต่ป๊อบปี้ก็กลับมาที่เมืองไทยและเข้ามาทำงานในบริษัท ฟางเห็นคนลักษณะคล้ายๆกับป๊อบปี้เลยรีบวิ่งตามไป 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ !!!

 

 

                    ป๊อบปี้ไม่ยอมหยุดทำให้ฟางต้องรีบวิ่งเข้าไปกอดจากด้านหลัง

 

 

 

ฟาง: ฮื้อออ พี่ป๊อบ พี่หายไปไหนมา ฮื้อออ

 

 

 

 

ป๊อบ: ปล่อย 

 

 

 

 

 

                                   น้ำเสียงของป๊อบปี้เปลี่ยนไปมากเค้าทำเหมือนไม่รู้จักกัน เค้าดูเปลี่ยนไปท่าทางเฉยชาและดูนิ่งไม่เหมือนป๊อบปี้คนเดิมที่ฟางรู้จัก

 

 

 

 

ฟาง: ทำไม...

 

 

 

 

ป๊อบ: ขอโทษนะคุณเป็นพนักงาน กรุณาทำตัวให้เหมาะสมด้วย ถ้ามีคนมาเห็นผมจะเสียหายได้ 

 

 

 

 

 

ฟาง: ทำไมพูดแบบนี้อ่ะ 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: แล้วจะให้พูดแบบไหน...ถ้าไม่มีอะไรแล้วเชิญคุณกลับไปทำงานได้แล้ว

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไม่เข้าใจว่าทำไม พี่ถึงทำแบบนี้ พี่เปลี่ยนไป ไม่เหมือนพี่ป๊อบคนเดิมที่ฟางรู้จัก 

 

 

 

 

ป๊อบ: ใช่ ผมไม่เหมือนเดิมแล้ว ตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่จริง ฟางไม่เชื่อ พี่ป๊อบมันเกิดอะไรขึ้นทำไมพี่ถึงทำแบบนี้ ตอบฟางได้มั้ย 

 

 

 

 

ป๊อบ: พอเถอะเรื่องระหว่างเรามันเป็นแค่อดีต คุณฟังผมให้ดีนะ ผมลืมเรื่องที่ผ่านมาหมดแล้ว 

 

 

 

 

 

                   ป๊อบปี้พูดจบก็รีบเดินไป ปล่อยให้ฟางยืนร้องไห้อยู่คนเดียว ป๊อบปี้เดินมาหยุดอยู่ที่มุมมุมหนึ่งแล้วแอบมองฟาง เค้านึกย้อนไปถึงวันที่ฟางรับปริญญา เค้าทำให้เธอเสียใจอีกจนได้ 

                   ฟางกลับขึ้นมาทำงานตามเดิมแต่ในระหว่างที่ทำงานฟางกลับไม่มีสมาธิเพราะมัวแต่คิดถึงป๊อบปี้และคำพูดของเค้า 

 

 

 

 

 

นิภา: ฟาง

 

 

 

 

ฟาง: คะ 

 

 

 

 

นิภา: ช่วยเอาแฟ้มเอกสารไปให้คุณภาณุหน่อยนะ พอดีพี่มีงานด่วนต้องรีบทำ 

 

 

 

 

ฟาง: ได้ค่ะ 

 

 

 

 

 

             ตลอดทางที่ฟางกำลังเดินไปห้องทำงานของป๊อบปี้ ฟางพยายามหาคำตอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอดว่าทำไม เธอทำผิดอะไร ทำไมป๊อบปี้ต้องหายไป

 

 

 

           ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

 

 

ป๊อบ: เชิญครับ 

 

 

 

 

 

ฟาง: เอกสารค่ะ 

 

 

 

 

            เมื่อป๊อบปี้ได้ยินเสียงก็นิ่งไปและทำเป็นไม่สนใจ ฟางยืนมองป๊อบปี้อยู่นาน จนป๊อบปี้ต้องหันมาพูด

 

 

 

 

ป๊อบ: ทำไมยังไม่ออกไปอีก

 

 

 

 

 

ฟาง: เมื่อฟางได้คำตอบ

 

 

 

 

ป๊อบ: คุณไม่พูดไม่รู้เรื่องรึไงห้ะ!!! 

 

 

 

 

ฟาง: พี่ป๊อบ เรารักกันไม่ใช่เหรอทำไมอะ ทำไมต้องกันแบบนี้ ฟางไม่เข้าใจฟางทำอะไรผิด ฟางทำอะไรให้พี่ไม่พอใจ ทำไมต้องทิ้งฟางไปด้วย 

 

 

 

 

ป๊อบ: ออกไป !!

 

 

 

 

 

ฟาง: ไม่ ฟางไม่ออก 

 

 

 

 

ป๊อบ: นี่มันเป็นเวลาทำงาน คุณไม่มีงานทำรึไง หรือว่างานที่บริษัทมันน้อยไป 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางแค่อยากรู้ในสิ่งที่ฟางสงสัยมาตลอด 3 ปีที่พี่หายไป ฟางไม่เคยลืม ฟางคิดถึงพี่ป๊อบมาตลอด 

 

 

 

 

 

ป๊อบ: เลิกพูดซะที ผมไม่อยากฟัง ออกไปซะ ก่อนที่ผมจะไล่คุณออก ไป!! 

 

 

 

 

ฟาง: ฟางไปก็ได้ แต่ฟางจะไม่หยุดหาคำตอบว่าทำไมพี่ถึงทิ้งฟางไป