ตราบาปสีขาว

 
 
 
 
 
 
“อ๊ะ แม่แก้ว พ่อฟื้นแล้ว”น้ำหนึ่งที่นั่งจ้องโทโมะที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ร้องเรียกทุกคนเมื่อโทโมะลืมตาฟื้นขึ้นมา
 
 
“ค่อยยังชั่วหน่อยที่นายไม่เป็นอะไร นายสลบไปหลังจากที่แข่งแบบนั้นชั้นใจคอไม่ดีเลย”แก้วพูดด้วยความเป็นห่วงชายหนุ่มพลางโล่งอกที่เห็นโทโมะ
ฟื้นขึ้นมาแล้ว
 
 
 
 
“เล่นเอาซะทุกคนตกอกตกใจกันหมดเลยรู้มั้ยตอนที่เป็นลม แต่ก็ขอบใจนะที่นายสู้จนชนะชกครั้งนี้เพื่อพวกเราได้”พ่อของแก้วเดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น
 
 
 
“แม่แก้วเฝ้าพ่อทั้งคืนเลยนะฮะส่วนหนึ่งก็เอาเหรียญรางวัลมาให้พ่อด้วย พ่อฟื้นขึ้นมาจะได้ดีใจ”น้ำหนึ่งกระโดดขึ้นมานั่งด้วยกันกับโทโมะบนเตียงแล้ว
พูดพลางชูเหรียญรางวัลที่ตนเองทำให้ด้วยความดีใจ โทโมะนิ่งเงียบก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับที่แก้มของเด็กชายแต่ไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
“เอ่อ นายโอเคนะ ชั้นไปตามหมอให้ดีกว่า/ไม่ต้อง”แก้วเห็นโทโมะนิ่งเงียบไม่พูดอะไรก็ลุกขึ้นจะไปตามหมอมาแต่โทโมะรีบคว้าข้อมือเอาไว้ได้ทัน
แล้วร้องห้าม
 
 
 
 
“ชั้นแค่ยังมึนๆน่ะ ไม่ต้องไปตามหมอหรอก”โทโมะพูดจบก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะหันกลับไปจ้องมองลูกชายของตนที่กระโดดมานั่งที่ตักของเขา
 
 
 
 
“จริงสิ ไหนๆก็มาโรงพยาบาลแล้ว งั้นเดี๋ยวแก้วแวะไปเอายาให้น้ำหนึ่งดีกว่า”แก้วพูดจบเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอกแล้วแอบมองกลับ
ไปที่กระจกหน้าประตูเพื่อมองโทโมะแล้วนิ่งคิดอะไรบางอย่างในใจ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ขอบคุณนะที่แคทยอมมาพบป๊อป”ป๊อปปี้ยิ้มออกมาอย่างดีใจเมื่อเห็นอดีตคู่หมั้นของตนเดินเข้ามาในร้านอาหารพลางรีบเลื่อนเก้าอี้ให้กับเธอ
 
 
 
 
 
“เพราะป๊อปมีเรื่องสำคัญจะคุยหรอกนะ แคทเลยยอมออกมา มีอะไรจะให้แคทเอาไปใหพี่หมอก็ว่ามาค่ะ”แคทถอนหายใจก่อนที่จะพูดขึ้น
 
 
 
 
“นี่เป็นเส้นผม กับข้อมูลของคนที่ป๊อปต้องการสืบ ป๊อปหาข้อมูลได้เท่านี้ไม่รู้จะช่วยได้รึเปล่า”ป๊อปปี้พูดพลางยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้กับแคท แคท
หยิบมันมาดูและอ่านเอกสารบางอย่างก็นิ่งเงียบพลางมองหน้าชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“เดี๋ยวแคทจะบอกพี่หมอแล้วกันถ้าได้เรื่องยังไงแคทจะโทรไปบอก และไม่ต้องไปหาที่บ้านอีกนะ เดี๋ยวจะโดนคุณพ่อเล่นงานอีก”แคทพูดแล้วเอื้อม
มือไปที่หางคิ้วชายหนุ่มที่เป็นรอบแตกเพราะป๊อปปี้พยายามไปหาเธอที่บ้านแล้วถูกพ่อของเธอโยนข้าวของปาใส่จนเป็นแผล
 
 
 
 
 
“เอ่อ แคท มันจะเป็นไปได้มั้ยที่ป๊อปอยากจะขอโอกาส/เอาเป็นว่าแคทเอาเอกสารไปให้พี่หมอดูดีกว่า ส่วนเรื่องนั้นขอเวลาแคทก่อนนะป๊อป เพราะสิ่ง
ที่ป๊อปทำไว้มันเลวร้ายมากจริงๆ”ป๊อปปี้ลองขอโอกาสอดีตคู่หมั้นอีกครั้ง แต่แคทชะงักรีบชักมือกลับก่อนที่จะพูดตัดบทแล้วลุกขึ้นก่อนที่ทั้งคู่จะแยก
ย้ายออกไป พลันสายตาของเขากลับเห็นฟางกำลังขึ้นรถไปกับพ่อของเขา ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบสตาร์ทรถแล้วขับตามไปทันที จนกระทั่งทั้งคู่ๆได้มา
จอดรถอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่งแถวชานเมือง ป๊อปปี้เห็นฟางและพ่อของเขาเดินเข้าไปในนั้นแล้วปิดประตูรั้วทันที ทำให้ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจาก
รอ จนกระทั่งฟ้ามืด เขาก็เห็นฟางเดินออกมาเพียงลำพัง
 
 
 
 
 
“ว้าย คุณมาที่นี่ได้ยังไง/นี่คงจะหาที่พลอดรักที่ใหม่รึไงคุณ ถึงไปพาพ่อผมมาไกลนอกเมืองแบบนี้”ฟางร้องเสียงหลงเมื่อถูกป๊อปปี้กระชากร่างบางมา
แนบอกก่อนที่ชายหนุ่มจะรีบพูดพลางข่มอารมณ์ที่เดือดดาลของตนเอง
 
 
 
 
“แหงล่ะ วันก่อนแม่คุณส่งคนมาทำร้ายชั้น ดีนะที่บอดี้การ์ทคุณลุงมาช่วยทันวันนี้เลยต้องเปลี่ยนที่สักหน่อย คุณนี่ก็เก่งเนาะ ตามมาถูกด้วย ไม่ได้การ
ล่ะต้องรีบหาที่ใหม่ดีกว่า พวกแมลงที่สอดรู้สอดเห็นจะได้ตามมาไม่ถูก”ฟางยิ้มเยาะก่อนที่จะพูดจายั่วโมโหป๊อปปี้
 
 
 
 
 
 
“ถ้าคุณไปไหนผมก็จะตามไปด้วย ผมจะคอยขัดขวางไม่ให้คุณกับพ่อผมได้สมหวังหรอก พวกที่ชอบแย่งของคนอื่นมันต้องเจอคนอย่างผม”ป๊อปปี้ว่า
ก่อนที่จะดันฟางไปแนบชิดติดรถของเธอก่อนที่จะโน้มหน้ามาใกล้ ยิ่งเขามองเธอก็ยิ่งทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงสาวแสนหวานที่เมื่อครั้งในอดีตเขาเคย
ทำร้ายเคยหลอกลวงเธอ+
 
 
 
 
 
“หึ ปากบอกว่ารักแคท แต่คุณกลับทำแบบนี้กับชั้น คนอย่างคุณนี่มันเลวยังไงก็เลววันยังค่ำจริงๆ”ฟางสบตาชายหนุ่มก็อดหวนคิดถึงอดีตที่เธอเคยรัก
เขามากก็รีบว่าก่อนที่จะผลักชายหนุ่มแล้วรีบวิ่งกลับเข้าไปในบ้านหลังเดิมทิ้งให้ป๊อปปี้ที่นั่งอยู่กับพื้นมองฟางแล้วนิ่งเงียบ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“พ่อ ทำไมยังไม่นอนอีกมาเดินอะไรข้างล่างนี่”แก้วแปลกใจเมื่อเห็นพ่อของเธอเดินอยู่ด้านล่าง
 
 
 
 
 
“เอามือถือไปให้เจ้าโทโมะมาน่ะ พอดีวันนี้พ่อต้องวานให้เค้าไปรับเจ้าหนึ่งแทนเรา”พ่อแก้วตอบทำให้แก้วตกใจรีบวิ่งไปที่ห้องนอนของชายหนุ่มแต่
พ่อของเธอรั้งไว้
 
 
 
 
 
“พ่อไม่น่าเอามือถือไปคืนเค้าเลย ถ้าเกิดโทโมะความจำกลับมาล่ะ”แก้วรีบว่า
 
 
 
 
“ถ้ากลับมาแล้วจริงๆเราก็ปล่อยเค้าน่ะสิ แกจะเดือดร้อนทำไม รึว่าแกอยากแก้แค้นเค้าต่อรึ แต่เท่าที่พ่อเห็นแกก็ไม่ได้ทรมานอะไรเค้าเลยนิ”พ่อของ
แก้วพูดเมื่อสังเกตช่วงเวลาที่โทโมะอยู่โรงพยาบาล ชายหนุ่มและเธอที่ช่วยกันดูแลน้ำหนึ่งดีจนเหมือนภาพครอบครัวพ่อแม่ ลูก ที่สมบูรณ์แก้วนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
 
 
 
 
"พ่อน่ะผ่านอะไรมาเยอะนะแก้ว พ่อดูออก เอาเป็นว่าพ่อไม่รู้หรอกว่าความทรงจำของเจ้าโทโมะจะกลับมารึยัง แต่ถ้าเรารู้สึกยังไงกับเจ้านั่น ก็ทำให้มัน
ชัดเจน แล้วแต่เรานะว่ารจะสารภาพความจริงรึเปล่า"พ่อเห็นแก้วเอาแต่นิ่งเงียบก็พูดขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะเดินปลีกตัวออกไป ทิิ้งให้แก้วที่ยืนเงียบสัก
พักก่อนที่จะเดินไปที่ห้องของโทโมะแล้วพบว่าห้องไม่ได้ล็อกจึงเปิดประตูเข้าไปในห้อง
 
 
 
 
 
 
 
“จอมันแตกเอามือถือมาให้ชั้นดีกว่าจะได้เอาไปซ่อมให้”แก้วพูดเมื่อเห็นโทโมะนั่งจ้องมือถือที่แตกอยู่ที่เตียง ชายหนุ่มไม่ตอบก่อนที่จะดึงแก้วลงมา
นั่งข้างๆก่อนที่จะเอนตัวลงมาหนุนตักเธอ ทำให้ร่างบางหน้าแดงจัดใจเต้นรัวก่อนที่จะเผลอเอามือลูบผมของเขาไว้
 
 
 
 
 
“เอาไปเถอะ เพราะไม่ได้ใช้อะไรอยู่แล้ว แค่อยู่ตรงนี้กับเธอพี่ก็มีความสุขแล้วล่ะ”โทโมะพูดแล้วยิ้มออกมาพลางจับมือของแก้วที่ลูบผมของเขาเมื่อกี้นี้
ก่อนที่จะขยับตัวลุกขึ้นมากอดแก้วเอาไว้หลวมๆ
 
 
 
“จะทำอะไรน่ะ”แก้วตกใจเมื่อโทโมะโน้มหน้ามาหอมแก้มเธอดังฟอด
 
 
 
 
 
“ก็เราเป็นผัวเมียกันไม่ใช่หรอ ใครๆก็บอก แถมมีลูกแล้วคนนึง จะทำแบบนี้ก็ได้ยู่แล้ว”โทโมะพูดพลางก้มลงฝั่งจมูกลงที่หัวไหล่ของเธอ
 
 
 
 
 
“แต่มันไม่ควร เอ่อ นี่ตกลงนายความทรงจำกลับมาแล้วใช่มั้ย”แก้วพูดพลางผฃะตัวหนี แต่โทโมะรั้งเอาไว้ทำให้แก้งตัดสินใจถามออกมา
 
 
 
 
 
 
“ถึงจะกลับมารึไม่มา แต่ผู้หญิงคนที่พี่สนใจคือเธอนะแก้ว  แล้วแก้วล่ะรู้สึกยังไงกับพี่ ถ้าเรารู้สึกเหมือนกันเราจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้า พ่อ แม่ ลูก
ไง”โทโมะพูดแล้วหอมแก้มแก้วอีกครั้ง
 
 
 
 
 
“ชั้นยอมรับนะว่าชั้นเกลียดนาย สิ่งที่นายเคยทำกับชั้น แต่พอนายความจำเสื่อม แล้วนายทำดีกับชั้นแบบนี้ มันก็ทำให้ชั้นหวั่นไหว”แก้วพูดแล้วก้มหน้า
ไม่สบตาชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“งั้นก็ถือว่าแก้วเปิดใจให้พี่แล้วนะ”โทโมะยิ้มออกมากอ่นที่จะพูดและบรรจงจูบแก้วอย่างดูดดื่ม แล้วดันร่างบางลงไปนอนกับเตียงก่อนที่จะปลดปล่อย
ความต้องการไปด้วยกัน