ตราบาปสีขาว

 
 
 
 
 
“แค่กๆ/ไหวมั้ยเฟย์ ทำไมจู่ๆถึงตัวร้อนแบบนี้ล่ะ แล้วนี่มีถ่ายงาน จะไหวมั้ยเนี่ย”เฟย์เดินไอเข้ามาในสตูดิโอถ่ายงานวันต่อมาทำให้ลีที่เช็คกล้องอยู่เดิน
เข้ามาถามไถ่พลางเอามือแตะที่หน้าผากด้วยความเป็นห่วง
 
 
 
“ไม่เป็นไรหรอกลี ทำงานต่อเถอะ”เฟย์ฝืนร่างกายแล้วพูดขึ้นแล้วกำมือแน่นเมื่อคิดถึงเมื่อวานที่เขื่อนลากเธอไปที่คอนโดของเขาก่อนที่จะจัดการ
ข่มเหงเธออีกครั้งโดยไม่สนใจว่าเธอจะร้องไห้ออกมาจนเสียงแหบแห้งแค่ไหนก็ตาม เฟย์ไล่ความคิดนั้นทิ้งก่อนที่จะเดินมาที่หน้าห้องเก็บอุปกรณ์
 
 
 
ตุบ
 
 
 
 
เฟย์ที่สะบัดหัวไล่ความปวดหัวทำให้เซไปชนกับเขื่อนเข้า เขื่อนที่อยู่ในชุดสูทที่กลับจากประชุมกำลังมาดูงานถ่ายแล้วเจอเฟย์จะล้มเข้าก็รีบเข้ามา
ประคองกอดเธอไว้ไม่ให้ล้ม
 
 
 
 
“ไม่ยักจะรู้ว่าลุกไหวด้วยทั้งที่เมื่อคืนชั้นก็จัดการลงโทษเธอจนเกือบเช้าแบบนั้น”เขื่อนยิ้มเยาะก่อนที่จะว่าทำให้เฟย์โมโหลุกขึ้นสะบัดตัวออกห่างชาย
หนุ่มทันที
 
 
 
 
“คนอย่างคุณนี่มันเลวเกินบรรยาย แค้นกันมากงั้นก็ฆ่าชั้นให้ตายเลยสิถึงจะสะใจ”เฟย์พูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องเก็บของ
เขื่อนชะงักเมื่อสบสายตากลมโตที่ร้องไห้เมื่อกี้นี้ก่อนจะไล่ความคิดนั้นออกไปแล้วหมายจะเดินเข้าไปในสตูดิโอ
 
 
 
โครม
 
 
 
 
แต่แล้วเสียงดังจากในห้องเก็บของดังขึ้นเขื่อนรีบวิ่งกลับเข้าไปข้างในพบว่าเฟย์เป็นลมล้มลงไปกองกับพื้นโดยเผลอดึงของชั้นบนล้มมาทับที่ขา
 
 
 
 
“เฟย์ ทำใจดีๆนะ ตัวร้อนจี๋เลยนิ”เขื่อนพยายามเรียกเฟย์พบว่าเธอตัวร้อนจี๋จึงตัดสินใจอุ้มเฟย์ออกไปหาหมอทันที
 
 
 
 
 
“นี่เป็นอะไรทำไมไม่เช็ดพื้นให้เสร็จ”แก้วสังเกตเห็นโทโมะยืนเหม่อถือไม้ถูพื้นไม่ยอมถูพื้นก็เดินเข้ามาเรียกชายหนุ่ม ชายหนุ่มตกใจก่อนที่จะรีบทำ
เป็นถูพื้นทันทีแต่ก็ซุ่มซ่ามเผลอทำถังน้ำหก จนต้องถูพื้นใหม่อีกรอบ
 
 
 
 
“นี่ เป็นอะไร เห็นเหม่อตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว บอกชั้นได้นะ”แก้วรั้งไม้ถูเอาไว้ไม่ให้โทโมะถูกพื้นต่อแล้วถามขึ้นเพราะเธอสังเกตโทโมะมาตั้งแต่เช้า
แล้วที่นั่งกินข้าวแล้วเอาแต่เหม่อ
 
 
 
“พี่แค่แปลกใจที่ผู้หญิงคนนั้นมาทักพี่เมื่อวานเหมือนคนรู้จักกันแล้วบอกว่าพี่เป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นเค้า รึว่าพี่จะไปหาเค้าดีล่ะแก้ว เผื่อความจำอาจจะ
กลับมา”โทโมะพูดไปตามตรงทำให้แก้วตกใจหน้าถอดสีทันที
 
 
 
 
“ไม่ได้นะ เอ่อ ชั้นหมายถึงในอดีตนายเคยโกหกชั้นไปหาสาวๆตั้งมากมาย อ้างว่าน้องบ้าง เพื่อนบ้าง คราวนี้บอกเป็นคู่หมั้นเพื่อนอีก จะให้ชั้นเชื่อใน
นายได้ยังไงว่านายจะไม่กลับไปทำนิสัยเสียแบบเดิมอีกแล้วล่ะ”แก้วรีบพูดกอนที่จะอึกอักแล้วรีบแก้ตัว
 
 
 
 
 
 
“”โธ่ นึกว่าเรื่องอะไรอดีตพี่คงจะเคยทำให้แก้วเจ็บปวดมากสินะ แก้วเลยยังฝังใจไม่เชื่อพี่ งั้นเพื่อความสบายใจของแก้ว ถ้าไม่อยากให้พี่ไปพี่ก็จะไม่
ไป”โทโมะยิ้มก่อนที่จะวางไม้ถูพื้นมาแล้วกุมมือร่างบางเอาไว้แล้วพูดขึ้น
 
 
 
 
 
“แม่แก้วๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”ในขณะที่โทโมะและแก้วสบตากันก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มหน้าเข้าหาแก้ว น้ำหนึ่งก็รีบวิ่งงกระหืดกระหอบเข้ามาหาทั้งคู่
ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน
 
 
 
 
 
 
“ตายแล้ว ทำไมพี่รัศมีแขถึงเป็นแบบนี้”แก้วตกใจเมื่อเห็นสภาพรัศมีแขก็รีบถามพ่อที่กำลังสั่งให้นักมวยอีก2คนหามรัศมีแขขึ้นมา
 
 
 
 
 
 
 
“เสาร์นี้ที่จะลงแข่งมันทำให้พี่ตื่นเต้นไปหน่อยเลยโหมซ้อมหนักจนผิดท่า”รัศมีแขพูดพลางร้องโอดโอยก่อนที่ทุกคนจะช่วยกันหามพอรัศมีแขไปส่ง
โรงพยาบาลทันที
 
 
 
 
 
 
 
“หมอบอกกระดูกแขนหักต้องใส่เฝือกดามไว้2เดือน ตายแล้วแบบนี้ใครจะแข่งแทน นักมวยที่มีอยู่ก็อายุไม่ถึงเกณฑ์บ้าง ไม่ก็ฝีมือไม่ถึง ถ้าเราพลาด
แข่งรอบนี้ไป รอบหน้าคงจะไม่มีอีกแล้วด้วยสิ”พ่อแก้วเครียดหนักเมื่อคิดถึงเรื่องการแข่งขันกับต่างชาติที่เพื่อนของเขาแนะนำให้ลงแข่งเพื่อสร้างชื่อ
เสียงให้กับค่ายมวยของเขา
 
 
 
 
“งั้น ผมขอลงแข่งแทนรัศมีแขเองครับ”โทโมะเห็นแก้วและทุกคนเครียดก็ตัดสินพูดขึ้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน
 
 
 
 
“นายจะบ้าหรอ นั่นคือการลงแข่งนะไม่ใช่การซ้อมเล่นๆแบบในยิม”แก้วตกใจก่อนจะรีบว่าเตือนชายหนุ่ม
 
 
 
 
 
“อะไรที่พี่พอจะช่วยทุกคนที่นี่ได้พี่ก็จะทำ ทุกคนที่นี่จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน ถือว่ามันคือการชดใช้ความผิดที่พี่เคยทำร้ายแก้วในอดีตก็ได้นะ”โทโมะพูด
แล้วยิ้มออกมา
 
 
 
 
 
“จะเอาแบบนั้นก็ตามใจ นี่ถือว่าชั้นเตือนแล้วนะ งั้นเย็นนี้ไปก็ต้องรีบซ้อมแล้วล่ะ ชนะไม่ชนะช่างมัน”แก้วพูดพางถอนหายใจ แต่ในใจนึกหวั่นกลัวชาย
หนุ่มจะเป็นอะไรไป
 
 
 
 
 
 
 
“น้ำหนึ่งมีอะไรรึเปล่าลูก”โทโมะแปลกใจเมื่อเขาซ้อมชกมวยเสร็จกำลังเดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วเจอลูกชายเข้า
 
 
 
 
 
 
“แม่แก้วให้เอามาให้บอกว่าเดี๋ยวคืนนี้ไปลุงจะต้องเจ็บไปทั้งตัว ร้องโอดโอยแน่ๆ”น้ำหนึ่งพูดพลางทำท่าทางเจ็บปวดทำให้โทโมะอดหัวเราะออกมาไม่
ได้
 
 
 
 
 
 
“งั้นขอบคุณครับที่่เอามาให้ เอ่อ พ่อซ้อมวันนี้มาทั้งวันเหนื่อยมากเลย น้ำหนึ่งอยากให้พ่อมีแรงที่จะซ้อมวันพรุ่งนี้มั้ยครับ ถ้าอยาก ช่วยเรียกพ่อว่าพ่อ
โทโมะหน่อยจะได้มั้ย เดี๋ยวพ่อเลี้ยงไอติมก็ได้”โทโมะพูดพางนังคุกเข่าอ้อนลูกชาย
 
 
 
 
 
“นี่เดี๋ยวนี้อยากให้ลูกเรียกว่าพ่อต้องถึงขั้นติดสินบนด้วยไอติมแล้วหรอห้ะ”แก้วเดินมาได้ยินเข้าก็รีบว่าก่อนที่จะบอกให้ลูกชายกลับเข้าไปหาพ่อของ
เธอในบ้าน
 
 
 
 
 
“อย่างน้อยพี่จะได้มีกำลังใจที่จะฮึดเอาถ้วยรางวัลมาให้แก้วยังไงล่ะ”โทโมะยิ้มแป้นก่อนที่จะเอามืออีกข้างบีบตามต้นคอและตามตัว แก้วเห็นดังนั้นจึง
ดึงชายหนุ่มมานั่งลงแล้วจัดการทายานวดให้โทโมะ ชายหนุ่มน่าแดงเมื่อถูกมือเรียวบีบนวดให้ตามตัวแล้วใจเต้นรัว
 
 
 
 
 
 
“จริงๆแล้ว นายไม่ต้องทำขนาดนี้เพื่อคนที่นี่ก็ได้นะ ลำพังนายช่วยเหลืองานที่นี่มาตลอดอยู่แล้ว”แก้วพูดตามตรง
 
 
 
 
 
“ที่นี่คือบ้านของแก้วกับพ่อแก้ว ทุกคนที่นี่ก็ใจดีคอยช่วยเหลือพี่มาตลอดที่พี่มาอยู่ที่นี่ ถึงแม้พี่จะจำอดีตไม่ได้แต่พี่อยากช่วยทุกคนที่นี่นะ แล้วพี่ก็
อยากช่วยแก้ว”โทโมะหันกลับมาสบตาร่างบางก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วกุมมือของแก้วที่เอื้อมมือมาจับที่แก้มของเขา ก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าลงจุมพิศร่าง
บางอย่างอ่อนโยน
 
 
 
 
 
“ถ้าชนะกลับมา ชั้น เอ่อ แก้วจะยอมให้น้ำหนึ่งเรียกพี่ว่าพ่อ”แก้วถอนจูบออกมาแล้วพูดขึ้นพลางหน้าแดงจัดไม่ยอมสบตาโทโมะ แตแค่นั้นก็ทำให้เขา
ดีใจจนหัวใจเต้นพองออกมาก่อนที่จะกอดแก้วแน่นแล้วบรรจงจูบแก้วอีกครั้งโดยที่ร่างบางก็ยินยอมเขาเองด้วยเช่นกัน
 
 
 
 
“โอ๊ยพี่แขจะปิดตาหนึ่งทำไม แม่แก้วกับลุงรักกันก็เลยจูบกันแค่นี้หนึ่งรู้น่า หนึ่งยังเคยจุ๊บกับน้องแอนนาที่โรงเรียนเลย”น้ำหนึ่งรีบพูดขณะที่แอบดู
เหตุการณ์ทุกอย่างกับรัศมีแขและพ่อของแก้ว
 
 
 
 
 
“อายุแค่นี้แก่แดดแก่ลมนะเรา นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่เข้าไปกินข้าวได้แล้ว จะได้กินยา”พ่อของแก้วรีบพูดก่อนที่จะสั่งให้รัศมแขพาน้ำหนึ่งไปทานข้าวต่อ
แล้วมองไปยังภาพของโทโมะและแก้วแล้วนิ่งเงียบไม่พูดอะไร
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“ป๊อป นี่จะเมาหัวราน้ำแบบนี้ไปถึงไหน รีบจัดการตัวเองแล้วไปง้อหนูแคทกับแม่”แม่ป๊อปปี้กลับมาในบ้านช่วงบ่ายถอนหายใจเมื่อเห็นลูกชาหัวแก้วหัว
แหวนนังดื่มเหล้าตั้งแต่หัววันก็อดที่จะบ่นไม่ได้
 
 
 
 
 
“ไปทำไมอีก2-3วันที่ไปหาทุกวัน โดนสาดน้ำไล่อย่าหมูอย่างหมา ไม่ก็เอายามในหมู่บ้านมาไล่ ตอนนี้แคทกับครอบครัวเค้าหนีพวกเราไปอังกฤษ
แล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก เมื่อคิดถึง2-3วันก่อนที่เขาพยายามไปง้อแคท ทั้งที่บ้าน และไปหาตอนอยู่กับเพื่อน แต่แคทไม่สนใจแถมยัง
ถูกพ่อแม่ของเธอไล่ไปอย่างไม่ไยดี ก่อนที่เพื่อนๆของแคทตอนนี้ไม่มีใครยอมให้การช่วยเหลือเขาในการง้อแคทอีกเลย
 
 
 
 
 
“ถ้าจะไม่ตามไปง้อก็ไม่ต้องง้อ ตอนนี้เราต้องไปออกงานกับแม่ไปให้สัมภาษณ์นักข่าวกับแม่เกี่ยวกับเรื่องรูปเรื่องราวบ้าๆที่งานหมั้นของเราอีก แบบนี้
มันมีแต่เสียกับเสียเครดิท ไหนหน้าตาชื่อเสียงแม่่อีก พ่อเราก็อีกคน ตั้งแต่มีข่าวก็หายหน้าหายตาไปอีกไม่คิดจะมาช่วยเหลือกันบ้างเลย อย่าให้รู้ว่า
ไปขลุกอยู่กับนังเมียน้อยที่ไหนอีกนะจะไล่ไปจัดการเก็บไม่เหลือซากเลย”แม่ป๊อปปี้บ่นยาวเหยียดทำให้ป๊อปปี้ที่เอาแต่ดื่มเหล้าหยุดชะงัก จริงสิ เขา
มัวแต่สนใจแคท เรื่องภาพในงานหมั้นของเขา เรื่องของฟาง
 
 
 
 
 
“ที่แม่จัดการบรรดาเมียน้อยทุกคนของพ่อมาตลอด รวมถึงจัดการฟางด้วยรึเปล่า”ป๊อปปี้พูดขึ้นพลางวางแก้วเหล้าลงแล้วหันไปมองแม่ตนเองที่ยืนนื่ง
 
 
 
 
“แกจะมาขุดเอาเรื่องเก่าๆมาอีกทำไม นังนั่นมันตายไปนานแล้วนะ”แม่ป๊อปปี้โวยวายเสียงดัง
 
 
 
 
 
 
“แล้วแม่จะโวยวายใส่ผมทำไม รึว่าแม่ทำให้ฟางต้องตาย”ป๊อปปี้รีบถามกลับ “ตอนมันตกหน้าผาตายไปชั้นไม่ได้ผลักมันลงไปสักหน่อย เพื่อนแกเป็น
คนทำทั้งนั้นเลิกมาใส่ร้ายแม่ได้แล้ว”แม่ป๊อปปี้หงุดหงิดแล้วเดินหนี แต่ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบเดินตามไปดักแม่ได้ทัน
 
 
 
 
 
“เลิกมาเซ้าซี้สักทีได้มั้ยป๊อป อย่ามาขุดคุ้ยเรื่องไร้สาระนี้สักที เรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง5ปีแล้วแกควรจะอยู่กับปัจจุบันสิ นังเด็กนั่นมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายที่กะ
จะมาหลอกจับแก แกเองก็ไม่ได้รักนังนั่น นังนั่นมันจะตายไปรึฆ่าตัวตายก็เรื่องของมันไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เพราะถ้ามันไม่ตายตอนนั้นแม่ก็จะกำจัดมัน
ให้หายไปจากป๊อปเองเหมือนกับนังพวกใจง่ายที่มาเรียกร้องขอคาเลี้ยงดูจากพ่อเรานั่นล่ะ หึ นังเด็กใจง่าย”แม่ป๊อปปี้กล่าวว่าถึงฟางออกมาอย่าง
ร้ายกาจทำให้ป๊อปปี้อึ้งไมคิดว่าแม่ของเขาจะมีจิตใจอำมหิตแบบนี้ ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆก่อนที่จะเดินหนีออกไปจากตรงนั้นไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
“นั่นเค้าจะออกไปไหนของเค้านะ”ฟางที่แอบมาสังเกตการณ์ที่บ้านของป๊อปปี้ แปลกใจที่เห็นรถของชายหนุ่มขับออกมาจากบ้านด้วยความเร็วก็อดไม่
ได้ที่จะขับรถตามก่อนที่รถจะมาจอดที่หน้าบ้านริมทะเล ภาพในอดีตที่ฟางและป๊อปปี้เคยอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ฉายเข้ามาในหัว การหลอกลวงที่เขามอบให้
เหมือนกับยาพิษที่ใสในน้ำหวาน
 
 
 
 
ครืน
 
 
 
 
ซ่า
 
 
 
 
 
เสียงฟ้าร้องและฝนตกปลุกให้ฟางตื่นขึ้นจากการงีบหลับในรถ ก่อนสายตาฟางจะเห็นรถจักรยานของนาราที่ปั่นลุยฝนซื้อของเข้ามาฟางไม่รอช้ารีบวิ่ง
เข้าไปหาทันที
 
 
 
 
 
“ทำไมมีแต่เหล้าแบบนี้ล่ะ”ฟางเห็นของที่อยู่ในมือนาราก็พูดขึ้น
 
 
 
 
 
“จะมาหาพี่ป๊อปใช่มั้ยคะงั้นดีเลยหนูฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวต้องไปหาแม่พอดีจะต้องพาแกไปหาหมอที่นัดไว้อ่ะค่ะ”นาราพูดจบฝากถุงเครื่องดื่มในมือฟาง
ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่บ้านของแม่เธอ ฟางถอนหายใจก่อนที่จำเป็นเดินเข้าไปในบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้
 
 
 
 
เพล้ง
 
 
 
 
ฟางที่วางถุงใส่ของลงที่โต๊ะก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปตามเสียงของหล่นบนบ้าน แล้วต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้จะล้มลงตกลงไปที่หน้าต่างก็รีบเข้าไปประคองกอด
ชาหนุ่มเอาไว้
 
 
 
 
“ฟาง ฟาง ยังอยู่ พี่ขอโทษ”ป๊อปปี้ปรือตาคนตัวเล็กที่กอดเขาเอาไว้ก็เพ้อหาฟางทันที
 
 
 
 
“ปล่อยเลยนะ จะบ้าหรอเมาแล้วยังจะไปยืนริมหน้าต่างอีกถ้าตกลงไปจะเป็นยังไง”ฟางประคองป๊อปปี้มานั่งลงที่เตียงในห้องก่อนที่จะมองไปรอบๆพบ
ว่ามีแต่ขวดเหล้า ร่างบางถอนหายใจก่อนที่จะเดินออกไปหมายจะกลับแต่ป๊อปปี้ดึงร่างบางมาไว้ทำให้ฟางล้มลงไปนั่งที่ตักของเขา
 
 
 
 
 
“นี่คุณเมามากแล้วนะปล่อยชั้น”ฟางดิ้นขัดขืนชายหนุ่มแต่กลับยิ่งทำให้เขากอดรัดฟางแน่นกว่าเดิม
 
 
 
 
 
“พี่ขอโทษฟาง พี่ขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่”ป๊อปปี้กอดฟางเอาไว้แล้วพร่ำบอกขอโทษเธอทำให้ฟางชะงัก แล้วหันมาสบตาชายหนุ่มที่กอดเธอ
ไว้ ภาพในอดีต ชายที่เธอเคยรักมาก หนุ่มเพอเฟคของมหาลัยตอนนี้กลับกลายเป็นไอ้ขี้เมาล้มเหลวกับชีวิตแถมยังถูกแฟนทิ้ง
 
 
 
 
 
“สิ่งที่เกิดกับพี่่มันคือกรรมที่พี่เคยทำร้ายฟางยังไงล่ะ ถ้าพี่ไม่หลอกฟางเรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”ฟางพูดเสียงแข็งก่อนที่จะจะหันหน้าไปมองหน้า
ป๊อปปี้
 
 
 
 
 
“ฟางพี่ขอโทษ เพราะพี่ มันเป็นเพราะพี่”ป๊อปปี้พูออกมาอีกครั้งพลางสบตาร่างบาง ฟางเมื่อสบสายตาคมของชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งน้ำตามันก็ไหล
ออกมา
 
 
 
 
“พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ”ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟางก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วจุมพิศฟางอย่างอ่อนโยนโดยที่ฟางก็
ยอมรับสัมผัสนั้นก่อนที่ทั้งคู่จะปล่อยไปตามความต้องการจากก้นบึ้งหัวใจทั้งสอง
 
 
 
 
 
 
 
 
“อืมม”เช้าวันต่อมาป๊อปปี้ที่เริ่มรู้สึกตัวค่อยๆลืมตามองไปรอบๆห้องด้วยอาการปวดหัวเมาค้างก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่ได้สวมใส่อะไรเลยก็ตกใจรีบหันไป
มองที่ข้างๆกายก็พบฟางนอนหลับและหันหลังให้กับเขาชายหนุ่มตกใจมาก ก่อนแวบหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในหัวถึงความทรงจำเมื่อคืน ทำให้เขาตัดสินใจ
เลิกผ้าห่มที่คลุมตัวของฟางลงมา
 
 
 
 
 
“ไม่จริงน่า”ทันทีที่มองผ่านแผ่นหลังมาสะดุดที่ตรงเอวของฟางทำให้ป๊อปปี้อึ้งเพราะรอยแผลเป็นที่อยู่บริเวณเดียวกับรอยแผลที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำ
แผลให้ฟางเองกับมือที่นี่ ที่บ้านหลังนี้!
 
 
 
 
คนนึงรู้ความจริงแล้ว แบบนี้จะเป็นไงต่อต้องติดตาม
 
 
ขอโทษที่มาอัพช้ามากกกก เพราะเห็นคนไม่ค่อยอ่านแล้วเลยไม่ได้อัพอ่าาา