ตราบาปสีขาว

 

 

 

 

 

“แค่กๆ/ไหวมั้ยเฟย์ ทำไมจู่ๆถึงตัวร้อนแบบนี้ล่ะ แล้วนี่มีถ่ายงาน จะไหวมั้ยเนี่ย”เฟย์เดินไอเข้ามาในสตูดิโอถ่ายงานวันต่อมาทำให้ลีที่เช็คกล้องอยู่เดิน

เข้ามาถามไถ่พลางเอามือแตะที่หน้าผากด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกลี ทำงานต่อเถอะ”เฟย์ฝืนร่างกายแล้วพูดขึ้นแล้วกำมือแน่นเมื่อคิดถึงเมื่อวานที่เขื่อนลากเธอไปที่คอนโดของเขาก่อนที่จะจัดการ

ข่มเหงเธออีกครั้งโดยไม่สนใจว่าเธอจะร้องไห้ออกมาจนเสียงแหบแห้งแค่ไหนก็ตาม เฟย์ไล่ความคิดนั้นทิ้งก่อนที่จะเดินมาที่หน้าห้องเก็บอุปกรณ์

 

 

 

ตุบ

 

 

 

 

เฟย์ที่สะบัดหัวไล่ความปวดหัวทำให้เซไปชนกับเขื่อนเข้า เขื่อนที่อยู่ในชุดสูทที่กลับจากประชุมกำลังมาดูงานถ่ายแล้วเจอเฟย์จะล้มเข้าก็รีบเข้ามา

ประคองกอดเธอไว้ไม่ให้ล้ม

 

 

 

 

“ไม่ยักจะรู้ว่าลุกไหวด้วยทั้งที่เมื่อคืนชั้นก็จัดการลงโทษเธอจนเกือบเช้าแบบนั้น”เขื่อนยิ้มเยาะก่อนที่จะว่าทำให้เฟย์โมโหลุกขึ้นสะบัดตัวออกห่างชาย

หนุ่มทันที

 

 

 

 

“คนอย่างคุณนี่มันเลวเกินบรรยาย แค้นกันมากงั้นก็ฆ่าชั้นให้ตายเลยสิถึงจะสะใจ”เฟย์พูดก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมา แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องเก็บของ

เขื่อนชะงักเมื่อสบสายตากลมโตที่ร้องไห้เมื่อกี้นี้ก่อนจะไล่ความคิดนั้นออกไปแล้วหมายจะเดินเข้าไปในสตูดิโอ

 

 

 

โครม

 

 

 

 

แต่แล้วเสียงดังจากในห้องเก็บของดังขึ้นเขื่อนรีบวิ่งกลับเข้าไปข้างในพบว่าเฟย์เป็นลมล้มลงไปกองกับพื้นโดยเผลอดึงของชั้นบนล้มมาทับที่ขา

 

 

 

 

“เฟย์ ทำใจดีๆนะ ตัวร้อนจี๋เลยนิ”เขื่อนพยายามเรียกเฟย์พบว่าเธอตัวร้อนจี๋จึงตัดสินใจอุ้มเฟย์ออกไปหาหมอทันที

 

 

 

 

 

“นี่เป็นอะไรทำไมไม่เช็ดพื้นให้เสร็จ”แก้วสังเกตเห็นโทโมะยืนเหม่อถือไม้ถูพื้นไม่ยอมถูพื้นก็เดินเข้ามาเรียกชายหนุ่ม ชายหนุ่มตกใจก่อนที่จะรีบทำ

เป็นถูพื้นทันทีแต่ก็ซุ่มซ่ามเผลอทำถังน้ำหก จนต้องถูพื้นใหม่อีกรอบ

 

 

 

 

“นี่ เป็นอะไร เห็นเหม่อตั้งแต่ตอนกินข้าวแล้ว บอกชั้นได้นะ”แก้วรั้งไม้ถูเอาไว้ไม่ให้โทโมะถูกพื้นต่อแล้วถามขึ้นเพราะเธอสังเกตโทโมะมาตั้งแต่เช้า

แล้วที่นั่งกินข้าวแล้วเอาแต่เหม่อ

 

 

 

“พี่แค่แปลกใจที่ผู้หญิงคนนั้นมาทักพี่เมื่อวานเหมือนคนรู้จักกันแล้วบอกว่าพี่เป็นเพื่อนสนิทคู่หมั้นเค้า รึว่าพี่จะไปหาเค้าดีล่ะแก้ว เผื่อความจำอาจจะ

กลับมา”โทโมะพูดไปตามตรงทำให้แก้วตกใจหน้าถอดสีทันที

 

 

 

 

“ไม่ได้นะ เอ่อ ชั้นหมายถึงในอดีตนายเคยโกหกชั้นไปหาสาวๆตั้งมากมาย อ้างว่าน้องบ้าง เพื่อนบ้าง คราวนี้บอกเป็นคู่หมั้นเพื่อนอีก จะให้ชั้นเชื่อใน

นายได้ยังไงว่านายจะไม่กลับไปทำนิสัยเสียแบบเดิมอีกแล้วล่ะ”แก้วรีบพูดกอนที่จะอึกอักแล้วรีบแก้ตัว

 

 

 

 

 

 

“”โธ่ นึกว่าเรื่องอะไรอดีตพี่คงจะเคยทำให้แก้วเจ็บปวดมากสินะ แก้วเลยยังฝังใจไม่เชื่อพี่ งั้นเพื่อความสบายใจของแก้ว ถ้าไม่อยากให้พี่ไปพี่ก็จะไม่

ไป”โทโมะยิ้มก่อนที่จะวางไม้ถูพื้นมาแล้วกุมมือร่างบางเอาไว้แล้วพูดขึ้น

 

 

 

 

 

“แม่แก้วๆ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว”ในขณะที่โทโมะและแก้วสบตากันก่อนที่ชายหนุ่มจะโน้มหน้าเข้าหาแก้ว น้ำหนึ่งก็รีบวิ่งงกระหืดกระหอบเข้ามาหาทั้งคู่

ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน

 

 

 

 

 

 

“ตายแล้ว ทำไมพี่รัศมีแขถึงเป็นแบบนี้”แก้วตกใจเมื่อเห็นสภาพรัศมีแขก็รีบถามพ่อที่กำลังสั่งให้นักมวยอีก2คนหามรัศมีแขขึ้นมา

 

 

 

 

 

 

 

“เสาร์นี้ที่จะลงแข่งมันทำให้พี่ตื่นเต้นไปหน่อยเลยโหมซ้อมหนักจนผิดท่า”รัศมีแขพูดพลางร้องโอดโอยก่อนที่ทุกคนจะช่วยกันหามพอรัศมีแขไปส่ง

โรงพยาบาลทันที

 

 

 

 

 

 

 

“หมอบอกกระดูกแขนหักต้องใส่เฝือกดามไว้2เดือน ตายแล้วแบบนี้ใครจะแข่งแทน นักมวยที่มีอยู่ก็อายุไม่ถึงเกณฑ์บ้าง ไม่ก็ฝีมือไม่ถึง ถ้าเราพลาด

แข่งรอบนี้ไป รอบหน้าคงจะไม่มีอีกแล้วด้วยสิ”พ่อแก้วเครียดหนักเมื่อคิดถึงเรื่องการแข่งขันกับต่างชาติที่เพื่อนของเขาแนะนำให้ลงแข่งเพื่อสร้างชื่อ

เสียงให้กับค่ายมวยของเขา

 

 

 

 

“งั้น ผมขอลงแข่งแทนรัศมีแขเองครับ”โทโมะเห็นแก้วและทุกคนเครียดก็ตัดสินพูดขึ้นท่ามกลางความตกใจของทุกคน

 

 

 

 

“นายจะบ้าหรอ นั่นคือการลงแข่งนะไม่ใช่การซ้อมเล่นๆแบบในยิม”แก้วตกใจก่อนจะรีบว่าเตือนชายหนุ่ม

 

 

 

 

 

“อะไรที่พี่พอจะช่วยทุกคนที่นี่ได้พี่ก็จะทำ ทุกคนที่นี่จะได้ไม่ต้องเดือดร้อน ถือว่ามันคือการชดใช้ความผิดที่พี่เคยทำร้ายแก้วในอดีตก็ได้นะ”โทโมะพูด

แล้วยิ้มออกมา

 

 

 

 

 

“จะเอาแบบนั้นก็ตามใจ นี่ถือว่าชั้นเตือนแล้วนะ งั้นเย็นนี้ไปก็ต้องรีบซ้อมแล้วล่ะ ชนะไม่ชนะช่างมัน”แก้วพูดพางถอนหายใจ แต่ในใจนึกหวั่นกลัวชาย

หนุ่มจะเป็นอะไรไป

 

 

 

 

 

 

 

“น้ำหนึ่งมีอะไรรึเปล่าลูก”โทโมะแปลกใจเมื่อเขาซ้อมชกมวยเสร็จกำลังเดินออกมาจากห้องอาบน้ำแล้วเจอลูกชายเข้า

 

 

 

 

 

 

“แม่แก้วให้เอามาให้บอกว่าเดี๋ยวคืนนี้ไปลุงจะต้องเจ็บไปทั้งตัว ร้องโอดโอยแน่ๆ”น้ำหนึ่งพูดพลางทำท่าทางเจ็บปวดทำให้โทโมะอดหัวเราะออกมาไม่

ได้

 

 

 

 

 

 

“งั้นขอบคุณครับที่่เอามาให้ เอ่อ พ่อซ้อมวันนี้มาทั้งวันเหนื่อยมากเลย น้ำหนึ่งอยากให้พ่อมีแรงที่จะซ้อมวันพรุ่งนี้มั้ยครับ ถ้าอยาก ช่วยเรียกพ่อว่าพ่อ

โทโมะหน่อยจะได้มั้ย เดี๋ยวพ่อเลี้ยงไอติมก็ได้”โทโมะพูดพางนังคุกเข่าอ้อนลูกชาย

 

 

 

 

 

“นี่เดี๋ยวนี้อยากให้ลูกเรียกว่าพ่อต้องถึงขั้นติดสินบนด้วยไอติมแล้วหรอห้ะ”แก้วเดินมาได้ยินเข้าก็รีบว่าก่อนที่จะบอกให้ลูกชายกลับเข้าไปหาพ่อของ

เธอในบ้าน

 

 

 

 

 

“อย่างน้อยพี่จะได้มีกำลังใจที่จะฮึดเอาถ้วยรางวัลมาให้แก้วยังไงล่ะ”โทโมะยิ้มแป้นก่อนที่จะเอามืออีกข้างบีบตามต้นคอและตามตัว แก้วเห็นดังนั้นจึง

ดึงชายหนุ่มมานั่งลงแล้วจัดการทายานวดให้โทโมะ ชายหนุ่มน่าแดงเมื่อถูกมือเรียวบีบนวดให้ตามตัวแล้วใจเต้นรัว

 

 

 

 

 

 

“จริงๆแล้ว นายไม่ต้องทำขนาดนี้เพื่อคนที่นี่ก็ได้นะ ลำพังนายช่วยเหลืองานที่นี่มาตลอดอยู่แล้ว”แก้วพูดตามตรง

 

 

 

 

 

“ที่นี่คือบ้านของแก้วกับพ่อแก้ว ทุกคนที่นี่ก็ใจดีคอยช่วยเหลือพี่มาตลอดที่พี่มาอยู่ที่นี่ ถึงแม้พี่จะจำอดีตไม่ได้แต่พี่อยากช่วยทุกคนที่นี่นะ แล้วพี่ก็

อยากช่วยแก้ว”โทโมะหันกลับมาสบตาร่างบางก่อนที่จะพูดขึ้นแล้วกุมมือของแก้วที่เอื้อมมือมาจับที่แก้มของเขา ก่อนที่จะค่อยๆโน้มหน้าลงจุมพิศร่าง

บางอย่างอ่อนโยน

 

 

 

 

 

“ถ้าชนะกลับมา ชั้น เอ่อ แก้วจะยอมให้น้ำหนึ่งเรียกพี่ว่าพ่อ”แก้วถอนจูบออกมาแล้วพูดขึ้นพลางหน้าแดงจัดไม่ยอมสบตาโทโมะ แตแค่นั้นก็ทำให้เขา

ดีใจจนหัวใจเต้นพองออกมาก่อนที่จะกอดแก้วแน่นแล้วบรรจงจูบแก้วอีกครั้งโดยที่ร่างบางก็ยินยอมเขาเองด้วยเช่นกัน

 

 

 

 

“โอ๊ยพี่แขจะปิดตาหนึ่งทำไม แม่แก้วกับลุงรักกันก็เลยจูบกันแค่นี้หนึ่งรู้น่า หนึ่งยังเคยจุ๊บกับน้องแอนนาที่โรงเรียนเลย”น้ำหนึ่งรีบพูดขณะที่แอบดู

เหตุการณ์ทุกอย่างกับรัศมีแขและพ่อของแก้ว

 

 

 

 

 

“อายุแค่นี้แก่แดดแก่ลมนะเรา นี่มันเรื่องของผู้ใหญ่เข้าไปกินข้าวได้แล้ว จะได้กินยา”พ่อของแก้วรีบพูดก่อนที่จะสั่งให้รัศมแขพาน้ำหนึ่งไปทานข้าวต่อ

แล้วมองไปยังภาพของโทโมะและแก้วแล้วนิ่งเงียบไม่พูดอะไร

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“ป๊อป นี่จะเมาหัวราน้ำแบบนี้ไปถึงไหน รีบจัดการตัวเองแล้วไปง้อหนูแคทกับแม่”แม่ป๊อปปี้กลับมาในบ้านช่วงบ่ายถอนหายใจเมื่อเห็นลูกชาหัวแก้วหัว

แหวนนังดื่มเหล้าตั้งแต่หัววันก็อดที่จะบ่นไม่ได้

 

 

 

 

 

“ไปทำไมอีก2-3วันที่ไปหาทุกวัน โดนสาดน้ำไล่อย่าหมูอย่างหมา ไม่ก็เอายามในหมู่บ้านมาไล่ ตอนนี้แคทกับครอบครัวเค้าหนีพวกเราไปอังกฤษ

แล้ว”ป๊อปปี้พูดอย่างหมดอาลัยตายอยาก เมื่อคิดถึง2-3วันก่อนที่เขาพยายามไปง้อแคท ทั้งที่บ้าน และไปหาตอนอยู่กับเพื่อน แต่แคทไม่สนใจแถมยัง

ถูกพ่อแม่ของเธอไล่ไปอย่างไม่ไยดี ก่อนที่เพื่อนๆของแคทตอนนี้ไม่มีใครยอมให้การช่วยเหลือเขาในการง้อแคทอีกเลย

 

 

 

 

 

“ถ้าจะไม่ตามไปง้อก็ไม่ต้องง้อ ตอนนี้เราต้องไปออกงานกับแม่ไปให้สัมภาษณ์นักข่าวกับแม่เกี่ยวกับเรื่องรูปเรื่องราวบ้าๆที่งานหมั้นของเราอีก แบบนี้

มันมีแต่เสียกับเสียเครดิท ไหนหน้าตาชื่อเสียงแม่่อีก พ่อเราก็อีกคน ตั้งแต่มีข่าวก็หายหน้าหายตาไปอีกไม่คิดจะมาช่วยเหลือกันบ้างเลย อย่าให้รู้ว่า

ไปขลุกอยู่กับนังเมียน้อยที่ไหนอีกนะจะไล่ไปจัดการเก็บไม่เหลือซากเลย”แม่ป๊อปปี้บ่นยาวเหยียดทำให้ป๊อปปี้ที่เอาแต่ดื่มเหล้าหยุดชะงัก จริงสิ เขา

มัวแต่สนใจแคท เรื่องภาพในงานหมั้นของเขา เรื่องของฟาง

 

 

 

 

 

“ที่แม่จัดการบรรดาเมียน้อยทุกคนของพ่อมาตลอด รวมถึงจัดการฟางด้วยรึเปล่า”ป๊อปปี้พูดขึ้นพลางวางแก้วเหล้าลงแล้วหันไปมองแม่ตนเองที่ยืนนื่ง

 

 

 

 

“แกจะมาขุดเอาเรื่องเก่าๆมาอีกทำไม นังนั่นมันตายไปนานแล้วนะ”แม่ป๊อปปี้โวยวายเสียงดัง

 

 

 

 

 

 

“แล้วแม่จะโวยวายใส่ผมทำไม รึว่าแม่ทำให้ฟางต้องตาย”ป๊อปปี้รีบถามกลับ “ตอนมันตกหน้าผาตายไปชั้นไม่ได้ผลักมันลงไปสักหน่อย เพื่อนแกเป็น

คนทำทั้งนั้นเลิกมาใส่ร้ายแม่ได้แล้ว”แม่ป๊อปปี้หงุดหงิดแล้วเดินหนี แต่ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบเดินตามไปดักแม่ได้ทัน

 

 

 

 

 

“เลิกมาเซ้าซี้สักทีได้มั้ยป๊อป อย่ามาขุดคุ้ยเรื่องไร้สาระนี้สักที เรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง5ปีแล้วแกควรจะอยู่กับปัจจุบันสิ นังเด็กนั่นมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายที่กะ

จะมาหลอกจับแก แกเองก็ไม่ได้รักนังนั่น นังนั่นมันจะตายไปรึฆ่าตัวตายก็เรื่องของมันไม่จำเป็นต้องใส่ใจ เพราะถ้ามันไม่ตายตอนนั้นแม่ก็จะกำจัดมัน

ให้หายไปจากป๊อปเองเหมือนกับนังพวกใจง่ายที่มาเรียกร้องขอคาเลี้ยงดูจากพ่อเรานั่นล่ะ หึ นังเด็กใจง่าย”แม่ป๊อปปี้กล่าวว่าถึงฟางออกมาอย่าง

ร้ายกาจทำให้ป๊อปปี้อึ้งไมคิดว่าแม่ของเขาจะมีจิตใจอำมหิตแบบนี้ ป๊อปปี้ส่ายหน้าช้าๆก่อนที่จะเดินหนีออกไปจากตรงนั้นไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

“นั่นเค้าจะออกไปไหนของเค้านะ”ฟางที่แอบมาสังเกตการณ์ที่บ้านของป๊อปปี้ แปลกใจที่เห็นรถของชายหนุ่มขับออกมาจากบ้านด้วยความเร็วก็อดไม่

ได้ที่จะขับรถตามก่อนที่รถจะมาจอดที่หน้าบ้านริมทะเล ภาพในอดีตที่ฟางและป๊อปปี้เคยอยู่ด้วยกันที่นี่ก็ฉายเข้ามาในหัว การหลอกลวงที่เขามอบให้

เหมือนกับยาพิษที่ใสในน้ำหวาน

 

 

 

 

ครืน

 

 

 

 

ซ่า

 

 

 

 

 

เสียงฟ้าร้องและฝนตกปลุกให้ฟางตื่นขึ้นจากการงีบหลับในรถ ก่อนสายตาฟางจะเห็นรถจักรยานของนาราที่ปั่นลุยฝนซื้อของเข้ามาฟางไม่รอช้ารีบวิ่ง

เข้าไปหาทันที

 

 

 

 

 

“ทำไมมีแต่เหล้าแบบนี้ล่ะ”ฟางเห็นของที่อยู่ในมือนาราก็พูดขึ้น

 

 

 

 

 

“จะมาหาพี่ป๊อปใช่มั้ยคะงั้นดีเลยหนูฝากด้วยนะคะ เดี๋ยวต้องไปหาแม่พอดีจะต้องพาแกไปหาหมอที่นัดไว้อ่ะค่ะ”นาราพูดจบฝากถุงเครื่องดื่มในมือฟาง

ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่บ้านของแม่เธอ ฟางถอนหายใจก่อนที่จำเป็นเดินเข้าไปในบ้านอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 

 

 

เพล้ง

 

 

 

 

ฟางที่วางถุงใส่ของลงที่โต๊ะก่อนจะรีบวิ่งขึ้นไปตามเสียงของหล่นบนบ้าน แล้วต้องตกใจเมื่อป๊อปปี้จะล้มลงตกลงไปที่หน้าต่างก็รีบเข้าไปประคองกอด

ชาหนุ่มเอาไว้

 

 

 

 

“ฟาง ฟาง ยังอยู่ พี่ขอโทษ”ป๊อปปี้ปรือตาคนตัวเล็กที่กอดเขาเอาไว้ก็เพ้อหาฟางทันที

 

 

 

 

“ปล่อยเลยนะ จะบ้าหรอเมาแล้วยังจะไปยืนริมหน้าต่างอีกถ้าตกลงไปจะเป็นยังไง”ฟางประคองป๊อปปี้มานั่งลงที่เตียงในห้องก่อนที่จะมองไปรอบๆพบ

ว่ามีแต่ขวดเหล้า ร่างบางถอนหายใจก่อนที่จะเดินออกไปหมายจะกลับแต่ป๊อปปี้ดึงร่างบางมาไว้ทำให้ฟางล้มลงไปนั่งที่ตักของเขา

 

 

 

 

 

“นี่คุณเมามากแล้วนะปล่อยชั้น”ฟางดิ้นขัดขืนชายหนุ่มแต่กลับยิ่งทำให้เขากอดรัดฟางแน่นกว่าเดิม

 

 

 

 

 

“พี่ขอโทษฟาง พี่ขอโทษ ทุกอย่างมันเป็นเพราะพี่”ป๊อปปี้กอดฟางเอาไว้แล้วพร่ำบอกขอโทษเธอทำให้ฟางชะงัก แล้วหันมาสบตาชายหนุ่มที่กอดเธอ

ไว้ ภาพในอดีต ชายที่เธอเคยรักมาก หนุ่มเพอเฟคของมหาลัยตอนนี้กลับกลายเป็นไอ้ขี้เมาล้มเหลวกับชีวิตแถมยังถูกแฟนทิ้ง

 

 

 

 

 

“สิ่งที่เกิดกับพี่่มันคือกรรมที่พี่เคยทำร้ายฟางยังไงล่ะ ถ้าพี่ไม่หลอกฟางเรื่องมันก็ไม่เป็นแบบนี้หรอก”ฟางพูดเสียงแข็งก่อนที่จะจะหันหน้าไปมองหน้า

ป๊อปปี้

 

 

 

 

 

“ฟางพี่ขอโทษ เพราะพี่ มันเป็นเพราะพี่”ป๊อปปี้พูออกมาอีกครั้งพลางสบตาร่างบาง ฟางเมื่อสบสายตาคมของชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้งน้ำตามันก็ไหล

ออกมา

 

 

 

 

“พี่ขอโทษ อย่าร้องไห้เลยนะ”ป๊อปปี้เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ฟางก่อนที่จะค่อยๆเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วจุมพิศฟางอย่างอ่อนโยนโดยที่ฟางก็

ยอมรับสัมผัสนั้นก่อนที่ทั้งคู่จะปล่อยไปตามความต้องการจากก้นบึ้งหัวใจทั้งสอง

 

 

 

 

 

 

 

 

“อืมม”เช้าวันต่อมาป๊อปปี้ที่เริ่มรู้สึกตัวค่อยๆลืมตามองไปรอบๆห้องด้วยอาการปวดหัวเมาค้างก่อนจะรู้สึกตัวว่าไม่ได้สวมใส่อะไรเลยก็ตกใจรีบหันไป

มองที่ข้างๆกายก็พบฟางนอนหลับและหันหลังให้กับเขาชายหนุ่มตกใจมาก ก่อนแวบหนึ่งที่ผ่านเข้ามาในหัวถึงความทรงจำเมื่อคืน ทำให้เขาตัดสินใจ

เลิกผ้าห่มที่คลุมตัวของฟางลงมา

 

 

 

 

 

“ไม่จริงน่า”ทันทีที่มองผ่านแผ่นหลังมาสะดุดที่ตรงเอวของฟางทำให้ป๊อปปี้อึ้งเพราะรอยแผลเป็นที่อยู่บริเวณเดียวกับรอยแผลที่ครั้งหนึ่งเขาเคยทำ

แผลให้ฟางเองกับมือที่นี่ ที่บ้านหลังนี้!

 

 

 

 

คนนึงรู้ความจริงแล้ว แบบนี้จะเป็นไงต่อต้องติดตาม

 

 

ขอโทษที่มาอัพช้ามากกกก เพราะเห็นคนไม่ค่อยอ่านแล้วเลยไม่ได้อัพอ่าาา