(fic undertale) Horror truth

 
ส่งท้ายก่อนจาก
 
 
แซนส์ : จะว่าไปนะแพ๊พ ตอนนี้เรากับอลิชาก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว แต่ว่าพวกเราก็อายุมากเกินจะให้เธอเรียกว่าพี่ชาย นายคิดว่าเราจะควรให้เธอเรียกเราว่าอะไรกันดีล่ะ? (ถามขึ้นอย่างสงสัย) 
 
 
พาไพรัส : จะไปยากอะไรล่ะพี่ชาย! (กระแอมเบาๆ แล้วพูดต่อ) ตอนที่เจ้ามนุษย์อยู่ที่นี่เธอตกลงเป็นพี่น้องกับเรา เด็กคนนี้เป็นลูกของเธอ.. เพราะฉะนั้นพี่ก็ต้องเป็นคุณลุงแซนส์ไป ส่วนฉัน.. ท่านพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่ก็ต้องเป็นคุณน้าพาไพรัสยังไงล่ะ! (ยืดอกพร้อมกับทำหน้าภูมิใจ) 
 
 
แซนส์ : เป็นความคิดที่ดีนะ.. เธอคิดว่าไงล่ะยัยหนู? (หันไปมองอลิชา) 
 
 
อลิชา : ก็เป็นความคิดที่ดีนะคะ (ยิ้มน้อยๆ) แต่หนูมีความคิดที่วิเศษกว่านั้น..
 
 
พาไพรัส : เนี๊ยะ? ความคิดอะไรหรอเจ้ามนุษย์!? (หันขวับไปมองอลิชา) 
 
 
อลิชา : แซนส์.. คุณเป็นคนรักของคุณแม่ของหนู เพราะอย่างนั้นแล้วหนูขอเรียกคุณว่า 'พ่อ' จะได้มั้ยคะ? (เงยหน้ามองแซนส์แล้วกระตุกแจ็คเก็ต มองด้วยสายตาอ้อนๆ) 
 
 
พาไพรัส : ว้าววี่ แบบนี้ฉันก็ต้องเป็นคุณอาพาไพรัสแทนอย่างนั้นสินะ นั่นมัน.. สุดยอดไปเลย! (ตาเป็นประกาย) 
 
 
แซนส์ : เฮ้ แบบนั้นก็ฟังดูไม่เลวนะเจ้าหนู (วางมือไว้บนหัวอลิชาแล้วลูบพร้อมกับยิ้มอ่อน) แต่มันจะดีกว่านี้ถ้าหลังจากนี้เธอจะเรียกยัยนั่นว่าหม่าม๊า และเรียกฉันว่า..
 
 
พาไพรัส : อย่านะแซนส์ หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ! (แย่งตัวอลิชามากันให้อยู่ห่างๆ จากแซนส์พร้อมกับมองตาขวาง) 
 
 
แซนส์ : ป๊ะป๋า.. (ไหวไหล่เบาๆ แล้วขยิบตาให้สองคนที่เหลือด้วยรอยยิ้มอ่อน) 
 
 
พาไพรัส : อ๊ากกกก นั่นลูกของฟริกส์นะโว้ย และยังผู้เยาว์อยู่ด้วย กูจะฆ่าเมิ๊ง ไอ้เชี่ยแซ๊นส์!!! ! (กรีดร้องดังลั่นพร้อมกับจับพี่ชายมาเขย่ารัวๆ +ตะโกนกรอกหัวอีกสักรอบ) 
 
 
อลิชา : ... (ยืนช็อก) 
 
 
แซนส์ : หึ ฉันไม่รู้สึกเสียใจหรอกนะ (หันไปขยิบตาให้อลิชา โดนน้องชายเขย่าจนกระโหลกสั่นรอบสอง) 
 
 
 
 
จบเห๊อะ