(fic undertale) Horror truth

     "แซนส์!!"

     เสียงร้องเรียกของน้องชาย เป็นสิ่งที่ดึงโครงกระดูกหนุ่มให้หลุดจากภวังค์ความคิดของอดีตที่แสนเลวร้ายเมื่อนานแสนนานมาแล้วที่บังเอิญนึกถึง ซึ่งมันก็ดีแล้ว.. เพราะมันก็ไม่ได้น่าจดจำสักเท่าไหร่นักหรอก

     "ไงแพ๊พ.." โครงกระดูกตาเดียวหันไปฉีกยิ้มกว้างไปยังโครงกระดูกอีกตนในอันเดอร์กราวแห่งนี้ผู้เป็นน้องชายของเขา พาไพรัสก่อนที่จะโบกมือไปมาเหมือนกันกับทุกที

     ถึงแม้ว่าตอนนี้จิตใจของเขาและน้องชายจะมีบางอย่างเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อยแต่สำหรับเขา พาไพรัสก็ยังคงดูร่าเริงแจ่มใสดีในเกราะนักรบสีขาวชุดโปรดและผ้าพันคอสีแดงสดที่เขาเป็นคนถักให้เองกับมือเหมือนกับทุกๆ วัน

     แม้ว่าตอนนี้มันจะเปื้อนเลือดจนเป็นคราบแห้งกรังดูน่าสยดสยองไปบ้างก็ตามทีเถอะ..

     "ไม่ต้องมางงมาไงเลยนะ เจ้าโครงกระดูกจอมขี้เกียจ!" โครงกระดูกรูปร่างผอมสูงขมวดคิ้ว (ที่ไม่มี) และฟาดหัวมนุษย์ที่กำลังถือเล่นอยู่ในมือลงกับป้อมยามจนมอนสเตอร์ผู้พี่ถึงกับสะดุ้งโหยง ก่อนที่โครงกระดูกผู้มาใหม่นั้นจะตะคอกใส่พี่ชายของตัวเองเสียงดังลั่นไปทั่วทุกบริเวณ

     "นี่พี่แอบงีบระหว่างทำงานอีกแล้วใช่ไหมแซนส์? ห๊า!?"

     "โถ่เอ๊ย.. ไม่เอาน่า" โครงกระดูกเจ้าของชื่อพร้อมกับที่ยิ้มเจื่อนๆ ออกมา "อย่าหัวร้อนสิแพ๊พ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นหัวนายจะไม่คูล (cool) เอานะ"

     "อ๊ากกกกก!! " ดวงตาสีดำของโครงกระดูกร่างสูงผู้น้องจ้องเขม็งไปยังพี่ชายของเขาด้วยสายตาเหมือนกับจะจับทุ่มสักทีถ้าไม่ติดเรื่อง HP ที่ต่ำเตี้ยเรี่ยดินของอีกฝ่าย ก่อนที่เขาจะเลือกตะโกนกรีดร้องใส่โครงกระดูกร่างเตี้ยแทนเหมือนกับทุกที

     "ไม่ว่าจะกี่ปีๆ ผ่านไป พี่มันก็จอมขี้เกียจไม่เปลี่ยนแปลงเลย ให้ตายเถอะ!"

     ผู้ถูกต่อว่าได้แต่หัวเราะแหะๆ ขณะที่ตัวเองกำลังถูกน้องชายเทศนายาวเหยียดเป็นรอบที่ร้อยกว่าของอาทิตย์ด้วยยิ้มเจื่อน ยอมรับชะตากรรมของตัวเองเหมือนกับทุกครั้ง

     จะว่าไป.. ถ้าไม่นับเรื่องที่เปลี่ยนไปกินเนื้อมนุษย์กับสภาพร่างกายที่เปลี่ยนไปในทางที่สยองขวัญสั่นประสาท (?) มากขึ้น สำหรับโครงกระดูกตาเดียวแล้ว.. ทั้งเขาและแพ๊พแทบจะไม่ต่างไปจากเมื่อก่อนเลยถ้าเทียบกับมอนสเตอร์ส่วนมากที่อยู่ในนี้

     มันอาจเป็นเพราะพวกเขายังมีกันและกันอยู่ก็ได้ ทำให้ตอนนี้เขาและแพ๊พยังไม่บ้าจนถึงขนาดเสียสติไปแบบมอนสเตอร์หลายตนที่พวกเขารู้จัก ซึ่งนั่นก็ถือเป็นเรื่องที่ดีเลยทีเดียว

     เพียงแต่ว่า..

     โครงกระดูกหนุ่มเองก็ไม่แน่ใจว่าสายสัมพันธ์ที่เรียกว่าพี่น้องระหว่างเขากับพาไพรัส มันจะยื้อเวลาเอาไว้ได้อีกนานสักเท่าไหร่ ก่อนที่พวกเขาจะเริ่มเปลี่ยนไปเป็นพวกบ้าคลั่งและเริ่มฆ่าทุกสิ่งที่ขวางหน้าแบบมอนสเตอร์ตนอื่นๆ ในอันเดอร์กราว

เรื่องนี้เขาเองก็ไม่รู้.. ไม่สามารถที่จะรู้หรือคาดเดาได้เลยจริงๆ 

     "แซนส์! " ครั้งนี้ไม่ว่าเปล่า.. แต่น้องชายของเขาถึงกับหิ้วร่างของมอนสเตอร์ตาเดียวขึ้นแล้วเขย่ารัวๆ จนโครงกระดูกผู้เป็นพี่รู้สึกได้ว่ากระโหลกเขามันสั่นไปหมด "นี่พี่ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยใช่มั้ย? หา!? เจ้าพี่บ้าเอ๊ย!!"

     ...

     ป๋มขอโทษฮับ

     "โอ๊ย ต่อไปนี้ฉันจะช่างหัวพี่แล้ว! พูดไปกี่ทีๆ คำพูดของฉันมันก็ทะลุเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวาพี่อยู่แล้วนี่ เชอะ!" หลังจากที่เขาจัดการสั่งสอน (?) พี่ชายของตัวเองจนหน้าสั่นเสร็จแล้ว พาไพรัสก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่วางอีกฝ่ายลงกับพื้น ก่อนจะรีบพูดต่อ ไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายสวนมุกแป๊กอะไรกลับมาอีกรอบ

     "เดี๋ยวอีกสักพักพี่ไปเจอฉันที่จุดรวมพลหน่อยนะแซนส์ พอดีฉันจะแนะนำเพื่อนใหม่ของฉันให้พี่รู้จักน่ะ.."

     ซึ่งน้องชายเขาก็คิดถูก.. เพราะว่าแซนส์คิดจะสวนอีกฝ่ายกลับไปว่า 'แพ๊พ ฉันคิดว่าโครงกระดูกอย่างเราไม่มีหูนะ? ' อยู่พอดี

     เรียกได้ว่าน้องชายของเขาเริ่มเรียนรู้ที่จะรู้เท่าทันพี่ชายของตัวเองดีขึ้นไปอีกระดับนึงแล้วล่ะนะ..

     ถึงแม้ว่าโครงกระดูกร่างเตี้ยจะอดเศร้าไม่ได้ที่โดนปิดโอกาสจะเล่นมุกแป้กไปบ้างก็ตามที แต่บอกตามตรงว่าด้วยหัวอกของคนเป็นพี่ เขากำลังรู้สึกตื้นตัน (?) กับการวิวัฒนาการของน้องชายมากกว่า..

อ่า นี่น้องฉันกำลังเติบโตไปอีกขั้นนึงแล้วอย่างนั้นสินะ? 

     "เธอเป็นคนที่ออกจะประหลาดนิดหน่อย.. แต่ก็เป็นคนดีมากเลยล่ะนะ" ท่าทางของโครงกระดูกร่างสูงพลันเปลี่ยนไปดูมีความสุขและเคลิบเคลิ้มไม่น้อยเมื่อเขาพูดถึง เพื่อนใหม่คนที่ว่า

     "ก็ไม่อยากจะคุยหรอกนะ.. แต่ว่าเธอชมว่าสปาเก็ตตี้ของฉันอร่อยสุดยอดแถมยังกินมันจนหมดด้วยล่ะพี่ชาย!"

     'อ๋อถ้าไม่ใช่เพราะเธอกลัวนายจะฆ่าเอาหรือไม่อยากให้นายเสียใจงั้นก็คงเป็นที่สมองไม่ก็ประสาทการรับรู้ที่ลิ้นของเธอที่มีปัญหาล่ะนะ' แซนส์คิดขณะที่พยักหน้าเป็นเชิงรับทราบแม้ว่าหัวของเขาจะยังรู้สึกมึนงงจากการที่โดนน้องชายสุดที่รักจับมาเขย่าซะเป็นเล่นทอยลูกเต๋าอยู่เลย

     ส่วนพาไพรัส เมื่อเห็นโครงกระดูกตาเดียวผู้เป็นพี่พยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ เขาก็พลันยิ้มกว้างออกมาก่อนที่จะล่วงหน้าไปก่อนโดยไม่วายหันมากำชับกับพี่ชายจอมขี้เกียจของเขาอีกที

     "เอาล่ะ.. ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน พี่เองก็รีบๆ ตามมานะ อย่าให้ฉันกับเพื่อนต้องรอนานเพราะมันจะเสียมารยาท ไปละ ไว้เจอกัน!"

     แซนส์มองแผ่นหลังของน้องชายเพียงตนเดียวที่เป็นสิ่งสำคัญสิ่งสุดท้ายที่เขายังคงเหลืออยู่ที่วิ่งปร๋อจากไปอย่างเร่งรีบ ก่อนที่โครงกระดูกหนุ่มจะลากขวานคู่ใจที่สับหับมนุษย์มานักต่อนักตามไปอย่างช้าๆ หลังจากที่อาการมึนงงได้หายไปแล้ว พร้อมกับที่แอบนึกสงสัยอยู่ในใจด้วยความแปลกใจไม่น้อย เพื่อนใหม่ของน้องชายเขางั้นหรอ..

จะเป็นมอนสเตอร์ประเภทไหนกันนะ?  

    ************************************************************