(fic undertale) Horror truth

 

 

 

'อะไรกัน! ทำไมเราต้องมอบความปราณีให้กับไอ้พวกฆาตกรที่ฆ่าพ่อแม่พี่น้องของเราด้วยล่ะ? '

 

 

     เป็นที่แน่นอนว่า.. มอนสเตอร์พวกนั้น ไม่มีใครที่จะยอมทำตามกฎหมายใหม่ของราชินีเลยแม้แต่ตนเดียว

 

     แซนส์ไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่ไอ้การปฎิวัติที่ว่านั่นจะเกิดขึ้นภายในเพียงเวลาไม่กี่เดือน หลังจากที่ราชินีทอเรียลขึ้นครองราชย์จนมีอำนาจเหนือเหล่ามอนสเตอร์ทุกตนและประกาศบังคับใช้กฎหมายใหม่อย่างเคร่งครัด

 

     ซึ่งผู้นำการปฎิวัตินั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น.. แต่เป็น อันไดน์

 

 

     หัวหน้าของกองทหารรอยัลการ์ด ผู้เป็นลูกศิษย์คนโปรดพ่วงตำแหน่งลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ตลอดกาลของอดีตราชาแอสกอร์ ที่ซึ่งตอนนั้นได้เลื่อนขั้นเป็นทั้งจอมทัพและองค์รักษ์ส่วนพระองค์ของราชินี แต่กลับเป็นผู้ที่ไม่พอใจและไม่เห็นด้วยกับความของราชินีองค์ใหม่มากที่สุด ทำให้เธอกลายเป็นผู้ที่จับกุมนายหญิงคนใหม่ของตนโยนลงมาจากบัลลังก์ด้วยมือของตัวเองเลยทีเดียว

 

     ''ความเมตตาไม่สามารถเปลี่ยนแปลงมนุษย์พวกนั้นได้! " หัวหน้าคณะนักปฎิวัติประกาศกร้าวหลังจากที่เธอจัดการจับองค์ราชินีโยนกลับเข้าไปในรูนส์ ซากปรักหักพังที่ครั้งหนึ่งนางเคยใช้มันเป็น 'บ้าน' ของนางสมัยที่แอสกอร์ยังอยู่และมีปากเสียงกันในเรื่องประกาศสงครามกับฆ่าบรรดาเด็กมนุษย์ที่ตกลงมา

 

"มนุษย์แย่งชิงทุกสิ่งทุกอย่างไปจากพวกเรา! ทั้งครอบครัวและคนที่เรารัก ทั้งอนาคต ความหวังและความฝันของเรา หรือแม้แต่แสงอาทิตย์บนผืนแผ่นดิน! "

 

"พวกเราจะพังบาเรีย และทันทีที่เราออกไปจากอันเดอร์กราวได้.. เราจะก่อสงครามกับพวกมนุษย์สารเลวนั่น"

 

"ความหวาดกลัวและความตายของพวกมันจะต้องแผ่ขยายไปทั่วทุกหย่อมหญ้า และสงครามครั้งนี้พวกเราจะต้องเป็นฝ่ายที่ชนะ! "

 

 

 

 

"พวกเราทุกตนจะสานต่อเจตนารมย์ขององค์ราชา ทวงคืนในสิ่งที่ควรจะเป็นของเรามาตั้งแต่ต้น"

 

"และที่สำคัญที่สุด.."

 

 

"อ้ายอีมนุษย์ทุกคนจะต้องได้รับ 'การตอบแทน' ให้สาสมกับที่พวกมันทำกับพวกเรา!"

 

 

 

 

 "เผ่าพันธุ์มอนสเตอร์จงเจริญ! "

 

 

 

 

"รอยัลการ์ดจงเจริญ! "

 

 

.

 

 

.

 

 

"ราชินี 'อันไดน์' จงเจริญ! "

 

 

 

 

     แต่.. เชื่อหรือไม่? 

 

 

     หลังจากที่ยัยปลานั่นขึ้นเป็นราชินีแทนอดีตราชินีทอเรียล ทุกอย่างกลับยิ่งทวีความเลวร้ายลงไปมากกว่าเดิมซะอีก

 

     เริ่มจากแหล่งอาหารที่แต่เดิมก็ขาดแคลนและฝืดเคืองขึ้นทุกวันๆอยู่แล้ว นับวันเสบียงสำรองที่พวกเรากักตุนเอาไว้ก็เริ่มหรอยหรอลงไปทุกที มอนสเตอร์หลายร้อยตนต้องจบชีวิตลงในสภาพที่ผอมแห้งจนเนื้อหนังติดกับกระดูก ซึ่งนั่นก็ถือว่าเป็นโชคดีที่เขากับน้องชายไม่ประสบกับปัญหานี้ (เพราะว่าเป็นโครงกระดูกอยู่แล้ว..) แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังลำบากไม่น้อยอยู่เหมือนกันกับเรื่องสภาวะความอดอยากที่แพร่กระจายไปทั่วทุกหนแห่งแบบนี้

 

     แต่แทนที่ราชินีองค์ใหม่จะสนใจเรื่องสภาวะขาดแคลนอาหารและปากท้องของประชาชน วันๆ นางกลับเอาแต่จมจ่อมอยู่กับการฝึกทหารในกองทัพ วางแผนแก้แค้นเหล่ามนุษยชาติโดยไม่สนใจจะแก้ไขปัญหาใหญ่ที่ถูกเอามาวางกองไว้ตรงหน้า ทั้งๆที่เรื่องที่ว่ามันก็เป็นปัญหาที่สำคัญไม่แพ้กับการพังบาเรียออกไปจากอันเดอร์กราวแห่งนี้เลยแม้แต่น้อย.. และอาจสำคัญยิ่งกว่าด้วยซ้ำไป

 

     ใช่.. อันไดน์เลือกที่จะสนใจและจดจ่ออยู่ดับการแก้แค้นพวกมนุษย์มากกว่าห่วงใยชีวิตของประชาชนที่กำลังจะอดตายกันยกดินแดน! 

 

     แน่นอนว่าหลังจากล้มตายไปกันหลายศพโดยไม่มีวี่แววของความช่วยเหลือจากทั้งราชวงศ์และกองทัพ มอนสเตอร์หลายๆตนก็เริ่มที่จะไม่พอใจกับท่าทีเฉยเมยของราชินีองค์ใหม่ บางกลุ่มถึงขนาดออกมาเคลื่อนไหว เรียกร้อง หรือแม้แต่เลยเถิดไปถึงขั้นก่อการจราจลเล็กๆ น้อยๆ ก็มี

 

 

แต่มันก็เป็นแบบนั้นได้เพียงไม่นานนัก..

 

 

     แต่ไม่ใช่เป็นเพราะอันไดน์เบนความสนใจมาช่วยแก้ไขปัญหานี้อย่างจริงๆจังๆแบบที่พวกเขามุ่งหวังเอาไว้.. หากแต่มอนสเตอร์ทุกตนที่ออกมาแสดงท่าทีต่อต้านหรือกระด้างกระเดื่องต่อราชินีอันไดน์ ล้วนถูกพวกทหารภายใต้บังคับบัญชาของหล่อนฆ่าตายจนหมดสิ้น..

 

 

แม้แต่ผู้หญิงหรือกระทั่งเด็กตัวเล็กๆ ที่ไร้ทางสู้.. ก็ไม่ถือเป็นข้อยกเว้น

 

 

     "พวกกบฎที่คิดจะทำลายความหวังและความฝันของพวกเราจะต้องถูกกำจัดทิ้งอย่างไม่มีข้อยกเว้น!" ราชินีผู้นำของเหล่ารอยัลการ์ดประกาศออกมาหลังจากที่เธอสั่งตัดหัว พวก 'กบฎ' ที่ว่าและสั่งให้โปรยฝุ่นของพวกนั้นไปทั่วทั้งดินแดนใต้พิภพเพื่อเป็นการประจานไม่ให้มีใครกล้าเอาเป็นเยี่ยงอย่าง

 

     ที่เขายังจำได้ดีก็เพราะหลังจากที่เหตุการณ์บ้าๆ นั่นเกิดขึ้น น้องชายเขาก็จิตตกจนเอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านไม่ยอมออกไปไหนเลยตลอดทั้งเดือน ซึ่งนั่นก็ทำให้ตอนนั้นแซนส์แอบนึกเคืองปีศาจปลาตนนั้นอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว

 

     จากเหตุการณ์สังหารหมู่อันน่าสยดสยองที่เกิดขึ้นนี้ เรื่องราวจึงเงียบและซาลงไปได้พักใหญ่ๆเพราะความหวาดกลัวที่มีต่อตัว 'ราชินีทรราช' แต่เพราะอันไดน์ก็ยังคงเพิกเฉยกับความอดอยากแร้นแค้นของเหล่ามอนสเตอร์ในสโนว์ดินและดินแดนอื่นๆอยู่ดี ทำให้เรื่องราวมันดำเนินมาถึงจุดๆ หนึ่งที่เขาเรียกมันว่า 'จุดแตกหัก' อย่างช้าๆ

 

     มันแตกหักชนิดที่ว่า.. แม้แต่โครงกระดูกที่ขี้เกียจที่สุดในอันเดอร์กราวและไม่เคยสนใจรอบข้างอย่างเขายังถึงขนาดทนไม่ได้จนต้องลุกขึ้นมาเคลื่อนไหวด้วยตัวเองเพื่อทำอะไรสักอย่าง ก่อนที่ 'อะไรๆ' มันจะเลวร้ายลงไปมากกว่านี้..

 

     ซึ่งนั่นก็กลายเป็นจุดจบและจุดเริ่มต้นของอะไรหลายๆ อย่าง เช่น การสิ้นสุดมิตรภาพระหว่างราชินีอันไดน์กับพวกเขาสองพี่น้องโครกงระดูก และจุดเริ่มต้นของการหันมากินเนื้อมนุษย์ของเหล่ามอนสเตอร์ที่เกิดขึ้นจากการประชดประชันของราชินีที่มีต่อพวกเขาสองพี่น้อง

 

     ตอนนั้นหล่อนสั่งให้ทหารรอยัลการ์ดที่บังเอิญจับมนุษย์คนหนึ่งที่พลัดตกลงมาได้ว่าให้ฆ่าทิ้งแล้วสับแบ่งเป็นส่วนๆ จากนั้นก็เอาเนื้อแจกจ่ายไปในแต่ละครัวเรือนพร้อมกับที่มีรับสั่งว่า 'ถ้าหิวกันมากนัก ระหว่างที่นั่งงอมืองอเท้ากันอยู่เฉยๆ ก็กินเนื้อของไอ้พวกมนุษย์ที่ตกๆ ลงมาไปกันก่อนแล้วกัน'

 

     ...

 

     ที่พวกเขาทั้งหมดต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ทั้งหมดมันเป็นความผิดของมันนั่นแหละ! ความผิดของมันล้วนๆ และขอนับรวมไปถึงรอยร้าวตรงกระโหลกข้างซ้ายที่เป็นสาเหตุทำให้ดวงตาข้างขวาของเขาบอดสนิทนี่ก็ด้วย นี่ก็เป็นฝีมืออีปลานั่นอีกเช่นกัน

 

 

ใช่แล้ว..

 

     ที่ตาเขาต้องบอดสนิทไปข้างนึงเพราะอันไดน์! ปีศาจปลาที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนซี้กับน้องชายของเขาและเคยเห็นๆ กันอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันตนนั้นแหละ ราชินีอันไดน์ที่ซึ่งตอนนี้หลงใหลมัวเมาในอำนาจที่แย่งชิงมาจากราชวงศ์ดรีมเมอร์ได้สำเร็จ และใช้มันเพื่อทำลายทุกๆ คนที่กล้าคิดจะมาขวางทางนาง!

 

     มันก็เป็นเหมือนกับที่ฟริกส์เคยเล่าให้เขาฟัง.. ว่าบนโลกข้างบนมีบ่อยครั้งที่อำนาจมันเปลี่ยนจากคนดีหลายๆ คนให้กลายเป็นพวกเลวร้ายแบบสุดกู่ได้

 

 

     และในวันนั้นเขาก็ได้เรียนรู้ ได้เห็น และได้สัมผัสด้วยตาของตัวเอง ว่าสิ่งที่เรียกว่า 'อำนาจ' นอกจากจะมีอำนาจวิเศษสามารถเปลี่ยนแปลงจิตใจมนุษย์ได้แล้ว มันยังเปลี่ยนมอนสเตอร์ที่เคยนิสัยดีตนหนึ่งให้กลายเป็นปีศาจร้ายได้อย่างไม่ยากเย็น ไม่ต่างกันกับมนุษย์..

 

     'ใช่ ไม่ต่างกันเลยสักนิด..' เขาคิด

 

     ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือปีศาจ นอกจากรูปลักษณ์ภายนอกและดวงวิญญาณที่ไม่เหมือนกัน แต่สุดท้ายแล้วจิตใจเราก็ไม่ได้แตกต่างไปจากอีกฝ่ายเลย พวกเราต่างสามารถที่จะรู้สึกรัก โกรธแค้น สิ้นหวัง ทุกข์ทรมานและเห็นแก่ตัวได้ไม่ต่างกับเผ่าพันธุ์มนุษย์

 

     และเพราะอย่างนั้น ฟริกส์..

 

 

.

 

 

.

 

 

.

 

 

ในช่วงเวลาที่เลวร้ายแบบนี้เด็กน้อยอย่างเธอกำลังไปมุดหัวอยู่ไหนกัน.. ที่รักของฉัน? 

 

************************************************************