(fic undertale)The tyrannical queen ราชินีทรราช

     "สู้กับฉันเดี๋ยวนี้! " เด็กน้อยคนนั้นตะโกนก้องขณะเอาหอกไม้ที่อุตส่าห์ลงทุนเหลาขึ้นมาเองกับมือชี้หน้ามอนสเตอร์แพะร่างกายสูงใหญ่ที่กำลังยืนรดน้ำแปลงดอกไม้อยู่ตรงหน้าอย่างมุ่งมั่น ดวงตาสีอำพันที่เหลืออยู่เพียงข้างเดียวจ้องอีกฝ่ายด้วยแววตาเด็ดเดี่ยว ห้าวหาญ


 
     วันนี้แหละที่เธอจะต้องเอาชนะ 'เขา' ให้ได้! 


 
 


 
 

หลังจากที่พ่ายแพ้มานับครั้งไม่ถ้วน..

 
     ...


 
     ตะ แต่ว่าคราวนี้เธอจะเอาชนะเขาให้ได้เลย คอยดูสิ! 


 
     ทางด้านของผู้โดนเด็กน้อยเอากิ่งไม้ชี้หน้าและขอท้าสู้อีกครั้ง (เดือนนี้เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เขาก็ลืมที่จะนับ..) ก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความอ่อนใจ และผงกหัวเป็นเชิงรับรู้


 
     ผู้นำเผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ แอสกอร์ ดรีมเมอร์เดินไปหยิบพลั่วทำสวนที่วางพาดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลมาถือเอาไว้ต่างอาวุธคู่กายของตนที่เป็นสามง่าม และเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบง่าย


 
     "ก็ได้.. เข้ามาสิเจ้าหนู"


 
     เขายิ้มอย่างเหนื่อยอกเหนื่อยใจขณะดวงตาสีดำของเขาทอดมองมายังมอนสเตอร์ตัวน้อยที่มีท่าทีกระตือรือร้นเป็นอย่างมากที่จะล้มเขาลงให้จงได้ด้วยแววตาอ่อนโยนระคนกับความเอ็นดูไม่น้อย


 
     เป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่นดีนะ..


 
     ราชาเฒ่าแอบยิ้มมุมปากกับความหัวรั้นจนเข้าขั้นดื้อด้านของอีกฝ่าย และนั่นก็ทำให้มอนสเตอร์ผู้ท้าชิงรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย สายตาแบบนั้นมันหมายความว่ายังไงกันวะ? 


 
 


 

เธอไม่ใช่เด็กแล้วนะ! เธอโตแล้ว และแข็งแกร่งมากๆ เลยด้วย! 

 
     แล้ววันนี้แกจะต้องสำเหนียกตัวเองว่าใครกันแน่ที่เป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งที่สุดในอันเดอร์กราวแห่งนี้อย่างแท้จริง ไอ้แพะแก่บ้าดอกไม้เอ๊ย! 


 
 

.

 
 

.

 
 

.

 
 

และแน่นอนว่าเธอแพ้เขา.. อีกแล้ว

 
     "ฉันเกลียดแก! " เด็กน้อยได้แต่หอบแฮ่กและเหนื่อยล้าจนถึงขั้นลงไปนอนกับพื้นจากการวิ่งไล่ตามมอนสเตอร์ร่างสูงที่เอาแต่หลบ และไม่ยอมสวนกลับมาเลยแม้เพียงสักครั้ง มอนสเตอร์ปลาตัวจ้อยร้องด่าอีกฝ่ายด้วยความเคียดแค้นขณะออกแรงทุบตีร่างกายสูงใหญ่ของราชาที่ตัดสินใจเข้ามาช่วยพยุงหิ้วเธอขึ้นมา เมื่อเขามองและประเมินแล้วว่าผู้ท้าชิงตัวจิ๋วอ่อนแรงมากเกินกว่าจะลุกขึ้นมาได้ด้วยตัวเอง


 
     "ฉันเกลียดแกแอสกอร์! เกลียดที่สุด! ทั้งหมดนี่มันเป็นความผิดของแก ฉันสาบานว่าฉันจะกระทืบแกให้เละ ฉันจะ.. ฉันจะ! "


 
     อันไดน์พยายามกลั้นเสียงสะอื้นด้วยความผิดหวังเอาไว้ขณะที่พยายามใช้มือน้อยๆ นั่นทุบเกราะสีทองของอีกฝ่ายระบายความคับแค้นใจ นี่มันไม่ถือว่าเป็นการต่อสู้ด้วยซ้ำ แค่คอยบล็อกกับหลบการโจมตีไปมาแบบนี้มันนับว่าเป็นการต่อสู้ได้ซะที่ไหนกันเล่า?! 


 


     ไอ้แก่นี่มันตั้งใจจะหยามหน้าเธอ.. จงใจหยามกันชัดๆ ไอ้ราชางี่เง่าเอ๊ย! 



 


     แต่เรี่ยวแรงของเด็กน้อยอย่างเธอในตอนนี้หรือจะสามารถทำให้เขาบาดเจ็บได้? แค่จะทำให้เกราะสีทองที่ราชาเฒ่าสวมใส่อยู่สะเทือนก็ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป


 
     ตรงกันข้าม.. ไอ้ที่เจ็บกลับเป็นมือของเธอที่เอาไปทุบเกราะนั่นซะเอง ถ้าจะให้เทียบก็เหมือนกับเอาเนื้อไปทุบหินยักษ์หนักเกือบร้อยกิโลนั่นแหละ (และทุกครั้งที่อันไดน์มองย้อนกลับไป เธอก็มักจะคิดว่านั่นมันเป็นการกระทำที่โง่เขลาโดยแท้ แต่ก็นะ.. มันก็บ้าพอๆ กับที่เธอคิดจะเอาหอกกิ่งไม้โง่ๆ ไปสู้กับผู้ใหญ่ที่สวมใส่เกราะทองอาวุธครบมือโดยที่คิดว่าตัวเองจะชนะนั่นแหละ..) 
 


     ไม่จำเป็นต้องมีสามง่ามสีแดงคู่กายซะด้วยซ้ำ ขนาดอีกฝ่ายต่อให้เธอด้วยการใช้พลั่วขุดดินกะหลั่วๆ แทน เธอก็ยังล้มเขาไม่ลงด้วยซ้ำ


 
     มันเหมือนกับว่าเธอไม่มีทางที่จะเอาชนะชายที่อยู่ตรงหน้าได้เลย และนั่นก็ทำให้เด็กน้อยทั้งโกรธและเจ็บใจเป็นอย่างมาก ทำไมกัน.. เธอจะต้องไม่แพ้เขาแบบนี้สิ


 
     เธอเกลียดการที่ตัวเองอ่อนแอ และการที่ตัวเองแพ้โง่ๆ แบบนี้ที่สุดเลย เกลียด เกลียด และเกลียด! 


 
     "ฉันจะชนะแกให้ได้แล้วก็จะเอาโซลมนุษย์พวกนั้นมา จากนั้นก็จะปลดปล่อยมอนสเตอร์ทุกตนออกไปจากใต้ดินเฮงซวยนี่ให้ได้ คอยดูเถอะ! "


 
     อีกเหตุผลที่อันไดน์ต้องการจะเอาชนะเขาให้ได้ก็เพราะได้ยินมาว่าบอสมอนสเตอร์ผู้นี้กำลังรวบรวมดวงวิญญาณของพวกมนุษย์ที่ตกลงมาอยู่ ถ้าหากว่าเธอเอาชนะอีกฝ่ายได้ เธอก็จะชิงวิญญาณมนุษย์ที่เขาเก็บไว้มาสักดวงและออกไปสู้กับพวกมนุษย์ที่อยู่ข้างนอกนั่น หลังจากนั้นพอเธอดูดกลืนวิญญาณของมนุษย์ได้ครบเจ็ดดวงเมื่อไหร่ ก็จะกลับมาปลดปล่อยมอนสเตอร์ทุกตนออกไปจากที่นี่ด้วยการทำลายบาเรียบ้าบอนั่น


 
     และคราวนี้เมื่อบาเรียได้ถูกทำลายลงไปเรียบร้อยแล้ว.. เธอก็จะเป็นอิสระ และจะได้เป็นฮีโร่และได้รับความรักกับเสียงชื่นชมจากทุกคน เป็นไง สุดยอดของแผนการเลยไหมล่ะ! 


 
     แต่ว่า.. ทั้งๆ ที่วาดฝันและวางแผนการเอาไว้ซะดิบดี แต่แค่เริ่มต้นมาเธอก็ไปต่อไม่ได้แล้ว แทนที่จะชนะเธอกลับพ่ายแพ้ให้อีกฝ่ายเสมอมา
 
 
และนั่น มัน แย่ มาก! 


 
     มันเหมือนเป็นการตอกย้ำว่าเธอยังคงอ่อนแอและแข็งแกร่งไม่พอที่จะออกไปเผชิญหน้ากับมนุษย์ที่อยู่ข้างนอกนั่น ถ้าล้มหมอนี่ไม่ได้ อย่าว่าแต่จะแก้แค้นให้พ่อแม่หรือปลดปล่อยพวกพ้องชาวมอนสเตอร์เลย.. กระทั่งจะฝ่าบาเรียบ้าบอนี่ไปเธอยังไม่มีปัญญาที่จะทำ!


 
     ถ้าอ่อนแอก็ไร้ค่า..


 
     จากสิ่งที่ได้พบเจอระหว่างสงครามและได้เผชิญหน้ากับมนุษย์พวกนั้น มันทำให้เด็กน้อยได้เรียนรู้ว่าผู้ที่อ่อนแอไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกที่แสนโหดร้ายใบนี้ บนโลกที่มีแต่จะเป็นฝ่ายฆ่า.. หรือถูกฆ่า


 
 


 
 

บนโลกใบนี้ มีเพียงผู้แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นที่จะได้ครอบครองทุกสิ่งที่ต้องการ..

 
 
     "เอ่อ.." จู่ๆ มอนสเตอร์แพะที่เป็นถึงราชาแห่งอันเดอร์กราวก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ้อมแอ้ม ขัดจังหวะความคิดของมอนสเตอร์ปลาตัวน้อยที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ออกมาเพราะฝันสลาย(?) 


 
     "ขอโทษนะ แต่ว่า.. อยากจะเอาชนะข้าให้ได้จริงๆ งั้นหรือเจ้าหนู? "


 
     มอนสเตอร์ตัวน้อยหันขวับจ้องหน้าราชาแห่งมอนสเตอร์ที่ใครๆ ต่างก็พากันพูดว่าแข็งแกร่งที่สุดในอันเดอร์กราวแห่งนี้ตาเขม็ง ก่อนที่เธอจะตะโกนตอบกลับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงกึ่งตะคอก


 
     "ก็เออสิวะ! "


 
ไม่งั้นเธอจะลงทุนถ่อมาถึงนี่อยู่ทุกวี่วันทำไมเล่า!? ถามอะไรแปลกๆ นะตาเฒ่านี่..


 


 

เป็นราชาซะเปล่า.. มีหัวไว้ให้เขากับขนหงอกนั่นมันงอกขึ้นมาอย่างเดียวรึไง? 

 
 
     "โอเค.. โอเค" แต่สีหน้าของราชาแห่งเหล่ามอนสเตอร์กลับดูไม่ถือโทษกับท่าทีของเจ้าเด็กจองหองจอมห้าวเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม.. เขากลับระบายรอยยิ้มเอ็นดูบนใบหน้าออกมา
 
     ฝ่ามือสีขาวปุกปุยวางลงบนเรือนผมสีแดงเพลิงของเด็กน้อยตรงหน้าขณะเสียงหัวเราะที่ไม่มีใครได้ยินจากปากนายเหนือหัวเหล่ามอนสเตอร์มานานนับปีจะดังออกมาให้เธอได้ยินเป็นครั้งแรก จากนั้นราชาแอสกอร์จึงพูดถามขึ้นด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม
 
     แววตาของเขาช่างอ่อนโยน และอุ้งมือนุ่มนิ่มของเขามันก็.. อบอุ่น
 
     ความอบอุ่นนี้มันซึมไปถึงส่วนลึกในใจของเธอ หัวใจที่มอนสเตอร์ตัวน้อยคิดว่าตัวเองได้ปิดตายมันไปนานแล้ว นับตั้งแต่ที่พวกเขา นับตั้งแต่ที่พ่อแม่ของเธอ.. ตาย


 
     "ถ้างั้นพวกเราก็มาเริ่มกันเลยดีไหมฮึ? เด็กน้อย"


 
     "อื้อ!" เธอในตอนเด็กที่ถูกความมุ่งมั่นของตัวเองครอบงำได้ตอบรับ และรีบพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
 
     อันไดน์ไม่รู้หรอก.. และเธอไม่อาจรู้ ว่านั่นจะความอวดดีและดื้อดึงในวันนั้นจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นของสายสัมพันธ์ที่แสนลึกซึ้ง ว่าความผูกพันระหว่างเขาและเธอจะค่อยๆก่อกำเนิดขึ้นเป็นรูปเป็นร่างอย่างเชื่องช้า โดยที่เธอไม่ทันสังเกต และไม่ทันจะได้รู้ตัว
 
     เธอในตอนนั้นย่อมไม่มีทางจะนึกภาพออกได้เลย.. ว่าในอนาคตเมื่อเธอเติบโตขึ้นสู่วัยผู้ใหญ่ บอสมอนสเตอร์ตรงหน้าจะแปรเปลี่ยนสถานะจากเป้าหมายอันดับหนึ่งที่เคยหมายหัวเอาไว้ว่าวันหนึ่งจะต้องล้มเขาให้ได้ในสักวัน กลายมาเป็นบุคคลที่เธอปฎิญาณกับตัวเองเอาไว้ว่า 'ต่อให้ตายก็จะปกป้องเอาไว้ให้ได้' ไปได้อย่างไร?
 
     เพราะพอมอนสเตอร์ปลามารู้สึกตัวอีกที เธอก็พร้อมที่จะปวารณาตนเพื่อเขา พร้อมที่จะทำทุกสิ่ง ถวายได้ทุกอย่างที่เขาต้องการ เพียงเพื่อให้ความปรารถนาของราชาเฒ่าตนนี้กลายเป็นจริงขึ้นมาไปเรียบร้อยแล้ว..
 
     อันไดน์ตัวน้อยไม่มีทางจะรู้ ว่าระหว่างเธอกับราชามอนสเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ตนนั้น ในกาลเวลาต่อมา เธอจะรักเขาเทียบเท่าหรืออาจจะมากกว่าที่รักครอบครัวที่เสียไปจากสงคราม หรืออาจจะมากกว่านั้นไปอีก
 
 
     ..รักยิ่งกว่ากระทั่งชีวิตของตัวเธอเอง


 
 
*********************************************