(fic undertale)The tyrannical queen ราชินีทรราช

     หลังจากที่สงครามสิ้นสุดลง เผ่าพันธุ์มอนสเตอร์ก็ได้ถูกพวกมนุษย์ขับไล่และกักขังเอาไว้ใต้ภูเขาลูกหนึ่ง นามว่า 'ภูเขาอีบ็อตต์' ด้วยพลังอำนาจที่เกินกว่ามอนสเตอร์อย่างพวกเธอจะต้านทานได้ของบาเรีย
 
 
ไม่เคยมีมอนสเตอร์ตนใดจะสามารถหลบหนีออกไปจากที่นี่ได้มาก่อน..


 
     ณ ที่อันเดอร์กราวแห่งนี้เอง ที่ อันไดน์ มอนสเตอร์ปลาตนสุดท้ายที่ยังมีชีวิตรอดจากการกวาดล้างของพวกมนุษย์ก็เติบโตขึ้นมาอย่างเดียวดายในคุกใต้พิภพแห่งนี้ สถานที่ๆ เธอจำใจเรียกมันว่า 'บ้าน'


 
     มอนสเตอร์ตัวน้อยต้องเริ่มนับหนึ่ง สร้างทุกอย่างใหม่ตั้งแต่ต้น เธอต้องดิ้นรนและไขว่คว้าทุกอย่างด้วยตัวคนเดียวโดยไม่มีทั้งพ่อและแม่คอยดูแลเลี้ยงดูเหมือนในสมัยก่อนที่อยู่บนโลกข้างนอกนั่น เพราะมนุษย์ได้พรากชีวิตพวกเขาไปจากเธอในระหว่างที่สงครามกำลังเข้มข้น


 
     ความเหงา.. ความเศร้า.. ความเคียดแค้นเข้าครอบงำจิตใจของเด็กน้อยตั้งแต่ตอนนั้น การที่เธอต้องทนมองภาพพ่อกับแม่ถูกพวกมนุษย์ฆ่าไปต่อหน้าต่อตามันก็เลวร้ายมากพออยู่แล้ว.. แต่สิ่งที่เลวร้ายและเจ็บปวดยิ่งกว่าคืออะไรรู้ไหม? 


 
 
การที่พวกมันพรากเอาดวงตาและการมองเห็นครึ่งหนึ่งของเธอไปด้วยยังไงล่ะ! 
 
     นอกจากพรากเอาชีวิตพ่อกับแม่ไปต่อหน้าต่อตาแล้ว มนุษย์พวกนั้นพรากเอาดวงตาข้างซ้ายของเธอไปด้วย เพียงเพราะความเชื่อที่ว่าดวงตาของมอนสเตอร์ปลาเป็นเครื่องรางนำโชค เป็นยาบำรุงกำลังชั้นดีสำหรับร่างกายของพวกมัน และส่วนผสมสำคัญสำหรับปรุงยาอายุวัฒนะ ทั้งๆ ที่มันไม่เป็นความจริงเลยแม้แต่น้อย..
 
     มนุษย์พวกนั้นไม่สนใจว่าเธอในตอนนั้นจะเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่ง ไม่ได้สนใจเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดของเธอตอนที่พวกมันควักเอาลูกตาของเธอออกไป ไม่แม้แต่จะใยดีด้วยซ้ำว่าเธอจะขาดใจตายเพราะความเจ็บปวดหรือเปล่า.. เพราะสิ่งเดียวที่พวกมันสนก็คือการตอบสนองความต้องการของตัวพวกมันเอง! 


 
 

สารเลวเป็นที่หนึ่ง..

 
     และเธอก็คงจะเสียดวงตาอีกข้างให้พวกมันด้วย หากว่าตอนนั้นเธอไม่ตัดสินใจทิ้งร่างไร้วิญญาณของพ่อแม่เอาไว้ และหนีออกมาซะก่อน..


 
     ถึงสุดท้ายจะหนีไม่พ้นจนมาปะเข้ากับมนุษย์อีกกลุ่มหนึ่งอยู่ดี.. แต่อย่างน้อย พวกนั้นก็แค่จับเธอมัดเอาไว้ไม่ให้ขัดขืนหรือหนี ก่อนจะส่งตัวเธอมารวมตัวกับมอนสเตอร์ตนอื่นๆ ที่ยอมศิโรราบต่อมนุษย์ในเวลาต่อมา ไม่ได้ควักเอาลูกตาเธอไปตามใจชอบเหมือนไอ้พวกแรกก็แล้วกัน..
 
 
สำหรับเธอ.. ความเลวร้ายทั้งหมดที่เจอ มันเป็นความผิดของมนุษย์! 
 
     พวกมันเป็นฝ่ายที่เริ่มต้นประกาศสงครามกับพวกมอนสเตอร์ก่อน.. เพียงเพราะหวาดกลัวในพลังของพวกเธอ กลัวสิ่งที่มันยังไม่เกิด และไม่มีทางที่จะเกิด! พวกมันทำลายและแย่งชิงเอาทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอไป.. ดวงตาของเธอ.. ทุกๆ อย่างที่เธอรัก เพื่อน พ่อแม่ ครอบครัว อิสรภาพ แม่น้ำลำธาร ผืนพงไพร กระทั่งความอบอุ่นจากแสงอาทิตย์ พวกมันก็ยังแย่งไป! 


 


 
ทุกๆ อย่าง.. ไม่มีอะไรเหลือ



 
     เธอในตอนเด็กไม่แม้แต่จะได้ล่ำลาพ่อแม่ของเธอหรืออย่างน้อยก็ให้เธอได้โปรยเถ้าฝุ่นของพวกเขาตามธรรมเนียม มนุษย์ก็ไม่เคยให้โอกาสเธอทำแบบนั้น.. ซ้ำยังจ้องจะชิงเอานัยน์ตาไปจากเธออีก



 
     เพราะฉะนั้น เธอถึงได้ชังน้ำหน้าพวกมนุษย์นักหนา.. เกลียดชนิดที่ว่าเข้ากระดูกดำ


 
     มันจึงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรสำหรับอันไดน์.. ที่เมื่อเธอเติบโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่และได้เจอกับมนุษย์ตัวเป็นๆ อีกครั้ง เธอจึงเกลียดแสนเกลียดและเลือกที่จะไม่ให้โอกาส 'พวกมัน'


 
     ลูกหลานของไอ้พวกที่ขโมยทุกๆ อย่างที่มีค่าและความหมายสำหรับเธอไป.. ไม่สมควรได้รับความเมตตาจากเธอหรอก


 
 
*********************************************